Srebrna Zatoka

Niestety bardzo, bardzo przeciętne. Seria dotycząca Lou Clark podobała mi się o wiele bardziej. Ta historia jest taka niemrawa, chyba autorka chciała w niej zawrzeć zbyt wiele. Szybko się czyta, dla niewymagających miodzio.

Niestety bardzo, bardzo przeciętne. Seria dotycząca Lou Clark podobała mi się o wiele bardziej. Ta historia jest taka niemrawa, chyba autorka chciała w niej zawrzeć zbyt wiele. Szybko się czyta, dla niewymagających miodzio.

Pokaż mimo to

Znajdziesz mnie także na: http://ksiazki-jak-narkotyk-zaczytana.blogspot.com

Dzisiaj jest pierwszy dzień kalendarzowej jesienni, a więc to ostatni moment na wspomnienie lata w postaci recenzji książki ,,Srebrna zatoka'' Jojo Moyes, której akcja nie dzieje się w wakacje, ale jest utrzymana w letnim klimacie.



Mike młody biznesmen z Londynu zostaje wysłany do Australii w momencie planowania swojego ślubu, by zapoznać się z terenem, który ma zostać przeznaczony na nowoczesny kompleks wypoczynkowy. Pozbawiając pracy mieszkańców Srebrnej Zatoki. Niszcząc przy okazji naturalne środowisko morskich zwierząt, żyjących u wybrzeży Australii.



Autorka wykreowała sympatycznych bohaterów, aczkolwiek brakowało mi w nich po prostu ludzkich wad. Wydali się być zbyt idealni, choć popełniali błędy, autorka z łatwością tłumaczyła ich decyzje, niewiedzą bądź innymi rzeczami.



Mike jeden z głównych bohaterów jest szablonowym dobrym bohaterem, któremu czasem zdarza się podjąć złą decyzję. Nie ma tajemnic. Pojechał wykonać swoją pracę, zauważył swój błąd i próbował go naprawić. Robiąc przy okazji coś znacznie więcej.Jego dziewczyna Vanessa jest raczej archetypem bogatej dziewczyny, której ojciec jest szefem firmy, gdzie zatrudniony jest Mike.

Lisa jest bardziej skrytą i nieufną osobą zarówno wobec nowych osób w jej życiu jak i dobrze jej znanych znajomych. Pod wpływem nagłych sytuacji, zwłaszcza, gdy coś dotyczy jej córki, nie potrafi kontrolować swoich emocji. Autorka tworzy nutkę tajemnice wokół jej dawnego życia.

Córka Lisy, Hannah jest uroczą małą dziewczynką. Przy okazji bardzo ufną, towarzyską, a także samoświadomą.

Kate jest starszą panią, która nie jedno w życiu widziała, a także miejscową legendą. Jest stanowcza i zdarza się jej mówić bez ogródek.

Reszta mieszkańców ,,Srebrnej Zatoki'' raczej jest bohaterem zbiorowym.



Kilka pierwszych rozdziałów ,,Srebrnej Zatoki" strasznie mnie się dłużyły. Były mozolne, nie skupiały się na rozwoju fabuły, a ekspozycji bohaterów, których i tak poznajemy później. Od początku wiadomo jak potoczy się parę wątków, ale na szczęście autorka Jojo Moyes zostawiła sobie jeszcze Jokera w postaci relacji matka-dziecko, a także ukazując w negatywnym świetle działania i wpływy ludzi pełniący ważną funkcję.



W książce ,,Srebrna Zatoka" mamy wielu narratorów w postaci głównych bohaterów. Narracja jest w każdym tym przypadku pierwszoosobowa.

Opisy i dialogi są naprawdę dobre. Nie można im nic zarzucić. Tempo opowiadania historii przez całą książkę jest takie samo, choć nie zabrakło w niej momentów wzruszeń i grozy.



Zanim sięgnęłam po tą książkę Jojo Moyes wcześniej czytałam tylko jedną z jej popularniejszych książek ,,Zanim się pojawiłeś". Nie uważam, żeby ,,Srebrna Zatoka" była złą książką, ani przeciętną. Po prostu nie jest tytułem, który na dłużej zapadnie czytelnikowi w pamięci. Nie zmusi czytelnika do głębszych refleksji nad swoim życiem. Czy to źle? Oczywiście, że nie. Każdy czasem potrzebuje sięgnąć po ciepłą i lekką książkę. ,,Srebrna Zatoka" jest typową letnią powieścią, idealną na nudne upalne wieczory. Podnoszącą czytelnika na duchu, ukazującą silną relację matki z dzieckiem, a także urok małych miejsc, które jeszcze nie zostały pochłonięte przez globalną turystykę.

Znajdziesz mnie także na: http://ksiazki-jak-narkotyk-zaczytana.blogspot.com

Dzisiaj jest pierwszy dzień kalendarzowej jesienni, a więc to ostatni moment na wspomnienie lata w postaci recenzji książki ,,Srebrna zatoka'' Jojo Moyes, której akcja nie dzieje się w wakacje, ale jest utrzymana w letnim klimacie.



Mike młody biznesmen z Londynu zostaje wysł...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie dokończyłam i przeczytałam niewiele, wyrywkowo przeglądałam strony, by dojść do epilogu. Nie wyobrażam sobie przeczytać całej książki. Boleśnie nudna, monotonna. Miałam wrażenie, że autorce wydawało się, że znakomicie przedstawiła otoczenie bohaterów i ich samych. Myliła się ;)
Moyes na pewno umie pisać, ale czy to powód, żeby chwalić ją "na ślepo"? Taki warsztat każdy może mieć. Niestety nie widzę tu talentu.

Nie dokończyłam i przeczytałam niewiele, wyrywkowo przeglądałam strony, by dojść do epilogu. Nie wyobrażam sobie przeczytać całej książki. Boleśnie nudna, monotonna. Miałam wrażenie, że autorce wydawało się, że znakomicie przedstawiła otoczenie bohaterów i ich samych. Myliła się ;)
Moyes na pewno umie pisać, ale czy to powód, żeby chwalić ją "na ślepo"? Taki warsz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OD NOWA NA ANTYPODACH

Setki kilometrów od rodzinnej Anglii, niemal na drugim końcu kuli ziemskiej Liza odnalazła swój azyl. Razem z małą Hannah próbuje odciąć się od trudnej przeszłości i zacząć wszystko od nowa. Gdy jednak pewnego dnia napotykają na swojej drodze Mike, dużo się zmienia. Bogaty biznesman z Londynu przypomina im o wszystkim tym, o czym chciały zapomnieć. I zwiastuje kłopoty i trudności, wcale nie tak małej wagi. Co wyniknie z tego spotkania?

„Srebrna zatoka” to stosunkowo nowa książka Jojo Moyes, która ukazała się w tym roku na rynku. Jako że śledzę nowości wydawnicze, od razu bardzo zainteresowałam się nią i zdecydowałam na zakup.

I niestety byłam nieco rozczarowana, gdy po kilku pierwszych rozdziałach okazało się, że jest dosyć ciężko. Że nie mogę się wczytać, ba, że nawet nie czuję się zainteresowana tematem. Naprawdę, dawno nie miałam do czynienia z tak słabym początkiem jakiejś pozycji, bo tym razem rozważałam nawet odłożenie jej, co zdarza mi się dość rzadko. Na szczęście dałam Jojo szansę i w pewnym momencie polubiłam tą opowieść, co wcześniej wydawało mi się wręcz niemożliwe. Z bohaterów do mojego serca wkradła się malutka Hannah – urocze dziecko, które chyba każdy czytelnik pokocha w tej powieści. Taki uroczy i kochany promyk słońca. Reszta postaci nieszczególnie zyskała moją sympatię – mama dziewczynki, Liza wydawała mi się bardzo chłodną osobą, której zachowanie chwilami mnie irytowało. Podobnie jak to, że duża część książki wcale nie jest trudna do przewidzenia, szczególnie gdy mowa o wątku romantycznym. Nie spodziewałam się natomiast, że ta opowieść wzruszy mnie choć trochę. I chyba wcale nie było to takie trudne, w końcu w grę wchodzą małe, niewinne dzieci i brutalne tajemnice z przeszłości, to ciężko pozostać niewzruszonym.

„[…] czasami to nie nasza ręka spoczywa na sterze i możemy jedyne ufać, iż wszystko będzie, jak trzeba.”

„Srebrna zatoka” to moim zdaniem pomimo kilku zalet, dość słaba książka brytyjskiej autorki. Jakby ktoś był ciekawy mojego zdania na temat innych jej powieści, to zdecydowanie bardziej polecam „Razem będzie lepiej”.

www.carolinelivre.pl

OD NOWA NA ANTYPODACH

Setki kilometrów od rodzinnej Anglii, niemal na drugim końcu kuli ziemskiej Liza odnalazła swój azyl. Razem z małą Hannah próbuje odciąć się od trudnej przeszłości i zacząć wszystko od nowa. Gdy jednak pewnego dnia napotykają na swojej drodze Mike, dużo się zmienia. Bogaty biznesman z Londynu przypomina im o wszystkim tym, o czym chciały zapomnieć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezła, ale..

Książki tej autorki zazwyczaj połykam w ciągu kilku dni (miałam tak przy serii z Lou Clark). Gdy kupiłam tę powieść nie mogłam się doczekać chwili, w której usiądę w fotelu i zacznę lekturę. Moje rozczarowanie było ogromne, męczyłam ją dwa miesiące, wciąż do niej wracając.

Początek jest toporny, nudnawy, dużo postaci, wątków, mało konkretów, wiele faktów na temat wielorybów, przyrody, etc, dlatego opisy zniechęcają (można to odebrać jako zaletę-możliwość poszerzenia swojej wiedzy), momentami zastanawiałam się czy to rzeczywiście książka Jojo. Gdzie ten humor i sarkazm?

Ostatecznie nie zawiodłam się, doczekałam się charakterystycznego poczucia humoru, a przy końcu ciężko było powstrzymać łzy. Początkowo nudna historia, zyskuje na wartości od połowy, pojawiają się nieoczekiwane fakty i zwroty akcji.

Reasumując, gdy przebrnie się przez trudny początek, czeka nas interesujące zakończenie.

Niezła, ale..

Książki tej autorki zazwyczaj połykam w ciągu kilku dni (miałam tak przy serii z Lou Clark). Gdy kupiłam tę powieść nie mogłam się doczekać chwili, w której usiądę w fotelu i zacznę lekturę. Moje rozczarowanie było ogromne, męczyłam ją dwa miesiące, wciąż do niej wracając.

Początek jest toporny, nudnawy, dużo postaci, wątków, mało konkretów, wiel...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiem tak: początek bardzo mi się dłużył, pomyślałam "kurde no głupio nie przeczytać skoro zaczęłam" i faktycznie początek był nudnawy, ale potem WOW! Naprawdę byłam w szoku, bo książka okazała się naprawdę ciekawa, fakty, które wyszły na jaw... nikt by się nie spodziewał! Także polecam, bo dodatkowo można dowiedzieć się czegoś o morskich zwierzętach! ;)

Powiem tak: początek bardzo mi się dłużył, pomyślałam "kurde no głupio nie przeczytać skoro zaczęłam" i faktycznie początek był nudnawy, ale potem WOW! Naprawdę byłam w szoku, bo książka okazała się naprawdę ciekawa, fakty, które wyszły na jaw... nikt by się nie spodziewał! Także polecam, bo dodatkowo można dowiedzieć się czegoś o morskich zwierzętach! ;)

Pokaż mimo to

Sztampowy romans, zwroty akcji, które posłużyć mają jak największemu wzruszeniu i powtarzająca się, do bólu schematyczna fabuła. Nawet styl autorki nie wyróżnia się tu wśród innych obyczajowych powieści. Po dotychczasowo poznanej przeze mnie twórczości Jojo Moyes, spodziewałam się czegoś o niebo lepszego.

Sztampowy romans, zwroty akcji, które posłużyć mają jak największemu wzruszeniu i powtarzająca się, do bólu schematyczna fabuła. Nawet styl autorki nie wyróżnia się tu wśród innych obyczajowych powieści. Po dotychczasowo poznanej przeze mnie twórczości Jojo Moyes, spodziewałam się czegoś o niebo lepszego.

Pokaż mimo to

Wraz z pierwszymi stronami książka wniosła pewną dozę rozczarowania. Czułam spory dystans między mną, a rozgrywającymi się zdarzeniami. Jednak, gdy wszystko zaczęło okazywać się bardziej skomplikowane, tym mój opór malał. Ostatecznie udało mi się wciągnąć i śledzić fabułę z zapartym tchem. Jedynie zawiodłam się na zakończeniu. Wyjątkowo autorce nie udało się wycisnąć ze mnie tony łez mimo, że historia była znacznie bardziej tragiczna, niż w innych jej powieściach. Zabrakło mi wręcz emocji, które pobudziłyby mnie do głębszych przemyśleń. Ogółem lektura przyjemna, momentami poruszająca bardzo trudne tematy, ale myślałam, że autorka zaserwuje trochę więcej goryczy, a mniej happy endu.

Wraz z pierwszymi stronami książka wniosła pewną dozę rozczarowania. Czułam spory dystans między mną, a rozgrywającymi się zdarzeniami. Jednak, gdy wszystko zaczęło okazywać się bardziej skomplikowane, tym mój opór malał. Ostatecznie udało mi się wciągnąć i śledzić fabułę z zapartym tchem. Jedynie zawiodłam się na zakończeniu. Wyjątkowo autorce nie udało się wycisnąć ze mnie to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze się czyta, zaskakująco szybko rozwija się akcja w połowie, pięknie opisane krajobrazy, akurat czytałam na plaży :-)

Bardzo dobrze się czyta, zaskakująco szybko rozwija się akcja w połowie, pięknie opisane krajobrazy, akurat czytałam na plaży :-)

Pokaż mimo to

Po raz kolejny mogę stwierdzić i powiedzieć to głośno UWIELBIAM JOJO Moyes. Jest to jej przedostatnia książka, która mi została do przeczytania. Została tylko najnowsza „ kolory pawich piór”
I znów to powiem i będę powtarzać chyba do znudzenia. Po raz kolejny mnie pozytywnie zaskoczyła. Jojo pisze wciągająco. Niby czytając jej książki i znając jej styl od razu domyślam się jak akcja się zakończy, jednak zawsze ale to zawsze jestem ciekawa w jaki sposób się rozwinie akcja. Zawsze też mnie coś zaskakuje. Według mnie „ Srebrna zatoka” to przede wsyztskim książka o ukrytej miłości, problemach i braku odwagi do własnego zdania. na dodatek jest to książka o przemianie i prawdziwych wartościach człowieka.
Główni bohaterowie to Mike, młody, przystojny mężczyzna, który pracuje w firmie deweloperskiej. Jest przekonany o swoich wartościach. Jest dobry w tym co robi. W pracy jest szanowany. Zajmuje stanowisko młodszego partnera. Szefem jest jego przyszły teściu. Tak narzeczona to córka właściciela. Mike przede wszystkim zależy na karierze. W sumie nie kocha swojej dziewczyny, ale wydaje mu się ten związek być czymś rozsądnym. Rozsądno bo ona za nich decyduje w związku, bo ona wie jak go dobrze ubrać. Zdradzając ją z serketarką żałuje że dopuściłl się zdrady lecz nic więcej nie czuje. Nie czuje nic bo po prostu nie kocha. Nigdy nie doznał takiego prawdziwego uczucia. Bedac u szczytu kariery nigdy nie zastanawiał się nad losem innych. Tak wysoko w karierze wyszedł w sumie bez zadnego wysiłku jak sam przyznał. Wraz ze swoim partnerem zaplanował poważną inwestycje z ważnymi inwestorami . budynek ma być duzy, ekskliuzywny z różnymi atrakcjami.wpierw miał być w turcji jednak tam ktoś ich podkupił i znaleźli inne miejsce , w cichej i spokojnej Srebrnej Zatoce w Australii. Podczas pokazu planów , starszy partner podczas „atrakcji” złamał noge. Dlatego Mike został wysłany na miejsce budowy aby dopiąć wszystkie ostatnie szczegóły i podpisać umowy . Jednak nic nie poszło po ich myśli. Mike przeszedł tam przemianę. Widząc życie ludzi tam , zobaczył jakie wartości ludzie są faktycznie ważne, i co w życiu jest najważniejsze. Długo nie przyznawał się, że polubił to miejsce, tamtych ludzi i ten klimat.. nawet sam przed sobą nie chciał się przynzac. W szczególności bliska stała mu się Lisa. Sam nie widział kiedy, ona oraz jej córka Hannach stały się kimś więcej. Zaczął w tym miejscu czuć się dziwnie dobrze i „ jak w domu” . Zaczęły obchodzić go zwierzęta ich losy oraz życie tamtych ludzi. Zobaczył jakie szkody może wynieść jego inwestycja i gdy to do niego dotarło zaczął robić wszystko aby temu zapobiec. Jednak nie było łatwo walczyć z tym co samemu się wymyśliło. To jak walka z samym sobą. Gdy zrozumiał, że kocha Hannach i jej matkę Lise nie umial sobie wyobrazić życia bez nich. Chciał je chronić cały czas. Dlatego ze wszystkich sił postanowił zatrzymać tą budowę. Nie ułatwiała mu tego narzeczona ani wyjazd do Londynu. Jednak tam zorientował się że kocha dziewczyny z srebrnej i postanowił wrócić i zawalczyć o nie. I mu się udało, z przeszkodami ale się udało. A później odmienił ich życie jednocześnie dając najpiękniejszy prezent jaki mógł dać. Oddając im wnuczkę, córkę i siostrę. Lisa uciekła do srebrnej od męża tyrana, który jej nie kochał i nie szanował oraz od teściowej, która miała ją za nic. Myślała że jej córka zginęła w wypadku częściowo przez nią i dlatego ukrywała się przed całym światem i żyła w ukryciu oraz depresji, jednak się jak się okazało ona żyła cały czas i myślała że ją matka porzuciła. A to wszystko małej wmówił ojciec i babcia. Cała prawda wyszła na jaw dopiero dzięki dziennikarce, siostrze Mike, która odkryła prawdę i pomogła Lizie odzyskać córkę. Cała książka na całe szczęście kończy się happy endem. I nawet ciotka Lizy a przyszywana babcia małej Hannah pozwala sobie na uczucie którym darzy od dawna pewnego mężczyznę z wzajemnością..

Po raz kolejny mogę stwierdzić i powiedzieć to głośno UWIELBIAM JOJO Moyes. Jest to jej przedostatnia książka, która mi została do przeczytania. Została tylko najnowsza „ kolory pawich piór”
I znów to powiem i będę powtarzać chyba do znudzenia. Po raz kolejny mnie pozytywnie zaskoczyła. Jojo pisze wciągająco. Niby czytając jej książki i znając jej styl od razu domyślam się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to