Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja opinia została pierwotnie opublikowana na moim blogu pod adresem

http://zakladkadoksiazek.pl/blog/2017/06/10/paulina-swist-prokurator/


Z debiutami jest tak, że nigdy  nie wiadomo czego można się po nich spodziewać. W tym  roku stawiam na nowych, nieznanych mi autorów. Czytając opis książki spodziewałam się mocnego  kryminału. Prokurator powieścią kryminalną niestety  nie jest. Książkę można zaklasyfikować jako erotyk z wątkiem kryminalnym w tle. Zdecydowanie nie jestem fanką powieści  obyczajowych z mocno zarysowanym wątkiem erotycznym. Muszę jednak  przyznać, że książka mnie zaskoczyła. Paulina Świst ma całkiem  niezły  warsztat literacki.

"Dobrze wiedziałem, że się do tego nie nadaję. Choć przy niej przez chwilę wydawało mi się, że może jednak… Najwyraźniej błędnie. Myślałem, że dam radę naprawić wszystkie te rzeczy, które konsekwentnie spierdoliłem od początku naszej znajomości, ale chyba zgromadziło się tego za wiele. (...)"

Główną bohaterką książki  jest Kinga Błońska. Na co dzień pracuje  jako  adwokat w jednej z wrocławskich  kancelarii. Z dnia na dzień zostaje wplątana w proces szefa zorganizowanej grupy  przestępczej - Szarego. Oskarżycielem w procesie jest prokurator Zimnicki. Pech sprawił, ze para spotkała się w jednym z gliwickich klubów, a wieczór zakończyła w łóżku. Brzmi  trochę niezręcznie i zdecydowanie w książce da się do odczuć. Od kolegi  z prokuratury Zimnicki dowiaduje się, że Błońska to ostra sztuka, która nie przegrywa spraw. Prokurator uzyskał informacje, że kobietę z oskarżonym wiąże osobista relacja.

Ci z was, którzy  oczekują sporej  dawki  akcji- zawiodą się. Książka to  typowy romans. Nie sugerujcie się opisem z okładki, bo  jest  dość mylny. Najbardziej  trafnie książka została zaklasyfikowana w serwisie lubimyczytac.pl jako literatura obyczajowa i romans. Sama nie gustuje w tych  gatunkach, a wręcz od nich  stronię. Mimo to pod pewnymi  względami Prokurator mi się spodobał. Paulina Świst piszę lekko i  ciekawie. Mimo błahości wątków przewodnich  książka wciąga.

"Od kilku lat byłem prokuratorem okręgowym, widziałem więcej trupów niż niejeden zakład pogrzebowy, a jednak poczułem, że wpieprzając się w tę sytuację, nie miałem pojęcia, co robię. Wystawiłem ją w pierwszym szeregu na wojnę między mną a psychopatą. Miałem tylko nadzieję, że naprawdę jestem w stanie zapewnić jej taką ochronę, aby wyszła z tego bez szwanku. (...)"

Postacie w świecie Pauliny świst nie zrobiły  na mnie pozytywnego wrażenia. Silna kobieta i  zimny  drań, brzmi  ciekawie. Postacie mnie nie zaintrygowały, autorka bazowała na stereotypach. Prokurator polował  w nocnych klubach na małolaty, a adwokatka leczyła smutki po zdradzie męża. Na mnie to  nie zrobiło wrażenia. Czarny charakter był również mdły, nudny i  bez polotu, a dodatkowo  słabo wypadał jako pierwszoligowy gangster.

Watek kryminalny był kiepsko rozbudowany. W książce zdecydowanie brakowało mi akcji. Sceny erotyczne powtarzały się i były  bardzo monotonne. Liczyłam na coś bardziej  spektakularnego i odkrywczego, niestety się przeliczyłam. Końcówka łącznie w nową twarzą męża Błońskiej również mnie nie zaskoczyła. Sporo wątków było  przesłodzonych. W innych  częściach książki autorka przesadziła z dramatyzmem.

"Usatysfakcjonowany wyraz jego gęby sprawił, że poczułam się jeszcze gorzej. Wiedziałam, że niebawem będę musiała oglądać jeszcze jedną twarz, której wolałabym nigdy więcej nie widzieć. (...)"

Prokurator mnie rozczarował. Po kilkudziesięciu stronach pogodziłam się z faktem, że zamiast kryminału otrzymałam erotyk. Liczyłam przynajmniej na wyraziste postacie, które na długo zapadną mi w pamięci. Błońska i Zimnicki to bohaterzy o  których  spokojnie można zapomnieć zaraz po przeczytaniu  książki. Gdyby bardziej rozbudować wątki  związane z procesem Szarego  książka okazałaby się całkiem niezłym  kryminałem

Prokuratora oceniam jako ciekawy debiut. W przyszłości z chęcią sięgnę po  inne książki autorki. Widać, że Paulina Świst ma spory  potencjał.

Moja opinia została pierwotnie opublikowana na moim blogu pod adresem

http://zakladkadoksiazek.pl/blog/2017/06/10/paulina-swist-prokurator/


Z debiutami jest tak, że nigdy  nie wiadomo czego można się po nich spodziewać. W tym  roku stawiam na nowych, nieznanych mi autorów. Czytając opis książki spodziewałam się mocnego  kryminału. Prokurator powieścią kryminalną...

Sławomir Kruk po  oskarżeniu o stosowanie przemocy fizycznej wobec podejrzanego zostaje skierowany przez przełożonego na przymusowy urlop. Czytelnik poznaje policjanta z nienajlepszej strony. Wybawieniem dla Kruka okazuje się prośba prokurator Marty Krynickiej, która chcę go  wciągnąć do prowadzonego śledztwa w sprawie morderstwa. Na plaży w nadmorskim Jelitkowie znaleziono skórzany worek z którego wystawała zniekształcona ludzka ręka.

"Czasami, jeśli zbyt głęboko wnikał w takie wyobrażenie, budził się w im gniew. I bywało, że ten  gniew przejmował nad nim kontrolę. Gówno prawda, że człowiek kieruje własnym życiem. Kierują nim impulsy,  nad którymi nie ma panowania. I  trzeba ponosić tego konsekwencja. (...)"

Przez autora został zastosowany  znany z innych  powieści  kryminalnych schemat. Błyskotliwy policjant musi  ponieść konsekwencje nieprzyjemnego incydentu. I jak  pewnie się domyślacie w nowym śledztwie ma odzyskać swoje dobre imię. Sławomir Kruk jest  postacią tajemniczą. Targają nim demony  przeszłości. Dowiadujemy się, że rozwiódł się z żoną. Nie wiadomo do końca, co  było przyczyną rozpadu związku. Kruk obecnie żyje niczym  pustelnik ograniczając do minimum przyjemności. Osobowościowo dobrał się świetnie z prokurator Krynicką. Ona również ograniczyła swoje życie towarzyskie do  niezbędnego  minimum, a na palcach  jednej  ręki można policzyć  mężczyzn z którymi spała w ostatnim czasie. Górski wykreował świetny  literacki  duet. Już od pierwszych  stron  czuć dziwną chemię między Krukiem, a Krynicką.
Sławomir Kruk  to dość nieszablonowa postać. Jest  błyskotliwym mężczyzną i zdecydowanie wie jak prowadzić śledztwo. Jego metody śledcze zdecydowanie odbiegają od tych przewidzianych  przez policyjne procedury. Dla niego  liczy  się efekt końcowy, a nie samo  dojście do  celu. Kruk  ma coś w sobie z Brudnego Harrego. W pracy korzysta z pomocy zaufanych  kolegów- Lalkarza i Dentysty. Przełożeni  nie mają o  nim nazbyt pochlebnego  zdania. Mnie jego  postać zauroczyła. Z pozoru ostry i  nieprzystępny potrafi w odpowiednich momentach okazać współczucie. Co  najważniejsze Kruk ma nieprzeciętny instynkt policyjny. Dodatkowo  dość nieszablonowo  prowadzi  przesłuchania świadków. Potrafi w gąszczu sprzecznych informacji  odnaleźć tę jedną prawdziwą. Szkoda, że nie układa mu się w życiu uczuciowym i  wybiera niewłaściwe kochanki.

"Chodzi tylko o to (...), że jesteś sadystą i  krzywdzisz ludzi, gdy są słabsi. To tak jak ja. (...)"

Marta Krynicka stawia w pracy  na przestrzeganie prawa i  procedur. Często  ma odmienne do Kruka zdanie. Chcę odciąć się od obrazu córki wpływowego polityka. Śledztwo zostaje jej przydzielone nieprzypadkowo, to ma być jej  szansa na wykazanie się. Marta jest kobietą ambitną i zdeterminowaną. Krynicka na pierwszym  miejscu  stawia swoją karierę i usilnie dąży do awansu. Nie w głowie jej mężczyźni  i przelotne romanse. Wybiera Kruka, ponieważ ma nadzieje, że dzięki jego  pomocy  uda się jej rozwiązać medialne śledztwo. Tej  postaci jakoś nie polubiłam. Marta wydawała mi się nazbyt wyniosła. W moim  odczuciu  przeceniała swoją rolę w śledztwie. Spodobało mi się, że Krynicka również umie pokazać pazurki. Pani  prokurator również dała ponieść się emocjom kilka razy.

Poena cullei to  stosowana w starożytnym Rzymie kara śmierci nakładana za ojcobójstwo. Oskarżony został zaszywany  żywcem  w skórzanym worku  wraz z psem, kogutem, wężem i kotem. W dalszej kolejności worek został wyrzucany do morza  lub rzeki. W ten sposób został zamordowany doktor historii Stefan  Rakowiecki. Pomysł na fabułę uznaje za genialny. Autor dodatkowo wplótł ciekawe wątki poboczne. Poza sprawą morderstwa ujawnione zostaje stręczycielstwo pewnego  bossa mafijnego. Górski zgrabnie wplótł motyw zakrojonego  na dużą skalę handlu narkotykami. W książce sporo się dzieje, niektóre akcje są bardzo  brawurowe.
Co  ciekawe, gdy  jesteśmy już blisko  rozwiązana zagadki autor nagle podaje kolejne informacje, które burzą nasz schemat. Górski  przemyślał każdy element, kolejne zdarzenia nie są przypadkowe. Spodobało mi się, że autor postawił na krótkie rozdziały, co  zdecydowanie ułatwiło lekturę. Postaci drugoplanowe były  mocno  zarysowane począwszy  od szemranego  gangstera, na  uzależnionym od narkotyków synu  pewnego milionera kończąc.

"A jeśli się nie przesłyszał, znalazł coś, co  nie pasowało. Miał przeczucie, że może to  być ważne. (...)"

Kruk to  książka dopracowana. To  kryminał skrojony na miarę, którego fabuła wciąga od pierwszych  stron. Autor bawi  się czytelnikiem i nie ułatwia mu odgadnięcia zagadki. Do ostatnich   stron nie wiadomo, kto jest  zabójcą. Piotr Górski zdecydowanie wie, jak  stopniować napięcie. To  nieszablonowy kryminał napisany  w świetnym  stylu. W charakterystyce głównych bohaterów autor postawił na kontrasty. Samo zakończenie to  istny  majstersztyk i  zdecydowanie stanowi ukoronowanie całej  książki. Sama nie spodziewałam się, że ta historia skończy się w tak  nieprzewidywalny  sposób. Spodobało mi się, że Górski pozwolił swoim bohaterom żyć własnym życiem. Dodatkowo  autor nie upraszczał żadnego wątku. Takie kryminały czyta się z przyjemnością.

Kruk  to perfekcyjnie napisana powieść kryminalna, która wciąga czytelnika już od pierwszej strony. Fabuła książki jest nieprzewidywalna i stanowi nie lada gratkę dla fanów gatunku. Zakończenie sugeruje, że autor może napisać kontynuacje przygód komisarza Kruka. Sama z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Polecam!

Sławomir Kruk po  oskarżeniu o stosowanie przemocy fizycznej wobec podejrzanego zostaje skierowany przez przełożonego na przymusowy urlop. Czytelnik poznaje policjanta z nienajlepszej strony. Wybawieniem dla Kruka okazuje się prośba prokurator Marty Krynickiej, która chcę go  wciągnąć do prowadzonego śledztwa w sprawie morderstwa. Na plaży w nadmorskim Jelitkowie znaleziono...

Napisać poradnik nie jest sztuką. Rynek wydawniczy  systematycznie zalewany jest nowymi tytułami mającymi nam  pomóc w praktycznie każdej dziedzinie życia. Muszę przyznać, że sama bardzo rzadko po poradniki sięgam. Tatiana Mindewicz- Puacz bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Napisała książkę mądrą i praktyczną.

"Mamy wprost wyjątkową umiejętność zaniżania poczucia własnej wartości, deprecjonowania swoich osiągnięć i  krytykowania siebie. Mistrzowsko uprawiamy sztukę podcinania dobie skrzydeł. A jeśli już nauczymy się latać i to bardzo  wysoko- nie widzimy tego lub do  końca nie wierzymy, że zrobiłyśmy to dzięki sobie. (...)"

Autorka z wykształcenia jest dziennikarką, ukończyła również podyplomowe studia psychoterapeutyczne w Instytucie Psychologii Zdrowia. Tatiana Mindewicz- Puacz posiada ponad 20-letnie doświadczenie zawodowe. Od 15 lat prowadzi własną agencję PR Task Force Consulting. Jest ekspertką w zakresie komunikacji interpersonalnej i masowej. Odpowiadała za realizacje takich kampanii społecznych jak Wyloguj się do życia, Weź mnie w obroty czy  Jak działa ZDROWY człowiek. Tatiana Mindewicz- Puacz sama przyznaję, że cały czas się uczy. Inwestuje w edukacje systematycznie podnosząc swoje kwalifikacje. W pracy nie daje klientom gotowych  rozwiązań. Stawia na wypracowanie wspólnej ścieżki. Potrafi  aktywnie słuchać i w pełni wykorzystać ludzki potencjał.
Pierwsze co  mi się w książce spodobało to  fakt, że autorka nie traktuje siebie jako mentorki. Przyznaje, że nie jest  wyrocznią i osobą nieomylną. Jej  też zdarza się popełniać błędy i potrafi się do  tego szczerze przyznać. Na początku  książki Tatiana Mindewicz- Puacz odwołuje się do dzieciństwa kilku bohaterek. Wtedy powstały w ich głowach pewne skrypty, które uwarunkowały  ich  późniejsze reakcje. Dzieciństwo to  ważny okres w rozwoju człowieka, nie należy  jednak go przeceniać. Zdecydowanie nie determinuje w 100% naszej  przyszłości, ale zdecydowanie ma na nią wpływ. Naszym zadaniem jest sobie uświadomić podstawy  naszego zachowania, to  będzie stanowić klucz do  sukcesu. Każdy ma jakieś wspomnienia z dzieciństwa, lepsze bądź gorsze. Znajdzie się w nim kilka porażek, traum, zdarzeń przykrych. Będąc dzieckiem zaczynamy tworzyć więzi z innymi  ludźmi, oni  też na nas oddziałują.

"Dziewczyny, których ojcowie zapomnieli, że ich księżniczki są przede wszystkim ich córkami i  poza bezgraniczną miłością warto dać im również wartościowe wzorce, bardzo  często nie potrafią się odnaleźć w związkach. (...)"

W drugim rozdziale autorka skupia się na dojrzewaniu. Podkreśla, że jest to  okres przepełniony niepewnością i obawami. Młode kobiety nie do końca mają sprecyzowaną wizje własnej osoby. Tutaj znowu  wychodzi temat wychowania i  tego, co  dziewczyna wyniosła z domu. Prawdy przekazane przez rodziców i  najbliższe otoczenie nie zawsze muszą być dobrym  drogowskazem. W tej  części  książki przewija się temat poczucia własnej  wartości i  roli akceptacji  rówieśników dla dalszego rozwoju. Trzeba sobie uświadomić źródło obecnych reakcji emocjonalnych. Sama dowiedziałam się kilku  ciekawych rzeczy.

Rozdział trzeci poświęcony  jest związkom damsko- męskim. Ta część  książki  spodobała mi się najbardziej,  mimo, że zaprezentowane treści były  dla mnie dość oczywiste. Po pierwsze związek to  relacja dwóch osób i jego jakość zależy od pracy obojga partnerów. Po  drugie nie należy seksu mylić z bliskością. Niby oczywistość, a jednak  nie dla wszystkich  z nas. Nie należy też łóżka traktować jako środka do osiągania osobistych celów. W związku  nie ma miejsca na manipulacje i fałsz, bo szczerość i otwartość to  podstawa tej  relacji. Czasem jednak trzeba podjąć decyzje żeby się rozstać. Do wspomnianego  rozstania trzeba również dojrzeć i  uświadomić sobie pewne kwestie. To  chyba oczywiste, że nie można być z kimś na siłę? W związku  ważna jest również jasna komunikacja potrzeb. Niby  to  takie proste, a mimo  to  wiele z nas myśli, że mężczyzna czegoś się domyśli. Tatiana Mindewicz- Puacz porusza również temat macierzyństwa i tego w jaki  sposób dziecko wpływa na związek. Na koniec książki autorka zaserwowała nam kilka ćwiczeń.

"Dopiero wiedząc, kim jesteśmy, czego naprawdę chcemy od życia, a co  możemy i  powinnyśmy dać sobie same, jesteśmy w stanie wybrać drogę, którą zdecydujemy się podążać. (...)"

Tatiana Mindewicz- Puacz nie daje prostych rozwiązań,  jej  książka nie jest drogowskazem. Autorka zmusza nas do  przemyślenia kilku  kwestii. Robi to  mądrze i stosuje ciekawe przykłady. Swoimi wypowiedziami wzbudziła moje zaufanie. Nie lubię poradników, bo  nie znoszę czytać oklepanych mądrości. Tutaj  tego  nie ma. Widać, że każdy rozdział został  przemyślany. Autorka korzysta ze swojego długoletniego doświadczenia. Czuć, że chcę pomóc. Obala mit kobiety  idealnej, która za wszelką cenę dąży do sukcesu. Książka zdecydowanie skłania do  refleksji i zagłębienia się w naszą przeszłość. To my jesteśmy przecież kowalami naszego losu. Autorka uświadamia nam, że nie musimy być idealne, żeby się spełniać. Każdą z nas dopadają czasem jakieś wątpliwości. Czasem boimy się o  coś zapytać. Autorka obala kobiece mity i  udziela odpowiedzi na krępujące pytania. Tatiana Mindewicz- Puacz używa prostego  języka i przytacza całkiem realne przykłady. Książka została bardzo ładnie wydana. Duża czcionka i dość spora interlinia zdecydowanie ułatwiają lekturę. Najważniejsze cytaty zostały umieszczone na osobnych stronach.

Z wykształcenia jestem  psychologiem i śmiało mogę napisać, że ta książka świetnie łączy teorię z praktyką. To wartościowe źródło wiedzy. Z niecierpliwością czekam na kolejną książkę autorki. Polecam!

Napisać poradnik nie jest sztuką. Rynek wydawniczy  systematycznie zalewany jest nowymi tytułami mającymi nam  pomóc w praktycznie każdej dziedzinie życia. Muszę przyznać, że sama bardzo rzadko po poradniki sięgam. Tatiana Mindewicz- Puacz bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Napisała książkę mądrą i praktyczną.

"Mamy wprost wyjątkową umiejętność zaniżania poczucia własnej...

Kończąc lekturę pierwszego tomu Dzikusów już nie mogłam doczekać się momentu sięgnięcia po kolejny tom przygód rodziny Narrusz. Francuskie wesele miało stanowić przedsmak tego, co wydarzy się w kolejnych tomach. Spektakularne zakończenie pierwszego tomu Dzikusów dało mi sporo do myślenia. Druga część tetralogii była dla mnie ewidentnym potwierdzeniem geniuszu literackiego autora. O ile pierwsza część Dzikusów momentami mnie nużyła, to drugi tom jest w pełni sprostał moim czytelniczym oczekiwaniom. W książce nie ma miejsca na przypadkowość, wszystkie wątki zostały dopracowane. Zaczynając lekturę byłam zachwycona, kończąc rozczarowana, że powieść tak szybko się skończyła.

"-Jesteś młody, ale bezwzględnie musisz jedną rzecz zrozumieć, mój drogi zastępco: w naszym kochanym kraju dla każdej służby stworzono służbę, która z nią rywalizuje: choć realizuje te same cele, a najwyższy interes narodu ma wypisany na frontonie swojej siedziby, zawsze będzie wolała wkładać kij w szprychy służby konkurencyjnej, niż zgodnie s nią współpracować. (...)"

Mogłabym długo wymieniać walory tej części Dzikusów. Sposób w jaki Sabri Louatah skonstruował fabułę drugiego tomu był dla mnie sporym zaskoczeniem. Francja pogrążona jest w chaosie, do jakiego doszło w trakcie wyborów prezydenckich. Zamach na kandydata na prezydenta pochodzenia algierskiego z dnia na dzień urasta do rangi najważniejszego wydarzenia medialnego we Francji. Sabri Louatah lubi komplikować życie swoich bohaterów, więc wśród pracowników służb specjalnych odpowiadających na bezpieczeństwo w trakcie głosowania rozpoczyna się polowanie na czarownice. Autor nie daje czytelnikowi ani chwili wytchnienia ze strony na stronę zwiększając tempo akcji. O ile w pierwszym tomie Karim był głównym bohaterem, to w drugiej części Nazir Narrusz gra pierwsze skrzypce będąc tytułowym upiorem, który nawiedził Europę. Czytelnik z boku obserwuje wiele niecodziennych sytuacji...

Sabri Louatah kolejny raz bawi się słowem demaskując przywary Francuzów. W książce nie brakuje niepowtarzalnej ironii autora. Louatah kolejny raz stawia na inteligentny czarny humor znany czytelnikom z lektury pierwszego tomu. Druga część tetralogii to moim zdaniem ostry jak brzytwa, bezkompromisowy thriller polityczny. Tym razem historia rodziny Narrusz stanowi tło książki. Według mnie to udany zabieg, ponieważ dzieje klanu przedstawiane w pierwszym tomie bardzo mnie nużyły. Karim po nieudanym zamachu odgrywa całkowicie nową rolę kozła ofiarnego. Tym razem intelekt chłopaka wielokrotnie mnie zaskakiwał. Z zapartym tchem śledziłam widowiskowy pościg za Nazzirem. Autor nie mógł jednak całkowicie porzucić pomysłu na sagę rodzinną. W tym tomie klan Narrusz zbiorowo odpowiada za tę małą zbrodnię Karima.

"(...) jedyny sposób, aby świat nie pędził szybciej od nas, to pędzić szybciej od niego. (...)"

W taj części moją uwagę przykuła postać Nazira. Bohater niczym demon sieje zło w swoim bliższym i dalszym otoczeniu. W moim odczuciu nie był w pełni negatywnym bohaterem. Momentami mnie pociągał, oczywiście do czasu. Co ciekawe Sabri Louatah pokazał Nazira jako playboya- psychopatę. Mężczyzna jest pełen sprzeczności, które przyciągają uwagę czytelnika Trudno było mi odgadnąć jakimi pobudkami kierował się Nazir, ale wydaje mi się, że taki był zamysł autora. Louatah przy pomocy tej postaci chciał dobitnie zdemaskować zagrożenia, jakie czyhają na Europę w najbliższym czasie. W tej części nie chodzi o walkę z terroryzmem, autor za to w pełni demaskuje słabości systemu państwowego.
Sabri Louatah sporo ryzykował oddając czytelnikom książkę w takiej formie. Moim zdaniem to ryzyko się opłaciło. Autor kolejny raz udzielił mi cennej lekcji przybliżając historię i uwarunkowania geopolityczne Francji. Dodatkowo zgrabnie wplecione zostały wątki związane z walką o władzę wśród służb specjalnych. Proces zwalczania terroryzmu został przedstawiony z zupełnie innej perspektywy. Louatah kolejny raz usilnie skłaniał czytelnika do refleksji. Tej książki nie można czytać bezmyślnie. Co ciekawe Sabri Louatah nie narzuca nam własnego zdania, tylko stoi z boku i cierpliwie czeka na nasze własne przemyślenia. Autor kolejny raz pozytywnie mnie zaskoczył. Z niecierpliwością czekam na premierę trzeciego tomu. Polecam!

Kończąc lekturę pierwszego tomu Dzikusów już nie mogłam doczekać się momentu sięgnięcia po kolejny tom przygód rodziny Narrusz. Francuskie wesele miało stanowić przedsmak tego, co wydarzy się w kolejnych tomach. Spektakularne zakończenie pierwszego tomu Dzikusów dało mi sporo do myślenia. Druga część tetralogii była dla mnie ewidentnym potwierdzeniem geniuszu ...

Leonidy to pierwszy tom serii Spektrum autorstwa duńskiej pisarki Nanny Foss. Książka została okrzyknięta wydawniczym fenomenem z Danii. Sen o podróży w czasie sprawił, że autorka spełniła swoje dziecięce marzenie o napisaniu książki. Nanna Foss otwarcie przyznaje, że jest fanką J.K Rowling i dorastała z książkami o Harrym Potterze. Trudno mi jednoznacznie ocenić debiut autorki. Nie jestem, ani fanką fantastyki, ani gatunku young adult. Dlaczego sięgnęłam po ten tytuł? Ze względu na fascynacje Nanny Foss książkami o czarodziejach z Hogwartu… Przyznaję- jestem zagorzałą fanką Harrego Pottera i zdecydowanie się tego nie wstydzę.

Nanna Foss wcieliła w życie odważny pomysł. Czy ryzyko się opłaciło? Moim zdaniem nie do końca. Największym walorem książki jest jej oryginalność. Historia przedstawiona w Leonidach zaczyna się od tajemniczego snu nastoletniej Emilki. Muszę przyznać, że początek książki bardzo mi się spodobał. Autorka krok po kroku wprowadza czytelników w życie swoich bohaterów. Problem pojawił się w momencie rozwinięcia wątków związanych z pewnymi zdarzeniami z pogranicza świata magii i nauki. Pierwszy tom stanowi wprowadzenie do kolejnych tomów serii. Nanna Foss sporo miejsca w książce poświęciła psychologii swoich postaci. Główną bohaterką powieści jest nastoletnia Emilka. Dziewczyna jest panicznie nieśmiała i lekko niezdarna. Nie da się jej odmówić intelektu. Emilka świetnie uzupełnia się ze swoimi przyjaciółmi. Niewidomy Alban jest oazą spokoju, a Linus typowym mózgowcem zafascynowanym światem nauki. Życie nastolatków zmienia się o 180 stopni w momencie poznania pary bliźniąt. Pi i Noa stanowią dosłownie wybuchowy duet.

Czy zdradzać wam szczegóły fabuły? Nie, nie będę wam obierać przyjemności płynącej z lektury książki. Leonidy wciągają. Szkoda, że niektóre wątki zostały w moim odczuciu nadmiernie wydłużone. Przeładowanie kolejnymi informacjami wprowadziło w książce niepotrzebny chaos. Czytając momentami czułam się zagubiona, co utrudniało mi lekturę. Co ciekawe w książce nie brakuje akcji i elementów lekko sensacyjnych, co bardzo mi się spodobało. Bohaterowie mimo młodego wieku nie są infantylni. Nanna Foss udowodniła swoim czytelnikom, że pozory mogą mylić. Szczególnie zaciekawił mnie wątek związany z życiem tajemniczego astrofizyka. Pewien tajemniczy wynalazek nieźle namieszał w życiu młodych bohaterów. Miałam okazje zapoznać się również z życiem duńskich nastolatków. Autorka poza wątkami z pogranicza fantastyki postanowiła skupić się na typowych dla nastolatków problemach. Co ciekawe autorka podeszła do tematu bardzo poważnie i obyło się bez przerysowań.

Kończąc lekturę czułam jednak pewien niedosyt. Miałam nadzieję na obszerniejsze rozwinięcie wątków związanych z podróżami w czasie. Książkę czytało się przyjemnie. Jestem ciekawa, jak potoczą się dalsze losy duńskich nastolatków. Książkę polecam młodszym czytelnikom i fanom fantastyki.

Leonidy to pierwszy tom serii Spektrum autorstwa duńskiej pisarki Nanny Foss. Książka została okrzyknięta wydawniczym fenomenem z Danii. Sen o podróży w czasie sprawił, że autorka spełniła swoje dziecięce marzenie o napisaniu książki. Nanna Foss otwarcie przyznaje, że jest fanką J.K Rowling i dorastała z książkami o Harrym Potterze. Trudno mi jednoznacznie ocenić debiut...

Sabri Louatah to francuski pisarz kabylskiego pochodzenia na stałe mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Autor został laureatem nagrody magazynu Lire dla najlepszego francuskiego debiutu za pierwszy tom tetralogii Dzikusy. W swojej debiutanckiej powieści Louatah zgrabnie przelał na papier brutalną wizję współczesnej Francji targanej wszelakimi problemami. Autor zaskoczył mnie swoją wnikliwością i niepowtarzalnym stylem. Przyznaje jednak, że nie do końca rozumiem zachwyty zagranicznych recenzentów. Książka jest dobra i wciągająca, ale niestety napisana nierówno. Początek mnie znużył. Rozwinięcie było dla mnie sporym zaskoczeniem. Za to końcówka dosłownie ścięła mnie z nóg.

Pierwszy tom Dzikusów stanowi ciekawą mieszankę gatunkową. Nietypowa saga rodzinna została zgrabnie połączona z odważnym political fiction. Tłem dla wydarzeń przedstawionych w książce jest tytułowe francuskie wesele. Głównymi bohaterami powieści jest rodzina Narrusz. To wielopokoleniowy klan imigrantów z Algierii. Akcja książki rozgrywa się w podparyskim Saint-Étienne, gdzie trwają przygotowania do ślubu Slima i Kenzy. Zaproszeni goście są podekscytowani nie tylko ceremonią zaślubin, ale również zbliżającymi się wyborami prezydenckimi. Jednym z kandydatów na fotel prezydenta jest Sawisz będący przedstawicielem mniejszości narodowej arabskiego pochodzenia. Jeżeli wygra wybory Francję czekają ogromne zmiany. Podekscytowanie obywateli pochodzenia algierskiego sięga zenitu. Rodzina Narrusz dosłownie żyje zbliżającymi się wyborami. Naszym przewodnikiem po wydarzeniach przedstawionych w książce jest Karim. Chłopak został wybrany na świadka podczas wesela Slima i Kenzy. Karim od jakiegoś czasu zachowuje się dziwnie, jesteście ciekawi co wydarzy się dalej?

Książkę można w pełni zrozumieć znając tło geopolityczne Francji. Sama nigdy nie zagłębiałam się w niuanse historii Francji, ale może najwyższy czas to zmienić. Sabri Louatah obnaża prawdziwe oblicze Republiki Francuskiej. Autor zgrabnie posługuje się ironią demaskując narodowe przywary. W trakcie lektury wszechobecna ksenofobia kłuje w oczy. Louatah mistrzowsko dawkował napięcie. Czułam, że coś się wydarzy, ale do ostatnich stron nie mogłam przewidzieć co. Autor wyraziście opisał proces adaptacji imigrantów z Algierii.

Poza świetnie skonstruowaną fabułą na uwagę zasługują bohaterowie. Moją uwagę przykuła postać Karima. Fascynowała mnie tajemniczość chłopaka. Karim stawiał na rodzinne i kulturowe wartości wbrew reakcjom otoczenia. Nie do końca mogłam zrozumieć niuanse jego zachowania, ale sądzę, że właśnie taki był zamysł autora. Ciekawiła mnie relacja Karima z Nazzirem. Louath zgrabnie pokazał wpływ francuskiego liberalizmu na życie imigrantów arabskich. Co mnie poruszyło? Francuska dwulicowość i brutalne działania obecnej partii rządzącej. Wszelkie działania ingerujące w życie obywateli maskowane są walką z terroryzmem. Co ciekawe rodzina Narrusz powoli zapomina o swojej kulturowej spuściźnie wybierając łatwiejsze życie na europejską modłę

Pierwszy tom Dzikusów skończyłam czytać miesiąc temu. W międzyczasie zdążyłam przemyśleć, co chcę zawrzeć w swojej recenzji. Stoję w opozycji do innych blogerów, ponieważ książka mnie zachwyciła. Wiem, że inni czytelnicy słabiej oceniali pierwszy tom w porównaniu z kolejnym. Ja się wyłamię. Sabri Louatah urzekł mnie swoim niepowtarzalnym stylem. Autor dosłownie bawił się słowem, co potęgowało przyjemność płynącą z lektury. Cieszę się, że zaryzykowałam i zaufałam pisarzowi. Po przeczytaniu pierwszego i drugiego tomu Dzikusów już nie mogę doczekać się premiery trzeciego. Z czystym sumieniem polecam.

Sabri Louatah to francuski pisarz kabylskiego pochodzenia na stałe mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Autor został laureatem nagrody magazynu Lire dla najlepszego francuskiego debiutu za pierwszy tom tetralogii Dzikusy. W swojej debiutanckiej powieści Louatah zgrabnie przelał na papier brutalną wizję współczesnej Francji targanej wszelakimi problemami. Autor...

Dziewczyna, która wróciła to thriller obok którego trudno przejść obojętnie. Susan Lewis postawiła na nieszablonowe rozwiązania. Książka od pierwszych stron kusi wymagającego czytelnika swoim mrokiem. W powietrzu czuć aurę zła. Od dawna żaden thriller psychologiczny nie wzbudził we mnie tak skrajnych emocji. W trakcie lektury na przemian czułam przerażenie i obrzydzenie. Warto nadmienić, że nie należę do nazbyt wrażliwych czytelników. Susan Lewis powoli wprowadziła mnie w świat pewnej z pozoru normalnej dziewczynki.

“Amelia nie potrafiła znaleźć sobie miejsca. Inne dzieci nie lubiły jej, bały się jej, albo ją bezlitośnie dręczyły. (…)”

Amelia Quentin nigdy nie była normalnym dzieckiem. Ludzie od razu wyczuwali, że z tą dziewczynką jest coś nie tak. Amelia jest zimna, wyrachowana i do szpiku przesiąknięta złem. Nie wie co to empatia i normalne relacje międzyludzkie. Krzywdzenie innych sprawia jej niewysłowioną przyjemność. Wpływowy ojciec pomaga jej realizować kolejne zbrodnicze plany. Czytając historię życia Amelii byłam przerażona. Susan Lewis bardzo realistycznie nakreśliła psychopatyczny rys osobowości głównej bohaterki. Amelia to postać, która nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć wyznaczone cele. Dziewczynie sprawia niewysłowioną przyjemność poniżanie innych. Złe uczynki Amelii zawsze tłumaczone są trudnym dzieciństwem i niespodziewanym odejściem jej matki. Życie bohaterki zmienia się w momencie poznania dobrodusznej Daisy. Nowa przyjaciółka jest całkowitym przeciwieństwem Amelii

Dziewczyna, która wróciła porusza trudną tematykę związaną z zagadnieniem zemsty za wyrządzone krzywdy. Całą historia przedstawiona została od końca. Od początku wiemy, że została zwolniona z więzienia i zamierza wrócić do swojej rodzinnej miejscowości. Już od pierwszych stron mamy okazję bliżej poznać postać Jules Bright. Bohaterka w tragicznych okolicznościach straciła swoją córkę. Morderczynią Daisy jest Amelia Quentin, której udało się w trakcie procesu uniknąć surowej kary. Autorka usilnie próbowała zasugerować czytelnikom, że cała historia ma drugie dno. To co wydarzyło się w dalsze części książki przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

“(…) nikt nigdy nie zapomni, nie będzie już nowych marzeń. Będzie tylko życie, które zostało zdruzgotane tamtego dnia i wciąż leży wokół nich w gruzach, pozbawione nadziei.”

Książce można zarzucić lekki chaos i brak usystematyzowania. Mi osobiście nie spodobał się układ rozdziałów zaproponowany przez Lewis. Przeszkadzało mi przeskakiwanie między przeszłością, a teraźniejszością. Doceniam jednak oryginalny pomysł na fabułę. Dało się odczuć, że autorka chcę stworzyć coś własnego, a nie kopiować znane z innych książek schematy. Mimo kilku defektów książkę czytałam z zainteresowaniem. Susan Lewis do swojej kryminalnej intrygi zgrabnie wplotła wątki obyczajowe, które nadały książce lekkości. Nie do końca usatysfakcjonował mnie sposób przedstawienia procesu Amelii. Procedury sądowe były momentami bardzo nierealistyczne. Spodobał mi się sposób opisu reakcji emocjonalnych Jules i Kiana. Autorka bardzo wyraziście opisała rozpacz głównych bohaterów po stracie córki oraz ich żałobę.

Postacie w świecie Lewis są wyraziste i zapadają w pamięć. Co mnie zdziwiło? Trudno mi było zrozumieć, że nikt nie powstrzymał Amelii. Jej reakcje były bardzo przerysowane i nienormalne. To właśnie Amelia gra w książce pierwsze skrzypce, pozostali bohaterowie stanowią dla niej tło. Dysponuje egzemplarzem recenzenckim przed ostateczną korektą, więc odpuszczę sobie ocenę warstwy językowej.

“Nie była jak inne dzieci. Nie biegała, nie skakała, nie cieszyły jej dziecięce zabawy. Nie śpiewała, nie przekomarzała się i nie spała jak aniołek. (…)”

Dziewczyna, która wróciła to nieszablonowa powieść, w której prawda miesza się z urojeniami głównej bohaterki. Susan Lewis zaserwowała nam literacką mieszankę wybuchową. Mimo wspomnianych wcześniej niedociągnięć z czystym sumieniem książkę polecam.

Dziewczyna, która wróciła to thriller obok którego trudno przejść obojętnie. Susan Lewis postawiła na nieszablonowe rozwiązania. Książka od pierwszych stron kusi wymagającego czytelnika swoim mrokiem. W powietrzu czuć aurę zła. Od dawna żaden thriller psychologiczny nie wzbudził we mnie tak skrajnych emocji. W trakcie lektury na przemian czułam przerażenie i obrzydzenie....

Czy istnieje thriller idealny?

Jeżeli tak, to  Karin Slaughter zna na niego  przepis. Autorka  w świecie thrillera zasłynęła cyklem pt. Hrabstwo Grant. W 2015 roku powieść Moje śliczne autorstwa Slaughter została nominowana w plebiscycie Książka Roku  portalu  lubimyczytac,pl. Chętnie sięgam po książki tej  amerykańskiej autorki- są zawsze dopracowane i  napisane na najwyższym  poziomie. Dobra córka to  najnowsza książka Karin Slaughter. Autorka pokazała czytelnikom nowe oblicze thrillera łącząc elementy znane z innych gatunków. Jesteście ciekawi efektu  końcowego?

"Potępiają kłamstwa. A nikt nie widzi, że to prawda stanowi rzeczywiste zagrożenie. (...)Prawda może wywołać gnicie od wewnątrz. I nie zostawia miejsca na nic innego. (...)"

Co wydarzyło się 6 marca 1989 roku?

Tego dnia na oczach swoich córek została brutalnie zamordowana Gamma Quinn. Samantha i Charlotte przeżyły tamten makabryczny wieczór. Starsza siostra została poważnie ranna,  konsekwencje wydarzeń tamtej  nocy odczuwa do dnia dzisiejszego. Charlotte dzięki pomocy Sam udało się uciec z rąk oprawców. Na tym jednak  nie koniec mrocznych wydarzeń z przeszłości. Historia sprzed lat stanowi  zgrabny  szkielet dla teraźniejszych  wydarzeń opisanych  w książce. Slaughter postawiła na niekonwencjonalne i dość ryzykowne rozwiązanie. Jesteście ciekawi  czy podjęcie takiego ryzyka opłacało się autorce?

Czy  przeszłość może łączyć się z teraźniejszością?

28 lat później Charlotte Quinn jest świadkiem strzelaniny w szkole. Zarzut podwójnego  morderstwa zostaje postawiony upośledzonej dziewczynie z ubogiej rodziny. Pytanie czy  Kelly jest naprawdę winna czy może stanowi przykład jednorożca (osoby niesłusznie oskarżonej)? Szkolna tragedia ma drugie i  zgrabnie łączy się z wydarzeniami z przeszłości w wyniku których zginęła Gamma. Do  obrony Kelly przygotowuje się lokalny obrońca ludzi spod ciemnej gwiazdy- Rusty Quinn. Adwokat jest prywatnie ojcem Charlotte i  Samanthy.
Kim jest  tytułowa Dobra córka?

Trudno mi  to  jednoznacznie stwierdzić. Z jednej  strony  może być nią Charlie, która po  tragicznej śmierci matki nie opuściła ojca. Z drugiej Sam jest również dobrą kandydatką, ponieważ po latach  postanowiła wrócić do rodzinnego domu  i  pomóc ojcu.

"Gwałciciel odbiera kobiecie jej przyszłość. Osoba, którą miała się stać znika. Pod wieloma względami to gorsze niż morderstwo. On zabił tę potencjalną osobę, odebrał potencjalne życie, a ona nadal żyje i oddycha, i musi znaleźć dla siebie nowe miejsce. (...)"
Zalety?

Slaughter połączyła kilka gatunków,  między innymi z  tego  powodu  bardzo  trudno było mi jednoznacznie  zaszufladkować Dobrą córkę. Wstęp książki  pozwolił mi wgryźć się w rys psychologiczny głównych bohaterów. W tym  miejscu  napięcie było powoli dawkowane. Później Slaughter wprowadziła elementy znane mi z  pierwszoligowych thrillerów prawniczych. Momentami  czułam się podobnie,  jak  w trakcie lektury  Zabić Drozda Nelle Harper Lee.

Slaughter świetnie zobrazowała małomiasteczkową mentalność i atmosferę sąsiedzkiej  zawiści. W Pikeville nie brakuje charakterystycznych postaci. Dodatkowo autorka udowodniła, że prawdą jest, że w każdej plotce tkwi ziarenko prawdy. Czy w tych  przekazywanych przez mieszkańców Pikeville również? Musicie przekonać się sami.

Karin Slaughter odwaliła kawał dobrej  roboty- każdy kolejny  element świetnie pasuje do całości książki. Autorka często wraca do przeszłych wydarzeń w krótkich retrospekcjac.. Taki  zabieg ma na celu  pokazanie wydarzeń z perspektywy różnych bohaterów. Dla jednych czytelników te migawki były chaotyczne, według mnie nadały one książce niepowtarzalnego charakteru.

Karin Slaughter poruszyła wiele ważnych  wątków. Między innymi  zmierzyła się z tematem  kary śmierci, prawa do uczciwego  procesu oraz wali z brutalnością policji. Sporo miejsca poświęcone zostało tematowi radzenia sobie ze skomplikowaną traumą psychiczną. Duży nacisk został położony również na elementy związane z odbudową rodzinnych  więzi. Autorka potraktowała te wątki  wielowymiarowo i zachowała odpowiednią dla nich powagę.

"(...) nie można pomóc ludziom, którzy nie chcą, by im pomóc. (...)"

Kolejną mocną stroną książki są postacie. Barwne i  bardzo wyraziste, a co  najważniejsze nieprzerysowane. Racjonalna Sam postawiona została w opozycji do zbuntowanej i impulsywnej Charlie. Rusty'ego spokojnie mogę porównać do katalizatora w reakcji  odbudowy relacji rodzinnych Quinnów. Dialogi głównych bohaterów zostały  mistrzowsko  skonstruowane. Czytając  miałam wrażenie, że śledzę z boku inteligentną wymianę zdań realnych postaci. Na szczególną uwagę według mnie zasługuje poczucie humoru Rusty'ego i Charlie.
Wady?

Książka jest  momentami  skomplikowana i  należy ją czytać w pełnym  skupieniu. Dla jednych  to minus powieści, dla innych walor. Mi garść skomplikowanych  ciekawostek z życia bohaterów nie przeszkadzała w odbiorze książki. Dzięki nim Dobra córka była dla mnie przyjemna w odbiorze. Dlaczego  taki  zabieg mógł nie spodobać się innym czytelnikom? Slaughter zmusza odbiorcę książki do sporego  wysiłku  intelektualnego. Jeżeli  lubisz bezrefleksyjne powieści, to odradzam Ci lekturę Dobrej córki.

Co mi  przeszkadzało? Nie do końca dopracowane zakończenie. Miałam lekki  niedosyt, bo właściwie historia zakończyła się w szybko i dość zaskakująco. Spodziewałam się czegoś bardziej  spektakularnego po tak dobrze napisanym thrillerze. Pewne elementy  do  ostatnich  stron pozostały w sferze niedopowiedzeń, a końcówka książki nie rozwiała moich czytelniczych wątpliwości, szczególnie tych związanych z procesem Kelly.

Podsumowując-  Dobra córka będzie lekturą idealną dla fanów wymagających thrillerów psychologicznych. Tak trudno było się od niej oderwać, że prawie przegapiłabym swój przystanek (co  zdarza mi się niezmiernie rzadko, żeby  nie napisać, że nigdy). Książka nie należy  do  pozycji łatwych, ale jest zdecydowanie bardzo  przyjemna w odbiorze i  satysfakcjonująca intelektualnie. Według mnie Dobra córka to thriller prawie idealny. Tym razem prawie nie robi wielkiej różnicy. Nie pozostaje mi  nic innego,  jak  czekać na premierę kolejnej książki Karin Slaughter. Z czystym sumieniem polecam!

Czy istnieje thriller idealny?

Jeżeli tak, to  Karin Slaughter zna na niego  przepis. Autorka  w świecie thrillera zasłynęła cyklem pt. Hrabstwo Grant. W 2015 roku powieść Moje śliczne autorstwa Slaughter została nominowana w plebiscycie Książka Roku  portalu  lubimyczytac,pl. Chętnie sięgam po książki tej  amerykańskiej autorki- są zawsze dopracowane i  napisane na...

Cel to czwarta i  zarazem ostatnia część cyklu Off-Campuse kanadyjskiej pisarki Elle Kennedy. To moje pierwsze spotkanie z piórem tej  autorki. Kennedy w swojej najnowszej powieści przedstawia historię płomiennego romansu pary studentów. Autorka postanowiła trochę skomplikować życie bohaterów, więc przypadkowe zbliżenie  kończy się nieplanowaną ciążą.

"Nieważne, ile masz zer na koncie. Każdy z nas cierpi. I każdy kocha. Jesteśmy tacy sami. A twoja przeszłość, to, z kim mieszkasz, skąd pochodzisz, też nie musi mieć znaczenia. Sama tworzysz własną przyszłość i chciałbym zobaczyć, dokąd prowadzi twoja droga. (...)"

Miałam trudny orzech do  zgryzienia próbując jednoznacznie ocenić tę książkę. Według mnie powieść została napisana bardzo nierówno. Były momenty wciągające, które czytałam z wypiekami na policzkach. Zdarzyły się również epizody w których poważne zagadnienia były trywializowane, a czasem wręcz przerysowane.

Zacznę od plusów. Walorem książki  jest kreacja pary głównych bohaterów. Sabrina i John to postacie, których  trudno  nie polubić. Stanowią wybuchową mieszankę charakterów. Między głównymi bohaterami czuć prawdziwą chemię. Sabrina okazała się zadziorną dziewczyną z przysłowiowym błyskiem  w oku. John wykreowany został na bystrego przystojniaka. Ich relacja pięknie obrazuje, jak ważna jest wiara w drugiego człowieka. Miłość głównych bohaterów mimo początkowych niesnasek była prawdziwa i głęboka. Autorka dość dosadnie pokazała, jak trudno  jest czasem walczyć z demonami  przeszłości. Wątki związane  z życiem studenckim Sabriny i Tuckera dodały książce lekkości i pozytywnego wydźwięku.

"Czasem ludzie wkradają się w twoje życie, i nagle nie masz pojęcia, jak mogłaś żyć bez nich. (...)"

Na uwagę zasługuje również lekki styl Elle Kennedy, który czyni książkę przyjemną w odbiorze. Atutem książki  jest również pierwszoosobowa narracja. Dzięki niej  czytelnik może poznać całą historię zarówno  z perspektywy Sabriny  jak i Tucker'a. Taki  zabieg sprawił, że mogłam wczuć się w stany emocjonalne bohaterów. Pozytywnie oceniam również dialogi w książce. Na uwagę zasługuje szczególnie wymiana zdań między głównymi bohaterami. Autorka zapewniła mi  solidną dawkę całkiem niezłego  humoru. Niektóre sceny pokazane  zostały w nieco krzywym zwierciadle, co dodało książce niepowtarzalnego charakteru.
Na uwagę  szczególnie zasługuje wątek związany z reakcją otoczenia na nieplanowaną ciążę Sabriny. Tutaj autorka stanęła na wysokości zadania. Te elementy miały słodko- gorzki wydźwięk i zostały przedstawione bardzo prawdziwie oraz dojrzale.

Nie podobał mi się za to  wulgarny język głównych bohaterów, szczególnie towarzyszący opisom wyuzdanych scen seksu. Mimo, że nie jestem wybitnie wrażliwa, to takie słownictwo kłuło mnie w oczy. Kolejnym minusem jest fakt, że Kennedy zdarzyło się również kilkukrotnie  nadmiernie upraszczać przedstawioną w książce historię. Tyczy się to  szczególnie studiów Sabriny na Harvardzie w trakcie wychowania małego dziecka. Momentami miałam wrażenie, że bohaterom wszystko  przychodzi zdecydowanie za łatwo. Autorka starała się do tematu nieplanowanej ciąży podejść poważnie. Czasem  jej  to  wychodziło, innym  razem nie. Takie jest  moje zdanie.
"Nie można być całym światem dla drugiego człowieka. To nie jest zdrowe. Jeśli całe życie jest skoncentrowane na jednej rzeczy, na jednej osobie, to co ci zostanie, jeśli tej osoby zabraknie? Absolutnie nic. (...)"

Irytowała mnie postawa matki Tuckera względem Sabriny. Było dla mnie niezrozumiałe, jak kobieta która wychowała własne dziecko może tak  krytykować młodą  mamę. To kolejne przerysowanie, o  którym wspominałam już wcześniej. Zbulwersowała mnie również postawa ojczyma Sabriny. Czytając o poczynaniach Raya miałam ciarki  na plecach i czułam lekkie obrzydzenie.

W ogólnym rozrachunku książkę oceniam pozytywnie. Z chęcią sięgnę po poprzednie części cyklu. Polecam!

Cel to czwarta i  zarazem ostatnia część cyklu Off-Campuse kanadyjskiej pisarki Elle Kennedy. To moje pierwsze spotkanie z piórem tej  autorki. Kennedy w swojej najnowszej powieści przedstawia historię płomiennego romansu pary studentów. Autorka postanowiła trochę skomplikować życie bohaterów, więc przypadkowe zbliżenie  kończy się nieplanowaną ciążą.

"Nieważne, ile masz...

Po lekturze 13 powodów z niecierpliwością oczekiwałam premiery kolejnej książki Jay'a Asher'a. Światło to dość nietypowa historia miłosna z morałem w tle. Autor kolejny raz udowodnił mi, że można pisać dojrzałe i przemyślane młodzieżówki.  Fabuła powieści skupia się wokół postaci nastoletniej Sierry. Rytm życia nastolatki  wyznaczają Święta Bożego narodzenia w trakcie których  wyrusza z rodziną w podróż do Kalifornii. Rodzice  Sierry są właścicielami ogromnej plantacji drzewek choinkowych. Nastolatka dowiaduje się przypadkiem, że tegoroczna wyprawa przypuszczalnie będzie tą ostatnią.

Wydawca z okładki zapewnił  mnie, że Światło to poruszająca historia miłosna dla nastolatków, której nie da się zapomnieć. Z tym tekstem się nie zgodzę, bo najnowsza  książka Jay'a Asher'a jest pozycją idealną również dla starszych  czytelników. Akcja powieści rozkręca się w momencie, gdy Sierra poznaje na miejscu  w Kalifornii tajemniczego Caleba. Asher   bardzo wyraziście zobrazował ogromną moc krzywdzących plotek. Przyjaciółka Sierry zdecydowanie odradza nastolatce znajomość z nowo poznanym chłopakiem. W okolicy krążą plotki, że Caleb  próbował zamordować własną siostrę.

Światło to powieść o wierze w drugiego  człowieka i zaufaniu. Spodobało mi się, że od początku  Sierra postanowiła zweryfikować zasłyszane plotki. Nic nie irytuje mnie bardziej w młodzieżówkach,  niż  infantylni bohaterowie. Postacie w świecie Asher'a to  osoby dojrzałe mimo młodego  wieku. Za to  autorowi należą się oklaski. Cała historia opisana w książce pomimo swojej prostoty jest dopracowana. Asher skorzystał ze znanego z innych tytułów schematu. Ona uczciwa i  dobroduszna, on jest czarnym charakterem o  wrażliwym sercu. Sierra powoli poznaje prawdziwe oblicze nowo poznanego  chłopaka i  powoli się w nim  zakochuje.

Autor dał mi sporo materiału do przemyśleń.  Zdecydowanie lubię mądre książki z morałem. Asher dobitnie pokazuje, że nigdy  nie powinniśmy z góry kogoś osądzać. Polubiłam parę głównych bohaterów. Sierra zaimponowała mi swoją dojrzałą postawą. Caleb pokazał mi nowy wymiar dobroczynności. Okres Bożego Narodzenia to  czas przemyśleń i dobry moment żeby  wybaczyć wyrządzone krzywdy. Nie chcę zdradzać wam szczegółów fabuły, żeby nie odbierać wam przyjemności płynącej z lektury Światła.

Jay Asher kolejny raz zgrabnie przelał na papier magiczną historię. Światło to przejmująca opowieść o sile prawdziwej miłości. Polecam!

Po lekturze 13 powodów z niecierpliwością oczekiwałam premiery kolejnej książki Jay'a Asher'a. Światło to dość nietypowa historia miłosna z morałem w tle. Autor kolejny raz udowodnił mi, że można pisać dojrzałe i przemyślane młodzieżówki.  Fabuła powieści skupia się wokół postaci nastoletniej Sierry. Rytm życia nastolatki  wyznaczają Święta Bożego narodzenia w trakcie...

 
Od zawsze lubiłam czytać biografie fascynujących osób. Tym razem miałam okazję bliżej poznać życie niesamowitej kobiety, która  poświęciła całe swoje życie studiowaniu świata roślin. Hope Jahren od najmłodszych  lat zafascynowana była zgłębianiem tajników natury. Czy zastanawialiście się kiedyś co czują rośliny? Autorka postanowiła znaleźć naukową odpowiedź na to pytanie. Lab girl to książka  o pasji, marzeniach i ogromnej determinacji w dążeniu do wyznaczonych przez siebie celów.

"Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie.(...)"

Hope Jahern to światowej sławy biolog. Autorka przez wiele lat była wykładowcą akademickim. W trakcie  swojej  kariery  naukowej miała okazje trzykrotne korzystać z prestiżowego stypendium Fulbrighta. Hope Jahren przez  osiem lat związana była zawodowo z Uniwersytetem w Honolulu, gdzie prowadziła własne laboratorium badawcze. Obecnie autorka pracuje na  Uniwersytetem w Oslo.

Dzięki książce miałam okazje poznać prywatne życie autorki. Na szczególną uwagę zasługują wątki opisujące wieloletnią przyjaźń Jahren  z jej współpracownikiem Billem. Autorka pokazała mi blaski i cienie pracy naukowca . Hope Jahren  wielokrotnie zmagała się z okrutną biurokracją  oraz trudnościami z pozyskaniem  funduszy  potrzebnych na prowadzenie  dalszych badań. Jej  kariera nieodłącznie była związana z ciężką pracą okupioną potem i  przelanymi łzami. Książka zawiera również bardzo  osobiste przemyślenia autorki dotyczące szczególnie ważnych dla niej kwestii związanych między innymi z ciążą i macierzyństwem.

"Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce. (...)"

Osobiście nigdy nie interesowała mnie biologia. Obawiałam się, że książka  szybko  mnie znuży. Autorka szybko rozwiała moje wątpliwości pokazując nowe, bardzo intrygujące oblicze natury. Razem z Hope Jahren odbyłam fascynującą podróż w głąb świata roślin.  Książka okraszona jest licznymi naukowymi ciekawostkami. Lab Girl zdecydowanie posiada walory popularnonaukowe. Spodobał mi się bardzo lekki i przyjemny  w odbiorze styl autorki. W książce nie zabrakło również humorystycznych akcentów. Autorka posiadała rzadką umiejętność zarażania innych  swoją naukową pasją. Polskie wydanie Lab girl  zawiera bardzo ciekawą, przykuwającą wzrok okładkę. Książkę polecam każdemu, kto zafascynowany jest otaczającą nas naturą.

Lab girl okazała się bardzo przyjemną i interesującą lekturą. Autorka pokazała czytelnikom nowe, fascynujące oblicze nauki. Polecam!

 
Od zawsze lubiłam czytać biografie fascynujących osób. Tym razem miałam okazję bliżej poznać życie niesamowitej kobiety, która  poświęciła całe swoje życie studiowaniu świata roślin. Hope Jahren od najmłodszych  lat zafascynowana była zgłębianiem tajników natury. Czy zastanawialiście się kiedyś co czują rośliny? Autorka postanowiła znaleźć naukową odpowiedź na to pytanie....

 
Zastanawialiście się kiedyś nad tym, jak powstała sieć restauracji McDonald's? Wszystko rozpoczęło się od ambitnego pomysłu, jaki zrodził się w głowie pewnego niepozornego sprzedawcy kubków jednorazowych marki Lily Cup. Niewielu przedsiębiorców ma odwagę poczynić radykalne kroki, aby wcielić w życie swoje plany biznesowe. Ray Kroc postawił wszystko  na jedną kartę i udało się! Prawdziwa historia McDonald's to książka o marzeniach i pasji, jaka pozwoliła je zrealizować. Kroc zrewolucjonizował rynek restauracji szybkiej obsługi. Jesteście ciekawi, jak mu się to  udało?

Pomysł na otworzenie sieci  barów szybkiej obsługi narodził się w głowie Ray'a Korc'a podczas wizyty w restauracji braci McDonald w San Bernardino. Mężczyzna był pod wrażeniem funkcjonowania tego lokalu. Wszystko  było przemyślane od samej obsługi po proces przygotowywania jedzenia. Bracia McDonald ogromną wagę przywiązywali do  jakości  świadczenia usług w swojej restauracji. Kroc zaproponował współpracę właścicielom lokalu.

Prawdziwa historia McDonald's nie jest  typową autobiografią. Poza elementami związanymi z tworzeniem się sieci restauracji sporo dowiadujemy się o życiu prywatnym i ideologii Kroca. Mężczyzna nigdy  nie zadowalał się zastosowaniem półśrodków. Muszę przyznać, że autor nie był typowym biznesmenem dla którego  najbardziej liczył się zysk. Dbał zarówno o swój biznes, jak i tworzących go pracowników. Wraz ze swoimi współpracownikami  tworzył wielką rodzinę McDonald's.
Kroc zdecydowanie należał do ludzi kreatywnych stawiających na innowacyjne rozwiązania. Swoją przygodę z poważnym biznesem zaczął w późnym  wieku- pierwszą restaurację otworzył McDonald's w wieku 52 lat. Dla jednych był szaleńcem, dla innych wzorem do naśladowania. Wielokrotnie w trakcie lektury zaimponował mi swoją postawą. Autor okazał się bardzo empatyczną osobą. Spodobało mi się, że Kroc nie poddawał się i wierzył w sukces swojego pomysłu. Dzięki jego determinacji sieć restauracji McDonald's prężnie rozwija się do  dnia dzisiejszego.

Dzięki  książce poznałam od kuchni cały proces tworzenia tej popularnej sieciówki. Kolejne wydarzenia pokazywały, że autorowi nie było łatwo. Pojawiające się komplikacje związane były z brakiem porozumienia z braćmi McDonald i nowymi  franczyzobiorcami. Każdy kolejny problem stanowił dla Kroc'a ciekawe wyzwanie. Dzięki książce miałam również okazję bliżej poznać życie prywatne autora i muszę przyznać, że było ono bardzo barwne.

Karierę w sprzedaży Kroc rozpoczął od stanowiska przedstawiciela handlowego firmy Lily Cup zajmującej się dystrybucją jednorazowych kubków. Wcześniej autor imał się różnych zajęć m.in. był sprzedawcą w sklepie muzycznym oraz grał na pianinie w nocnym klubie. Dało się odczuć, że Kroc miał potrzebę otworzenia własnego  biznesu. Autor w sprzedaży czuł się, jak ryba w wodzie. Kroc chciał czegoś więcej, niż tylko realizować wyznaczone cele sprzedażowe. Wizyta w San Bernardino pomogła mu podjąć ostateczną decyzje co  do dalszej kariery.

Książkę czytałam z zaciekawieniem. Kroc na każdym  kroku mnie zaskakiwał swoim niekonwencjonalnym podejściem do biznesu. Imponowała mi determinacja autora w realizacji  wyznaczonego celu. Książka napisana  jest w lekkim,  gawędziarskim  stylu, co zdecydowanie ułatwia lekturę. Śmiało mogę stwierdzić, że Kroc był wizjonerem przewidującym przyszłe zachowania rynku. Momentami  miałam wrażenie, że sieć restauracji McDonald's to  największa miłość Kroc'a, której  poświęcił swoje życie. Co ciekawe Ray Kroc zaczynał praktycznie od zera i do wszystkiego, co osiągnął doszedł sam. Autor dosłownie zarażał pozytywnym nastawieniem.

Prawdziwa historia McDonald's to pasjonująca lektura udowadniająca, że do sukcesu można dojść ciężką pracą. To ciekawa pozycja dla przedsiębiorców i osób zainteresowanych rozwojem biznesu. Z czystym sumieniem polecam!

 
Zastanawialiście się kiedyś nad tym, jak powstała sieć restauracji McDonald's? Wszystko rozpoczęło się od ambitnego pomysłu, jaki zrodził się w głowie pewnego niepozornego sprzedawcy kubków jednorazowych marki Lily Cup. Niewielu przedsiębiorców ma odwagę poczynić radykalne kroki, aby wcielić w życie swoje plany biznesowe. Ray Kroc postawił wszystko  na jedną kartę i udało...

W 2006 roku  przeczytałam pierwszą książkę Tess Gerritsen. Wtedy  nastąpił przełom, a sama autorka pokazała mi zupełnie inny wymiar literatury. Wcześniej  lubowałam się w lekkich książkach obyczajowych. Teraz moim ulubionym gatunkiem jest thriller. Tess Gerritsen jest moim numerem jeden. Od 5 lat czytam książki mojej ukochanej autorki  w oryginalne, bo  nigdy  nie mogę się doczekać premiery w Polsce. W tym  roku zrobiłam wyjątek i poczekałam na polskie wydanie.

Harlan Coben napisał kiedyś, że w gatunku thrillera medycznego nie ma nikogo  lepszego. Zdecydowanie podzielam jego zdanie. Tess Gerritsen  jest świetną pisarką. Książki autorki trzymają bardzo wysoki poziom. Fani Tess Gerritsen musieli czekać dwa lata na kontynuacje kultowego  cyklu z detektyw Jane Rizzoli i doktor Maurą Isles w rolach głównych. Uwierzcie mi- było warto. W moje ręce trafił mistrzowsko  skonstruowany thriller, od którego dosłownie nie mogłam się oderwać.

Tym  razem Tess Gerritsem  postanowiła urozmaicić fabułę książki i w dość wyrafinowany sposób zmieszała z pozoru  niezwiązane ze sobą wątki. Autorka zastosowała ciekawy zabieg, sugerując od pierwszych  stron tożsamość mordercy. Tytuł  książki świetnie oddaje fabułę. W powietrzu  czuć aurę tajemnicy. Policjanci bostońskiego  wydziału zabójstw  mają twardy  orzech  do zgryzienia. Serii zbrodni  z pozoru  nic nie łączy.

Cała historia  rozpoczyna się od makabrycznego morderstwa niezależnej  producentki  filmowej Cassandry Coyle. Morderca pośmiertnie wyłupił jej oczy. Niebawem miał mieć premierę najnowszy film Cassadry. Z każdą kolejną stroną zagadka stworzona przez Tess Gerritsen staje się coraz bardziej skomplikowana. Akcja nabiera tempa, gdy  na jaw wychodzi sprawa afery  w ośrodku  wychowawczym Apple Tree. Tess Gerritsen przelała na papier mroczną, a zarazem bardzo wciągającą historię, od której  trudno  się oderwać. Dodatkowo autorka nie zaniedbała wątków związanych z życiem prywatnym głównych bohaterów. Podoba mi się w książkach Gerritsen, że wraz z kolejnymi  tomami  możemy śledzić dalszy rozwój  postaci.

W tej części na uwagę zasługuje postać Holly. Od początku  wiadomo, że dziewczyna skrywa mroczną tajemnicę, niestety  do ostatnich  stron nie wiadomo jaką. Czytając czułam, że Holly jest do szpiku kości przesiąknięta złem. Muszę jednak przyznać, że była najbardziej  wyrazistą postacią w całej książce. Tess Gerritsen genialnie przedstawiła jej  charakter. Śliczna, a zarazem niebezpieczna. Według mnie była idealną podejrzaną do  popełnienia zbrodni. Miałam ciarki na plecach  czytając jej przemyślenia. Autorka świetnie pokazała socjopatyczny rys osobowości bohaterki.

Sceny  zbrodni,  jak zawsze były  dopracowane. Istniało niebezpieczeństwo, że kolejne watki  wprowadzą chaos w książce. Nic takiego  nie miało  miejsca. Podobały  mi się szczególnie te momenty związane z powiązaniem scen zbrodni z Żywotami świętych. Czytając kolejne strony czułam się mile zaskoczona pomysłowością Tess Gerritsen. W trakcie lektury Sekretu, którego nie zdradzę zdecydowanie trudno  jest się nudzić. Dzięki doktor Isles mamy okazje przyswoić sobie kilka ciekawych pojęć  z zakresu medycyny sądowej i  farmakologii. Nie spodziewałam się, że książka zakończy się w tak spektakularny sposób. Tess Gerritsen  przeszła samą siebie. Zakończenie książki jest przysłowiową wisienką na torcie, zgrabnie podsumowującą całą historię.

Tess Gerritsen to genialna pisarka i zdecydowanie jest królową
thrillera medycznego. Książkę polecam fanom gatunku. Sama już nie mogę doczekać się premiery kolejnego  tomu mojej ulubionej  serii.

W 2006 roku  przeczytałam pierwszą książkę Tess Gerritsen. Wtedy  nastąpił przełom, a sama autorka pokazała mi zupełnie inny wymiar literatury. Wcześniej  lubowałam się w lekkich książkach obyczajowych. Teraz moim ulubionym gatunkiem jest thriller. Tess Gerritsen jest moim numerem jeden. Od 5 lat czytam książki mojej ukochanej autorki  w oryginalne, bo  nigdy  nie mogę się...

Zawsze interesowały  mnie tematy związane z szeroko pojętym biznesem. Profesor Paul Dembinski krok po kroku przedstawia tam czym jest etyka i odpowiedzialność w świecie finansów. Autor jest uznanym  autorytetem naukowym w dziedzinie ekonomii.  Paul Dembinski  jest kierownikiem katedry Międzynarodowej Strategii i Konkurencji Uniwersytetu we Fryburgu oraz założycielem fundacji Observatoire de la Finance. Autor obecnie piastuje stanowisko prezesa rady nadzorczej Rentes Genevoises. W mojej ocenie można zaufać wiedzy i doświadczeniu Dembinskiego.

Pierwszy  rozdział  książki ma na celu  uzmysłowienie czytelnikowi dlaczego etyka w świecie finansów jest potrzebna. Autor nakreśla zmiany jakie nastąpiły w sektorze finansowym od połowy lat siedemdziesiątych XX wieku do dnia dzisiejszego. Dembinski zdradza przyczyny, jakie doprowadziły do światowego kryzysu gospodarczego. Co  ciekawe do tragicznej sytuacji  przyczynił się właśnie brak etyki w obszarze finansów, szczególnie w okresie euforycznego trzydziestolecia. Autor podejmuje się zdefiniowania pojęcia finansów. Należy  je traktować jako tworzenie obietnic, zobowiązań i zakładów odnoszących się do teraźniejszych i przyszłych płatności oraz rozporządzanie nimi i handel. Autor wielokrotnie powołuje się na uznane autorytety  z zakresu filozofii i  ekonomii.

Dembinski uzmysławia nam, że nie tak łatwo jest zdefiniować pojęcia etyki i odpowiedzialności  w kontekście finansów. Autor opracował metodę oceny etycznej działań ekonomicznych i  finansowych. W Metodzie Mind the Gap  należy brać pod uwagę cztery wymiary troski: o ekonomiczną wydajność, o rzeczywistą jakość postępku, o zgodność z procedurami, o wpływ na osoby trzecie. Kolejne rozdziały poświęcone są dylematom przed jakimi  muszą stanąć najwięksi gracze sektora finansowego. Od działań instytucji  finansowych i ich podejścia do klienta zależy wdrożenie norm etycznych. Ekonomiczni giganci muszą wziąć odpowiedzialność na swoje czyny i postępować zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami  dla dobra ogółu. Ostatni rozdział poświęcony  jest przyszłości sektora finansowego.

Etyka i  odpowiedzialność w świecie finansów to pozycja napisana mądrze i z pomysłem. Mimo niewielkich rozmiarów książka niesie wielkie przesłanie. Autor uzmysławia czytelnikowi,  jak ważne są etyczne i odpowiedzialne działania w zakresie finansów. Dembinski każde zagadnienie stara się wyjaśnić w sposób zrozumiały. Atutem książki  jest przestępny  język i ciekawy układ rozdziałów.

Etyka i  odpowiedzialność w świecie finansów  to ciekawe źródło wiedzy zarówno dla osób aktywnie związanych z sektorem finansów, jak i dla pasjonatów zainteresowanych światem biznesu. Polecam!

Zawsze interesowały  mnie tematy związane z szeroko pojętym biznesem. Profesor Paul Dembinski krok po kroku przedstawia tam czym jest etyka i odpowiedzialność w świecie finansów. Autor jest uznanym  autorytetem naukowym w dziedzinie ekonomii.  Paul Dembinski  jest kierownikiem katedry Międzynarodowej Strategii i Konkurencji Uniwersytetu we Fryburgu...

Carlos Ruiz Zafón na wstępie  informuje czytelnika, że Marina to książka, którą darzy ogromnym sentymentem. Ulubiona książka autora jest zarazem  jedną z tych najtrudniejszych do  sklasyfikowania. Carlos Ruiz Zafón zgrabnie połączył elementy  typowe dla klasycznej powieści obyczajowej z elementami  literatury obyczajowej i kryminału. Moim zdaniem wyszło idealnie. Dawno nie miałam okazji  czytać tak przejmującej historii przedstawiającej to,co w prawdziwej przyjaźni jest najważniejsze. Książka elektryzuje, wzrusza i skłania do refleksji  nad życiem i umieraniem.

"Młodość to kapryśna kochanka. Zaczynamy ją rozumieć i doceniać dopiero wtedy, gdy odchodzi z innym, by nigdy nie wrócić. (...)"

Zafón to światowej  klasy pisarz. Na całym świecie miliony fanów oczekują publikacji kolejnych książek autora. Zafón  debiutował w 1993 roku. Wydany w 2001 roku Cień wiatru rozpoczynający cykl zwany Cmentarzem zapomnianych książek okazał się międzynarodowym fenomenem literackim. Powieści Zafóna zostały przetłumaczone na ponad 40 języków. Przy okazji  niedawnej premiery Labiryntu duchów postanowiłam zapoznać się z twórczością tego autora.

Minęło 15 lat od wydarzeń,  które na zawsze zmieniły życie Óscara Dari. Bohater postanowił z czytelnikami podzielić się historią, która wpłynęła na jego przyszłość. Óskar miał wówczas 15 lat i  był uczniem szkoły z internatem. To  był  okres buntu  w którym chłopak szukał przygód. Po lekcjach zwiedzał Barcelonę. Óskar był zauroczony obrazem tego miasta. Dało się odczuć, że Barcelona go fascynuje. Pewnego  dnia odwiedza podupadły pałacyk. Na miejscu znajduje złoty zegarek, który zabiera ze sobą. Po przemyśleniu postanawia oddać właścicielowi skradziony przedmiot. Powracając na miejsce przestępstwa poznaje Marinę. To spotkanie na zawsze odmieniło jego życie.

"Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni. Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło. (...)"

Kolejnego dnia Marina zabiera Óskara na cmentarz chcąc pokazać mu tajemniczą kobietę, która co miesiąc odwiedza bezimienny grób. Nastolatkowie postanawiają odkryć sekret nieznajomej. Nie zdają sobie jeszcze sprawy, że ta przygoda będzie dla nich  niebezpieczną przeprawą. Niektóre sekrety  nie powinny nigdy  wyjść na światło dzienne.Óskar wraz z Mariną postanawiają odkryć prawdę na temat Michala Kolevnika. Miłość skłoniła go  podjęcia decyzji o rozpoczęciu pewnego makabrycznego eksperymentu. Kolejni świadkowie tamtych  zdarzeń podają sprzeczne informacje. Nastolatkowie na własną rękę muszą odsiać prawdziwe informacje od tych  fikcyjnych. Kolejne wydarzenia uzmysławiają im, że zaczęli igrać z ogniem. Zafón zaserwował czytelnikowi  scenariusz rodem z powieści grozy. Czytając czułam ciarki  na plecach. Z każdą kolejną stroną miałam ochotę na więcej. Nikt tak jak Zafón nie potrafi wprowadzić czytelnika w stan tak  wysublimowanego  napięcia. Historia jest oryginalna i dopracowana,  nie czytałam  jeszcze nigdy  tak wyjątkowej powieści.

Zafón postanowił pokazać czytelnikowi  czym jest prawdziwa przyjaźń. Kreacje głównych bohaterów przyciągają uwagę. Z jednej z strony mamy  odważną, pełną wigoru Marinę. Po  drugiej stronie barykady jest Óskar, który często  boryka się z poczuciem niepewności. Para dopełnia się świetnie i stanowi całkiem niezły zespół. Kolejne  wydarzenia tylko umacniają ich  przyjaźń. Marina i Óskar to ciekawe osobowości, które z pewnością na długo  zapadną mi w pamięci.

"Natura jest niczym dziecko bawiące się naszym życiem. Znudziwszy się popsutymi zabawkami, porzuca je i zastępuje nowymi. (...)"
Marina to dopracowana, dojrzała powieść. Zafón przelał na papier dość niekonwencjonalny scenariusz. Z każdą kolejną stroną autor coraz bardziej  zaskakuje czytelnika, a momentami wprowadza w osłupienie. Książka wzbudziła we mnie wiele emocji. Najbardziej podobały mi się te części związane z prywatnym śledztwem Óskara i Mariny. Nie mogłam przewidzieć, że ta historia zakończy się w taki  sposób. Pod koniec książki płakałam. Zafón udowodnił mi, że jest genialnym  pisarzem. Dzisiaj  już wiem, że muszę się zapoznać z pozostałymi książkami tego autora.

Zafón jak nikt inny potrafi  przelewać na papier emocje. Marina to książka oryginalna i  ciekawa. Coś czuję, że jeszcze wrócę do tej  historii. Z czystym sumieniem polecam!

Carlos Ruiz Zafón na wstępie  informuje czytelnika, że Marina to książka, którą darzy ogromnym sentymentem. Ulubiona książka autora jest zarazem  jedną z tych najtrudniejszych do  sklasyfikowania. Carlos Ruiz Zafón zgrabnie połączył elementy  typowe dla klasycznej powieści obyczajowej z elementami  literatury obyczajowej i kryminału. Moim zdaniem wyszło idealnie. Dawno nie...

Elle Luna zajmuje się zawodowo malowaniem, projektowaniem i pisaniem. Na co dzień prowadzi firmę tekstylną Bulan Project. Wcześniej miała okazję być projektantką w IDEO. Autorka była również członkiem zespołów odpowiedzialnych za rozwój takich start- upów, jak Mailbox, Medium czy Uber. Obecnie mieszka w San Francisco. Powinność czy pasja to pierwsza książka autorki  dostępna na polskim rynku. Muszę przyznać, że to  innowacyjna pozycja poruszająca ciekawy wątek spełnienia zawodowego.

"Czasem jednak trochę zbyt długo trwamy  przy tym, co się "powinno". (...)"

Autorka wchodzi ze swoim czytelnikiem w partnerską relację. Czytając miałam okazję  zapoznać się ze śmiałą wizją kariery zawodowej według Elle Luny. Czytelnik w trakcie lektury musi  odpowiedzieć sobie na kilka kluczowych  pytań. Powołanie to  nasze działania, które podejmujemy z własnej nieprzymuszonej woli, bez względu na sławę czy pieniądze, same w sobie stanowiące nagrodę za wysiłek. Autorka od razu  nakreśla różnicę między pracą, karierą, a tematem  kluczowym, czyli  powołaniem.  Dużo miejsca w książce poświęcone jest zagadnieniu powinności. Często ulegamy nakazom i  zakazom kulturowym i robimy to, czego wymagają od nas normy społeczne. Autorka proponuje nam rozpocząć walkę z naszymi  codziennymi  powinnościami.

Elle Luna obrazuje czytelnikowi  czym jest przymus. Pojęcie to  stanowi  symbol  naszej  wewnętrznej  tożsamości i  jest odzwierciedleniem naszych przekonań. Przymus jest odzwierciedleniem  naszego  prawdziwego  ja. Na to  zagadnienie składają się nasze poglądy, pasje,  potrzeby  i pragnienia. Przymus nie zna pojęcia kompromisu. Autorka twierdzi, że przymus to  najlepsze, co możemy zrobić ze swoim życiem. Elle Luna podaje przykłady  znanych  i cenionych  osób ze świata sztuki  i  biznesu. Autorka pokazuje nam  co powinniśmy zrobić, żeby  wyrwać się ze świata powinności. Żeby zacząć się spełnia w pierwszej  kolejności musimy  poradzić sobie z naszymi  codziennymi  powinnościami. Elle Luna udziela czytelnikowi  bardzo  ciekawych  korepetycji.

"Pozbywanie się powinności to proces trudny i czasochłonny. aby  skutecznie pozbyć się powinności,  trzeba najpierw pojąć ich  istotę. Trzeba je naprawdę dogłębnie zrozumieć. (...)"

Mi  osobiście bardzo spodobał się sposób wyrażania myśli przez autorkę. Książka napisana jest w sposób spójny. Elle Luna używa prostego  języka,  co  czyni  jej przekaz jasnym  i  klarownym. Lektura tej  pozycji stanowi ciekawą podróż w głąb siebie. Książka wzbogacona jest o piękne ilustracje. Powinność czy pasja to  książka idealna dla tych z was, którzy znajdują się obecnie na rozdrożu zawodowym i szukają nowych rozwiązań. Autorka udziela nam  ciekawych rad, z których  zdecydowanie warto  skorzystać. Jak dla mnie Elle Luna dzięki swoim osiągnięciom zawodowym jest  znanym  autorytetem. Autorka zdecydowanie wie o czym  piszę, ponieważ sama miała okazje zmierzyć się z poruszanymi  w książce kwestiami.

To  książka idealna dla osób zainteresowanych tematyką samorozwoju. Autorka przedstawia nam wiele ciekawych zagadnień. Polecam!

Elle Luna zajmuje się zawodowo malowaniem, projektowaniem i pisaniem. Na co dzień prowadzi firmę tekstylną Bulan Project. Wcześniej miała okazję być projektantką w IDEO. Autorka była również członkiem zespołów odpowiedzialnych za rozwój takich start- upów, jak Mailbox, Medium czy Uber. Obecnie mieszka w San Francisco. Powinność czy pasja to pierwsza książka autorki ...

Jarosław Sokołowski ps. Masa to  polski  przestępca, były członek  gangu pruszkowskiego. Obecnie znany  jest w Polsce jako najsławniejszy świadek koronny. Pełni tę funkcję od 2000 roku. Jest to  kolejna książka poruszająca wątek mafii  w Polsce. Tym razem mamy  okazje od kuchni poznać rolę świadka koronnego. W wywiadzie z Piotrem Pytlakowskim i Sylwestrem Latkowskim Masa pokazuję całą prawdę o przestępcach, którzy zdecydowali się pełnić tę rolę w procesach karnych. Sokołowski walczy z mitem skruszonego gangstera. Przestępcy  wybierają status świadka koronnego, jako mniejsze zło.

Jarosław Sokołowski  w mojej ocenie nie jest wiarygodnym rozmówcą. Wielokrotnie zmieniał swoją wersję wydarzeń próbując obciążyć swoich  kolegów. To  obecnie jeden  z najbardziej  znanych  gangsterów- celebrytów. Dało się odczuć, że nie żałuje swoich grzechów. Szczerze opowiada o swojej roli w gangu  pruszkowskim. W książce mamy  okazje poznać historię kilku  innych  przestępców powiązanych  z Masą. Kilkukrotnie zaproszeni  goście sugerują, że eks gangster konfabuluje. Dzięki  autorom mamy okazje poznać pełną historię najsłynniejszej  w Polsce grupy  przestępczej.

Sylwester Latkowski i  Piotr Pytlakowski  odwalili  kawał  dobrej roboty. Dzięki  ich  rzetelnej  pracy książkę czyta się przyjemnie. Poza wątkami związanymi z przeszłością gangu  pruszkowskiego  mamy  okazje zapoznać się z relacją zaproszonych  gości. Są to  eks koledzy  masy oraz eksperci  z zakresu prawa i  kryminalistyki. Dzięki  autorom krok po kroku  poznajmy  rolę świadka koronnego w procesie. Dowiadujemy się jakie warunki  musi spełnić przestępca aby  uzyskać ten status.

Autorzy  obnażają również działania polityków i funkcjonariuszy  policji, którzy ułatwiają życie koronnym. Przestępcy często wchodzą w intratne układy  z prokuraturą, żeby  mieć szansę na nowy  początek.
Zaskoczyło mnie ile przywilejów ma świadek koronny. Przykładowo Masa mógł  zatrzymać cały zgromadzony majątek  uzyskany  dzięki działalności  przestępczej. Państwo zdecydowanie dba o  swoich świadków koronnych i nie pozwoli, żeby włos z głowy im spadł. Mnie najbardziej  zaciekawiła rozmowa z Leszkiem Kardaszyńskim, emerytowanym policjantem,  wieloletnim funkcjonariuszem Biura do  Walki z Przestępczością zorganizowaną  i CBŚ, byłym szefem Zarządu Ochrony Świadków Koronnych. Mężczyzna sugeruje, że Polska potrzebuje zmian w prawie regulujących ten status procesowy.

Dzięki relacji Masy książka traci na wiarygodności. Mimo wszystko  stanowi ciekawe źródło wiedzy na temat gangu  pruszkowskiego. Polecam tę pozycję wszystkim  z was, których interesuje tematyka zorganizowanych grup  przestępczych.

Jarosław Sokołowski ps. Masa to  polski  przestępca, były członek  gangu pruszkowskiego. Obecnie znany  jest w Polsce jako najsławniejszy świadek koronny. Pełni tę funkcję od 2000 roku. Jest to  kolejna książka poruszająca wątek mafii  w Polsce. Tym razem mamy  okazje od kuchni poznać rolę świadka koronnego. W wywiadzie z Piotrem Pytlakowskim i Sylwestrem Latkowskim Masa...

Czy po kilku latach związku  miłość może się nagle wypalić? Clarie Spruce budzi się pewnego  poranka z myślą, że jej  życie nie jest idealne. Dla ukochanego męża porzuciła pracę poświęcając się wychowaniu dziecka. Jej życie obraca się o 180 stopni w momencie otrzymania tajemniczej  wiadomości na Facebooku. Były chłopak Clarie postanawia nawiązać z nią kontakt. Dean  był największą miłością kobiety. Clarie jest zaskoczona i  podekscytowana. Na nowo  zakochuje się w Deanie. Ta znajomość będzie miała dla niej  poważne konsekwencje.

Gwiazdy, które spłonęły to książka o  niespełnionych  ambicjach. Główna bohaterka popada w lekką depresje po  urodzeniu syna. Czuje się zagubiona i samotna. Dużo poświęciła żeby uszczęśliwić swojego  męża. Nie może patrzeć na Milesa, który spełnia się zawodowo jako chirurg i  naukowiec. Cała sytuacja panująca w domu Clarie była dla mnie dziwna. Kobieta postanowiła nie rozmawiać z mężem o swoich uczuciach. Sądzę, że Miles zrozumiałby żonę i poszukaliby razem jakiegoś rozsądnego  rozwiązania tej sytuacji.

W książce autorka wielokrotnie powraca do  przeszłości Clarie. Melissa Falcon Field pokazuje czytelnikowi, co  ukształtowało osobowość głównej  bohaterki. Autorka zgrabnie opisuje początki  związku Clarie i Deanem. Czytelnik  poznaje również tragiczną historię rodziny głównej  bohaterki. Jedno jest pewne- Clarie nigdy  w życiu  nie było łatwo. Jako nastolatka musiała pogodzić się z odejściem matki. Na tym  seria tragicznych  zdarzeń się nie zakończyła. Niedługo po rozstaniu rodziców samobójstwo  popełnia ojciec  Clarie. Autorka stara się pokazać główną bohaterkę z wielu perspektyw. Gwiazdy, które spłonęły to ciekawa i przejmująca opowieść o ogromnym pragnieniu  miłości.

Clarie to  ciekawa postać. Poznajemy  ją w momencie pojawienia się kryzysu w jej małżeństwie. Kobieta jest ewidentnie nieszczęśliwa. Zdecydowanie nie odpowiada jej  rola matki. Spełniała  się wcześniej zawodowo prowadząc zakrojone na szeroką skalę programy  badawcze. Co najważniejsze-  wcześniej  była doceniana. Długo  starała  się zajść w ciąże. Kila prób zakończyło się poronieniem. Clarie była sfrustrowana całą sytuacją. W końcu udało jej  się urodzić zdrowego  synka. Jej mąż pochłonięty pracą zawodową rzadko  bywa w domu. W pewnym  momencie nie dostrzega swojej małżonki i  jej potrzeb. Clarie wdaje się w niebezpieczną relację z byłym ukochanym. Autorka zgrabnie przelewa na papier całą prawdę o internetowych  relacjach. Główna bohaterka pierwszy  raz od dłuższego  czas  czuje się kochana i doceniana. Clarie zaczęła podejmować dość spontaniczne decyzje, co  było  dla mnie zaskakujące. Momentami  miałam wrażenie, że główna bohaterka cierpi na piromanię. Ogień chorobliwie fascynował Clarie.

Gwiazdy, które spłonęły to powieść obyczajowa z lekkim wątkiem kryminalnym. Czytelnik  nie jest w stanie przewidzieć, co  wydarzy się później. W zachowaniu Clarie pojawiają się zmiany. Dziwi mnie, że mąż bohaterki  nie zauważył sygnałów ostrzegawczych. Autorka zgrabnie pokazała sytuację w której  jeden  z małżonków poświęca karierę zawodową  dla wychowania dziecka. Dla Clarie była to bardzo trudna decyzja. Melissa Falcon Field zgrabnie opisuje związek  dwojga ludzi na różnych etapach rozwoju. Dodatkowo  autorka obnaża niebezpieczeństwa jakie niosą ze sobą związki internetowe relacje.

Cała historia przedstawiona jest z perspektywy Clarie. Zastosowanie narracji  pierwszoosobowej  było zdecydowanie ciekawym zabiegiem. Czytelnik wraz z bohaterką może przeżywać różne wydarzenia i odczuwać towarzyszące im emocje. Mnie osobiście rozczarowała postawa Milesa. Clarie została zamknięta w złotej  klatce. Dało się odczuć, że takie życie jej nie odpowiada. Gwiazdy, które spłonęły to książka z morałem. Czasem lepiej uczyć się na cudzych  błędach, ale własne na dłużej zapamiętamy. Końcówka książki  była dla mnie sporym zaskoczeniem
Głowna bohaterka robi sobie rachunek sumienia i próbuje pogodzić się z przeszłością. Clarie ma na swoim  koncie kilka poważnych  przewinień. Książka wzbudziła we mnie sporo  emocji. Autorka zgrabnie pokazała sytuację matek, które poświęcają karierę zawodową dla wychowywania dziecka. Melissa Falcon Field zaserwowała czytelnikom ciekawą lekcję tolerancji. Najmocniejszym elementem książki  są wykreowane przez autorkę postacie. Na końcu książki  czytelnik  ma okazje zapoznać się z wywiadem przeprowadzonym z autorką.

Gwiazdy, które spłonęły to  ciekawa propozycja dla fanów powieści obyczajowych. Fabuła powieści jest niebanalna, a bohaterowie zapadają w pamięć. Autorka pokazuje, że nie powinniśmy  zapominać o własnym szczęściu Polecam!

Czy po kilku latach związku  miłość może się nagle wypalić? Clarie Spruce budzi się pewnego  poranka z myślą, że jej  życie nie jest idealne. Dla ukochanego męża porzuciła pracę poświęcając się wychowaniu dziecka. Jej życie obraca się o 180 stopni w momencie otrzymania tajemniczej  wiadomości na Facebooku. Były chłopak Clarie postanawia nawiązać z nią kontakt. Dean  był...

Słowo efektor ma kilka znaczeń. Słownik Języka Polskiego PWN podaje kilka definicji tego słowa. Jest to  między innymi narząd organizmu sterowany przez układ nerwowy. W cybernetyce efektor stanowi układ za pomocą którego system oddziałuje na otoczenie. To pojęcie może oznaczać również narząd wykonawczy w organizmie ludzkim i zwierzęcym. Efektorem może być również czynnik chemiczny, który łącząc się z białkiem allosterycznym, zmienia jego  strukturę przestrzenną oraz aktywność. Thomas Arnold nieprzypadkowo  wybrał  taki tytuł dla swojej najnowszej książki. Efektor jest pozycją obowiązkową dla wszystkich  fanów mocnych wrażeń. Autor zgrabnie przelał na papier skomplikowaną intrygę. Jedno  jest pewne- nie będziecie się nudzić w trakcie lektury.

Kolejny  raz mamy okazje spotkać się z detektywem Davidem Rossem. Tym  razem okoliczności są mało sprzyjające. Detektywowi puszczają nerwy  w trakcie przesłuchania wspólnika seryjnego  mordercy. Tym razem nie kończy się tylko na odsunięciu od sprawy. Szef postanawia zawiesić Rossa. Miarka się już przebrała i policjant musi zdać odznakę i broń służbową. Dodatkowo Bolton kieruje Rossa do  policyjnego  psychologa. Wizyty u terapeuty to  dosłownie czarna komedia. Ross nie ma żadnego  problemu, a cały scenariusz opracowany przez przełożonego ma na celu usunięcie go z policji. Policjant dostaje niecodzienną prośbę. Decyduje się pomóc nieznajomej kobiecie i  wyrusza w podróż do Michigan śladami  swojego  byłego  partnera.

To co zastaje na miejscu przechodzi jego  najśmielsze oczekiwania. Pokój  w którym zatrzymał się James Adams zostaje doszczętnie zniszczony. Co  ciekawe kamery  monitoringu  w motelu  nie zarejestrowały niczego  niepokojącego. Po rozmowie z Liyą Mercer postanawia podążyć śladem byłego  partnera. Przypadkowo  Ross zostaje wciągnięty  w wielowątkowe śledztwo. Kolejne morderstwa tyko utrudniają pracę lokalnej policji. Po  pewnym  czasie okazuje się, że Ross nie jest mile widzianym gościem w mieście. W międzyczasie policjant dostaje propozycję nie do odrzucenia...

Tym  razem Thomas Arnold zgrabnie połączył historię sprzed 10 lat z teraźniejszością. Książka rozpoczyna się sceną napaści na lokalnego  pastora. Intryga jest wyrafinowana, a czytelnik  ma zagwarantowany pakiet mocnych wrażeń. W książce jest masa wątków pobocznych, które zgrabnie się zazębiają. Pierwsze skrzypce gra David Ross i to  wokół niego  skupia się cała fabuła. Każdy  kolejny  element śledztwa przedstawiony w Efektorze został dopracowany. Trudno  jest czytelnikowi na własną rękę odkryć rozwiązanie zagadki. Książka trzyma w napięciu od pierwszej do  ostatniej  strony. Moim  zdaniem Efektor to  jedna z najlepszych książek Thomasa Arnolda. Sama już dawno  nie czytałam tak  dobrze skonstruowanego thrillera. Autor zaskakiwał mnie na każdym  kroku.

David Ross został pokazany z nieco innej strony. Policjant jest już zmęczony służbą w policji. Jeszcze bardziej irytują go interwencje Boltona. Mimo  wszystko Ross nie zamierza zrezygnować z pracy w policji. Przymusowy  bezpłatny  urlop  jest mu na rękę. Prowadząc swoje własne prywatne śledztwo czuje się jak  ryba w wodzie. Ma w nosie zdanie swoich  przełożonych. Ross jest dociekliwym policjantem. Często zdarza mu się łamać służbowy  regulamin. Tym razem wszystkie jego  działania są bezprawne. Czytelnik  ma okazję zapoznać się z ironicznym poczuciem humoru Rossa. Mężczyzna na własną rękę postanawia rozwiązać zagadkę. Policjantowi nie spodobała się postawa lokalnych funkcjonariuszy  względem  jego  osoby. Od pierwszej do  ostatniej strony Ross udowadnia, że jest genialnym  detektywem. Policjant świetnie radzi  sobie z niecodziennymi  sytuacjami. Czytelnik wielokrotnie ma okazję obserwować, jak Ross wychodzi  z opresji.

Pomysłowość autora nie zna granic. Akcji  w książce nie brakuje. Jestem fanką mocnych  wrażeń, a Thomas Arnold zapewnił mi solidną dawkę emocji. Śledząc kolejne wątki miałam obawy, że pogubię się w fabule. Nic takiego nie miało miejsca. Kolejne elementy  łączyły się w zgrabną całość. Zakończenie dosłownie ścięło  mnie z nóg. Po  serii nieprawdopodobnych  wydarzeń nie przeszło  mi nawet przez myśl, że ta historia zakończy się w taki sposób. Brawa należą się również wydawcy. Okładka przyciąga wzrok, została świetnie dobrana do fabuły  książki. Dzięki przyjemnej  dla oka czcionce i  dużej  interlinii  powieść czyta się bardzo dobrze. Thomas Arnold kolejny  raz mi  udowodnił, że jest genialnym  pisarzem. Z niecierpliwością czekam na kolejną książkę autora.

Efektor to pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów mocnych  wrażeń. Książka wciąga już od pierwszych  stron. To  jednej  z najlepszych thrillerów, jakie miałam okazję przeczytać w tym  roku. Polecam!

Słowo efektor ma kilka znaczeń. Słownik Języka Polskiego PWN podaje kilka definicji tego słowa. Jest to  między innymi narząd organizmu sterowany przez układ nerwowy. W cybernetyce efektor stanowi układ za pomocą którego system oddziałuje na otoczenie. To pojęcie może oznaczać również narząd wykonawczy w organizmie ludzkim i zwierzęcym. Efektorem może być również czynnik...