Uwielbiam Maas i jej książki. Kolejna świetna spod jej pióra. Nie zawodzi.

Uwielbiam Maas i jej książki. Kolejna świetna spod jej pióra. Nie zawodzi.

Czytam tą serię, ponieważ świat stworzony przez Mass bardzo mi się podoba. Vlagi, lustro i cały motyw Eleny i Bogów, znaki wyrda, brama, zmiennokształtni, wszystkie potwory w Morath, ciekawie opisane różne królestwa tj. Imperium Kagana, historia wiedźm, historia pająków i ich pochodzenia, dla mnie to wszystko jest świetne. Niestety jak w każdej książce Mass zamiast skupiać się na akcji i na magicznym świeci i intrygach skupiamy się na traumach albo na miłostkach bohaterów, przez co historia bardzo traci.

Ta część jest bardzo rozwleczona, niemalże do granic możliwości. Większość stron, a nawet całe rozdziały omijałam, bo kompletnie nic nie wnosiły oprócz „mogłem, oh nie mogłem, nienawidzę jej, ah ale kocham ją, ale jak mogła, oj ale jak mógł, coś we mnie pękło” i tak w koło Macieja. Masa opisów niczego poprzeplatanych z romansami i miłosnymi rozterkami bohaterów i w tym wszystkim kropla akcji. Bardzo się męczyłam czytając ten tom, cieszę się, że to już ostatnia część.

Motyw, który był ciekawy w tej części, to iluzje Maeve, wątek o czarownicach i Manon i nowa umiejętność Doriana.

Czytam tą serię, ponieważ świat stworzony przez Mass bardzo mi się podoba. Vlagi, lustro i cały motyw Eleny i Bogów, znaki wyrda, brama, zmiennokształtni, wszystkie potwory w Morath, ciekawie opisane różne królestwa tj. Imperium Kagana, historia wiedźm, historia pająków i ich pochodzenia, dla mnie to wszystko jest świetne. Niestety jak w każdej książce Mass zamiast skupiać...

W przeciwieństwie do zapewnień większości, nie był to mój ulubiony tom serii. Ale, mimo wszystko, książka ta była na tyle dobra, że od razu zamierzam zabrać się za drugą część.

Treść była aż przepełniona emocjonującą akcją, więc czytało się tę część w tempie ekspresowym. Moją ulubioną rzeczą w fabule pozostaje łączenie wątków i przeplatanie się losów wszystkich bohaterów - daje mi to poczucie kompletności całej serii.

Przyznam, że zmiany perspektywy były dość denerwujące, gdyż każdy wątek miał swoje nudniejsze momenty, przez które trzeba było przebrać. Ale z drugiej strony, dodawały trochę napięcia, gdyż nie do końca znamy chronologię wszystkich wydarzeń.

W przeciwieństwie do zapewnień większości, nie był to mój ulubiony tom serii. Ale, mimo wszystko, książka ta była na tyle dobra, że od razu zamierzam zabrać się za drugą część.

Treść była aż przepełniona emocjonującą akcją, więc czytało się tę część w tempie ekspresowym. Moją ulubioną rzeczą w fabule pozostaje łączenie wątków i przeplatanie się losów wszystkich bohaterów -...

Książka niezwykle emocjonalna, pochłania czytelnika w ciągu chwili. Bardzo podoba mi się rozbudowany świat i poznawanie historii z wielu perspektyw.
Rewelacja!
Zabieram się od razu za czytanie drugiej części.

Książka niezwykle emocjonalna, pochłania czytelnika w ciągu chwili. Bardzo podoba mi się rozbudowany świat i poznawanie historii z wielu perspektyw.
Rewelacja!
Zabieram się od razu za czytanie drugiej części.

Cała seria jest przegenialna, bardzo wzruszająca, wciągająca i ma sie doła po skończeniu jej, bo to już koniec histori którą mogliśmy przeżyć.

Cała seria jest przegenialna, bardzo wzruszająca, wciągająca i ma sie doła po skończeniu jej, bo to już koniec histori którą mogliśmy przeżyć.

Powoli staje się to tradycją, że przełom roku upływa mi literacko pod znakiem fantasy. Tym razem udało mi się w końcu wrócić do Terrasenu, by poznać finał historii Aelin i jej przyjaciół.
Ze "Szklanym tronem" mam relację trochę taką love-hate. Dwa pierwsze tomy wymęczyłam, później było o wiele lepiej, ale nie był to poziom zaangażowania w lekturę jaki miałam w przypadku serii "Dwory". Te trudności mogą wynikać z tego, że w "Szklanym" występuje dużo różnych narracji, podobnie jak np. w "Grze o tron", co może utrudniać lekturę w przypadku, gdy punkt widzenia jest od postaci, której się nie lubi (Chaol...). Bohaterowie zmierzają ku nieuchronnej finałowej konfrontacji, która bardzo przypominała bitwę na polach Pelennoru. Pojawia się smaczek zapowiadający łączenie wszystkich książek Maas w jedno uniwersum, a wisienką na moim torcie były świetne sceny z moją ulubioną parą w roli głównej - Elide i Lorcanem.
"Królestwo popiołów" to udany finał dobrej serii, ale moje serce bezspornie należy do "Dworów".

Powoli staje się to tradycją, że przełom roku upływa mi literacko pod znakiem fantasy. Tym razem udało mi się w końcu wrócić do Terrasenu, by poznać finał historii Aelin i jej przyjaciół.
Ze "Szklanym tronem" mam relację trochę taką love-hate. Dwa pierwsze tomy wymęczyłam, później było o wiele lepiej, ale nie był to poziom zaangażowania w lekturę jaki miałam w przypadku...

Kolejna świetna część. Bardzo mi się podobało mieszanie wątków, przeskakiwanie od jednego bohatera do drugiego, a także przedstawianie wydarzeń z perspektywy różnych osób. Od samego początku trzymała w napięciu, czekałam z niecierpliwością jak pewny sytuację zostaną rozwiązane. Aż szkoda, że została już tylko jedna część.

Kolejna świetna część. Bardzo mi się podobało mieszanie wątków, przeskakiwanie od jednego bohatera do drugiego, a także przedstawianie wydarzeń z perspektywy różnych osób. Od samego początku trzymała w napięciu, czekałam z niecierpliwością jak pewny sytuację zostaną rozwiązane. Aż szkoda, że została już tylko jedna część.

Trudno mi opisać co zrobiła tutaj Sarah, to było niesamowite. Początki szły mi trochę topornie. Decyzja o podzieleniu książki na pół jest trochę średnia ale jestem wstanie zrozumieć czemu wydawnictwo zdecydowało się na to. Moja miłość do bohaterów i tego świata jest niepojęta. Ta seria będzie ze mną już chyba zawsze.

Trudno mi opisać co zrobiła tutaj Sarah, to było niesamowite. Początki szły mi trochę topornie. Decyzja o podzieleniu książki na pół jest trochę średnia ale jestem wstanie zrozumieć czemu wydawnictwo zdecydowało się na to. Moja miłość do bohaterów i tego świata jest niepojęta. Ta seria będzie ze mną już chyba zawsze.

Ileż emocji można znaleźć na stronach pierwszej części finałowego tomu serii TOG. Wylałam wiele łez... a "najgorsze" (najlepsze, najbardziej wzruszające, porywające itd.) jeszcze przede mną w ostatniej książce. TOG obok Harrego Pottera na zawsze pozostanie moją ukochaną serią.

Ileż emocji można znaleźć na stronach pierwszej części finałowego tomu serii TOG. Wylałam wiele łez... a "najgorsze" (najlepsze, najbardziej wzruszające, porywające itd.) jeszcze przede mną w ostatniej książce. TOG obok Harrego Pottera na zawsze pozostanie moją ukochaną serią.

Czytając "Wieżę Świtu" czułam pewne zniecierpliwienie, które dotyczyło dalszych losów bohaterów zostawionych w Erilei. Choć śledziłam losy Chaola z radością, to w mej głowie kotłowało się pytanie "CO Z AELIN?!". Sarah wie doskonale, jak utrzymać napięcie przy tak obszernej serii jak ta, i od pierwszych stron zatraciłam się w "Królestwie Popiołów" na dobre.

Z racji, że jest to już ostatnia część "Szklanego Tronu" (podzielona na 2 części),siłą rzeczy wyczuwalne jest zbliżanie się do kulminacyjnych momentów historii. Nie mogę wyjść z podziwu, jak dobrze z każdym rozdziałem łączą się poszczególne losy postaci, które pojawiały się od pierwszych zmagań Celaeny Sardothien po wydarzenia z tej powieści. Przyjemnie obserwowało mi się zmiany jakie zachodzą w bohaterach, rozwój charakterów czy nowe podejścia do wyzwań stojących im na drodze. Nieraz uśmiechałam się i wzruszałam podczas czytania, nie brakowało też wstrzymywania przeze mnie oddechu z przejęcia, a o to nie łatwo.

Pośród wszechobecnych ważnych decyzji, które muszą podejmować zarówno osoby z bliskiego otoczenia Aelin, jak i postacie poboczne, dobrym wyborem było pokazywanie ich słabości, nawet tych, których czytanie sprawiało ból. Sama opowieść jest podzielona na wątki Aelin i Rowana, Aediona i Lysandry, Doriana i Manon oraz Chaola i Yrene. Każda z tych osób, a także inne przewijające się na stronach "Królestwa Popiołów", kroczy swoją drogą i ma swoje własne dylematy do rozwiązania. Bardzo spodobało mi się to, jak dojrzeli Dorian i "wiedźmiątko", a przy tym nie stracili pazura. W tej części widać, jak Król Adarlanu próbuje odkryć kim naprawdę jest, oraz jaki może się stać, a Manon sukcesywnie burzy mury, jakie wokół siebie zbudowała.

Martwiłam się, że ciągłe strategie wojenne i starcia będą uciążliwe, ale przeplatanie ich z innymi wątkami sprawiło, że czytało się je naprawdę dobrze. Choć Maas z każdym ważniejszym momentem odkrywa karty i tajemnic zostaje coraz mniej, to świadomość, że to już powoli koniec mej przygody z czytaniem o zabójczyni, która nie tylko jest z pochodzenia królową, ale staje się nią poprzez swoje działania i poświęcenie, przyprawia mnie o prawdziwy smutek. "Królestwo Popiołów" to jedna z lepszych części serii, o ile nie najlepsza. Wartka akcja, kalejdoskop emocji, duże starcia z armiami Erawana, zręczne splatanie wątków to idealnie wymierzona mieszanka. Jeśli jeszcze nie zdecydowaliście się na tą serię, lub odpuściliście na wcześniejszych etapach, to mogę poręczyć, że te tysiące stron - a tym samym niesamowita historia - są warte przeczytania.

"-Musisz wytrzymać jeszcze trochę i pamiętać o jednym.
Evalin położyła swą widmową dłoń nad sercem córki.
-Tu kryje się jedyna siła, która naprawdę ma znaczenie.[...] Ona poprowadzi cię do domu."

Czytając "Wieżę Świtu" czułam pewne zniecierpliwienie, które dotyczyło dalszych losów bohaterów zostawionych w Erilei. Choć śledziłam losy Chaola z radością, to w mej głowie kotłowało się pytanie "CO Z AELIN?!". Sarah wie doskonale, jak utrzymać napięcie przy tak obszernej serii jak ta, i od pierwszych stron zatraciłam się w "Królestwie Popiołów" na dobre.

Z racji, że...