Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pewnością spodziewałam się czegoś z goła innego po tej książce, gdy o niej czytałam - liczyłam na rzetelny reportaż, dużo szczegółów, fakty i ciekawostki. Forma mnie zaskoczyła, ale o dziwo pozytywnie - zarówno fabularna część powieści jak i "Migawki z podróży", które łączyły jeden wątek z kolejnym. W bardzo płynny sposób pan Piotrowski przechodził z jednego etapu życia Luisa Alfredo Garavito do kolejnego, nie szczędząc nam szczegółów, ale skupiając się tylko na tym, co czyniło z niego tytułową bestię.

Czyta się szybko i "przyjemnie" (jeśli można tak stwierdzić zważywszy na tematykę książki). Pewnie dałabym nawet i 10/10 gwiazdek, ale jedna rzecz nie daje mi spokoju... Mianowicie: chociaż cel został osiągnięty i pan Piotrowski przybliżył historię największego seryjnego mordercy Kolumbii, to jednak przez fabularyzację historii niektóre wątki, jak sam autor zaznaczył, są fikcyjne, wymyślone na potrzeby powieści. Pan Piotrowski zaznacza w "migawkach" co jest fikcją a co nie, ale mimo to, po przeczytaniu całości, nie jestem pewna dokładnie, które wydarzenia miały miejsce w rzeczywistości, a które nie.

Niemniej uważam, że autor wykonał świetną robotę i tak jak samą książkę tak i te urywki o jego podróży po Kolumbii były bardzo ciekawe i czytałam je z ochotą.

Z pewnością spodziewałam się czegoś z goła innego po tej książce, gdy o niej czytałam - liczyłam na rzetelny reportaż, dużo szczegółów, fakty i ciekawostki. Forma mnie zaskoczyła, ale o dziwo pozytywnie - zarówno fabularna część powieści jak i "Migawki z podróży", które łączyły jeden wątek z kolejnym. W bardzo płynny sposób pan Piotrowski przechodził z jednego etapu życia...

Powiedziałabym, że "Remina" to dość specyficzne opowiadanie i zapewne nie każdemu podpadnie do gustu - może być zarówno przerażająca jak i poniekąd śmieszna, to chyba zależy od tego jak kto postrzega kosmos i czy ma lęki z nim związane. Myślę, że "Remina" mogłaby przerazić nie jednego, ale w ogólnym rozrachunku to po prostu standardowa, przyjemna lekturka na wieczór.

Powiedziałabym, że "Remina" to dość specyficzne opowiadanie i zapewne nie każdemu podpadnie do gustu - może być zarówno przerażająca jak i poniekąd śmieszna, to chyba zależy od tego jak kto postrzega kosmos i czy ma lęki z nim związane. Myślę, że "Remina" mogłaby przerazić nie jednego, ale w ogólnym rozrachunku to po prostu standardowa, przyjemna lekturka na...

Świetny, trochę słodko-gorzki finał Szklanego Tronu. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Wiadomo, że po tylu tomach, zdążyłam już przywiązać się do bohaterów, tym ciężej było mi się z nimi rozstać. Cieszę się, że akcja była wartka i stale coś się dało, niełatwo było odłożyć tę książkę na bok! Pochłonęłam ją bardzo szybko, z ogromną przyjemnością ale i często łzami w oczach. Zawsze będę polecać tę serię każdemu, kto będzie chciał poczytać coś dobrego z tego gatunku :)

Świetny, trochę słodko-gorzki finał Szklanego Tronu. Bardzo pozytywnie mnie zaskoczył. Wiadomo, że po tylu tomach, zdążyłam już przywiązać się do bohaterów, tym ciężej było mi się z nimi rozstać. Cieszę się, że akcja była wartka i stale coś się dało, niełatwo było odłożyć tę książkę na bok! Pochłonęłam ją bardzo szybko, z ogromną przyjemnością ale i często łzami w oczach....

Na tym etapie stałam się już fanką pana Junji Ito. Kilka opowiadań było po prostu okej, ale zdecydowana większość bardzo przypadła mi do gustu, szczególnie "Długie sny" i "Przodkowie". Bardzo ciekawie przedstawione historie.

Na tym etapie stałam się już fanką pana Junji Ito. Kilka opowiadań było po prostu okej, ale zdecydowana większość bardzo przypadła mi do gustu, szczególnie "Długie sny" i "Przodkowie". Bardzo ciekawie przedstawione historie.

Co prawda do "Szklanego Tronu" powróciłam po ponad czterech latach i ciężko było przypomnieć sobie pewne fakty, nie mniej w dalszym ciągu jest to jedna z moich ulubionych serii romantasy, do których mam ogromny sentyment. Dalsze losy Caeleny, Doriana, Manon Czarnodziobej i Chaola jak zawsze pełne są wartkiej akcji, przygody i umiejętnie wplecionego w fabułę romansu. Zdecydowanie polecane :)

Co prawda do "Szklanego Tronu" powróciłam po ponad czterech latach i ciężko było przypomnieć sobie pewne fakty, nie mniej w dalszym ciągu jest to jedna z moich ulubionych serii romantasy, do których mam ogromny sentyment. Dalsze losy Caeleny, Doriana, Manon Czarnodziobej i Chaola jak zawsze pełne są wartkiej akcji, przygody i umiejętnie wplecionego w fabułę romansu....

W książkach pana Śmielaka chyba najbardziej podoba mi się to, że wplata on wierzenia dawnej mitologii słowiańskiej, i że choć od samego początku ma się wrażenie, że w książce czai się jakiś potwór rodem z piekła, to jednak koniec końców zawsze chodzi o demony ludzkie.

Książka wciąga od pierwszych stron, a jej fabuła poprowadzona jest wartko i ciekawie. Czuć, że bohaterowie mają to "życie", nie są pustymi manekinami do prowadzenia dialogów, a prawdziwymi ludźmi z historiami do opowiedzenia, własnymi grzechami ale także lękami. Sama fabuła tej powieści jest od początku do końca interesująca i wciągająca, a zakończenie zarówno przewidywalne jak i zaskakujące. Każdy wątek doprowadzony jest do samego końca w sposób logiczny, co niezwykle cenię sobie w powieściach.

Książka zdecydowanie godna polecenia.

W książkach pana Śmielaka chyba najbardziej podoba mi się to, że wplata on wierzenia dawnej mitologii słowiańskiej, i że choć od samego początku ma się wrażenie, że w książce czai się jakiś potwór rodem z piekła, to jednak koniec końców zawsze chodzi o demony ludzkie.

Książka wciąga od pierwszych stron, a jej fabuła poprowadzona jest wartko i ciekawie. Czuć, że bohaterowie...

Nie oznaczę opinii jako SPOILER ale poniżej znajdują się SPOILERY dla osób, które chciałabym przestrzec, by po tę książkę nie sięgali - bo nie ma za bardzo po co.

Zacznijmy od tego, że opis na tylnej okładce średnio odpowiada temu, co znajdziemy w samej książce.

Tak naprawdę główną bohaterką jest kobieta, która opowiada, co myśli i robi "główny" bohater, a także przedstawia swoją własną historię. Sama książka kręci się wokół tego, że dwójka ta przy każdym swoim spotkaniu uprawia s*ks, przy czym "główny" bohater za każdym razem bije główną bohaterkę, a potem zasypia i ma sny, w których widzi martwego dawnego kolegę, który to z kolei niby naprowadza go na jakieś wskazówki własnej śmierci (średnio mu to idzie). Potem dochodzi kolejny duch, ogólnie para ta widzi różne duchy, które dziwnie się zachowują.

Fabuła niemiłosiernie się ciągnie, a na spokojnie zmieściłaby się w 120 stronach maksymalnie. Zakończenie beznadziejne, bo tak naprawdę niczego nie wyjaśnia, a scena łapówki jest po prostu dziwna. Ciekawy pomysł w beznadziejnej formie, nieudolnie poprowadzone.

Nie oznaczę opinii jako SPOILER ale poniżej znajdują się SPOILERY dla osób, które chciałabym przestrzec, by po tę książkę nie sięgali - bo nie ma za bardzo po co.

Zacznijmy od tego, że opis na tylnej okładce średnio odpowiada temu, co znajdziemy w samej książce.

Tak naprawdę główną bohaterką jest kobieta, która opowiada, co myśli i robi "główny" bohater, a także...

"Diuna" to naprawdę potężna literatura. Podeszłam do niej z dużymi oczekiwaniami i nie zawiodłam się - książka jest rozwinięta pod wieloma względami, przede wszystkim polityki, nauki, religii oraz ekologii. Czuć, że autor podszedł do swojej pracy nad wyraz profesjonalnie. Styl jest zaskakująco przyjemny, choć obawiałam się rozbudowanych opisów i niezrozumiałej terminologii. Miło zaskoczyło mnie, że opisy są szczegółowe ale czytelne, a znaczenie terminów łatwo wynieść z kontekstu po prostu podczas samej lektury. Fabuła wciąga od pierwszych stron. Co prawda jakiegoś szczególnego napięcia nie odczuwałam, ale historia cały czas prze do przodu i po prostu dobrze się to czytało.

"Diuna" to naprawdę potężna literatura. Podeszłam do niej z dużymi oczekiwaniami i nie zawiodłam się - książka jest rozwinięta pod wieloma względami, przede wszystkim polityki, nauki, religii oraz ekologii. Czuć, że autor podszedł do swojej pracy nad wyraz profesjonalnie. Styl jest zaskakująco przyjemny, choć obawiałam się rozbudowanych opisów i niezrozumiałej terminologii....

Moja ocena w gwiazdkach nie jest oceną zawartej przez Shiori Ito historii: jest to reportaż na bardzo poważny i ciężki temat, a przede wszystkim historia ofiary, której w żadnym wypadku (moim zdaniem) nie należy oceniać. Moja ocena w gwiazdkach jest oceną pracy Shiori Ito w researchu na temat molestowań i gwałtów, tłumaczki reportażu oraz samego wydawnictwa Tajfuny, które bardzo cenię.

Uważam, że jest to książka, którą warto przeczytać. Poza samym przedstawieniem dziennikarki Shiori Ito oraz gwałtu, jaki został na niej dokonany, w książce wiele jest zawartego wsparcia dla osób pokrzywdzonych w podobny sposób, ale także przestroga dla pozostałych - i to nie tylko dla kobiet czy mężczyzn, ale także osób niebinarnych. To zatrważające, w jaki sposób w Japonii postrzegany jest przez prawo gwałt i z jaką ogromną łatwością sprawcy takich haniebnych czynów potrafią uciec od odpowiedzialności, zwinnie lawirując między określonymi prawami.

Warto zasięgnąć wiedzy w tym temacie i zwiększyć swą świadomość.

Moja ocena w gwiazdkach nie jest oceną zawartej przez Shiori Ito historii: jest to reportaż na bardzo poważny i ciężki temat, a przede wszystkim historia ofiary, której w żadnym wypadku (moim zdaniem) nie należy oceniać. Moja ocena w gwiazdkach jest oceną pracy Shiori Ito w researchu na temat molestowań i gwałtów, tłumaczki reportażu oraz samego wydawnictwa Tajfuny, które...

Kurcze, chyba nie do końca tego się spodziewałam.

"Carmillę" zawsze kojarzyłam jako "tę powieść, która zainspirowała Brama Stokera do napisania <<Draculi>>". Nic więc dziwnego, że wiele oczekiwałam po tej książce, tymczasem zwyczajnie się zawiodłam.

Napisana trochę infantylnie, chociaż mogę to zrzucić na fakt, że główną bohaterką jest młoda dziewczyna, dziecko jeszcze, a sama powieść to forma dziennika/pamiętnika. Spodziewałam się natomiast, że sama książka będzie nieco bardziej groteskowa, tajemnicza, tym czasem okazała się zwyczajnie nudnawa. Nie twierdzę, że to kompletne dno, ale ciężko mi się czytało i dość niechętnie. Może to styl autora (w końcu oryginał jest bardzo stary), a może to tytułowa Carmilla działała mi na nerwy, sama nie wiem, ale na pewno nie jest to książka dla mnie. Fanom wampirów natomiast na pewno bym poleciła, bo to, co podobało mi się w książce to na pewno samo spojrzenie na wampiry jako istoty, którymi rządzą namiętność i pożądanie ofiary, zabawa w kotka i myszkę - jak przystało na drapieżniki.

Kurcze, chyba nie do końca tego się spodziewałam.

"Carmillę" zawsze kojarzyłam jako "tę powieść, która zainspirowała Brama Stokera do napisania <<Draculi>>". Nic więc dziwnego, że wiele oczekiwałam po tej książce, tymczasem zwyczajnie się zawiodłam.

Napisana trochę infantylnie, chociaż mogę to zrzucić na fakt, że główną bohaterką jest młoda dziewczyna, dziecko jeszcze, a...

Bardzo przyjemna lektura, świetnie się ją czytało; ochłonęłam ją niezwykle szybko. Jest lekka i wyjątkowo przejrzysta. Od razu polubiłam głównego bohatera - mającego problemy ze zrozumieniem ludzkich uczuć. Również Isu, tego "złego" łatwo da się polubić. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić to zakończenie - przez całą książkę "płynęłam" z fabułą, bo była gładka i spójna, natomiast sama końcówka wydała mi się przesadnie intensywna, zostałam zbombardowana nagłymi krótkimi wydarzeniami, co spowodowało, że poczułam się trochę przytłoczona. Niemniej jest to jedna z ciekawszych i lepszych książek, które przeczytałam.

Bardzo przyjemna lektura, świetnie się ją czytało; ochłonęłam ją niezwykle szybko. Jest lekka i wyjątkowo przejrzysta. Od razu polubiłam głównego bohatera - mającego problemy ze zrozumieniem ludzkich uczuć. Również Isu, tego "złego" łatwo da się polubić. Jedyne, do czego mogłabym się przyczepić to zakończenie - przez całą książkę "płynęłam" z fabułą, bo była gładka i...

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy, po wstępnym opisie przeszedł od razu do wątku, w którym to główny bohater traci pamięć. Przeskoki czasowe są tak zmyślne, że nawet się tego nie odczuwa, zupełnie jakby całkiem naturalnym było, że mija tyle a tyle lat, gdy dzieje się kolejny wątek.

Bohaterowie są wprost cudowni. Każdy jeden zbudowany został w taki sposób, że nie da się ich nie lubić, nawet jeśli zostali stworzeni do tego, by sympatii nie wzbudzać - a do każdego z nich jego własny charakter tak pasuje, że łatwo rozróżnić jednego od drugiego i nawet gdy się czyta dialogi, można by dopasować je do bohaterów nawet bez czytania imion.

Chłonęłam tę powieść na przemian z uśmiechem na ustach i ze łzami w oczach. Naprawdę, porwała mnie bez reszty i oczarowała. Zakończenie czytałam szybko i w napięciu, jak na szpilkach, nie mogąc się go doczekać! Polecam absolutnie każdemu, niezależnie od gatunków powieści, jakie czyta. ♥

Jedna z najlepszych powieści polskich autorów. Napisana bardzo przyjemnie i barwnie, gładko jakby oglądało się film. Słowa przenikają nie tylko do serca ale i do duszy, pozostawiając w nim ciepło i miłość do bohaterów. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, co oceniałabym tak wysoko!

Od samego początku zakochałam się w tej książce. Autor nie tracił czasu na zbędne opisy,...

Tytułowe opowiadanie, składające się z kilku rozdziałów, było moim zdaniem dużo lepsze niż pozostałe. Bardzo wciągająca historia i naprawdę ciekawie przedstawiona - jedno z lepszych opowiadań Junji Itto.

Tytułowe opowiadanie, składające się z kilku rozdziałów, było moim zdaniem dużo lepsze niż pozostałe. Bardzo wciągająca historia i naprawdę ciekawie przedstawiona - jedno z lepszych opowiadań Junji Itto.

Taki klasyczny zbiór opowiadań - jedne ciekawsze, drugie mniej. Nic, co w mojej opinii mogłoby jakoś bardzo wciągnąć, ale też nic jakoś super nudnego. Lektura taka okej na pojedynczy wieczór.

Taki klasyczny zbiór opowiadań - jedne ciekawsze, drugie mniej. Nic, co w mojej opinii mogłoby jakoś bardzo wciągnąć, ale też nic jakoś super nudnego. Lektura taka okej na pojedynczy wieczór.

Drugi tom "Tomie" na pewno bardziej mi się podobał niż pierwszy. Trochę więcej było tu wytłumaczone, bardziej połączone historie, bardziej chronologiczne, dzięki czemu całość stała się bardziej przyswajalna.

Drugi tom "Tomie" na pewno bardziej mi się podobał niż pierwszy. Trochę więcej było tu wytłumaczone, bardziej połączone historie, bardziej chronologiczne, dzięki czemu całość stała się bardziej przyswajalna.

Jeśli chodzi o "Tomie" to zawsze kojarzyłam ją jako największy klasyk mangaki Junji Itto, więc podeszłam do tej mangi z zainteresowaniem i wysokimi oczekiwaniami. Mimo ciekawego pomysłu historia jednak bardzo mi się dłużyła, każde opowiadanie prawie o tym samym tylko bohaterowie się zmieniają. Oczywiście rozumiem, że poniekąd było to konieczne, aby wytłumaczyć na czym "Tomie" polega, nie mniej trochę się z tym męczyłam.

Jeśli chodzi o "Tomie" to zawsze kojarzyłam ją jako największy klasyk mangaki Junji Itto, więc podeszłam do tej mangi z zainteresowaniem i wysokimi oczekiwaniami. Mimo ciekawego pomysłu historia jednak bardzo mi się dłużyła, każde opowiadanie prawie o tym samym tylko bohaterowie się zmieniają. Oczywiście rozumiem, że poniekąd było to konieczne, aby wytłumaczyć na czym...

Zdecydowanie polecam tę książkę, szczególnie na wieczory. Bardzo przyjemny styl, niezwykle spójnie napisana, opisy krajobrazu i otoczenia są bardzo płynne i skonstruowane tak, żeby można sobie było wszystko wyobrazić, ale nie zanudzić. Autor dba o budowę napięcia - może i nie czyta się tego jak na szpilkach, ale mnie osobiście fabuła bardzo wciągnęła. Jest napisana bardzo lekko, ale z pomysłem; nie szokuje samą fabułą ale jest kreatywnie przedstawiona, za co ogromne brawa dla autora.

Zdecydowanie polecam tę książkę, szczególnie na wieczory. Bardzo przyjemny styl, niezwykle spójnie napisana, opisy krajobrazu i otoczenia są bardzo płynne i skonstruowane tak, żeby można sobie było wszystko wyobrazić, ale nie zanudzić. Autor dba o budowę napięcia - może i nie czyta się tego jak na szpilkach, ale mnie osobiście fabuła bardzo wciągnęła. Jest napisana bardzo...

W sumie to nic porywającego. Zwykła historia niby miłosna, ale mocno wyolbrzymiona, jak to dramaty.

W sumie to nic porywającego. Zwykła historia niby miłosna, ale mocno wyolbrzymiona, jak to dramaty.

Lektura taka na czytanie w przerwach w pracy czy w autobusie. Bohaterowie nie zachowują się jak dorośli, bardziej jak nastolatkowie. Sama fabuła też dosyć infantylna - połowa książki to przygotowanie głównego bohatera do roli Powiernika ale w zasadzie nic nie jest tu opisane, ot parę wyjaśnień który stwór jest który. Same opisy krótkie, niewiele można sobie po nich wyobrazić, dużo ,,domyślałam" sobie sama. Dialogi też bez werwy, bohaterowie za dużo sobie słodzą, wiecznie nazywają się kotusiami i kochaniami, niemal w każdym zwróceniu się do siebie.
Druga połowa to niby rozkręcenie akcji, w końcu coś się zaczęło dziać, ale tak naprawdę zainteresowana poczułam się dopiero na ostatnich stronach (epilog nudny).
Mimo wszystko sięgnę za jakiś czas po kontynuację, bo to cienkie książki, no i mam nadzieję, że się rozkręci, ale ostrzegam, że sama powieść nie jest dla wybrednych i wymagających czytelników.

Lektura taka na czytanie w przerwach w pracy czy w autobusie. Bohaterowie nie zachowują się jak dorośli, bardziej jak nastolatkowie. Sama fabuła też dosyć infantylna - połowa książki to przygotowanie głównego bohatera do roli Powiernika ale w zasadzie nic nie jest tu opisane, ot parę wyjaśnień który stwór jest który. Same opisy krótkie, niewiele można sobie po nich...