Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie czytam książek o przemocy, w szczególności takich gdzie dzieje się krzywda dzieciom. Sięgnęłam po tę książkę, bo słyszałam o niej same pozytywy, ale nic konkretnego. Poza tym przyciągnęła mnie okładka. Nie zwróciłam uwagi na opis. Może to i lepiej, nie wiedziałam, czego się spodziewać. Już od pierwszych rozdziałów wiedziałam, ze to nie będzie łatwa lektura, nawet kiedy jej nie czytałam, a słuchałam, miałam cały czas w głowie myśl „jak można tak traktować swoje dzieci?”. Niestety , wiem, że faktycznie niektóre osoby są tak traktowane, oraz że tak, jak główna bohaterka, boją się o tym komuś powiedzieć, a jak już powiedzą to i tak nie chcą z tym nic robić z tego barwy o rodziców. I to mnie boli, boli mnie to że społeczeństwo tak znormalizowało przemoc wobec dzieci, że nawet jak się słyszy wokoło, że rodzice boją swoje dzieci to jest coś w stylu „że na pewno dziecko sobie na to zasłużyło”. Nie. Nie ma takiej sytuacji, w której dziecko by miało sobie „zasłużyć” na bicie lub przemoc psychiczną. Autorka poruszyła bardzo ważny temat, pokazując niestety równocześnie, że nawet jak dziecko finalnie zdobędzie się na odwagę by wyrzucić z siebie ten dźwigany ciężar (chociaż ono na początku wcale tak nie uważa, bo przecież „zasłużyłem/am),to i tak mogą być niepodjęte dalsze kroki. Ta książka poruszyła tę część mnie, która znajduje się w najgłębszych zakamarkach mojej duszy. Nie wyobrażam sobie, by dać niższą ocenę.