Ślepy zabójca

Nie przeczytałam, bo szkoda oczu. Trzy razy próbowałam, ale no nie, nie i jeszcze raz nie, totalnie nie dla mnie ona została napisana.

Nie przeczytałam, bo szkoda oczu. Trzy razy próbowałam, ale no nie, nie i jeszcze raz nie, totalnie nie dla mnie ona została napisana.

Kapitalnie skonstruowana powieść, a w zasadzie kilka powieści w jednej. Przeskoki w czasie świetnie splatają się, zazębiają, nie wprowadzają zamieszania aby w zakończeniu doskonale dopełnić całości. Wszystko dopowiedziane w odpowiednim czasie. Burza emocji, dogłębnie ukazane postaci, ich postawa, dążenia i spełnienia. No cóż, po prostu warto, polecam bardzo....

Kapitalnie skonstruowana powieść, a w zasadzie kilka powieści w jednej. Przeskoki w czasie świetnie splatają się, zazębiają, nie wprowadzają zamieszania aby w zakończeniu doskonale dopełnić całości. Wszystko dopowiedziane w odpowiednim czasie. Burza emocji, dogłębnie ukazane postaci, ich postawa, dążenia i spełnienia. No cóż, po prostu warto, polecam bardzo....

Książka w książce… Ślepy Zabójca w Ślepym Zabójcy… tak, ma to znaczenie, i to głębokie znaczenie. To zrozumienie przyszło do mnie pod koniec lektury, inne historie już wcześniej zaczęły się zazębiać i tworzyć historię dwóch sióstr.
Opisuje je jedna z nich, obecnie już zgorzkniała staruszka. Czyta się niby smutną historię, ale jak się przyjrzeć to widać tam też normalne, albo nawet szczęśliwe chwile. Po prostu historia jest subiektywna, skupiona na wytłumaczeniu temu jedynemu czytelnikowi zdarzeń z przeszłości, na osadzeniu ich w realiach z punktu widzenia narratorki.
A historia fantastyczna? Super. Pisana przez młodziutką dziewczynę, kontrast dla staruszki. Powieść, mam takie odczucie, oddająca styl takich historyjek drukowanych w ówczesnych czasach w prasie. I tak jak wspomniałam – ma bardzo duże znaczenie w zrozumieniu całości i zrozumieniu znaczenia tytułu.

Książka w książce… Ślepy Zabójca w Ślepym Zabójcy… tak, ma to znaczenie, i to głębokie znaczenie. To zrozumienie przyszło do mnie pod koniec lektury, inne historie już wcześniej zaczęły się zazębiać i tworzyć historię dwóch sióstr.
Opisuje je jedna z nich, obecnie już zgorzkniała staruszka. Czyta się niby smutną historię, ale jak się przyjrzeć to widać tam też normalne,...

Dla mnie trudna lektura, nawet bardzo. Ale Margaret Atwood trzeba czytać i trzeba do jej literatury dorosnąć.

Dla mnie trudna lektura, nawet bardzo. Ale Margaret Atwood trzeba czytać i trzeba do jej literatury dorosnąć.

Bardzo wciągająca, aczkolwiek za pierwszym razem po paru stronach odłożyłam i wróciłam po paru miesiącach. Niezbyt podobały mi się części składające się z wycinków gazet i książki w książce. Natomiast reszta- rewelacja.

Bardzo wciągająca, aczkolwiek za pierwszym razem po paru stronach odłożyłam i wróciłam po paru miesiącach. Niezbyt podobały mi się części składające się z wycinków gazet i książki w książce. Natomiast reszta- rewelacja.

Narratorką jest Iris Chase, wiekowa staruszka, Kanadyjka pochodząca z domu niegdyś bogatych przemysłowców. Powieść przybiera formę szkatułkową, mamy kilka zagnieżdżonych warstw opowieści, które pozornie zupełnie odrębne, łączą się po części następstwem faktów i relacji, a po części myślą i ideą, tworząc w efekcie przemyślany obraz. Trzeba przyznać, że ten aspekt jest doskonale wycyzelowany, choć początkowo trzeba się mocno skupiać by narracja nas nie zgubiła.

Tłem opowieści jest w zasadzie cały XX w. I jest to warstwa na której obserwujemy zależności polityczne, gospodarcze, przemiany społeczne. Drugą płaszczyzną jest historia rodzinna, a kolejną wewnętrzne przeżycia bohaterki. Wszystkie te warstwy doskonale ze sobą współgrają.

Są tu istotne postacie męskie, ale główne role rozgrywają kobiety. Jest to literatura ewidentnie feministyczna, ale w swym najlepszym wydaniu, daleka od stereotypu feministki rozwrzeszczanej, roszczeniowej, nieestetycznej. Atwood ukazuje jak przewaga stosunków patriarchalnych prowadzi do dramatów i tragedii. I to jest główny motyw tej powieści. Losy wszystkich bohaterek są pełne dramatów i prawdziwych tragedii, a ich życie z biegiem czasu to coraz większe piekło choć niekoniecznie od razu rzuca się to w oczy.

Mimo, że nie jest to rodzaj literatury za jaką szczególnie podążam, to muszę obiektywnie przyznać, że to pozycja wyśmienita.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Małgorzaty Lewińskiej.

Mamy tu też delikatną, poboczną nutę fantastyki, acz podaną w sposób całkiem głównonurtowy. Takie w sumie mrugnięcie okiem.
9/10

Narratorką jest Iris Chase, wiekowa staruszka, Kanadyjka pochodząca z domu niegdyś bogatych przemysłowców. Powieść przybiera formę szkatułkową, mamy kilka zagnieżdżonych warstw opowieści, które pozornie zupełnie odrębne, łączą się po części następstwem faktów i relacji, a po części myślą i ideą, tworząc w efekcie przemyślany obraz. Trzeba przyznać, że ten aspekt jest...

Są książki i KSIĄŻKI...
Dla mnie, ta, jest KSIĄŻKĄ...
Jest piękna...
Jest smutna...
Jest moim pierwszym spotkaniem z Margaret Atwood...
Styl, język, problemy tu poruszone, tło historyczne i, w ogóle, całokształt - urzekły mnie niesamowicie...
Tej książki się nie czyta... ją się smakuje, czuje, przeżywa...

Są książki i KSIĄŻKI...
Dla mnie, ta, jest KSIĄŻKĄ...
Jest piękna...
Jest smutna...
Jest moim pierwszym spotkaniem z Margaret Atwood...
Styl, język, problemy tu poruszone, tło historyczne i, w ogóle, całokształt - urzekły mnie niesamowicie...
Tej książki się nie czyta... ją się smakuje, czuje, przeżywa...

Historia kobiety, która bała się żyć.
Mam wrażenie, że na losy bohaterki wpływały tylko pozostałe postaci obecne w jej życiu. Ona sama była jedynie obserwatorką.
Ponownie Attwood pokazuje różne charaktery kobiet i ich postawy. Od Laury broniącej się przed światem Swoją wyobraźnią, Remi lwicę broniącą Swoje młode po zgorzkniałą i toksyczną szwagierkę głównej bohaterki.
Jak.to jednak w książkach autorki bywa największe zaskoczenia znajdują się na końcu opowieści

Historia kobiety, która bała się żyć.
Mam wrażenie, że na losy bohaterki wpływały tylko pozostałe postaci obecne w jej życiu. Ona sama była jedynie obserwatorką.
Ponownie Attwood pokazuje różne charaktery kobiet i ich postawy. Od Laury broniącej się przed światem Swoją wyobraźnią, Remi lwicę broniącą Swoje młode po zgorzkniałą i toksyczną szwagierkę głównej...

Bardzo dobrze napisane sześćset stron o niczym.

Bardzo dobrze napisane sześćset stron o niczym.

Wciągająca historia, pięknie napisana, chociaż mogłaby być o jakieś 200 stron krótsza. Historia wciąga, jest wielowymiarowa i zmusza do myślenia o tym, co tak właściwie się wydarzyło.

Wciągająca historia, pięknie napisana, chociaż mogłaby być o jakieś 200 stron krótsza. Historia wciąga, jest wielowymiarowa i zmusza do myślenia o tym, co tak właściwie się wydarzyło.