Kosodom

Wow, wow i jeszcze raz WOW! Książka bardzo mnie zaskoczyła. Na pewno jest lepsza od poprzedniczki, o wiele więcej dzieje się w fabule, o wiele więcej niesamowitych zwrotów akcji.
Nie mogłam się oderwać.
Naprawdę jestem bardzo mile zaskoczona, mam nadzieję, że 3. część zostanie wydana w Polsce, ponieważ końcówka zostawiła po sobie niedosyt ;D
POLECAM! Jeśli wahacie się sięgnąć po drugą część serii "Żniwa śmierci" to przestańcie i siadajcie do lektury ;p

Wow, wow i jeszcze raz WOW! Książka bardzo mnie zaskoczyła. Na pewno jest lepsza od poprzedniczki, o wiele więcej dzieje się w fabule, o wiele więcej niesamowitych zwrotów akcji.
Nie mogłam się oderwać.
Naprawdę jestem bardzo mile zaskoczona, mam nadzieję, że 3. część zostanie wydana w Polsce, ponieważ końcówka zostawiła po sobie niedosyt ;D
POLECAM! Jeśli wahacie się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy wracasz do jakiegoś cyklu po przerwie zazwyczaj pojawiają się dwa możliwe problemu. Pierwszy, że nie pamiętasz co było w poprzedniej części lub drugi: jak skończyła się poprzednia część. W tym przypadku nie ma obaw, autor trylogii stworzył tak ciekawy obraz, że nie da się go zapomnieć.

Gdy zaczynałam czytać drug tom "Kosodom" zastanawiałam się, dlaczego człowiek zawsze szuka zadry. Prawda wydaje się dość smutna, bo w ten sposób można dojść do wniosku, że nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić świata bez skazy. Pomimo tej przykrej refleksji wizja autora jest bardzo ciekawa i dzięki odmienności od obecnych trendów w literaturze tak elektryzująca.

Doskonale pokazane różnice między moralnością, a bezprawiem i etyką, a zepsuciem. I mimo, że te różnice są pokazane, autor potrafił odgrodzić swoje własne poglądy od tych sfer i nie przedstawiać swojej oceny. W ten sposób każdy czytelnik sam może ocenić co jest według niego właściwe, a co niewłaściwe.

Książka wywołała we mnie sporo skrajnych emocji: od uśmiechu po złość i od frustracji przez względny spokój do burzy adrenaliny. Uwielbiam książki, które tak dawkują emocje i wzbudzają we mnie tyle uczuć, bo to znaczy, że ksiązka mnie wciągnęła i zaangażowałam się w nią emocjonalnie.

Niewiele tym razem można napisać o fabule, bo tą książkę po prostu trzeba przeczytać :) poza tym ciężko jest napisać coś nie wstawiając spoilera. Jednak coś napisać trzeba ;) No więc napiszę krótko, że zwroty akcji i ciekawe lub zaskające wątki będą towarzyszyć czytelnikowi do ostatniej strony.

W książce pojawia się kilka nowych postaci drugoplanowych, które nawet jeśli z pozoru wydają się zwyczajne nadal są wyraziste nawet w swojej zwyczajności.

Dodatkowym atutem tej pozycji są ciekawie wykreowane obrazy. Częściowo autor bazuje na budowlach z "czasów śmiertelności", ale tworzy także kilka ciekawych miejsc w swojej wyobraźni, przez co wizja autora staje się jeszcze ciekawsza.

Bardzo chciałabym przeczytać 3 tom w języku polskim, ale nie wiem czy moja ciekawość nie zwycięży z cierpliwością ;) Tymczasem polecam.

Kiedy wracasz do jakiegoś cyklu po przerwie zazwyczaj pojawiają się dwa możliwe problemu. Pierwszy, że nie pamiętasz co było w poprzedniej części lub drugi: jak skończyła się poprzednia część. W tym przypadku nie ma obaw, autor trylogii stworzył tak ciekawy obraz, że nie da się go zapomnieć.

Gdy zaczynałam czytać drug tom "Kosodom" zastanawiałam się, dlaczego człowiek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka fabularnie lepsza od poprzedniczki. Poruszone są tu tematy dojrzalsze. Chodzi mi tu np. o kwestię sposobu zbierania przez Kosiarz Anastazję, kwestie 7% (kto czytał ten wie o co chodzi ;P) czy działania Kosiarza Lucyfera. Wątek podziału Kosodomu jest tu kontynuowany, niestety znów z pozycji "Ci źli i Ci dobrzy". Niezwykle podobał mi się pomysł spisku i tajemnicy wokół tego: kto jest jego inicjatorem? o co mu chodzi? Niestety osoba odpowiedzialna za wszystko ujawnia się bardzo szybko sama, a czytelnik i tak łatwo może się domyślić już wcześniej kim jest ten tajemniczy "on". Przyznam jednak że takiego rozwoju sytuacji związanej z autorem spisu się nie spodziewałam. To zdecydowanie jest na plus. Podobnie zresztą jak kwestia dotycząca 7%. Szkoda jednak że autor nie pociągnął jakoś inaczej tego wątku rozbudowując go jako coś bardziej skomplikowanego. Tu argumentacja Anastazji jest nie do pobicia i główny zainteresowany nie miał jak się bronić. Znów sytuacja 0:1. Ja jako czytelnik nie mogłam sama wybrać która strona konfliktu, która argumentacja do mnie przemawia, bo wybór był jednoznaczny: Anastazja jest główną bohaterką i to ona jest ta dobra i mądra.
Książkę jednak oceniam bardzo wysoko. Pomimo, że nie ma w niej tego co ja bym chciała, jest w niej wiele co sprawo, że zdecydowanie zabiorę się do czytania trzeciego tomu. Po takim zakończeniu, nie mam zresztą innego wyjścia ;)

Książka fabularnie lepsza od poprzedniczki. Poruszone są tu tematy dojrzalsze. Chodzi mi tu np. o kwestię sposobu zbierania przez Kosiarz Anastazję, kwestie 7% (kto czytał ten wie o co chodzi ;P) czy działania Kosiarza Lucyfera. Wątek podziału Kosodomu jest tu kontynuowany, niestety znów z pozycji "Ci źli i Ci dobrzy". Niezwykle podobał mi się pomysł spisku i tajemnicy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czekam teraz na 3 cześć. Uważam że historia jest świetna. Pod koniec jest bardzo dużo zwrotów akcji których się nie spodziewałam. Żałuję że nie którzy bohaterowie umarli ale taki był zamysł autora. Książka warta przeczytania.

Czekam teraz na 3 cześć. Uważam że historia jest świetna. Pod koniec jest bardzo dużo zwrotów akcji których się nie spodziewałam. Żałuję że nie którzy bohaterowie umarli ale taki był zamysł autora. Książka warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Fabularnie lepsza niż pierwsza część ale nic poza tym. Ciągle męczy mnie prostota tego świata. Wiem, że niby młodzieżówka nie musi mieć jakiejś głębi ale nie stawiajmy sobie tak nisko standardów. Brandonowi Sandersonowi jakoś się udało w Rytmatyście więc inni też mogą.

Fabularnie lepsza niż pierwsza część ale nic poza tym. Ciągle męczy mnie prostota tego świata. Wiem, że niby młodzieżówka nie musi mieć jakiejś głębi ale nie stawiajmy sobie tak nisko standardów. Brandonowi Sandersonowi jakoś się udało w Rytmatyście więc inni też mogą.

Pokaż mimo to

Po drugą część serii "Żniwa śmierci" sięgnęłam z zamiarem rozłożenia jej sobie na przynajmniej dwa dni. Cóż, nie udało się. Pochłonęłam ją w jedno popołudnie i muszę przyznać, że przerosła swoją poprzedniczkę.

Koncept serii bardzo mi się spodobał, a akcja leci w niej na łeb, na szyję, co wbrew pozorom mi nie przeszkadzało. W tej części pojawiają się nowi bohaterowie i nowe perspektywy; niektórzy też rodzą się z popiołów na nowo. Z zapartym oddehem śledziłam ich poczynania, dowiadując się nawet więcej niż Thunderhead.

Swoją drogą, bardzo się cieszę z poszerzenia wątku Thunderheada i dodanie jego spojrzenia na świat. Szczerze mówiąc, dziwnym jest dla mnie decyzja tłumacza o zmianie tytułu - ten oryginalny, "Thunderhead", lepiej oddaje istotę książki, gdyż tej prawie wszechwiedzącej i prawie wszechwładnej istoty(?), sztucznej inteligencji(?) jest naprawdę wiele, co dla mnie jest ogromnym plusem.

Niezmiernie przykro mi z powodu zakończenia, jednak z drugiej strony jest ono całkiem satysfakcjonujące. A już na pewno na tyle intrygujące, że nie omieszkam sięgnąć się po tom trzeci, nie czekając na polskie wydanie, szczególnie, że niestety nie znalazłam o takowym informacji.

Po drugą część serii "Żniwa śmierci" sięgnęłam z zamiarem rozłożenia jej sobie na przynajmniej dwa dni. Cóż, nie udało się. Pochłonęłam ją w jedno popołudnie i muszę przyznać, że przerosła swoją poprzedniczkę.

Koncept serii bardzo mi się spodobał, a akcja leci w niej na łeb, na szyję, co wbrew pozorom mi nie przeszkadzało. W tej części pojawiają się nowi bohaterowie i nowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po spotkaniu na ostatnim konklawe, gdzie Citra została kosiarzem, dwójka naszych bohaterów ponownie się rozdziela.
Ona- w dalszym ciągu podążając za swoją mentorką, może stać się drogowskazem dla nowych kosiarzy, pokazując stare prawa w świeżym wydaniu i robiąc zamieszanie w skostniałych strukturach Kosodomu.
On- przywłaszczając sobie pierścień staje się kosiarzem Lucyferem, karząc skorumpowanych, okrutnych kosiarzy.
Oboje pragną sprawiedliwości i dobra ludzi, jednak każde obiera inną ścieżkę.
Czy uda im się połączyć siły, dotrzeć do celu i wzajemnie ochronić?
Czy Thunderhead przymknie oko na poczynania Rowana?

Mimo posiadania obu dostępnych części, za drugą książkę z serii wzięłam się po kilku tygodniach od skończenia pierwszej. Pozwoliło mi to trochę ochłonąć i nie zawyżać oczekiwań wobec Kosodomu. Po tak dobrych odczuciach wobec pierwszej części obawiałam się, że druga może nie spełnić moich oczekiwań. Obawy były jednak bezpodstawne, ponieważ książka ta nie odstaje od poprzedniej, jeśli nawet pod względem akcji jej nie przewyższa. Zasiadając do czytania nie mogłam się oderwać, póki nie przewróciłam ostatniej kartki.
Podoba mi się cała koncepcja Thunderheada- z jednej strony superkomputer, czuwający nad dobrem ludzkości oraz natury, nieomylny, prawie boski, z drugiej strony-stworzony przez człowieka z wielu myśli i emocji , w pewien sposób samoświadomy, współczujący i niemal ludzki.
Autor w tej części wyraźniej niż w poprzedniej pokazał pewne obawy jakie przejawiają niektórzy, mówiąc o całkowitym powierzeniu kontroli maszynom, Czy są to obawy bezpodstawne? Czy coś co posiada samoświadomość może pozostać bezstronne i czy coś co zdecyduje, że jest najlepszym rozwiązaniem dla ogółu będzie również dobre dla ludzkości?
Małe ale:
Książka czasami wydaje się być nieco chaotyczna i przesycona zwrotami akcji, a niektóre zachowania bohaterów wydają się aż nadto beztroskie, co jednak można potraktować jako przypomnienie, że kosiarze to nadal zwykli ludzie.
Dodatkowo ciekawi mnie wybór tytułu- w wersji oryginalnej brzmi on po prostu Thunderhead, ponieważ esencją tej części jest niejako właśnie ten superkomputer, jego przemyślenia i działania, akcja pokazywana jest też z jego perspektywy. Wybranie na tytuł polskiej wersji Kosodomu, będącego niejako opozycyjną instytucją jest dość ciekawym zabiegiem, choć nie zaskakującym. Nawiązuje w końcu do Kosiarzy.
Czy można się spodziewać, że część trzecia serii w tytule również będzie miała jako trzon Kosę? ;)

Po spotkaniu na ostatnim konklawe, gdzie Citra została kosiarzem, dwójka naszych bohaterów ponownie się rozdziela.
Ona- w dalszym ciągu podążając za swoją mentorką, może stać się drogowskazem dla nowych kosiarzy, pokazując stare prawa w świeżym wydaniu i robiąc zamieszanie w skostniałych strukturach Kosodomu.
On- przywłaszczając sobie pierścień staje się kosiarzem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko to się zdarza ale druga część lepsza od pierwszej. Ciężko było się oderwac

Rzadko to się zdarza ale druga część lepsza od pierwszej. Ciężko było się oderwac

Pokaż mimo to

Mimo że pierwsza część "Żniw śmierci" skończyła się w sposób dla mnie niesatysfakcjonujący, postanowiłam sięgnąć po tom drugi. Pierwsze wrażenie nie było zbyt pozytywne - przez dobre pół książki miałam wrażenie "co tu się w ogóle dzieje?". Jedna dziwna akcja goni kolejną, a kiedy już wydaje mi się, że kolejne zachowania bohaterów są dla mnie przewidywalne, autor znów prezentuje jakąś kompletnie abstrakcyjną sytuację. Do tego rozdziały przeplatane są przemyśleniami Thunderheada (globalnej sieci rządzącej światem), które są dla mnie na początku negatywnym zaskoczeniem, bo w pierwszym tomie mieliśmy tutaj (dużo ciekawsze) fragmenty dzienników kosiarzy. Z drugiej strony angielski tytuł "Kosodomu" to właśnie "Thunderhead" i pozwala on lepiej zrozumieć te wstawki. Swoją drogą, ciekawe, skąd pomysł polskiego tytułu... W świecie Shustermana istnieją dwie trzymające świat w ryzach "instytucje": Thunderhead i Kosodom. Oryginalny tytuł książki to "Thunderhead", a jednak polski tłumacz - zamiast zachować tytuł - wybrał tutaj przeciwną instytucję. Zgrzyta mi to...
Muszę jednak przyznać, że w drugiej połowie książki akcja się rozkręca i czytało mi się dużo lepiej - chyba nawet lepiej niż pierwszy tom. Choć mam trochę wrażenie, że końcowe sceny były pisane wręcz z myślą o ekranizacji, bo byłabym w stanie sobie łatwo wyobrazić ten rozmach w filmie... Podstawa scenariusza jest już gotowa ;). Przypadło mi też do gustu zakończenie, które sprawia, że chciałabym sięgnąć po tom trzeci - i pewnie to zrobię w oryginalne, bo nie chce mi się tyle czekać na tłumaczenie. I boję się, co znowu tłumacz zrobiłby z tytułem ;)

Mimo że pierwsza część "Żniw śmierci" skończyła się w sposób dla mnie niesatysfakcjonujący, postanowiłam sięgnąć po tom drugi. Pierwsze wrażenie nie było zbyt pozytywne - przez dobre pół książki miałam wrażenie "co tu się w ogóle dzieje?". Jedna dziwna akcja goni kolejną, a kiedy już wydaje mi się, że kolejne zachowania bohaterów są dla mnie przewidywalne, autor znów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po otrzymaniu pierścienia kosiarza, Citra nadal trzyma się blisko szanowanej sędzi Curie. Prowadzi to do pewnych komplikacji, tym bardziej, że na wolności - w roli samozwańczego kosiarza Lucyfera - szaleje Roven.

W tej części pojawia się dużo przemyśleń ThunderHead'a, jako istoty myślącej i wyciągającej wnioski. Próbuje pomagać zarówno ludziom jak i kosiarzom, nie łamiąc przy tym umowy z Kosodomem - o nie ingerowaniu w jego sprawy.

Tom ten to wielka i zaskakująca intryga, która na zawsze może zmienić zarówno całą instytucję Kosodomu, jak i ThunderHead'a.

Nie mogę doczekać się ostatniego tomu trylogii.

Po otrzymaniu pierścienia kosiarza, Citra nadal trzyma się blisko szanowanej sędzi Curie. Prowadzi to do pewnych komplikacji, tym bardziej, że na wolności - w roli samozwańczego kosiarza Lucyfera - szaleje Roven.

W tej części pojawia się dużo przemyśleń ThunderHead'a, jako istoty myślącej i wyciągającej wnioski. Próbuje pomagać zarówno ludziom jak i kosiarzom, nie łamiąc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to