Królestwo popiołów. Część 2
8,5 / 10
- Tytuł oryginału:
- Kingdom of Ash
- Data wydania:
- 2019-05-29
- Data 1. wyd. pol.:
- 2019-05-29
- Liczba stron:
- 512
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328068926
- Tłumacz:
- Marcin Mortka
- Wydawnictwo:
- Uroboros
- Tytuł oryginału:
- Kingdom of Ash
- Cykl:
- Szklany Tron (tom 6.2)
- Kategoria:
- fantastyka, fantasy, science fiction
- Data wydania:
- 2019-05-29
- Liczba stron:
- 512
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788328068926
- Tłumacz:
- Marcin Mortka
Wyczekiwany latami finał serii "Szklany tron"!
Światowy bestseller królowej fantasy, Sarah J. Maas, oferuje czytelnikowi epickie, niezapomniane zakończenie! Życiowa podróż Aelin – od niewolnicy do królowej niegdyś wielkiego królestwa – osiąga swój rozdzierający serce finał, gdy wybucha wojna na świecie. Gdy wszystkie wątki w końcu się łączą, wszyscy muszą stanąć do walki o przyszłość. Niektóre więzy pogłębią się jeszcze bardziej, podczas gdy inne zostaną zerwane na zawsze w wybuchowym ostatnim rozdziale serii "Szklany tron".
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Wszystko, co dobre, kiedyś się kończy
To było 6 lat ze 7 specjalnymi nowelami, 7 potężnymi książkami, 10 ukochanymi postaciami, 614 ciężkimi rozdziałami i 5987 niezbędnymi stronami, które doprowadziły do tego momentu – konkluzji jednej niesamowitej historii. To była wspaniała podróż – i mam na myśli nie tylko „Królestwo popiołów”, ale całą serię, która już zawsze będzie miała szczególne miejsce w moim sercu. Myślę, że wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy z tego, że „Szklany tron”, podobnie jak „Harry Potter”, został zaprojektowany z myślą o starzeniu się wraz z czytelnikami. Widać to doskonale poprzez zmiany zachodzące w bohaterach, którzy – podobnie jak czytelnicy – stojąc na progu dorosłości, musieli stawić czoła trudnym życiowym wyborom.
Towarzyszyłam najsławniejszej zabójczyni w Adarlanie od samego początku, odkąd w wieku 17 lat zakochałam się w okładce, która wabiąc swoją prostotą, obiecywała mi niezapomnianą przygodę. Wspólnie z Celaeną, która później okazała się dawno zaginioną królową, rozwiązywałam tajemnice, knułam intrygi i walczyłam w pojedynkach, by w wieku 23 lat, czytając ostatnią stronę tej historii, z ciężkim sercem rozstać się z bohaterami, których zdążyłam zaliczyć do grona swoich książkowych przyjaciół.
Jak już wspomniałam w recenzji poprzedniej części, oba tomy mają trochę odmienny klimat. W pierwszym panuje aura żalu, bólu, beznadziei i ogólnego wyczekiwania. Mimo występującej w nim akcji odniosłam wrażenie, że jest to „cisza przed burzą”, która ma nas przygotować na huragan, który rozpęta się wraz z rozpoczęciem drugiej części. Wychodzi na to, że się nie pomyliłam, a wydawnictwu należy pogratulować podjęcia dobrej decyzji, podziału książki w odpowiednim momencie. Drugi tom jest jak wycieczka kolejką górską, podczas której cały czas odczuwamy mieszankę napięcia i strachu. W tym miejscu należy wspomnieć, że ta część ma zdecydowanie ciemniejszy koloryt, dodatkowo spotęgowany przez smutek i niepokój o losy swoich ulubionych bohaterów. Niemniej jednak prym w całym tym kalejdoskopie uczuć wiedzie ciekawość, która pcha czytelnika do przodu, prowadząc go poprzez góry i doliny emocjonalnego krajobrazu zbudowanego przez autorkę.
Teraz trochę o fabule, przez którą mam małego poksiążkowego kaca. W pierwszej kolejności chcę poruszyć temat dialogów, które do całej serii wnosiły dawkę świetnie wyważonego humoru, a których moim zdaniem było trochę za mało. Brakowało mi ciętego języka Aelin, przekomarzania się Doriana z Manon czy zabawnych uwag Fenrysa skierowanych pod adresem Lorcana. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że wydarzenia opisane w tej części nie sprzyjają humorystycznym przerywnikom, a autorka nie chciała niszczyć trywializmami parnego i dusznego klimatu zbliżającej się bitwy z siłami ciemności. Niemniej jednak miałam z tym niewielki problem, który trwał nieprzerwanie od pierwszej części ostatniego tomu. Ciężko było mi przyzwyczaić się do tego nowego standardu. I choć rozumiem powody takiego stanu rzeczy, to uznałam, że powinnam o tym wspomnieć, by dać wyraz swojemu niezadowoleniu. Autorka zdecydowanie za bardzo skupiła się na wewnętrznych przeżyciach bohaterów, na ich rysach i bliznach, na demonach, z którymi muszą się mierzyć, zapominając przy tym, że lekarstwem na traumy jest po prostu rozmowa z bliskimi.
Po drugie, relacje pomiędzy bohaterami. Zdaję sobie sprawę z tego, że czasami każdy z nas mówi rzeczy, które nie zawsze ma na myśli, ale w tej książce mają miejsce dwie sytuacje, w których bohaterowie posuwają się za daleko. Jedna dotyczy Aediona, który w przypływie gniewu mówi Lysandrze kilka bardzo raniących słów, wyrzucając ją przy tym z namiotu na śnieg, by w momencie, w którym w oczy zagląda mu śmierć, nagle uświadomić sobie, że bardzo ją kocha. Był to moment, w którym znienawidziłam Aediona za jego okrucieństwo, którego dopuścił się na niewinnej zmiennokształtnej, która honorowo dotrzymywała danego swojej przyjaciółce słowa. Następna taka sytuacja miała miejsce między Elide i Lorcanem. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam wszystkie cztery postaci i rozumiem, że w gniewie mówi się rzeczy, których się później żałuje, jednak były to znaczące momenty, które przez wysokie nacechowanie emocjonalne miały ogromny wpływ na moje postrzeganie fabuły.
Po trzecie, zakończenie. Od ostatniej części oczekiwałam czegoś, co sprawi, że będę usatysfakcjonowana, odkładając ją na półkę. I mimo tego, że w „Królestwie popiołów” otrzymałam krwawe potyczki, spektakularną ostateczną bitwę i serdeczne romanse, to skończyło się na tym, że chciałam czegoś więcej. Autorka powinna lepiej podsumować niektóre wątki, które miały swój początek w poprzednich książkach. Przykładem może być wątek postaci Noxa, który pojawił się okazjonalnie w pierwszej części, by ostatecznie „zaginąć w akcji” w drugiej. Mam też zastrzeżenia do samego epilogu, który tak naprawdę nie wnosi do książki żadnej większej wartości. On po prostu jest, ale równie dobrze mogłoby go nie być. Sądzę, że Sarah J. Maas popełniła błąd, pisząc go w tak krótkim odstępie czasu od zakończenia wojny, w dodatku nie uwzględniając w nim nikogo poza Aelin i Rowanem. A co u Doriana i Manon? Co u Chaola i Yrene? Mimo że ich historie zostały w satysfakcjonujący sposób zapakowane w główną narrację, to bardzo chciałabym zobaczyć, jak radzą sobie kilka lat później, czego już się pewnie nie dowiem.
Muszę jeszcze wspomnieć o moim ogólnym odczuciu po przeczytaniu całości. Wcześniej napomknęłam, że nie odnalazłam spełnienia w zakończeniu, któremu moim zdaniem brakowało kropki nad i w słowie „koniec”. Wiele czasu zajęło mi uświadomienie sobie, że to, że książka nie zakończyła się tak szczęśliwie, jak większość z nas oczekiwała, nie jest wcale minusem. Mimo swojego niezadowolenia dostrzegam w tym pewną wartość. Gdyby wszystko skończyło się jednym wielkim happy endem, nie byłoby to prawdopodobne. Autorka zrobiła, co mogła, by nadać książce fantastycznej trochę realności, która wiąże się z bólem, stratą i tylko częściową satysfakcją. Niemniej jednak nie jest to moja ulubiona książka z całej serii, uważam, że pozostawia wiele do życzenia i może dlatego tak trudno jest mi pogodzić się z jej zakończeniem.
Potrzebowałam trochę czasu zanim zasiadłam do pisania tej recenzji. Odkładałam to, chcąc opóźnić moment, w którym będę musiała przyznać przed samą sobą, że to już jest koniec, że już nie będzie tego przepełnionego niecierpliwością wyczekiwania na kolejny tom opisujący dalsze losy bohaterów. Czas rozstać się z nimi wszystkimi i, zamykając książkę będącą portalem do ich świata, wrócić do domu. Z ciężkim sercem stawiam ostatnią kropkę w tej recenzji, która stanie się swego rodzaju pożegnaniem z serią, która już na zawsze będzie miała specjalne miejsce w moim sercu. To była wspaniała przygoda, za którą pozostaje mi tylko podziękować zarówno autorce, jak i zrządzeniu losu. Ten ostatni sprawił, że sześć lat temu bez reszty zakochałam się w okładce książki, która wabiąc mnie w księgarni, nakłoniła mnie do jej zakupu.
Karolina Wierna
13 Popieram
Link do recenzji
333
10
19
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 1 459
- 971
- 571
- 225
- 171
- 41
- 33
- 32
- 29
- 25
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Najważniejsze na świecie jest to, co mieszka w w naszych sercach. Bez względu na to, dokąd się udasz, bez względu na to, jak daleko, przywiedzie cię do domu".
Zobacz więcej
- Jesteś terytorialna, lubisz dominować, masz skłonności do agresji...
- W sztuce komplementowania kobiet nie masz sobie równych.
Bitwa nie będzie niczym miłym[...] I pewnie nieraz przyjdzie ci zwymiotować. Ale przypomnij sobie wówczas, że twój strach oznacza, że masz coś, o co warto walczyć. Coś, na czym zależy ci tak...
Rozwiń
Zobacz więcej
Opinie [126]
Dzisiaj zakończyła się dla mnie cudowna przygoda z tym cyklem. Autorka wykreowała piękny świat z bardzo ciekawymi postaciami, który pozostanie głęboko w moim czytelniczym sercu. Wszystkie części serii czytałam z zapartym tchem, czekając na kolejne przygody bohaterów. Jestem pod wielkim wrażeniem, w jak spójny sposób Sarah Maas połączyła wątki wszystkich kluczowych postaci,...
więcejCiekawi bohaterowie, zakończenie niebanalne, jak jest akcja, to dynamiczna, a cała seria to super przygoda, którą aż żal kończyć.
więcejMuszę przyznać, że pierwszy tom serii przeczytałam pod koniec września 2019, więc prawie pół roku nad jedną serią. Spowodowane to było tym, że momentami akcja była tak nudna i tak się ciągnęła, że musiałam sięgać po jakieś inne książki. Lecz w...
Początek książki skłaniał ku ocenie 10/10 gwiazdek. Im dalej w rozdziały tym więcej akcji i ocena powoli spadała. Kończąc postanowiłam, że 7 to maks jaki Królestwo popiołów może ode mnie uzyskać.
więcejAle chwila, chwila! Przecież nie mogę oceniać jej tylko pod wpływem chwili. I tak po kilku dniach z czystym sumieniem wystawiam 9/10. Prawdą jest, że fabuła a zwłaszcza jej koniec...
Ciężko ocieniać mi pojedyncze książki....
więcejJako iż przeczytałam całość jednym haustem podsumuję... :) Maas stworzyła świat, z którego się nie chce wracać do rzeczywistości, bohaterów, którzy na długo zostają w sercu i pamięci! Cykl oparty na kanonie walki dobra ze złem, gdzie przygoda łączy się z magią, a ból miesza się z miłością i przyjaźnią, przypadnie do gustu każdemu...
Kończę czytać, jednak jestem już w stanie ocenić. Po prostu bomba. Rollercoaster emocji.
więcejDlaczego pani Maas zabija moich bohaterów? Halo, ja cierpię. Elide i Lorcan... Rany, żyję dla tej pary!
Mam dużo achów, jednak pojawiają się minusy - przedłużająca się bitwa, dlaczego? Dwie płaszczyzny czasu akcji i sposób ich opisywania, moim zdaniem w takiej sytuacji akcja powinna...
Miałam kaca po tej książce chyba z miesiąc
Pokaż mimo toWspaniała jak cały cykl wraz z opowiadaniami.
Pokaż mimo toPrzeczytana w niecałe 20 godzin zostawia wrażenie spokoju i życiowej motywacji.
Zamknięcie serii nakłania do refleksji nad obranymi drogami w życiu. Tego co jest w nim naprawdę istotne i o co warto walczyć.
W swojej opinii odniosę się do całości "Królestwa popiołów"
więcej3 słowa: Świetne zakończenie serii!!!!
Pani Mass w wyśmienity dla mnie sposób połączyła wątki wszystkich bohaterów i złożyła to w książę, która trzyma w napięciu do samego końca.
To co mi się najbardziej podobało (mimo, że smuciło) to fakt, że nie zakończyła tej wojny w taki sposób, gdzie ci "dobrzy" nic nie...
Finał godny całego cyklu - fundujący nam wszelkie możliwe emocje. Ta seria była, naprawdę, niesamowitą przygodą i przeżyciem. I tylko żal pozostał, że to już koniec :(
Pokaż mimo toNie spodziewałam się, po sobie tego, że przeczytam tą serie. Pierwszy tom czytałam bardzo długo, nie mogłam się przekonać, a to pierwsza część powinna zachęcać.
Pokaż mimo toUdało mi się przeczytać, i nie żałuje, kolejne tomy zawzięcie czytałam, pomimo braku czasu. Ostatnia część, to dla mnie wyciskasz łez. Warto przebrnąć przez ten nudny początek, tylko po by przeczytać koniec.