Podsumowanie "Ślepej uliczki" było dla mnie nie lada wyzwaniem. Manga jest zbiorem opowiadań przez co, niepowiązane ze sobą historie, ciężko ocenić.
Dodatkowo w mandze są zarówno te słabsze opowieści jak i lepsze, a granica między dobrym smakiem w horrorach Ito, jest czasami bardzo cienka i personalna.
Na pewno jednak, przez to, że każdy rozdział jest inny, nie można zżyć się z postaciami co uważam za minus. Dopiero przy tym tytule odkryłam, że jestem jednak fanką czegoś dłuższego niż 40-60 kartek, bo takiej długości są mniej więcej jego historie. Ito we wszystkich swoich pracach zawsze wykazuje się dużą oryginalnością, co nie zawsze oznacza pozytywny odbiór u czytelnika. W "Ślepej uliczce" prawie wszystkie opowiadania mi się podobały. Pomysły Ito są naprawdę tak genialne i oryginalne, że warto przeczytać chociaż jeden tomik z jego kolekcji!
Prócz klimatu grozy, historie były przede wszystkim intrygujące. Tylko dwa były słabsze, jednakże patrząc na pozostałe tytuły które przeczytałam.. to i tak były super. Jedyne czego brakowało mi w tych historiach, to brak kontynuacji (jak w przypadku "Sali chorych", które może być materiałem na super film)
Wiedziałam, że tak już jest z opowiadaniami ale widząc potencjał w pomyśle, jako czytelnik pragnęłam kontynuacji czy ekranizacji.
Minusem dla niektórych, może się okazać dosyć specyficzna kreska Ito. Autor bowiem wszystkie postacie maluje na jedno kopyto dlatego prócz tego że nie można się z nimi zżyć, ich wygląd po chwili wylatuje z głowy. Sam styl rysowania człowieka u Ito trąci trochę starością (mówiąc oczywiście o zwykłych bohaterach, a nie potworach, bo te są niesamowite!) Każdy kto zetknął się z mangami z starszych lat, na pewno od razu zauważy, że Ito posługuje się dokładnie tym samym stylem (mimo że mangi są wydane w ostatnich latach)
Podsumowując, uważam że akurat Ślepą Uliczkę warto przeczytać, a gdybym miała wymieniać plusy to na pewno byłyby to:
+ oryginalne pomysły
+ fabuła opowiadań przemyślana oraz z sensem
+ Intrygujące opowiadania
+ (Dla mnie) wszystkie opowiadania z super klimatem, naprawdę momentami strasznym!

A minusami mogą być:
brak kontynuacji niektórych opowiadań
(dla niektórych) kreska —wszystkie postacie wyglądają bardzo podobnie oraz manga jest rysowana na dawny styl


5/10

Podsumowanie "Ślepej uliczki" było dla mnie nie lada wyzwaniem. Manga jest zbiorem opowiadań przez co, niepowiązane ze sobą historie, ciężko ocenić.
Dodatkowo w mandze są zarówno te słabsze opowieści jak i lepsze, a granica między dobrym smakiem w horrorach Ito, jest czasami bardzo cienka i personalna.
Na pewno jednak, przez to, że każdy rozdział jest inny, nie można zżyć...

Drugie już podejście do prac Junjiego Ito, klimatycznego mistrza grozy jak chodzi o mangi.
W tym wypadku; 7 część zbioru jego krótkich historii wypada dużo lepiej niż moja poprzednia próba czyli tom 11.
Tutaj zawiera się dużo więcej klimatycznych oraz kultowych historii (np "Modelka") i muszę przyznać, że wciągnąłem się na całego.

Junji Ito to mangaka niestandardowy, bo nie zalewa czytelnika charakterystycznymi motywami z kultury japońskiej, które osładzają świat przedstawiony (duże oczy, erotyzowane postacie etc).
Jedynym motywem tego typu jest chyba często powracająca postać Soichiego, którego historie zwykle przypominały mi rozluźniający przerywnik czy odcinek specjalny w serialu.

Ogólnie; dzięki temu tomowi chcę dalej kontynuować zagłębianie się w tego świetnego twórcę i liczę na więcej imponujących oraz ciekawych konceptów artystycznych.

Drugie już podejście do prac Junjiego Ito, klimatycznego mistrza grozy jak chodzi o mangi.
W tym wypadku; 7 część zbioru jego krótkich historii wypada dużo lepiej niż moja poprzednia próba czyli tom 11.
Tutaj zawiera się dużo więcej klimatycznych oraz kultowych historii (np "Modelka") i muszę przyznać, że wciągnąłem się na całego.

Junji Ito to mangaka niestandardowy, bo...

Kolejny zbiór niezależnych opowiadań w formie mangi, które pochłonęłam w szybkim tempie. Tym razem trafiło się wiele wartych uwagi historii. Zaczęło się od „Ślepej uliczki” i jej upiornymi plamami w kształcie ludzi. Z tej opowieści pochodziła też ta klimatyczna okładka. Zaraz potem wzdrygałam się na widok przerażającej twarzy i ostrych zębów panny Fuchi z opowiadania „Modelka” - kolejna kultowa postać ze zbioru pana Junji. Najbardziej tajemnicze było opowiadanie „Spadanie” i to nieszczęście, które miało tych wybrańców spotkać.
W „Sali chorych” pan Junji znów powrócił do jednego ze swoich ulubionych przerażających miejsc akcji: szpitala. Tam zwykle dzieją się obrzydliwe rzeczy i tym razem również nie zostaję zawiedziona. Wcale nie gorszym miejscem był „Pensjonat”, w którym rozgrywały się iście dantejskie sceny. Po „Stowarzyszeniu palaczy” można nabyć jeszcze większy wstręt do palenia papierosów. „Pozwolenie” i „Wspomnienie” skojarzyło mi się bardzo z klasycznymi historiami grozy, które zdarzało mi się oglądać w dzieciństwie. Zarówno w historii „Pleśń”, jak i „Autobus z lodami” rozwinięto bardzo ciekawie dane tematy w coś obrzydliwe strasznego.
Moim zdecydowanym faworytem było „Miasto bez ulic”. Spotkałam się z tam bowiem z bardzo nietypowym rodzajem grozy – brakiem prywatności. Coś całkiem podobnego widziałam w filmach z podgatunku „home invasion”. W tego typu historiach kluczowym elementem fabuły było naruszenie miru domowego przez wrogie jednostki czy grupy. W „Mieście bez ulic” nie ma jedynie naruszenia. Tam znika zupełnie granica pomiędzy przestrzenią publiczną a prywatną, przez co powstaje chaos, przemoc i horror. Ludzie, którzy stali się częścią tego nielegalnego miasta, mogą się temu wszystkiemu poddać, albo ochronić ostatki prywatności, zasłaniając twarze maską. Przerażająca perspektywa, szczególnie w obecnych czasach, w których ingeruje się w naszą niepubliczną przestrzeń w często paskudny i nieproszony sposób.

Kolejny zbiór niezależnych opowiadań w formie mangi, które pochłonęłam w szybkim tempie. Tym razem trafiło się wiele wartych uwagi historii. Zaczęło się od „Ślepej uliczki” i jej upiornymi plamami w kształcie ludzi. Z tej opowieści pochodziła też ta klimatyczna okładka. Zaraz potem wzdrygałam się na widok przerażającej twarzy i ostrych zębów panny Fuchi z opowiadania...

"Ślepa Uliczka" jest szóstym tomem serii opowiadań "Junji Ito - Kolekcja Horrorów". Podobnie jak w pozostałych częściach cyklu, mamy tytułową "Ślepą Uliczkę" + 10 dodatkowych opowiadań.

Junji Ito tym razem uderza w dużo lżejsze tony. Obscenicznych obrazów rodem z Gyo i Uzumaki za dużo tu nie uświadczymy. Tym razem japończyk postawił na subtelne budowanie napięcia. Opowiadania zawsze kończą się w punkcie kulminacyjnym i pozostawiają niedopowiedzenia.

Poza tytułową Ślepą Uliczką na wyróżnienie zasługują również opowiadania Sala Chorych i Miasto Bez Ulic.
Opowiadania Ito często dotykają problemów społecznych japończyków. Nie inaczej jest tutaj, ale to już pozostawiam wam do samodzielnego odkrywania.

Ocena: 8/10

"Ślepa Uliczka" jest szóstym tomem serii opowiadań "Junji Ito - Kolekcja Horrorów". Podobnie jak w pozostałych częściach cyklu, mamy tytułową "Ślepą Uliczkę" + 10 dodatkowych opowiadań.

Junji Ito tym razem uderza w dużo lżejsze tony. Obscenicznych obrazów rodem z Gyo i Uzumaki za dużo tu nie uświadczymy. Tym razem japończyk postawił na subtelne budowanie napięcia....

Fanom horrorów ta manga przypadnie do gustu z całą pewnością.
Jest to zbiór opowiadań a jak to w zbiorach bywa, zawsze znajdą się lepsze i mniej ciekawe opowiadania... tak też było w tym przypadku. Pomimo tego, myślę, że warto przeczytać, szczególnie tytułowa 'Ślepa uliczka' przyprawia o grozę.

Fanom horrorów ta manga przypadnie do gustu z całą pewnością.
Jest to zbiór opowiadań a jak to w zbiorach bywa, zawsze znajdą się lepsze i mniej ciekawe opowiadania... tak też było w tym przypadku. Pomimo tego, myślę, że warto przeczytać, szczególnie tytułowa 'Ślepa uliczka' przyprawia o grozę.

Moja przygoda z twórczością Junji Ito zaczęła się delikatnie mówiąc dość traumatycznie. Gyo. Odór śmierci podsumowałabym krótko – ohyda. I to ohyda przy której nadal mnie trzęsie gdy ją wspominam. Uzumaki. Spirala też była dość wstrząsająca lekturą. I właśnie po zaznajomieniu się z tymi dwoma tytułami Junji Ito postanowiłam zakończyć swoją historię z jego działami, aż do momentu gdy w moje ręce wpadła Ślepa uliczka – szósta już pozycja w Kolekcji Horrorów wydawanej przez JPF. I muszę przyznać, że czekała mnie miła niespodzianka.

W Ślepej uliczce jak i pozostałych dziesięciu historiach składających się na ten tomik schemat budowania opowieści jest dość podobny – poznajemy bohatera/bohaterkę, który orientuje się, że wokół nie wszystko jest takie jakim być powinno, a im bardziej zagłębia się w odkrycie co tak naprawdę się dzieje, tym bliżej zbliża się do końca… Jakiego? Tutaj już autor pozostawił różne możliwości interpretacji i choć zazwyczaj otwarte zakończenia bywają meczące i zostawiają czytelnika z uczuciem niedosytu w przypadku tego zbioru historii stanowiły dla mnie duży plus, dodający całości klimatu.

Nie będę zdradzała o czym opowiadają poszczególne historie, warto bowiem odkryć to na własną rękę , warto jednak zaznaczyć iż nie brakuje tutaj dobrze budowanego napięcia, wstrząsających scen czy dużej dawki brutalności, za którą pewnie wiele osób pokochało twórczość tego autora. I choć nie obeszło się bez scen, które bardziej delikatnym osobą mogą wywrócić żołądek na drugą stronę, ku własnemu zaskoczeniu tym razem nie poczułam odrzucenia, a wspomniane sceny jedynie potęgowały uczucie grozy, tak przecież pożądane podczas lektury horrorów.

Jak wspomniałam na wstępie Ślepa uliczka została wydana w ramach serii Junji Ito Kolekcji Horrorów wydawnictwa J.P.Fantastica. Tomiki z tej kolekcji charakteryzują się powiększonym formatem charakterystycznym dla Mega Mangi. Całość została wydana na dobrej jakości papierze, druk cechuje mocne nasycenie czernią, co prezentuje się naprawdę fajnie i w pełni pozwala cieszyć się kreską autora.

Ślepą uliczkę polecam wszystkim osobom, które chciałyby zacząć przygodę z horrorami Junji Ito. Fanom jego twórczości nie trzeba tej pozycji polecać, zaś dla pozostałych czytelników będzie to doskonała okazja do sprawdzenia czy twórczość tego mangaki wpasowuje się w ich gusta, będzie też dobrym wstępem do dużo mocniejszych pozycji, jak wspominane Gyo, czy Uzumaki, do których trzeba mieć naprawdę mocny żołądek. Sama zaś zachęcona pozytywną lekturą z pewnością spróbuję swoich sił z innymi pozycjami wydanymi w ramach Junji Ito Kolekcji Horrorów.

Moja przygoda z twórczością Junji Ito zaczęła się delikatnie mówiąc dość traumatycznie. Gyo. Odór śmierci podsumowałabym krótko – ohyda. I to ohyda przy której nadal mnie trzęsie gdy ją wspominam. Uzumaki. Spirala też była dość wstrząsająca lekturą. I właśnie po zaznajomieniu się z tymi dwoma tytułami Junji Ito postanowiłam zakończyć swoją historię z jego działami, aż do...