Ślepy zabójca

Iris Chase jest już osiemdziesięcioletnią staruszką, mieszkającą w Port Ticonderoga. To stamtąd pochodzi, z rodziny zamożnych przemysłowców. Opowiada o swoim życiu, rozpoczynając od tragicznej, niewyjaśnionej śmierci siostry Laury, tuż po wydaniu jej powieści zatytułowanej "Ślepy zabójca".
Swoją historię spisuje dla Myry, a co chce jej przekazać?

Książka jest uznawana za najsłynniejszą książkę autorki, wyróżniono ją nagrodą Bookera.
Ja do tej pory, czytałam tej autorki tylko "Opowieść podręcznej" (daaawno temu) , więc z ciekawością sięgnęłam po "Ślepego zabójcę".

Opowieść składa się z wielu wątków, z różnych okresów życia narratorki, akcja głównie toczy się w latach międzywojennych, w Kanadzie, ale nie tylko tam.
Książka jest dość osobliwa, momentami pochłaniałam strony, jedna za drugą, żeby po chwili poczuć znudzenie. Bardzo podobały mi się fragmenty opowieści o ślepym zabójcy, a także te z dzieciństwa i wczesnej młodości Iris i Laury.
Narracja jest trochę chaotyczna, ale na końcu wszystko wskakuje na właściwe miejsce. Trochę wygląda to tak, jakby kilka różnych książek przeplatało się, tworząc jeden gruby warkocz.
Niejednokrotnie zastanawiałam się, czy i na ile, autorka przemyciła do tej powieści z własnego życia.

Dość długo zajęło mi przeczytanie tej książki. Sama nie wiem, co o tej książce myśleć. Z pewnością mnie nie porwała, ale też nie mam wrażenia rozczarowania, nie żałuję, że po nią sięgnęłam. Jednak czy na dłużej zostanie w mojej pamięci?

Jeśli lubicie niespiesznie odpowiedziane historie, w której pojawia się wiele postaci, różne wątki, czasem jest zabawnie, a czasem smutno, to zachęcam do przeczytania książki.

Iris Chase jest już osiemdziesięcioletnią staruszką, mieszkającą w Port Ticonderoga. To stamtąd pochodzi, z rodziny zamożnych przemysłowców. Opowiada o swoim życiu, rozpoczynając od tragicznej, niewyjaśnionej śmierci siostry Laury, tuż po wydaniu jej powieści zatytułowanej "Ślepy zabójca".
Swoją historię spisuje dla Myry, a co chce jej przekazać?

Książka jest uznawana za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niewątpliwie warta polecenia, niezwykła opowieść snuta na podstawie losów dwóch sióstr. Wielowarstwowa, zaskakująca, świetnie napisana.

Niewątpliwie warta polecenia, niezwykła opowieść snuta na podstawie losów dwóch sióstr. Wielowarstwowa, zaskakująca, świetnie napisana.

Pokaż mimo to

Twórczość Margaret Atwood znałam dotychczas jedynie z jej światowego bestsellera, Opowieści podręcznej (moje wrażenia tutaj). Ślepy zabójca znalazł się w mojej biblioteczce dość przypadkowo, bo kupiłam tę książkę podczas jednej z wyprzedaży w internetowej księgarni wydawnictwa. Zachęcam do śledzenia ich strony, ponieważ często można kupić tę książkę w bardzo dobrej cenie. Dopiero kiedy zaczęłam czytać powieść Ślepy zabójca, to dowiedziałam się, że właśnie za ten tytuł przyznano Margaret Atwood nagrodę Bookera.

Ślepy zabójca to taki przykład literatury, który po prostu może do czytelnika trafić albo zupełnie przestrzelić – z czego mnie akurat oczarował od pierwszych stron. Mocnych punktów powieści mogłabym wymienić naprawdę sporo, poczynając od przepięknego stylu, przez ciekawą zabawę perspektywą i czasem akcji, użycie różnych form do napisania poszczególnych rozdziałów, a kończąc na intrygującej kobiecej historii. W książce przedstawione są losy dwóch sióstr, które wiele w swoim życiu przeszły – burzliwą miłość, wykorzystywanie, utratę majątku, a towarzyszyło im ciągłe uczucie osamotnienia.

Część fabuły została opowiedziana z perspektywy Iris Chase, kobiety pochodzącej z niegdyś bogatej rodziny przemysłowców. Jej współczesne życie przeplatane jest z fragmentami dotyczącymi wspomnień z młodości jej siostry, Laury, która zginęła tragicznie w wypadku zaraz po wydaniu swojej książki o tytule Ślepy zabójca. Siłą powieści Atwood jest zbudowanie intrygujących kobiecych charakterów, bo to główne bohaterki rządzą tą powieścią i napędzają wydarzenia. Dodatkowo, różnorodność form w książce robi ogromne wrażenie – znajdziemy tutaj wycinki artykułów z gazet, uzupełniające treść, ale też dużo miejsca poświęcono gatunkowi fantastyki – wszystko za sprawą młodego rewolucjonisty, który opowiadał jednej z bohaterek fabułę swojej książki. Ten miszmasz porywa, klimat powieści jest gęsty i tajemniczy, a Atwood ląduje u mnie w gronie najbardziej zaskakujących autorek. Mnie zupełnie ta książka oczarowała, warto dać jej szansę.
http://www.micha-kultury.pl/2021/05/klasyki-roznych-gatunkow-czyli.html

Twórczość Margaret Atwood znałam dotychczas jedynie z jej światowego bestsellera, Opowieści podręcznej (moje wrażenia tutaj). Ślepy zabójca znalazł się w mojej biblioteczce dość przypadkowo, bo kupiłam tę książkę podczas jednej z wyprzedaży w internetowej księgarni wydawnictwa. Zachęcam do śledzenia ich strony, ponieważ często można kupić tę książkę w bardzo dobrej cenie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Ślepy zabójca” , to powieść uznana za najlepszą w dorobku pisarki Margaret Atwood. Czytając ją miałam czasem wrażenie, że siedzę z główną bohaterką Iris Chase przy herbatce i słucham jej długiej i chaotycznej opowieści.
To jest powolna opowieść starszej kobiety, jej wspomnienia
z dzieciństwa, lat młodzieńczych, zamążpójścia i już lat dojrzałych. Akcja dzieje się głównie w Kanadzie, w latach międzywojennych i powojennych

Czytając miałam współczucie dla bohaterek, ale było też we mnie dużo złości. Z jednej strony tłumaczyłam postępowanie Iris Chase i jej siostry Laury czasami w jakich żyły, okoliczności w jakich się wychowywały. Z drugiej strony irytowało mnie, że się poddawały, nie próbowały zawalczyć o życie zgodne z własną wolą. Opowieść składa się
z opowiadań o drobnych zdarzeniach, czasem dłuższych historii, dających nam poznać atmosferę tamtych lat.
Historia niełatwa, poruszająca, czasem irytująca.

Dla mnie nie była to lektura na jedno, dwa a nawet kilka posiedzeń. Musiałam ją dawkować ze względu na emocje jakie we mnie wzbudzała. Czułam duży dyskomfort jak ją czytałam, ale mimo wszystko ma w sobie coś wciągającego. Zakończenie wynagradza cierpliwość czytania, porządkuje te snute nici historii z życia Iris i Laury.
Nie jest to powieść dla każdego czytelnika. Jeśli lubi wartką akcję, dialogi, tempo - to tutaj nie znajdzie. Mimo wszystko polecam spróbować.

„Ślepy zabójca” , to powieść uznana za najlepszą w dorobku pisarki Margaret Atwood. Czytając ją miałam czasem wrażenie, że siedzę z główną bohaterką Iris Chase przy herbatce i słucham jej długiej i chaotycznej opowieści.
To jest powolna opowieść starszej kobiety, jej wspomnienia
z dzieciństwa, lat młodzieńczych, zamążpójścia i już lat dojrzałych. Akcja dzieje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Grafomania nie do strawienia, nudna i pretensjonalna.
I nie sposób po raz kolejny nie zadać sobie pytania, co się stało z prestiżowymi niegdyś nagrodami, skoro ktoś taki jak Tokarczuk dostaje literackiego Nobla, a Atwood Bookera...?

Grafomania nie do strawienia, nudna i pretensjonalna.
I nie sposób po raz kolejny nie zadać sobie pytania, co się stało z prestiżowymi niegdyś nagrodami, skoro ktoś taki jak Tokarczuk dostaje literackiego Nobla, a Atwood Bookera...?

Pokaż mimo to

Nie potrafię do końca odnaleźć się w tej powieści i złapać jej istoty. A myślę, że to warunek konieczny, żeby móc się nią zachwycić i zauważyć jej wielkość.

Kreacja postaci oraz ich otoczenia były porywające. Jednak pomysł na fabułę, który przełożył się na konstrukcję powieści, nie przemówił do mnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam tak mieszane uczucia co do lektury. Czy polecam „Ślepego zabójcę”? Jako całość nie, lecz zdaję sobie sprawę, że wielu czytelników może porwać – od początku, do końca.

Cała opinia na www.naczytniku.com

Nie potrafię do końca odnaleźć się w tej powieści i złapać jej istoty. A myślę, że to warunek konieczny, żeby móc się nią zachwycić i zauważyć jej wielkość.

Kreacja postaci oraz ich otoczenia były porywające. Jednak pomysł na fabułę, który przełożył się na konstrukcję powieści, nie przemówił do mnie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio miałam tak mieszane uczucia co do lektury....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co wpłynęło na moją ocenę? Odpowiedź jest prosta: wszystko. To tak zwane "ogólne wrażenie", a z wrażeniami się nie dyskutuje i nie prosi się ich o racjonalne uzasadnienia :)

Dziękuję pani Małgorzacie Hesko-Kołodzińskiej za doskonały przekład.

Co wpłynęło na moją ocenę? Odpowiedź jest prosta: wszystko. To tak zwane "ogólne wrażenie", a z wrażeniami się nie dyskutuje i nie prosi się ich o racjonalne uzasadnienia :)

Dziękuję pani Małgorzacie Hesko-Kołodzińskiej za doskonały przekład.

Pokaż mimo to

Już po przeczytaniu "Opowieści Podręcznej" wiedziałam, że twórczość Atwood nie będzie należeć do moich ulubionych. Nie uważam jej za złą tylko zbyt sentymentalną, bagatelną, dość romantyzowaną, tragikomiczną i dziwacznie podniosłą. Całość ma swój urok i doskonale rozumiem, dlaczego autorka doczekała się takiej sławy i szacunku. Jej książki mają przekaz, pokazują ogromny potencjał i wyobraźnię. Nie pozostawiają jednak dużo do interpretacji i są dość osobliwe.

Już po przeczytaniu "Opowieści Podręcznej" wiedziałam, że twórczość Atwood nie będzie należeć do moich ulubionych. Nie uważam jej za złą tylko zbyt sentymentalną, bagatelną, dość romantyzowaną, tragikomiczną i dziwacznie podniosłą. Całość ma swój urok i doskonale rozumiem, dlaczego autorka doczekała się takiej sławy i szacunku. Jej książki mają przekaz, pokazują ogromny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytam pierwszą stronę i już mam mdłości, bo albo autorka nie potrafi pisać, albo tłumacz.
Co to za czasy, w których jedna grafomanka otrzymuje Nobla, a druga Bookera?! Gdzie się podziała dawna sztuka precyzyjnego wyrażania myśli, precyzyjnego oddawania obrazu czy sytuacji. Czy już nie ma na świecie pisarzy, którzy podchodzą do pisarstwa z całkowitą powagą? Czy wszystkie książki muszą być pisane na kolanie?

Czytam pierwszą stronę i już mam mdłości, bo albo autorka nie potrafi pisać, albo tłumacz.
Co to za czasy, w których jedna grafomanka otrzymuje Nobla, a druga Bookera?! Gdzie się podziała dawna sztuka precyzyjnego wyrażania myśli, precyzyjnego oddawania obrazu czy sytuacji. Czy już nie ma na świecie pisarzy, którzy podchodzą do pisarstwa z całkowitą powagą? Czy wszystkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiecie co, naprawdę uwielbiam Margaret Atwood. Dlatego też myślałam, że po wymagających koncentracyjnie 𝘍𝘢𝘭𝘢𝘤𝘩, 𝘚́𝘭𝘦𝘱𝘺 𝘻𝘢𝘣𝘰́𝘫𝘤𝘢 będzie idealnym wytchnieniem. A tymczasem... chyba żadnej z jej książek nie czytało mi się dotychczas tak ciężko.

Iris, będąca główną bohaterką, nieustannie tkwiła w roli ofiary. Jej bierność i neutralność w stosunku do wszystkiego pozbawiał ją jakiejkolwiek decyzyjności. Miałam wrażenie, że wszystko, co się jej wydarza, dzieje się bez jej udziału. Jakby wcale nikt nie oczekiwał jej reakcji, odpowiedzi, a zwłaszcza stosunku emocjonalnego. Bohaterka tło. Nośnik zdarzeń. Za to jej siostra, Laura, była bardzo "jakaś". Fascynująca, bo inna. Kontrowersyjny umysł. Zadawała za dużo trudnych pytań. Po domniemanej samobójczej śmierci i wydaniu literackiego debiutu została otoczona nagłą glorią i uznaniem.

Dużo pewnie zawiniła objętość. Sześćset parę stron to dość sporo, a ja rzadko kiedy sięgam po takie kobylnice. Dla Margaret zwykłam robić wszelkiego rodzaju wyjątki, więc na początku mnie to nie zniechęciło. I nie zniechęcałoby mnie dalej, gdybym czuła się naprawdę wciągnięta w historię (jak to zwykle z Atwood u mnie bywa). Ale nie tym razem. Ciekawiło mnie co dalej, ale narracja była zbyt chaotyczna. I to wcale nie chodzi o jej rozczłonkowanie na w sumie aż cztery różne równoległe światy (licząc artykuły z gazet). Bo znam Margaret i wiem, że gdy opisuje flashbacki, umie je wspaniale wpleść w fabułę (np. w 𝘒𝘰𝘤𝘪𝘮 𝘰𝘬𝘶). Tutaj mi się to trochę rozkleiło, no.

Nie jest tak, że nie lubię tej książki, bo lubię, jest dobra. Ale nie zaiskrzyło tak, jak się tego spodziewałam. I wiecie co, zaraz chyba znów nadejdzie jakiś mały kryzys i zacznę myśleć, że żaden literacki twór mnie już nie zachwyci...

Wiecie co, naprawdę uwielbiam Margaret Atwood. Dlatego też myślałam, że po wymagających koncentracyjnie 𝘍𝘢𝘭𝘢𝘤𝘩, 𝘚́𝘭𝘦𝘱𝘺 𝘻𝘢𝘣𝘰́𝘫𝘤𝘢 będzie idealnym wytchnieniem. A tymczasem... chyba żadnej z jej książek nie czytało mi się dotychczas tak ciężko.

Iris, będąca główną bohaterką, nieustannie tkwiła w roli ofiary. Jej bierność i neutralność w stosunku do wszystkiego pozbawiał ją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to