Przed zakupem tej książki widziałam naprawdę dużo pozytywnych opinii na jej temat i szczerze przyznam, że się nie zawiodłam Styl pisania Zafóna mnie zachwycił.

Ta historia była niesamowicie intrygująca. W niektórych momentach naprawdę mocno odczuwałam grozę, jaka towarzyszyła bohaterom. Muszę przyznać, że nawet się lekko bałam. 🫣
Czasami wydawało mi się, że czuję ten dziwny odór, albo że słyszę głosy, które właśnie oni słyszeli albo czuli.

Kocham Hiszpanię i tutaj Carlos dosłownie przetransportował mnie do pięknych okolic Barcelony, widziałam te urokliwe uliczki i zachwycające budowle.
Była to krótka powieść, ale zawierała to co powinna, żebym się wciągnęła. Był mrok, tajemnica, młodzieńcze zauroczenie i strata (co nie ukrywam, troszkę mnie wzruszyło).

Czytałam ją akurat w czasie Halloween i był to idealny moment na leciutką książkę z grozą.
Polecam ją szczególnie na jesienne wieczory, naprawdę wprowadza niesamowity klimat

Przed zakupem tej książki widziałam naprawdę dużo pozytywnych opinii na jej temat i szczerze przyznam, że się nie zawiodłam Styl pisania Zafóna mnie zachwycił.

Ta historia była niesamowicie intrygująca. W niektórych momentach naprawdę mocno odczuwałam grozę, jaka towarzyszyła bohaterom. Muszę przyznać, że nawet się lekko bałam. 🫣
Czasami wydawało mi się, że czuję ten...

Bardzo wymęczyła mnie ta książka. Człowiek zmęczony, to człowiek zły. A wtedy już tylko krok dzieli go od wystawienia lekturze dwóch gwiazdek (*czterech, według skali LC).
Jedyne, czego nie sposób odmówić "Marinie" to klimat, który otacza czytelnika swoimi ramionami już od pierwszych zdań. Niestety, tajemnicza i osobliwa aura nie nakarmiły mnie wystarczająco. Właściwie, to w ogóle. Nie byłam w stanie wykrzesać sympatii do żadnego z bohaterów, nie dawałam też szczególnej wiary w siłę więzi zawiązanej pomiędzy głównym duo. Wnioskuję, że bez niej czytelnikowi raczej trudno wsiąknąć w barcelońskie perypetie. Sama przygoda, która miała porwać mnie od pierwszego pokonanego zaułka, zaserwowała mi jedynie znużenie. Chyba po prostu mam dość historii, w których bohaterowie stanowią odzwierciedlenie memicznego białasa z przewidywalnych horrorów i robią dokładnie to, czego nie powinni. I WIEM, że to właśnie te działania popychają całą akcję do przodu, ale jednocześnie odbierają mi całą przyjemność z lektury. Prawdopodobnie 6 na 10 przeczytanych przeze mnie książek cechuje się podobnym schematem, ale w przypadku "Mariny" odczuwałam go zdecydowanie zbyt mocno. No i chyba po raz kolejny potwierdza się, że nie jestem docelowym odbiorcą wątków fantastycznych.

Okropnie się czuję pisząc to wszystko, bo przecież mamy do czynienia z ZAFÓNEM. Gdy parę lat temu konsumowałam jego literackie początki, z "Księciem Mgły" na czele, pamiętam, że byłam w miarę usatysfakcjonowana. Nie było to coś absolutnie "mojego", natomiast czas spędzony na ich lekturze trudno uznać za stracony. Trudno powiedzieć, czy mój gust czytelniczy przeszedł tak diametralną metamorfozę, czy może wina leży po stronie PRZEOKROPNEGO wydania kieszonkowego... "Marina" może doczeka się drugiej szansy. A może nie.

Bardzo wymęczyła mnie ta książka. Człowiek zmęczony, to człowiek zły. A wtedy już tylko krok dzieli go od wystawienia lekturze dwóch gwiazdek (*czterech, według skali LC).
Jedyne, czego nie sposób odmówić "Marinie" to klimat, który otacza czytelnika swoimi ramionami już od pierwszych zdań. Niestety, tajemnicza i osobliwa aura nie nakarmiły mnie wystarczająco. Właściwie, to...

Fantastyczna. Tak wciągająca, że byłam gotowa spóźnić się na studniówkę, byle tylko dokończyć "tylko jeszcze jeden rozdział". Dzięki tej książce poznałam twórczość Zafona, który niezmiennie jest moim autorem numer 1.

Fantastyczna. Tak wciągająca, że byłam gotowa spóźnić się na studniówkę, byle tylko dokończyć "tylko jeszcze jeden rozdział". Dzięki tej książce poznałam twórczość Zafona, który niezmiennie jest moim autorem numer 1.

Ten język jest poprostu piękny

Ten język jest poprostu piękny

Już myślałam, że po Trylogii mgły Marina będzie lekturą ciekawszą, jednak spotkałam się po prostu z czwartą częścią sagi o tym samym. Potwory nie wyłaniają się z mgły, ale reszta bardzo podobna. Schemat fabuły identyczny jak w poprzednich książkach autora. Para nastolatków próbuje rozwikłać zagadkę upiorów. Dość ciekawe intrygi kończące się rozczarowującą kulminacją. Tak jakby ciekawy film thriller zmieniał się powoli w kreskówkę dla dzieci. Sentymentalny koniec też już się powtarzał w dziełach Zafona.

Już myślałam, że po Trylogii mgły Marina będzie lekturą ciekawszą, jednak spotkałam się po prostu z czwartą częścią sagi o tym samym. Potwory nie wyłaniają się z mgły, ale reszta bardzo podobna. Schemat fabuły identyczny jak w poprzednich książkach autora. Para nastolatków próbuje rozwikłać zagadkę upiorów. Dość ciekawe intrygi kończące się rozczarowującą kulminacją. Tak...

Do Zafona mam sentyment. Ale nie jest to super pozycja. Książką raczej dedykowana dla tzw. "young adult" , młodych dorosłych. Jest trochę grozy jest trochę romansu, jest trochę dramatu. Ale łez nie wyciska. Solidna pozycja. Można się zapoznać przed "Cieniem Wiatru".

Do Zafona mam sentyment. Ale nie jest to super pozycja. Książką raczej dedykowana dla tzw. "young adult" , młodych dorosłych. Jest trochę grozy jest trochę romansu, jest trochę dramatu. Ale łez nie wyciska. Solidna pozycja. Można się zapoznać przed "Cieniem Wiatru".

Ostatnia książka Zafona w tym roku. Tym samym mogę powiedzieć, że przeczytałam wszystkiego jego książki. Mamy tutaj historię nastolatków, którzy rozwiązują tajemnice związaną z morderstwami. Morderstwa te dzieją się oczywiście w Barcelonie. Obserwujemy relacje dwójki młodych ludzi, którzy mocno angażują się w sprawy dorosłych. Widzimy też rodzące się między nimi uczucie. Sprawy dorosłych są mocno demoniczne i mroczne. Poznajemy historię Michala Kolvenika, który fascynował się naprawianiem ludzkich ciał. Za wszelką cenę. Nie wiele to ma wspólnego z leczeniem, bardziej idziemy w stronę wskrzeszenia. Polecam

Ostatnia książka Zafona w tym roku. Tym samym mogę powiedzieć, że przeczytałam wszystkiego jego książki. Mamy tutaj historię nastolatków, którzy rozwiązują tajemnice związaną z morderstwami. Morderstwa te dzieją się oczywiście w Barcelonie. Obserwujemy relacje dwójki młodych ludzi, którzy mocno angażują się w sprawy dorosłych. Widzimy też rodzące się między nimi uczucie....

W przedmowie Zafon mówi, że jego celem było napisanie książki uniwersalnej, przy której dobrze będzie bawić się dorosły i nastolatek. Niestety nie da się aby lubili nas wszyscy, i to spektrum kompromisu jest odczuwalne w odrobinę naiwnych dialogach czy wyznawaniu sekretów życia dopiero co poznanym dzieciom - ot tak.

Pomijając klimat mglistej, niebezpiecznej Barcelony i kilka (mocno) mrocznych scen, nie mogłam oprzeć się wrażeniu jakbym czytała lekturę szkolną. Studium poświęcenia prowadzącego do szaleństwa, dozgonnej miłości i walki dobrych chęci z dobrem.

W przedmowie Zafon mówi, że jego celem było napisanie książki uniwersalnej, przy której dobrze będzie bawić się dorosły i nastolatek. Niestety nie da się aby lubili nas wszyscy, i to spektrum kompromisu jest odczuwalne w odrobinę naiwnych dialogach czy wyznawaniu sekretów życia dopiero co poznanym dzieciom - ot tak.

Pomijając klimat mglistej, niebezpiecznej Barcelony i...

Książka jest dobra, ale chyba najbardziej urzekł mnie opis ówczesnej Barcelony i jej problemów niż główna fabuła książki.
Zastanawia mnie też dlaczego dorośli tak łatwo opowiadają swoje tajemnice dwójce dzieciaków, których wcześniej nie widzieli?
Nwm, dla mnie książka to mocny średniak, jednak na plus zdecydowanie język i konstrukcja większości bohaterów.

Książka jest dobra, ale chyba najbardziej urzekł mnie opis ówczesnej Barcelony i jej problemów niż główna fabuła książki.
Zastanawia mnie też dlaczego dorośli tak łatwo opowiadają swoje tajemnice dwójce dzieciaków, których wcześniej nie widzieli?
Nwm, dla mnie książka to mocny średniak, jednak na plus zdecydowanie język i konstrukcja większości bohaterów.

Kolejna książka autora, tak dla niego charakterystyczna. Myślę, że gdyby ktoś zasłonił mi nazwisko autora, to i tak bym je odgadła. A sama historia nawet ok, choć wolę jednak bardziej przyziemne wątki. A tu dzieją się rzeczy nieprawdopodobne. No i zastanawia, dlaczego kolejni dorośli tak łatwo opowiadają swoje tajemnice dwójce obcych dzieciaków?

Kolejna książka autora, tak dla niego charakterystyczna. Myślę, że gdyby ktoś zasłonił mi nazwisko autora, to i tak bym je odgadła. A sama historia nawet ok, choć wolę jednak bardziej przyziemne wątki. A tu dzieją się rzeczy nieprawdopodobne. No i zastanawia, dlaczego kolejni dorośli tak łatwo opowiadają swoje tajemnice dwójce obcych dzieciaków?