Niewidzialne życie Addie LaRue

Piękna książka. Pięknie napisana, niektóre porównania bardzo oryginalne. Jedna z nielicznych książek, w których spodobało mi się zakończenie. Wyrwała mnie z czytelniczego zastoju w niesamowity sposób.
Polecam wszystkim!

Piękna książka. Pięknie napisana, niektóre porównania bardzo oryginalne. Jedna z nielicznych książek, w których spodobało mi się zakończenie. Wyrwała mnie z czytelniczego zastoju w niesamowity sposób.
Polecam wszystkim!

Są książki, które czyta się na jednym oddechu, ale są też i takie, które pomimo wielu prób czyta się bardzo ciężko. ,,Niewidzialne życie Addie LaRue" należy do tej drugiej grupy. Jest to tylko moja subiektywna opinia, wiele osób zachwyca się tą pozycją, na mnie nie zrobiła jednak takiego wrażenia, jakiego bym się spodziewała po przeczytaniu większości opinii.

✦ Życie wieczne z jednej strony brzmi nierealnie, ale z drugiej tak wiele osób go pragnie...

,,Nigdy nie módl się do bogów, którzy odpowiadają po zmroku.”

✦ Francja, rok 1714. Uciekająca sprzed ołtarza młoda dziewczyna imieniem Adeline popełnia niewyobrażalny błąd. Zawiera umowę z diabłem. Faustowski pakt nakłada na nią ograniczenie – możliwość wiecznego życia bez szansy na bycie zapamiętaną przez kogokolwiek – dlatego Addie decyduje się opuścić swoją wioskę, albowiem straciła wszystko.
Zyskała jednak czas, którego tak pragnęła. Sama cena okazała się jednak bardzo wysoka.

✦ Sam pomysł na powieść jest bardzo ciekawy i można by go poprowadzić na wiele sposób, jednak według mnie autorka nie do końca wykorzystała potencjał historii, która po pewnym czasie stała po prostu nudna. Dobrym zabiegiem jest podzielenie fabuły na przeszłość i teraźniejszość. Życie Addie zostało opisane tak dokładnie, że po przeczytaniu zna się każdy szczegół z jej życia, które liczy ponad 300 lat! Czytanie jednak ciągle tego samego bardzo mi się dłużyło i męczyło.

„Nie chcę należeć do nikogo innego, tylko do samej siebie. Chcę być wolna. Żyć, tak jak chcę, znaleźć własną drogę, kochać albo być sama, ale tylko z własnego wyboru. Jestem zmęczona brakiem wyboru, przerażona latami, które przeciekają mi przez palce. Nie chcę umrzeć tak, jak żyłam, bo to żadne życie.”

✦ Spokojna akcja, a raczej jej brak jest celowym zachowaniem ze strony autorki, bo nie o nią tu chodzi. Kolejne kartki zostały przesiąknięte smutkiem, rozczarowaniem, goryczą... Obnażone zostały lęki i obawy społeczeństwa. W końcu czas płynie nieubłaganie, a wiele młodych ludzi ma wrażenie, że życie przysypuje się jak piasek przez ich dłonie.

Są książki, które czyta się na jednym oddechu, ale są też i takie, które pomimo wielu prób czyta się bardzo ciężko. ,,Niewidzialne życie Addie LaRue" należy do tej drugiej grupy. Jest to tylko moja subiektywna opinia, wiele osób zachwyca się tą pozycją, na mnie nie zrobiła jednak takiego wrażenia, jakiego bym się spodziewała po przeczytaniu większości opinii.

✦ Życie...

Chyba ta autorka do mnie nie trafia. Książka mnie nie urzekła i ubolewam nad tym, bo pomysł jest naprawdę dobry. Pierwsze 150 stron nużące, potem akcja trochę się rozkręca. Przewidywalny plot twist, ale tragedii nie ma. Obecne wydarzenia też lepsze od retrospekcji (nie wiem czy tak można nazwać te rozdziały XVII/ XVIII w.), ale rozumiem, że są niezbędne do zrozumienia fabuły. Wg mnie mocno stracony potencjał.

Chyba ta autorka do mnie nie trafia. Książka mnie nie urzekła i ubolewam nad tym, bo pomysł jest naprawdę dobry. Pierwsze 150 stron nużące, potem akcja trochę się rozkręca. Przewidywalny plot twist, ale tragedii nie ma. Obecne wydarzenia też lepsze od retrospekcji (nie wiem czy tak można nazwać te rozdziały XVII/ XVIII w.), ale rozumiem, że są niezbędne do zrozumienia...

Całkiem dobra książka, napisana niezwykle przyjemnym językiem. Być może nie było tam dynamicznej akcji, ale jest to wspaniały sposób na oderwanie się od rzeczywistości.
Myślę, że warto zatopić się w historii Addie.

Całkiem dobra książka, napisana niezwykle przyjemnym językiem. Być może nie było tam dynamicznej akcji, ale jest to wspaniały sposób na oderwanie się od rzeczywistości.
Myślę, że warto zatopić się w historii Addie.

Pomysł od początku bardzo mi się spodobał. Jednak im dalej zagłębiałam się treść tym bardziej byłam znużona. Wiele powtarzających się elementów – myśli czy przeżyć (o czym Addie myśli teraz, a o czym będzie myślała jutro lub za jakiś czas) – książka mogłaby być przynajmniej o ¼ krótsza i nic by to nie zmieniło. Akcji w książce nie ma, nie dzieje się wiele. Za to bardzo dużo jest dywagacji o sztuce. Poetyckość i melancholia wylewa się z każdej strony. Rozumiem, że książka jest o przeżywaniu samotności, do mnie to jednak nie przemówiło, być może jestem ignorantką.

Przez specyficzny sposób narracji – w czasie teraźniejszym – trudno mi się ją czytało. Jest to jak relacja na żywo ze wszystkiego co robi Addie czy inny bohater. Czasem narrator zwraca się bezpośrednio do czytelnika. Choć krótkie rozdziały upłynniają nieco czytanie, to nie mogłam się przyzwyczaić do tego typu narracji.

Książka posiada ciekawe elementy, jak dzieła sztuki na przestrzeni 300 lat z odciśniętym śladem egzystencji Addie.

Ogólnie Addie mnie wymęczyła. Ciągnęła mi się w nieskończoność jak jej życie. Zakończenie było w porządku, ale takiego też się spodziewałam. Nie mówię, że zła, bo jest uwielbiana przez wielu i ja to rozumiem. Jednak zdecydowanie nie dla mnie, trochę dziwię się, że dałam radę ją skończyć.

Pomysł od początku bardzo mi się spodobał. Jednak im dalej zagłębiałam się treść tym bardziej byłam znużona. Wiele powtarzających się elementów – myśli czy przeżyć (o czym Addie myśli teraz, a o czym będzie myślała jutro lub za jakiś czas) – książka mogłaby być przynajmniej o ¼ krótsza i nic by to nie zmieniło. Akcji w książce nie ma, nie dzieje się wiele. Za to bardzo dużo...

Mówią, żeby nie oceniać książki po okładce, ale w tym wypadku okładka jest tak piękna, że od razu zwraca na siebie uwagę, chce się ją czytać i okazuje się, że warto!
Powieść czyta się bardzo szybko, wciąga swoją akcją, pozwala lubić bohaterów. Kluczowe momenty w akcji są przewidywalne, aczkolwiek wydaje mi się, że to zabieg celowy. Tu nie chodzi o odkrywanie niespodzianek i plot twistów, tu chodzi o motywy i konkretne decyzje postaci. Dowiadujemy się dlaczego są takimi, a nie innymi ludźmi, wiemy czym się kierują, jakie doświadczenia ich ukształtowały. Przyjemność czytania w tym przypadku wynika głównie ze śledzenia losów nieśmiertelnej bohaterki-ducha, ze zrozumienia, że pomimo wszystkiego co się w jej długim życiu dzieje, nie żałuje ona swojej decyzji.
Addie LaRue to postać wielowymiarowa, która rozgrywa swoją własną partie szachów z cieniem. Całość akcji to jedna wielka gra i jej konsekwencje. Faustowski klimat zmusza czytelnika do oczekiwania na słowa "Trwaj chwilo, jesteś piękna", ale Addie się nie poddaje. I dobrze!

Mówią, żeby nie oceniać książki po okładce, ale w tym wypadku okładka jest tak piękna, że od razu zwraca na siebie uwagę, chce się ją czytać i okazuje się, że warto!
Powieść czyta się bardzo szybko, wciąga swoją akcją, pozwala lubić bohaterów. Kluczowe momenty w akcji są przewidywalne, aczkolwiek wydaje mi się, że to zabieg celowy. Tu nie chodzi o odkrywanie niespodzianek i...

Piękny, wyszukany język. Czyta się szybko I przyjemnie. Zakończenie mnie nie przekonało, było przewidywalne.

Piękny, wyszukany język. Czyta się szybko I przyjemnie. Zakończenie mnie nie przekonało, było przewidywalne.

Sięgnęłam po tę książkę bo zaintrygował mnie koncept klątwy polegającej na niemożności bycia zapamiętanym w swoim nieśmiertelnym życiu. Potencjał zatem był ale wykonanie okropne. Sam styl pisania, język (pewnie tez dużą tutaj zasługa tłumacza) był bardzo piękny ale już fabuły prawie za grosz. Mnóstwo powtórzeń, praktycznie takich samych wydarzeń opisanych jedynie w nieco innych słowach. Bohaterowie mimo, ze rozwleczeni na ponad 600 stronach praktycznie się nie zmieniają, nie ewoluują. Szczególnie tytułowa Addie, żyjąca ponad 300 lat jest tak samo niedojrzała i zagubiona jak w początkach wydarzeń kiedy zdesperowana postanawia zawrzeć pakt z diabłem skutkujący wyżej wspomnianą klątwa. No cóż, być może nie jestem planowanym odbiorcą tej powieści. Jako dojrzała osoba i czytelniczka zarówno przeżyłam jak i przeczytałam już tak dużo dobrej literatury, że ta lektura zupełnie mnie nie przekonuje.

Sięgnęłam po tę książkę bo zaintrygował mnie koncept klątwy polegającej na niemożności bycia zapamiętanym w swoim nieśmiertelnym życiu. Potencjał zatem był ale wykonanie okropne. Sam styl pisania, język (pewnie tez dużą tutaj zasługa tłumacza) był bardzo piękny ale już fabuły prawie za grosz. Mnóstwo powtórzeń, praktycznie takich samych wydarzeń opisanych jedynie w nieco...

"Najbardziej denerwującą cechą czasu jest to, że go nigdy nie wystarcza"

Addie zawiera umowę na nieśmiertelne życie. Po części jej zazdroszczę. Ale cóż to za życie gdy wszyscy o Tobie zapominają gdy przejdą przez drzwi lub gdy otworzą oczy następnego dnia? Mimo tego, utożsamiam się z Addie bo także zawiązałabym tąką umowę.
Bohaterka ma tylko Ciemność - Luca, który co roku czeka, aż Addie podda się przez swoją klątwę i odda mu duszę. Gdy po setkach lat Addie spotyka kogoś, kto zmienia jej świat całkowicie, zapomina, że każdy z nas żyje inną miarą czasu.

Musze się przyznać, że jest to druga książka na której płakałam i pierwsza w której zdarzyło się to więcej niż raz. Dlatego, że jest ona tak pięknie napisana, porusza ważne tematy o których na co dzień nie myślimy i przede wszystkim jest magiczna i nastrojowa na swój sposób. Kocham urzeczywistnianie w tej książce: nawiązywanie do wydarzeń historycznych, miejsc, występowanie znanych artystów (pisarzy, muzyków, malarzy) ale najbardziej ujęły mnie dzieła sztuki, które dedykowane są każdej części książki. Nie wiem czy były one inspiracją dla autorki do stworzenia tej powieści, czy po prostu idealnie się wpasowały w fabułę. Nie chcę poznać prawdy bo ich tajemniczość dodaje tej książce uroku.
Końcówka była dla mnie najbardziej emocjonująca, a cała powieść pozwoliła mi zrozumieć, że istnieje spora różnica między "chcę żyć", a "nie chcę umrzeć".

"Najbardziej denerwującą cechą czasu jest to, że go nigdy nie wystarcza"

Addie zawiera umowę na nieśmiertelne życie. Po części jej zazdroszczę. Ale cóż to za życie gdy wszyscy o Tobie zapominają gdy przejdą przez drzwi lub gdy otworzą oczy następnego dnia? Mimo tego, utożsamiam się z Addie bo także zawiązałabym tąką umowę.
Bohaterka ma tylko Ciemność - Luca, który co roku...

Piękna opowieść, która płynie przez czas i przestrzeń - choć nie ma wyraźnej fabuły, akcji biegnącej do przodu, to bycie z tymi bohaterami było wybitnie przyjemne.

Piękna opowieść, która płynie przez czas i przestrzeń - choć nie ma wyraźnej fabuły, akcji biegnącej do przodu, to bycie z tymi bohaterami było wybitnie przyjemne.