Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnio zauważam, że książki dwutomowe niestety nie utrzymują poziom. Kolejna i ostatnia część zawiodła mnie na grubej linii.

Widać, że autorka musiała sporo poczytać książek na temat tatrzańskich gór, K2 a także samej alpinistyki. Tak rzeczowo ukazała piękno zdobywania gór i ryzykowania życiu. Autorka wplątuje co jakiś czas mocniejsze momenty erotyczne, ale znacznie częściej są to wzmianki z fizycznych odczuć naszej bohaterki. Dla osoby, która szuka lekkiej erotyki, lepiej omijać szerokim łukiem. Wstawki jakie tu się pojawiają z pewnością nie są delikatne. Melissa zapewnia czytelnikowi jednak parę ciekawostek dotyczących gór, malowniczej natury co z pewnością dla czytelnika który choć raz przeżył przygodę w Tatrzańskich górach zrozumie jego piękno.
Główny wątek na pewno został utrzymany, gdyż między Julką, a JJ jest wiele niedopowiedzeń i magnetyzm. Dodatkowo temat związany z pisaniem książki o Jansonie, jako o alpiniście i jego pasji do gór. Jednakże pojawia się za dużo nowych wątków, które ciężko zaakceptować.
W końcu między JJ i Julką dochodzi do zbliżenia, ale to powoduje że jeszcze bardziej się od siebie oddalają. Nie planowali tego, i mimo przyciągania usilnie nie chcą do tego wracać. Jednakże mają umowę ona ma napisać książkę o nim, a on ma przygotować ją na wyjście na K2.
Julia jest dziennikarką, ma napisać książkę, ale by tego dokonać musi pokonać swoje lęki, zamknąć się na wszelkie przyciąganie do mężczyzny gór, a także nauczyć się radzić w trudnych sytuacjach. Jej otwartość strasznie jej przeszkadza w ukrywaniu uczuć. Jeremi lub JJ to człowiek zamknięty, ale i otwarty - co wydaje się ze sobą w ogóle nie kolidować, to tak właśnie jest. Zależy to od tego na jakich zasadach otworzy się w stosunku do drugiego człowieka. Dodatkowo JJ urodził się z chorobą analgezji.
Janson zazwyczaj opanowany i pełen samokontroli, czasami przy Julce pękają mu wszelkie zahamowania.
Samozaparcie Julki jest jak świecąca świeczka, którą byle wietrzyk może zdmuchnąć. Trudno mi uwierzyć, żeby kobieta twardo stąpająca po ziemi, pod wpływem jednej sytuacji między nimi zaczęła zachowywać się jak trzpiotka, która ma problem z utrzymaniem swojej wyobraźni na wodzy... Po takich przejściach jakie Julka ma z JJ, nie potrafię spojrzeć na nią jak na kogoś kogo mogłabym polubić. Niestety to typ osoby od której bym stroniła, bo choć wydaje się inteligentna to jej zachowanie temu całkowicie przeczy. Jest dziecinna, i nie potrafi poradzić sobie praktycznie z żadnymi sytuacjami. W pewnej chwili zaczęłam się zastanawiać, czy jakby JJ powiedział, że ubóstwia makaron z serem to ona uciekłaby ze złamanym sercem.... tak to właśnie wygląda w ich przypadku. Choć JJ jest bohaterem, którego polubiłam mimo początkowej niechęci (1 tom), to Julki z każdą kolejną stroną nie potrafiłam przetrawić. Ja piórkuje.... JJ stać cię na kogoś lepszego!

Ostatnie 50 stron książki to jakiś absurd... To co się zadziało... nie umiem określić skali głupoty. Wiem, że autor/ka może napisać co tylko chce, ale musi to mieć ręce i nogi... a tu jakby nagle z kapelusza naprawdę wyszedł królik... a przecież to tylko trik, sztuczka... Czy bawiłam się dobrze? Na początku tak, ale im dalej w las tym gorzej. Niestety tym razem nie wyszło, ale nie rezygnuję z książek autorki, gdyż parę jej pozycji wciąż czeka w kolejce, i mam nadzieję kolejnym razem trafię na jakąś perełkę.

Ostatnio zauważam, że książki dwutomowe niestety nie utrzymują poziom. Kolejna i ostatnia część zawiodła mnie na grubej linii.

Widać, że autorka musiała sporo poczytać książek na temat tatrzańskich gór, K2 a także samej alpinistyki. Tak rzeczowo ukazała piękno zdobywania gór i ryzykowania życiu. Autorka wplątuje co jakiś czas mocniejsze momenty erotyczne, ale znacznie...

Książki Melissy znam już od jakiegoś czasu, i w większości te historie do mnie przemawiają. Jednak czasem zdarzają się i takie jak ta, która nie do końca gra melodię, którą chcę słuchać.

Autorka stworzyła dość długi wstęp, który szczerze trochę mnie zaskoczył. Zwykle początek to nagłe uderzenie, które szybko niknie, jakbyśmy nie do końca go odczuli, ale na więcej trzeba poczekać. Tu trochę zostało to przeciągnięte. Melissa Darwood wrzuciła w swoją książkę sporo ciekawostek, jak choćby coś dla fanów Coca-Coli, informacje tutaj mogą być dla nich zaskoczeniem. Czy też takie ciekawe wzmianki o historii, a nawet o przyrodzie. Bardzo lubię, gdy autorzy chcą w swojej książce przemycić jakąś ważną wiedzę lub uśmiadomić czytelnika w pewnych kwestiach.
Głównym wątkiem książki miała być Larysa i spotkanie w swoim życiu dwóch tajemniczych mężczyzn, gdzie ma mieć problem z wyborem tego właściwego. To moim zdaniem tu się nie udało. Bardzo szybko wybiera tego jednego, a tego drugiego nie ma ochoty w ogóle oglądać, więc tu budowa tego wątku nie wyszła.
Dużo się działo nie zaprzeczę, ale bardziej między bohaterami, niż w ogólnej sytuacji w jakiej się znajdowali. Niestety wiele scen w książce zostało pominiętych, i mamy nagły przeskok z danej sytuacji, do kolejnej ale to pomiędzy gdzieś się zapodziało. To wprowadzało taki chaos, że stałam się mniej uważna, i nie wchłaniałam już tak historii jak na początku.
Mamy dwoje bohaterów, którzy prowadzą w tej historii narracje, ale jednego z nich nie chcę tu przetaczać, bo to będzie spojler. Dlatego powiem, że jedną z nich jest Larysa 18latka, która marzy o prawdziwej miłości, kocha marzyć, rysować, malować i nie miała jeszcze chłopaka, a strasznie jej zależy by kogoś znaleźć. Spotyka na swojej drodze dwóch kandydatów - Gabriela, który z początku wydaje jej się bardzo odpychający i niebezpieczny oraz Daniela, który kusi ją swoim wyglądem, nieprzeciętnym językiem ale coś jednak w nim ją niepokoi. Oboje ukrywają sekret. Jeden z nich jest Guardianem tym dobrym który chroni ludzi przed decyzją nicości, a drugi Tentatorem, czyli tym złym, który namawia ich do skończenia ze swoim życiem. Obaj są odwiecznymi wrogami, żyjącymi już wiele lat.
Zadziwiło mnie to, jak Larysa przekonała się do jednego z nich od tak, jakby wcześniejsze obawy nie istniały, i w zasadzie tak bardzo chce mieć faceta, że w sumie może to rzucić na dalszy plan. Jak to mówią miłość nie wybiera... ale serio? W taki sposób? Autorka w tym przypadku nie postarała się o zbudowanie emocji, które z fascynacji przeradzają się w miłość. To był po prostu nur w głęboką wodę i już.

Larista, to historia podobna do Śpiącej Królewny, którą książę musi obudzić z wiecznego snu. W tym przypadku jest na odwrót i to królewna musi uratować księcia z jego koszmaru. Dziwne sprzeczności w tym co mówili, a co robili były niestety nie do przyjęcia. W szczególności ten przeciągający się moment w którym on chce jej wyznać prawdę, a ona chce ją poznać. Przeciąga się to w nieskończoność, zamiast wyklarować w końcu w któreś z kolei rozmowie na ten temat. Niestety to było tak wkurzające, że cała przyjemność z innych ciekawych sytuacji została przez to przygnieciona i uduszona. Nie odpuszczam jednak, zabiorę się za kolejne dwie części i przekonam się, czy następczynie wypadną jednak lepiej.

Książki Melissy znam już od jakiegoś czasu, i w większości te historie do mnie przemawiają. Jednak czasem zdarzają się i takie jak ta, która nie do końca gra melodię, którą chcę słuchać.

Autorka stworzyła dość długi wstęp, który szczerze trochę mnie zaskoczył. Zwykle początek to nagłe uderzenie, które szybko niknie, jakbyśmy nie do końca go odczuli, ale na więcej trzeba...

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale zdecydowanie kolejne spotkanie nastąpiło po prawie 10 latach. Strasznie brakowało mi tego starszego klimatu fantastyki, jakiej teraz już nie sposób doświadczyć w nowo wydawanych książkach.

Jak zawsze Anne Bishop przeniosła mnie do świata pełnego magii, zawiłych problemów, i niesamowitych bohaterów. Autorka jak zawsze buduje swój świat na dialogach, ale nie zapominając o tle, który zdecydowanie nie jest przesadzony jeśli chodzi o opisy. Autorka stworzyła wizję książki, jak opowieść o Wilku i Czerwonym Kapturku. Tylko tym razem Wilk waha się nad zjedzeniem Kapturka.
Pomysł na fabułę porywający, nietypowy ale i przerażający bardzo. W szczególności tyczy się to Wieszczek Krwi, które nie bez powodu w radykalny sposób są traktowane. Głównym wątkiem jest to, gdzie Inni - terra indigena są skonfliktowani w odwiecznej wojnie z ludźmi lub jak oni zwą ich przyrównywać do pewnych stworzeń "małpami". Ten niesamowity zabieg, dwóch różnych światów, których do tej pory nie spotkałam w żadnej innej książce, strasznie mnie wciągnął i nie zaprzeczę szybko ją pochłonęłam.
Akcja toczy się wolnym rytmem, powodując przyjemne oczekiwania na coś zaskakującego. Autorka zgrabnie w danym momencie je podkręca. Głównie wszystko kręci się wokół Meg, oraz Innych, ale pojawia się wątek tajemniczej choroby, która atakuje zarówno ludzi, jak i Innych - po prostu zaczynają dziczeć.
Mamy tu sporo bohaterów. Simon - Inny - Terra Indigena przybiera zwierzęcą formę, jak i ludzką. Gardzi ludźmi, ale stara się ich zrozumieć, decyduje się na poszukiwaniu ochotnika, który będzie chciał dogadać się z ludźmi. Meg - człowiek - Wieszczka krwi, czyli Cassandra Sangue. Ukrywa pewien sekret, i ucieka przed oprawcami, tym samym decydując się na pracę u Simona. Inni, mają zupełnie inne wyobrażenie o traktowaniu takich jak Meg, przez ludzi. Sam, mały terra indigen, który utknął przez traumę w dzieciństwie w ciele małego wilczka, jednakże spotkanie z Meg, wszystko u niego zmienia. Są też takie stworzenia jak Tess, które ukrywają swoją prawdziwą naturę dla dobra innych, gdyż ich istnienie to czysta śmierć. Mamy tu różnych zmiennych, w kojoty, niedźwiedzie, wrony i wiele innych, a nawet same Żywioły, takie jak Zima, czy Ogień.
Pojawienie się Meg, zmienia coś w Innych, i daje nadzieję na jakieś porozumienie z ludźmi. Anne Bishop muszę przyznać, zaskoczyła mnie trochę nadając Meg dosyć straszną i przerażającą moc, której uaktywnienie jest bardzo wstrząsające. Najgorsze w tym jest to, jak dobrze obrazuje emocje takiego czynu, która w naszej rzeczywistości czasami ktoś sam na własnej skórze doświadczył.

Ogromnym plusem jest to, że główni bohaterowie, są w większości dojrzałymi ludźmi. A nie nastolatkami, jak zazwyczaj wybierają teraz takich bohaterów autorzy. Mamy tu nie tylko świetny przykład fantastyki, i tej otoczki niezwykłości, ale są tu też momenty w których dostrzegamy więź, która niespodziewanie zamienia się w coś więcej, a także problemy które dotyczą nie tylko postaci z książek, ale mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Zakończenie jest dobre, ale nie rozwiązuje wszystkich problemów. Autorka postanawia zostawić je na następną część. Czekam na nie z niecierpliwością. Jakie to było dobre!

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale zdecydowanie kolejne spotkanie nastąpiło po prawie 10 latach. Strasznie brakowało mi tego starszego klimatu fantastyki, jakiej teraz już nie sposób doświadczyć w nowo wydawanych książkach.

Jak zawsze Anne Bishop przeniosła mnie do świata pełnego magii, zawiłych problemów, i niesamowitych bohaterów. Autorka jak...

Pierwsze spotkanie z V.E. Schwab zakończyło się niepowodzeniem. Nawet 1 tomu nie byłam w stanie skończyć - mam na myśli Okrutną Pieśń - to była droga przez mękę. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę, i cieszę się ogromnie że z niej zupełnie nie zrezygnowałam.

Autorka stworzyła powieść, w której mieszają się ze sobą dwa czasy: teraźniejszy i przeszły, jak i spojrzenia dwóch bohaterów. Zdecydowanie pomysł na historię spowodował, że nie tylko zaciekawia, ale i sposób jego ukazania angażuje czytelnika.
Jeśli chodzi o sam wątek przewodni jego tu nie brakuje, i pojawia się więcej nowych ciekawostek. Jak choćby mamy opisy związane z wydarzeniami historycznymi, czy różnymi miejscami, jak choćby Włochy, czy Paryż.
Główna akcja jednak dzieje się w Nowym Jorku. Poruszane są tematy seksualności, sprawy dobra czy zła, argumentujących czy w obecnej sytuacji, w jakiej znalazła się nasza bohaterka - kradzież wciąż jest kradzieżą, i czy ktoś na tym nie cierpi. Jednocześnie mamy tu kwestie związaną z tym, co są ludzie w stanie oddać, czy zrobić by jak za sprawą dżina z magicznej lampy, dostać lepsze życie.
Naszą bohaterką jest Addie LaRue, która zaprzedała swoją duszę, by ratować się od zgubnej przyszłości, która została jej narzucona. Chciała być wolna, i przez to krąży po świecie już od ponad trzystu lat. Cień, który przyjął imię Luc, mroczna postać tej historii, która podarowała - nie za darmo - to pragnienie Addie, skazał ją również na samotność. Zapomnianą przez wszystkich. Jednak pojawia się również i kolejny bohater Henry Strauss, który jako jedyny jej nie zapomina. Jednakże oboje nie zdają sobie sprawę ile ich łączy.
Bohaterowie są bardzo sympatyczni, dobrze wykreowani, i co nie zawsze się zdarza polubiłam aż za bardzo zły charakter, dla którego chciałam szczęśliwego zakończenia.

Tragedia bycia zapomnianym - wieczna tułaczka i samotność. To w pewnej chwili boleśnie odczuję za sprawą swego pragnienia nasza bohaterka. Autorka tą książką daje nam dobrą lekcję, by uważać o co i kogo się prosi, bo nic nie jest za darmo. Zakończenie bardzo dobre, zdecydowanie mnie zaskoczyło. Mogłam się spodziewać "tego" po poznaniu ich charakterów oraz sposobie ich postępowania, więc ogromny plus za dobrze dopracowaną końcówkę. Jednakże chcę przestrzec, przed jednym. Nie zniechęcać się na początku, gdyż trochę stron minie nim zacznie się dziać akcja, i pojawi się główny wątek. Jeśli ktoś nie przepada również za erotycznymi wątkami w książkach, to tu są one subtelnie przedstawione. Polecam!

Pierwsze spotkanie z V.E. Schwab zakończyło się niepowodzeniem. Nawet 1 tomu nie byłam w stanie skończyć - mam na myśli Okrutną Pieśń - to była droga przez mękę. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę, i cieszę się ogromnie że z niej zupełnie nie zrezygnowałam.

Autorka stworzyła powieść, w której mieszają się ze sobą dwa czasy: teraźniejszy i przeszły, jak i...

Kolejne nowe incydenty w Liceum Freuda, to chleb powszedni. Tym razem autor postanowił wrzucić nas na jeszcze głębszą wodę.

Marcel Moss jak zawsze nie pozwala nam się w swojej książce nudzić. Super zagadka w tle, niepokojące zmiany w bohaterach, a przede wszystkim napięcie, które powoli jest czytelnikowi dawkowane. Autor również idealnie podkreślił temat życia w internecie, które zabiera samo piękno świata. Zamiast odczuwać jego piękno na własnych oczach, patrzymy na niego przez pryzmat telefonu.
Sama historia toczy się wokół poczuciu winy, strachu przed porażką, inności która dla wielu jest ciężka do zaakceptowania, a także podejrzenia względem najbliższych. Główny nurt książki został utrzymany, a samo wkroczenie w nowe problemy tylko jeszcze bardziej ją uwypukliło.
Akcja toczy się głównie w dwóch miejscach. W lesie, w którym przebywa drużyna Huberta - która w pewnym momencie musi walczyć o życie - oraz w szkole Freuda - gdzie mamy problem z akceptacją inności, oraz tajemniczym szantażystą.
W książce poruszane są takie tematy jak transpłciowość, w którym rówieśnicy prędzej są w stanie zaakceptować tą zmianę, niż rodzice - kolejny to problem ze znajomością w internecie, która przeradza się w szantaż emocjonalny i obawę. Jednakże moim zdaniem to właśnie temat z traumą i poczuciem winy, jest tu najbardziej ciekawy, który w pewnej chwili zamienia się w paranoję, i utratę trzeźwej zdolności oceny sytuacji. Rewelacyjne przedstawienie!

W połowie książki, domyśliłam się kim jest tajemniczy szantażysta, przez dziwne zachowanie jednego z bohaterów. Ale to nie odebrało mi przyjemności z kontynuowania książki. Zakończenie zapowiada kontynuację. Mimo tego, ta niespodzianka która ma miejsce na końcu książki była dla mnie już trochę zbyt irracjonalna. Za dużo przeżyła już szkoła Freuda, dla mnie to już zbyt mocny przesyt. Czy będę kontynuować dalsze losy bohaterów, zobaczę. Bo co za dużo, to niezdrowo. Ale samą książkę polecam!

Kolejne nowe incydenty w Liceum Freuda, to chleb powszedni. Tym razem autor postanowił wrzucić nas na jeszcze głębszą wodę.

Marcel Moss jak zawsze nie pozwala nam się w swojej książce nudzić. Super zagadka w tle, niepokojące zmiany w bohaterach, a przede wszystkim napięcie, które powoli jest czytelnikowi dawkowane. Autor również idealnie podkreślił temat życia w...

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w której W. Dutka chciał czytelnikowi dać możliwość przeżycia po swojemu kart historii Polski. Co najważniejsze, jest w niej sporo prawdy.
Antoni Mokrzycki nasz bohater, tym razem zmierzyć musiał się z Sowietami i stanąć przeciw Polakom - komunistom. Zaczął współpracować z wywiadem Ameryki OSS, z ludźmi ze wsi, a przede wszystkim żyć ze swoimi demonami. Monika Mokrzycka, przetrzymywana w obozie koncentracyjnym, walczy o życie i o synka. Kamil Wilk, również przebywający w obozie, potem współpracownik komunistów, a w końcu człowiek z lasu. Golda Cwajnblum, żydówka, uratowana przez komunistów, żyjąca tylko w jednym celu - nienawiścią. Tak trudno było mi ostatni raz czytać o ich losach, i w końcu ich pożegnać.
Wojna i walka, jako główny wątek książki była jak zawsze trudna. Po przeczytaniu książki, nie mogę powiedzieć że zaczęłam pałać miłością do Niemców, czy Rosjan. Przez zakorzeniony w nas strach, ból i krzywdę jaką doznali nasi przodkowie oraz nasz kraj - nie sposób inaczej. Cieszę się, że również była mowa o Ukraińcach, którzy również brali udział w zabijaniu Polaków, bo o tym nie można zapominać.
Jeśli chodzi o akcję książki, to nie ona była tu najważniejsza. Takiej książki nie sposób przeczytać jednym tchem. Czasem wymagała dłuższego przemyślenia, przetrawienia. Za to wzbudzała przeróżne emocje, jak choćby trwogę, czy też poruszenie.
Człowiek jest tylko człowiekiem, a wojna ludzi zmienia, w najgorszym razie zezwierzęca. Antoni to bohater, który jest idealnym tego przykładem, że piętno wojny zostaje z człowiekiem do końca życia.

To co było moim zdaniem najważniejsze w książce, to nie tylko historia Polski, czy też ukazanie pewnych osobliwości inaczej, ale wiara w Boga oraz żywot matki. Postradanie zmysłów było łatwe. Upadek, złamanie nie było niczym dziwnym, ale wiara w Boga zmieniała ludzi i dawała nadzieję, która ludziom wtedy była potrzebna. Natomiast ukazanie znaczenia matki, pokazała ogromną więź matki i dziecka, która jest w stanie przezwyciężyć śmierć. Ta kwestia w szczególności - jako kobieta - odczułam. W pewnej chwili, poczułam jak oczy mi wilgotnieją. To po prostu trzeba przeczytać. Dla mnie historia Antoniego i reszty się zakończyła, ale czuję że zostanie już ze mną na zawsze. Polecam!

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w której W. Dutka chciał czytelnikowi dać możliwość przeżycia po swojemu kart historii...

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka stworzyła swoją historię praktycznie bez fabuły, a próba jej odnalezienia wiązała się z tym, że czułam coraz większy chaos, gdyż tam co pół strony były przeskoki różnych sytuacji i czasu. Nie zachwyciła mnie jako czytelnika niczym, a wręcz udało jej się stworzyć taki obraz Korei - kultury, ludzi, ogólnie całości - w taki sposób by tylko mnie odpychała.
Głównym wątkiem w książce były operacje plastyczne, jakim poddają się w Korei młode dziewczyny wierząc, że w ten sposób coś będą znaczyć. Pokazała, jak bardzo potrafią zadłużyć się do końca życia, byle tylko coś "poprawić". Jednakże sposób w jaki to pokazała, był moim zdaniem zbyt drastyczny. Dodatkowo postanowiła ubogacić swoją opowieść o tematy takie jak samobójstwa, presję otoczenia, kontrola mężczyzn nad kobietami, brutalność, alkoholizm, wyuzdany tryb życia jako normalność, depresję i wiele innych. To tylko mogło spowodować, że zamiast wynosić coś z tej książki miałam ochotę rzucić ją w kąt i przestać czytać tą skrajnie przesadzoną opowieść, która pokazywała Koreę jako kraj, który praktycznie idzie ku autodestrukcji.
Bohaterów mamy bez liku, ich los całkowicie stał mi się obojętny w momencie, gdy dostrzegłam jak słabo wyraża autorka ich emocję. Czyli od samego początku książki praktycznie. Jedynie zakończenie ukazało jakąś namiastkę ich charakterów, które przez całą książkę były szare jak kartka papieru.

Ciężko mi wyobrazić sobie życie w Korei, gdy sama nigdy nie odwiedziłam tego kraju i raczej nie planuję. Zupełnie nie interesowałam się tym krajem, więc moja wiedza o nim jest dosyć mała. Jednakże trudno mi uwierzyć w to, że ten kraj i jego społeczność można postrzegać tylko jako coś strasznego, przerażającego i odpychającego. Bo tak właśnie przedstawiła mi obraz tego kraju autorka, tym bardziej odczułam absmak i niechęć poszerzania wiedzy na jego temat. Choć zakończenie wydaję się jedynym promyczkiem tej książki, to nie wystarczy. Nie przekonuje mnie, i stanowczo mówię tej pozycji - Nigdy więcej!

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka stworzyła swoją historię praktycznie bez fabuły, a próba jej odnalezienia wiązała się...

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą książkę autorki mam już na koncie. Jednak, czy gdyby teraz była okazja to bym z nią chciała porozmawiać... mam mieszane uczucia.

Opowieść jaką stworzyła autorka jest zdecydowanie lekka, niewymagająca, a przede wszystkim odniosłam wrażenie, że ta historia została dokładnie przemyślana, pod pewnymi względami. W szczególności wzmianki i ciekawostki o wodnych stworzeniach były fascynujące, i ukazały jak ludzie na ogół traktują te stworzenia. Wątek romantyczny w tej książce wypadł dosyć słabo, bo historia głównie skupia się na Zatoce, hotelu i powstrzymaniu inwestycji. Zdecydowanie ta książka skupia się bardziej na psychologicznym aspekcie straty i depresji. Było zbyt kreatywnie. Równie dobrze, ta książka mogłaby być o 1/3 chudsza, i od razu stałaby się bardziej atrakcyjniejsza, bo mi zabrakło tej prostoty. Za dużo opisów, które wszystko zdominowały. Co do samych bohaterów nie mam im nic do zarzucenia, autorka wie co robi to widać od razu. Jednakże... ta narracja... prowadzona przez sześć różnych postaci... niestety nie przepadam za takim zabiegiem. Dobrze poznać ich życie, przemyślenia to jest ważne, ale co za dużo to niezdrowo.

W ogólnym rozrachunku ta historia nie była zła, ale niestety nie spodobało mi się to, że wątek przewodni książki całkowicie został odsunięty na bok, by przypomnieć sobie o nim dopiero 100 stron przed końcem książki. Zakończenie nie zaskoczyło, a wręcz poczułam ulgę kiedy doszłam do jego końca. Mam w planach dać autorce jeszcze jedną szansę, bo w kolejce czeka książka, która doczekała się ekranizacji, więc liczę że po prostu jak na początek źle trafiłam.

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą książkę autorki mam już na koncie. Jednak, czy gdyby teraz była okazja to bym z nią...

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku chcę podkreślić, że ten zbiór opowiadań nie będzie dla każdego. To opowieści napisane dość w staroświeckim stylu, na kształt takich dzieł jak "Pan Tadeusz", czy "Lalka" - pomiędzy nimi znajduję się właśnie ta książka. Każda z opowieści jest skrupulatnie dopieszczona i przemyślana. Choć nie we wszystkich znalazłam tego ducha - tego, który oddycha wiecznie.

Charakter mistyczny wokół tego obracają się te opowieści. Czasami nam narrator opowiada historię, którą mamy zobaczyć jego oczami, a innym razem widzimy świat oczami bohatera, lub też samego ducha.
Zdecydowanie ta różnorodność bardzo mi się spodobała, choć nie zaprzeczę że czasami walczyłam z samą sobą, by książki nie odłożyć, gdy dana historia za bardzo brzmiała absurdalnie, a wręcz nonsensownie.

Zdecydowanie książka "Z duchami przy wigilijnym stole" może wzbudzać najróżniejsze przemyślenia oraz emocje, ale z pewnością dzięki niej odniosłam wrażenie, że rzeczy i sprawy z natury nieuchwytne, a mające realny wpływ na życie bohaterów i ich postępowanie było tym czego potrzebowałam. Lubię takie historię, a zarazem nie zaprzeczę przez to zdarza mi się ich unikać, bo włączają się myśli i zaczynam zadawać sobie pytania, czy ta druga strona faktycznie istnieje? Ciekawa i warta czasu.

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku chcę podkreślić, że ten zbiór opowiadań nie będzie dla każdego. To opowieści napisane...

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki Malwina i Eliza, tym razem poradziły sobie bez rodziny, ale z pomocą nowo poznanych sympatycznych ludzi. Przebieg całej opowieści widzimy poprzez dwie starsze panie, co zdecydowani bardziej przypadło mi do gustu, niż z dodatkowym narratorem jak to było w pierwszej części. Nie ma tu również mowy o problemach ze zrozumieniem tekstu, bo jest on dość lekki i przyjemny, wręcz przewracamy kartę za kartką. Zdecydowanie autorka bardziej skupiła się na ukazaniu emocji bohaterów, i dialogach, niż na otoczce powieści.

Jednakże dostrzegłam tu parę minusów, ale najbardziej uwierał mnie jeden dosyć poważny. Za wcześnie autorka skupia naszą uwagę na postaciach, które w późniejszym rozrachunku mają coś wspólnego z morderstwami. To moim zdaniem zabrało tą zabawę czytelnika w detektywa. Zamiast wrzucić czytelnika w labirynt ślepych poszlak, już na starcie wiemy komu najbardziej zależało na morderstwach - motyw też niestety w połowie książki jest już praktycznie całkowicie wyjaśniony.

Nie zaprzeczę bawiłam się dobrze, i mimo paru minusów, jestem zadowolona z lektury, bo szukałam czegoś lekkiego, nie bardzo wymagającego, a dającego również tą satysfakcje. Będzie trzeba zaopatrzyć się teraz w trzeci tom.

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki Malwina i Eliza, tym razem poradziły sobie bez rodziny, ale z pomocą nowo poznanych...

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy chmur i to nie wszyscy ludzie którzy z jakiegoś powodu musieli trafić do Neon Café. Z jakiegoś powodu to miejsce ich przyciąga, Barman zaskakuje na każdym kroku, aż sami zaczynają dzielić się z nim swoimi troskami i z jakiegoś powodu to im pomaga.

Niektóre opowieści chwytają za serce, że nie da się nie uronić łzy, jak zdarzyło mi się przy jednej z nich. Natomiast inne dają do myślenia, i tak naprawdę pokazują życie. Wrocławskie życie. Kryjące w sobie wiele tajemnic, życiowych kłopotów jego mieszkańców, a także uroku któremu mu nie brakuje.

„Poranki o zapachu kawy” - tak jak jej poprzedniczka, wprowadziła mnie w stan zadumy i przyjemności z odkrywania życiowych perypetii naszych bohaterów. Czy warto było? Zdecydowanie tak, bo nic tak nie poprawia humoru jak dobra kawa i książka, przy której człowiek może na parę godzin się wyłączyć. Ta pozycja z pewnością wam ten relaks zapewni.

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy chmur i to nie wszyscy ludzie którzy z jakiegoś powodu musieli trafić do Neon Café. Z...

W pierwszym tomie Antoni Mokrzycki, był głównie słuchaczem i widzem, który w międzyczasie przeżył krótką lecz wzniosłą miłostkę, a także doświadczył okrucieństwa wojny w Hiszpanii. Natomiast w drugim tomie, bierze czynny udział w walce o wolność swojego kraju - Polskę, która zostaje okupowana przez Rosjan i Niemców. Dawniej powściągliwy arystokrata - obecnie zniszczony, poturbowany ale zapalczywie dążący z uporem mężczyzna, któremu praktycznie nie zostało już nic.

Autor szybko i brutalnie, zmienia całkowicie obecne wyobrażenie jakie miałam o Antonim. Jego dotychczasowa rzeczywistość, sprawiła że poznałam go na nowo. Buduje i kształtuje go na zupełnie innego człowieka, nie pozostawiając zarówno innych pobocznych bohaterów, również dokonując w nich zmian. Do końca książki pozostało we mnie przeświadczenie, że od samego początku - popełniając przy tym różne błędy - istnieje w nich ogień który nigdy nie zgaśnie. Ta siła w nich, w różnych a czasami nawet beznadziejnych sytuacjach, była wyczuwalna. Te zmiany sprawiły, że bardziej mogłam się wczuć w akcje, czego do końca nie potrafiłam zrobić w poprzednim tomie.

Polityka, wojna, akcja i historia - te cztery czynniki są filarami tej książki. One napędzają tą opowieść, która kryje w sobie dużo faktów z II wojny światowej. Jest tu całkiem sporo opisów, dialogów również nie zabrakło, i gdzieniegdzie autor wplątuje poezję, ukazując piękno polskiej kultury. Nie zaprzeczę, że nie jest to łatwa lektura. Czasami ta pozycja wymagała ode mnie większego skupienia. Wprowadzała mnie w historie i politykę naszego, jak i innych krajów praktycznie cały czas. Co nie było dla mnie wcale łatwe, bo nie Jestem typem osoby, która sięga po tego typu książki zbyt często. Sprawy jakie opisuje tutaj autor, są bardzo trudne czasami do zrozumienia, a nawet przetrawienia. Bo świadomość, że wiele rzeczy które są tu przedstawiane działy się naprawdę, nie pozwala tak po prostu przeczytać i zapomnieć.

Ta książka zajęła mi sporo czasu, zanim udało mi się ją skończyć. To nie jest tytuł, którym moim zdaniem można przeczytać jednym tchem. Ona po prostu na to nie pozwala, bo jest w niej zbyt dużo spraw zawiłych i niełatwych. Skłamałabym gdybym powiedziała, że ta pozycja jest dla każdego. Jednakże, jeśli tak jak ja interesujesz się dziejami naszych dziadków, a nawet pradziadków i nie boisz się sięgać po trudniejsze i bardziej wymagające tytuły, to uważam że ta książka powinna zostać przez ciebie wzięta pod uwagę. Dobre książki potrzebuję czasu, dlatego pozwolę zrobić sobie przerwę. Przetrawić i ułożyć sobie w głowie tą historię, i wrócić do dalszych poczynań Antoniego Mokrzyckiego dopiero za jakiś czas.

W pierwszym tomie Antoni Mokrzycki, był głównie słuchaczem i widzem, który w międzyczasie przeżył krótką lecz wzniosłą miłostkę, a także doświadczył okrucieństwa wojny w Hiszpanii. Natomiast w drugim tomie, bierze czynny udział w walce o wolność swojego kraju - Polskę, która zostaje okupowana przez Rosjan i Niemców. Dawniej powściągliwy arystokrata - obecnie zniszczony,...

Gdzie się podziały te sąsiedzkie wściubianie nosa? Ploteczki na ławeczce? A przede wszystkim zażyłość mieszkańców? Jako dziecko, pamiętam było to czymś normalnym, teraz jest to tylko wspomnienie, chyba że się mieszka na wsi, ale już i tam słyszałam każdy zaczyna zajmować się sobą. To właśnie książka Małgorzaty J. Kurskiej, zwróciła mi to wspomnienie o którym zapomniałam, a co dobrze wspominam.

Z jednej strony mamy cztery panie; przyjaciółki Elizę i Malwinę, synową Elizy Lalę oraz Sonię siostrę tej, o której wszyscy mówią „samobójczyni”. Z drugiej strony mamy policję, która już na starcie schrzania sprawę umarzając śledztwo. Przed zakończeniem definitywnie tej kwestii powstrzymuje żyłka poszukiwania prawdy… a także seriale detektywistyczne. Czy faktycznie to było samobójstwo?

Bardzo spodobał mi się ten kobiecy TEAM! Zazwyczaj w książkach, nie potrafię ze wszystkimi bohaterami znaleźć wspólną więź, a tu to mi się udało. Przebieg akcji oraz lekka rozrywka jaką odczułam, sprawiła że bardzo dobrze się przy niej bawiłam. Dialogi były jak najbardziej naturalne, a bohaterowie byli wyraziści i tacy sąsiedzcy. Miałam również wrażenie, że spoglądam przez lufcik i ukradkiem przyglądam się co w danej chwili robią kobiety, albo policjanci. Jedynie co mi przeszkadzało w tej historii, to pewna iluzja dotycząca znajomości policjant-gap, która moim zdaniem nie była do końca realna. Rzeczywistość nie daje takich „możliwości” dla zwykłych obywateli, ale pamiętając, że jest to kryminał z tych humorystycznych postanowiłam przymknąć na to oko.

„Szczęśliwa nieboszczka” to jeden z tych nieskomplikowanych, ciepłych i pocieszających tytułów, które potrafią poprawić humor. Bohaterów mamy tu mnóstwo, ale myślę że z każdym uda wam się coś zbudować, tak jak i mnie. Idealnie wpasowała się jako pozycja, która pozwoliła mi się wyluzować przy innym tytule, który również czytam, a który zdecydowanie jest jednym z tych cięższych. Z pewnością przyda się podobna przerwa i wytchnienie, dlatego chętnie skorzystam z kolejnej części która czeka na regale „Wszystko przez krasnala”, a więc nie na długo żegnam się z Malwiną i Elizą, które z pewnością wpadną na jakiś trop. Polecam!

Gdzie się podziały te sąsiedzkie wściubianie nosa? Ploteczki na ławeczce? A przede wszystkim zażyłość mieszkańców? Jako dziecko, pamiętam było to czymś normalnym, teraz jest to tylko wspomnienie, chyba że się mieszka na wsi, ale już i tam słyszałam każdy zaczyna zajmować się sobą. To właśnie książka Małgorzaty J. Kurskiej, zwróciła mi to wspomnienie o którym zapomniałam, a...

Czasami zdarza mi się by vibe na temat jakiejś książki, spowodował że nie zastanawiam się wcale - tylko idę do księgarni i kupuję ten zachwalany przez większość tytuł. Później po przeczytaniu,
głowię się co kierowało tymi ludźmi, że zachwalają „dzieło”, które powoduje tylko chęć rzucenia go w kąt. Czy naprawdę to książka godna polecenia?

Opowieść „Marzyciela” nie zaskakuje, ani nie wzbudza wątpliwości. Choć początek naprawdę wciąga i zachęca do dalszego poznawania losów bohaterów, to później jakby wszystko zamienia się w mamałygę. Może być smaczna, ale im dłużej jej się przypatrujesz, masz ochotę ją wyrzucić, jednakże tego nie robisz, bo po prostu szkoda, dlatego ledwo z ociągnięciem ją zjadasz. Takie miałam wrażenie po przeczytaniu tej książki, jakbym miała dostać coś naprawdę intrygującego, godnego uwagi, a zostałam bardzo niemiło rozczarowana i zanudzona do granic możliwości.

Bohaterowie nijacy, niby dążący do swoich celów, ale przez takie wertepy przez które nie wierzą, że w ogóle kiedyś przejdą. Każdy ma określony profil psychologiczny, ale to nie zmienia faktu, że brakuje bohaterów którym chciałabym kibicować. Lazla tylko snuje się w swoim świecie, i na wszystko rozkłada ręce, bo los go przecież musiał czymś pokarać. Nero zmuszony sprostać oczekiwaniom innym, jako jedyny coś w sobie miał, bo był przynajmniej sobą. I jedyna kobieca postać Sarai, jak można się było spodziewać musi być krucha, i nieśmiała, ale przez to strasznie nudna. Wątek miłosny, niestety nie uratował postrzeganie przeze mnie bohaterów.

Miałam nieodparte wrażenie, że autorka musi wielokrotnie powtarzać, chociażby fakt dlaczego bohaterowie idą w tą, a nie inną stronę. Jakby to musiało być coś co musi się utrwalić czytelnikowi, bo jednorazowe, a nawet dwukrotne powtórzenie nie poskutkuje. I to nie tyczyło się tylko tej jednej kwestii. Tu co rozdział do czegoś wracaliśmy. Na domiar złego te opisy, ciągnące się w nieskończoność, a nie wnoszące nic do opowieści. Choć dla niektórych może to być ogromny plus, bo mamy wszystko skrupulatnie opisane, jak choćby sam świat i jego dziwy, ale przecież nie tylko o to tu chodzi. Miałam nadzieję, że chociaż pojawi się tu jakaś akcja, dzięki której będę mogła coś dobrego powiedzieć o tej książce, niestety jej to nawet nie ma co tu szukać. A zakończenie? Szkoda komentować.

„Marzyciel” z pewnością przypadnie do gustu czytelnikom lubiącym się w długich opisach, zagmatwanej historii, dowodzącej że nie wiadomo skąd się wzięło z czego, ale tak już musi być. Mnie osobiście urzekła jedynie okładka i opis świata, za którego faktycznie należy się ogromny plus, i to że faktycznie jest to gatunek fantastyczny, ale zbyt mocno zakorzeniony w parę wątków, wokół których kręciła się cała książka mająca prawie 500 stron. W planach mam przeczytać jej kontynuacje, tylko dlatego że posiadam tom 2, a do którego wcale a wcale mi nie spieszno, bo nie spodziewam się, że wypadnie lepiej od swojej poprzedniczki.

Czasami zdarza mi się by vibe na temat jakiejś książki, spowodował że nie zastanawiam się wcale - tylko idę do księgarni i kupuję ten zachwalany przez większość tytuł. Później po przeczytaniu,
głowię się co kierowało tymi ludźmi, że zachwalają „dzieło”, które powoduje tylko chęć rzucenia go w kąt. Czy naprawdę to książka godna polecenia?

Opowieść „Marzyciela” nie...

Znam nie jedną książkę Haner, ale nie mogę tej pozycji porównywać do reszty. Debiut z gatunku thriller, czy faktycznie wprowadził mnie w ten mroczny i tajemniczy świat, pełen niewiadomych? Z pewnością coś tu się zadziało.

Claire odkąd tylko dowiedziała się w dzieciństwie o jednym z najmroczniejszych sekretów który jej dotyczy, zdała sobie sprawę, że musi być z nią coś nie tak. Nie wierzy, że jej życie ma jakiś sens, dlatego jej dziadowie wysyłają ją do kolejnego terapeuty. Douglas jest tym kolejnym, który jako jedyny dotarł tam gdzie inni nie zdołali. Przejrzał jej duszę, i skrępował jak więźnia, a klucz do celi miał tylko on. Claire nigdy nie czuła, że bycie więźniem może być jednocześnie tak przerażajace, i jednoczenie kuszące.

„Nieczyste więzy” to kolejny tytuł na mojej półce z przeczytanymi w jeden dzień. To jeden z tytułów niewymagających analizowania, zastanawiania się, czy też sprawiający jakiekolwiek trudności dla czytelnika. Autorka tym razem zarzuciła bardzo szybkie tempo, czy mi się ono do końca podobało? Niekoniecznie. Bardzo lubię książki Haner, za to że mają początek, środek i koniec. Tu miałam wrażenie, że z góry dostaje już koniec. A początek i środek został całkowicie porzucony. Jeśli to byłaby książka stricte erotyczna, w której nie mam co się spodziewać rozwiniętej fabuły, historii bohaterów, czy też jakiejkolwiek akcji to moje nastawienie byłoby zupełnie inne. Jednakże, znam inne książki autorki, i to nie to czego po jej kolejnej książce oczekiwałam, na dodatek to miał być thriller, czyli debiut autorki w tym gatunku, jednak niestety niczego nie poczułam.

Dark Romance zdecydowanie pasuje do tej książki i dobrze ją odzwierciedla. To opowieść o fantazjach seksualnych, problemach psychicznych i mrocznych zakamarkach ludzkich pragnień. Autorka w swojej książce porusza jeden z psychicznych problemów, który był jedną z niewielu aspektów tej książki ciekawy, na tyle, że bardzo mnie zaintrygował. Szkoda tylko, że nie rozwinęła go bardziej, tak jak i nie poczułam tego napięcia jakiego spodziewam się po thrillerze. Chciałabym powiedzieć, że ta pozycja zrobiła na mnie kolejny raz piorunujące wrażenie, jednak żałuję że tak się nie stało, ale jako erotyk jest w porządku.

Znam nie jedną książkę Haner, ale nie mogę tej pozycji porównywać do reszty. Debiut z gatunku thriller, czy faktycznie wprowadził mnie w ten mroczny i tajemniczy świat, pełen niewiadomych? Z pewnością coś tu się zadziało.

Claire odkąd tylko dowiedziała się w dzieciństwie o jednym z najmroczniejszych sekretów który jej dotyczy, zdała sobie sprawę, że musi być z nią coś nie...

Marcel Moss kolejny raz wprowadził mnie w historię pełną zadziwiających oraz przerażających zdarzeń, która niestety nie jest do końca fikcją. To co opisuje autor w swoich książkach, ma duże znaczenie. Bo to dzięki tym opowieściom ujawnia tą mroczną stronę świata, której na codzień nie widzimy, a istnieje tuż obok nas.

Lena - dziewczyna, która została porwana w Wigilię na oczach matki i Sandry.
Tymon - chłopak, który w nieznanych okolicznościach nagle zaginął, a o którego fakcie brat Igi dowiedział się przez telefon.
Sandrę i Ignacego, połączył ten sam cel - odnalezienie bliskich im sercu osób zaginionych, dlatego on założył Agencję Poszukiwań Osób Zaginionych „ECHO”, a ona do niego dołączyła. By utrzymać agencję nadarza się okazja, bo właśnie zaginął Ziemowit syn wpływowego człowieka, ale trzeba jak najszybciej zgarnąć tą robotę z przed nosa innym. Nawet nie zdawali sobie sprawę, jak ta sprawa skomplikuje im życie, i zbliży do odnalezienia Leny.

„Utraceni” przeczytałam w parę godzin, nie potrafiłam odłożyć jej choćby na chwilę. To nie styl autora, czy sama opowieść o zaginięciach tak mnie wciągnęła. Powodem było psychologiczne podejście do tematu. Wykreowani bohaterowie i ich zachowania od skrajnych, maniakalnych, sfiksowanych popędach, aż po odurzeniach narkotykowych i radości jaka powodowana była balansowaniem na krawędzi śmierci, dawała mi wiele do myślenia. Autor wspaniale opisał jak duży wpływ na człowieka ma to w jakim otoczeniu się znajduję, i jak trudno się od tego oderwać. Dodatkowo przeskoki w czasie wiele dają czytelnikowi, przed wszystkim pozwalają doświadczyć co odczuwa kat, ofiara, a także bliska osoba porwanego.

Książka ta to niesamowity rollercoaster brutalności, strachu, bólu, rozterek ale również dająca ogromny zastrzyk adrenaliny w dążeniu do niepoddawania się w swoich przekonaniach. „Utraceni” to książka, którą naprawdę dobrze się czyta, i miło się przy niej bawiłam, ale jednak wzbudziła we mnie również obawę i lęk. Gdyż mimo, iż postacie i ich historia jest fikcją, to ten temat - porwania - ujawnia dużo prawdy z rzeczywistości. Dziękuje autorowi, że kolejny raz w kolejnej swojej książce poruszył jeden z wielu tematów o których rozmawiać, a co dopiero słyszeć nie chcemy. Bo najprościej mówiąc, ten świat mimo swojego piękna, kryje w sobie również tą szpetną stronę, której się tak obawiamy. Warto to przeczytać, i ja sama chętnie sięgnę po kolejne tomy.

Marcel Moss kolejny raz wprowadził mnie w historię pełną zadziwiających oraz przerażających zdarzeń, która niestety nie jest do końca fikcją. To co opisuje autor w swoich książkach, ma duże znaczenie. Bo to dzięki tym opowieściom ujawnia tą mroczną stronę świata, której na codzień nie widzimy, a istnieje tuż obok nas.

Lena - dziewczyna, która została porwana w Wigilię na...

Dawniej to nie miłość była ważna, lecz pozycja i korzyści jakie mogły przynieść z połączenia rodów poprzez zawarcia małżeństwa. Dlatego nasz bohater Antoni Mokrzycki nie planuje ożenić się z miłości, nie myśli wiązać się z kochanką, a co najważniejsze nie podejrzewał że tak może pożądać owocu zakazanego. Czy tajemnice i miłość, zmienią jego samego?

Nie znam za dobrze historii z czasów moich dziadków i pradziadków, przez co niektóre zagadnienia mało mi mówiły, ale cudownie było się dowiedzieć czegoś o Hiszpanii, w której nie byłam, a którą poczułam dzięki tej powieści. Spodziewałam się opowieści mocno osadzonej w historii, jakie było moje zdziwienie, że taka się nie okazała. Bo nie tylko jak wcześniej wspomniałam pokazana jest nam Hiszpania, ale koleje losu z jakimi borykali się ludzie w czasach kontrwywiadu SS, czyli SD, a także sowieci z NKWD. Ważne było nie tylko to co się mówi, ale i postawa mogła zdradzić zbyt wiele. Jakie smaczki zarzucił w swojej powieści autor! Nie sposób się ich nie doszukiwać.

Bardzo zdziwiłam się, gdy dowiedziałam się jakie zapędy ma nasz bohater Antoni, ale wcale mi to w nim nie przeszkadzało. A wręcz ciekawiło, jak bardzo może człowiek być zagubiony we własnych uczuciach i pragnieniach. Z początku Mokrzycki wydał mi się zbyt… frywolny, ale po czasie zmieniłam o nim zdanie. Postać Teo rezolutnego i sprytnego młodzieńca dała tej historii delikatnego powiewu świeżej bryzy, przez co ta historia nabrała zupełnie innego znaczenia. Jak jedna postać może wpłynąć na całokształt powieści? Mogła i to dotkliwie.

Czy jest to pozycja, którą bym poleciła? Zważając, że nie jest to historia jednotomowa, odpowiem na to pytanie gdy przeczytam całość. Jednakże o samym „Kurierze z Toledo” mogę zdradzić tyle, że objęta jest mieszaniną emocji, a także odwagi, która nie boi się zaglądnąć śmierci w oczy.

Dawniej to nie miłość była ważna, lecz pozycja i korzyści jakie mogły przynieść z połączenia rodów poprzez zawarcia małżeństwa. Dlatego nasz bohater Antoni Mokrzycki nie planuje ożenić się z miłości, nie myśli wiązać się z kochanką, a co najważniejsze nie podejrzewał że tak może pożądać owocu zakazanego. Czy tajemnice i miłość, zmienią jego samego?

Nie znam za dobrze...

W takich historiach, rzadko kiedy sięgam po bohaterki, które całkowicie są moim przeciwieństwem, ale gdy to robię liczę na coś Wow! Czy tu tak było?

Ze względu na trudne dzieciństwo nasza bohaterka mogła ufać tylko sobie i przez to innych traktowała jako osoby, które „‚mogą zranić”, ale po co to sprawdzać? Świat Susan musi być jej podporządkowany, co dotyczy również ludzi. Susan jako introwertyczka w pełnym słowa tego znaczeniu, pragnie mieć dobre i zaplanowane życie, jednakże nagła śmierć matki, wszystko jej rujnuje. Nie mając innej możliwości musi zawalczyć o spadek z bratem, który jak sama twierdzi mu się nie należy. Do tego dochodzą inne problemy, których się nie spodziewała, a na co pewno nie była przygotowana.

Akcja szybko się rozwija, i za pomocą krótkich wspominek z przeszłości naszej bohaterki łatwo możemy poznać charakter, oraz sposób bycia innych postaci. To jedna z takich pozycji, które możemy przeczytać w jeden wieczór, gdyż nie jest zbyt wymagającą lekturą dla czytelnika. Co do bohaterki strasznie irytująca. Bardzo niezachęcająca postać do poznania, gdyby nie to, że książka była jak wspomniałam wcześniej przyjemnie napisana, zapewne poddałabym się w połowie książki, gdyż bohaterka ma w sobie cechy, których nie potrafię w żadnym razie zaakceptować, czy nawet udawać że jestem nią jakkolwiek zainteresowana. Mimo tego, że wiedziałam z góry co mnie czeka, to tak nieprzyjemnej w odbiorze bohaterki się nie spodziewałam. Nie dało się jej w żadnym razie polubić. Co niestety miało wpływ na to, iż nie potrafiłam zbliżyć się do innych bohaterów. Stali się dla mnie nijacy, bez wyrazu całkowicie nią stłamszeni.

Mimo zmian jakie następują w życiu naszej bohaterki z każdym kolejnym nowo poznanym rozdziałem, nie potrafiłam do końca jej zaufać. Ten mur, który zbudowała wciąż wydaje mi się zbyt gruby, by nawet pewne decyzje i zmiany były w stanie go naruszyć. Odczułam, że ta zmiana jest chwilowa i zaraz wróci do swojego dawnego „Ja”, tylko może z małymi drobnymi różnicami. To niestety spowodowało, że do końca nie potrafiłam cieszyć się tą lekturą. Niestety taki typ bohaterki całkowicie mnie nie przekonuje.

W takich historiach, rzadko kiedy sięgam po bohaterki, które całkowicie są moim przeciwieństwem, ale gdy to robię liczę na coś Wow! Czy tu tak było?

Ze względu na trudne dzieciństwo nasza bohaterka mogła ufać tylko sobie i przez to innych traktowała jako osoby, które „‚mogą zranić”, ale po co to sprawdzać? Świat Susan musi być jej podporządkowany, co dotyczy również ludzi....