Inne światy

Bardzo nierówne opowiadania - antologia średnia. Mam wrażenie, że kilka opowiadań zostało na siłę wciśnięte do tego uniwersum. Osobiście jestem rozczarowany tym zbiorem - oczekiwałem sporo a otrzymałem przeciętniaka.

Bardzo nierówne opowiadania - antologia średnia. Mam wrażenie, że kilka opowiadań zostało na siłę wciśnięte do tego uniwersum. Osobiście jestem rozczarowany tym zbiorem - oczekiwałem sporo a otrzymałem przeciętniaka.

Pokaż mimo to

Całkiem, całkiem zgrabny zbiór opowiadań inspirowanych niezwykłymi pracami Jakuba Różalskiego, pracami które zachwycają i pobudzają wyobraźnię. Są niesamowite i fascynujące. Niebywale oryginalne.

A książka? Z uwagi na fakt, że z twórczością większości autorów miałam po raz pierwszy do czynienia, to sięgając po „Inne światy” nie miałam żadnych oczekiwań. I jak to z antologiami bywa, jedne opowiadania przypadły mi bardziej do gustu, inne mniej.

Książka zaczyna się bardzo dobrym, moim zdaniem, opowiadaniem Jakuba Małeckiego "Idzie niebo". Bardzo emocjonalne, z masą niedopowiedzeń i genialnym, stopniowo narastającym klimatem grozy i tajemniczości. Świetne, bardzo mi się podobało.
Nie mniej podobały mi się opowiadania Roberta J.Szmidta „Szpony smoka” i Łukasza Orbitowskiego „Sfora”. W pierwszym opowiadaniu autor przedstawia nam alternatywną historię Polski pod jarzmem Japonii, świetnie mieszając wątki polskiej polityki z japońską kulturą a opowieść barda to prawdziwy majstersztyk.
W „Sforze” bohaterem jest skóra wilka, która jest przekleństwem, obsesją i szaleństwem swoich kolejnych właścicieli, których losy poznajemy na przestrzeni lat, od powstania styczniowego aż do teraz. Zarówno „Szpony smoka” jak i „Sforę” czytałam z dużym zainteresowaniem i ciekawością, dla mnie to był powiew świeżości, coś oryginalnego, nieszablonowego i nowego.
Duży problem miałam z opowiadaniem "Imperium chmur" Jacka Dukaja – nie bardzo odpowiadał mi sposób narracji, bardzo dziwny i specyficzny. Trudny. Ale muszę przyznać, że genialne to było. Miało swój klimat. I tak...czuję się zachęcona do sięgnięcia po powieść autora.

Przyznaję że z wiekiem polubiłam antologie dlatego że są różnorodne. Przy każdym kolejnym opowiadaniu nie wiem co mnie czeka, jaka historia, jacy bohaterowie, jakie sytuacje, jaki pomysł… A w „Innych światach” inspiracje były niesamowite, pomysły autorów świetne tylko wykonanie nie wszystkim do końca wyszło, gdyż obok bardzo dobrych historii są mocno średnie a dwie wręcz nudne. Nie mniej książkę oceniam na plus, do Jacka Dukaja na pewno jeszcze wrócę a wszystkich którzy nie czytali nienachalnie zachęcam do sięgnięcia po "Inne światy".

Całkiem, całkiem zgrabny zbiór opowiadań inspirowanych niezwykłymi pracami Jakuba Różalskiego, pracami które zachwycają i pobudzają wyobraźnię. Są niesamowite i fascynujące. Niebywale oryginalne.

A książka? Z uwagi na fakt, że z twórczością większości autorów miałam po raz pierwszy do czynienia, to sięgając po „Inne światy” nie miałam żadnych oczekiwań. I jak to z ant...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytanie tej ksiazki nie sprawilo mi przyjemnosci. Przebrnelam przez wszystko oprocz Dukaja, ktorego porzucilam w 1/4. Zajelo mi to z dlugimi przerwami na inne ksiazki rok i zaluje straconego czasu.

Czytanie tej ksiazki nie sprawilo mi przyjemnosci. Przebrnelam przez wszystko oprocz Dukaja, ktorego porzucilam w 1/4. Zajelo mi to z dlugimi przerwami na inne ksiazki rok i zaluje straconego czasu.

Pokaż mimo to

10 opowiadań, 10 różnych autorów. 😊
Obrazy są bardzo ciekawe, tajemnicze i myślę że każdy z nas ułożyłby inną historie. Połączenie XIX i XX obrazu wsi, kawalerii z wizją fantastyki.

10 opowiadań, 10 różnych autorów. 😊
Obrazy są bardzo ciekawe, tajemnicze i myślę że każdy z nas ułożyłby inną historie. Połączenie XIX i XX obrazu wsi, kawalerii z wizją fantastyki.

Pokaż mimo to

Pięknie wydana!

Urzekły mnie ilustracje, twórczość J. Różlaskiego, które były przyczynkiem dla tej antologii.
Odczułem lekki sentyment za książkami z dzieciństwa pełnymi rysunków, kierujących wyobraźnie na odpowiednie tory, choć są to wizje niepokojące i czasem monumentalne, to brak mi takiej syntezy słowa i rysunku.
Teraz książek nie wydaje się we współpracy z rysownikami, a szkoda.

Ale do rzeczy, są tu opowiadania lepsze i słabsze.
W pamięć najbardziej zapadła mi "Wataha" Ł. Orbitowskiego oraz "Idzie niebo" J. Małeckiego. Nie ogarnąłem w ogóle "Zapalnego stanu udręki" S. Ochutnik, może za mało się skupiłem. Ale czytam dla fanu, nie dla wysiłku...
I całkowicie odbiłem się od J. Dukaja. Był to mój pierwszy kontakt z twórczością tego autora i chyba ostatni... Nie dałem rady tego czytać. Przyznam, że naprawdę próbowałem, że poznać tego pisarza.
Wiem z komentarzy, że wielbiciele są zadowoleni.
Dla mnie zdecydowanie na nie, niestety.

Idealne na prezent dla biblifila- tak nawiasem.

Pięknie wydana!

Urzekły mnie ilustracje, twórczość J. Różlaskiego, które były przyczynkiem dla tej antologii.
Odczułem lekki sentyment za książkami z dzieciństwa pełnymi rysunków, kierujących wyobraźnie na odpowiednie tory, choć są to wizje niepokojące i czasem monumentalne, to brak mi takiej syntezy słowa i rysunku.
Teraz książek nie wydaje się we współpracy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest pokaźna, pięknie wydana, a dzieła pana Różalskiego, które stanowią inspirację i kamień węgielny opowiadań, ogromnie mi się podobają. Nic dziwnego że na podstawie jego prac powstała ta antologia – dzieła tego artysty są szalenie intrygujące, przyciągające uwagę, pobudzające wyobraźnię.
Skupiając się na treści - opowiadania uszeregowałam według swego gustu, od najlepszych po najgorsze, dołączając parę słów na temat każdego z nich:

Idzie niebo – Jakub Małecki
We wsi Wierzbowo pojawiają się ogromne żelazne pająki. Nie wiadomo czym są ani skąd przybyły. Mają wielki wpływ na ludzi – wywołują wśród nich otumanienie, destrukcyjne zachowania, ślepą fascynację. Ci którzy zdołają się na nie wspiąć, znikają na zawsze za krawędzią kadłuba, inni popadają w obłęd, odczuwają głód nie do nasycenia, popełniają samobójstwa.
Świetnie napisana, bardzo intrygująca opowieść. Niepokojąca, trzymająca w napięciu do samego końca.

Sfora- Łukasz Orbitowski
Świetnie napisana saga ludzi, którzy znaleźli się w posiadaniu tajemniczej wilczej skóry. Skóra ma moc wyzwalającą w noszących je osobach niespotykaną siłę, moc perswazji i agresję. Opowiadanie podobało mi się bardzo, zwłaszcza że większość zdarzeń toczyło się w moim Krakowie. Choć długie, trzymało poziom prawie do końca – prawie, bo samo zakończenie było według mnie lekko rozczarowujące.

Boży dłużnik – Aneta Jadowska
Bahr po śmierci żony, obsesyjnie martwi się iż straci również syna. Czuje się zobowiązany zadośćuczynić Bogu za życie dziecka – planuje odbyć pielgrzymkę. Tymczasem trwa wojna, niespokojny czas, zawierucha zdarzeń. Sytuacja nie jest prosta, a najbliżsi bohatera są postaciami nieoczywistymi, skrywającymi przed innymi wiele tajemnic…
Opowiadanie ciekawe, postacie wyraziście nakreślone, wątek interesujący. Pomimo iż autorka pozostawia czytelnika z niewyjaśnionymi wątkami, opowiadanie bardzo przypadło mi do gustu i zaszczepiło chętkę poznania dalszego ciągu zdarzeń.

Imperium chmur – Jacek Dukaj
Historia losów Kiyoko na tle wielkich zdarzeń polityczno – historycznych jej kraju - Japonii. W opowiadaniu występuje wielka polityka, biznes, ekonomia, działania na rzecz zysków i wpływów – a to wszystko przedstawione przez pryzmat jednej bardzo wrażliwej i uduchowionej kobiety, zawikłanej w te sprawy wbrew sobie i swej woli a nawet świadomości.
Opowiadanie długie, już na końcu okazało się ciut rozwlekłe. Trudne w odbiorze, noszące w sobie przekaz obcej kultury i obcych nazw, ale bardzo ładnie odmalowujące czar tego odmiennego świata.

Szpony smoka – Robert J. Szmidt
Bardzo ciekawa koncepcja, łącząca militaria, historyczne postacie oraz mityczne stworzenia – smoki.
Autor przedstawia nam świat, w którym cały kontynent Euro-Azjatycki został podbity przez Japończyków – z pomocą smoków. Koncepcja jest ciekawa, część historii przedstawionej przez autora opisana jest w formie pieśni. Pomimo zalet, opowiadanie jest dosyć długie, trochę mi się nużyło. Jest „męskie”, konkretne, postacie zarysowane są topornie, bez wnikania w szczegóły ich uczuć, pobudek, przemyśleń. W dodatku historia zawierała mnóstwo Japońskich nazw, imion i zwrotów, przez które ciężko było mi przebrnąć. Bardzo przydałby się tutaj słowniczek.

Tyle lat trudu – Jakub Żulczyk
Króciutkie opowiadanie, o krasnalu Baryle, który podczas wypadu na śmietnik, zostaje zjedzony przez psa. Po tym niemiłym incydencie wdaje się w dyskusję ze swoim twórcą- rysownikiem, negocjując swoje dalsze losy. Z początku jego nowe życie wydaje się sielankowe, lecz wkrótce się zmienia…
Zadziwiający zwrot akcji, od śmierci Baryły do jego dysputy z rysownikiem, który z razu dziwny, później całkiem przypadł mi do gustu. Pomimo humorystycznego początku – a jest to jedyne humorystyczne opowiadanie w zbiorze- koniec jest dosyć refleksyjny. Ciekawe, fajne opowiadanie, wypadające bardzo oryginalnie na tle innych zawartych w tej antologii opowieści.

Nazwałem go Erzet- Aleksandra Zielińska
Krótkie opowiadanie, w którym świat bohatera jest skrajnie ubogi, brakuje w nim zwierząt, a maszyny nie są jedynie przedmiotami.
Historia chłopca, którego ojciec, sztygar, został podejrzewany o spowodowanie wybuchu w kopalni w konsekwencji doprowadzając do jej zawalenia i pogrzebania pracujących tam górników. Chłopiec schodzi do kopalni, gdzie natyka się na maszyny, posłuszne jego rozkazom, tak jak ponoć posłuszne były jego ojcu...

Człowiek, który kochał – Anna Kańtoch
W byłym ogrodzie botanicznym, który stał się instytutem tajnych badań, pracuje Łukasz – człowiek nienormalny umysłowo, zakochany w pułkowniku Ochockim, nadzorującym tajne projekty. Łukasz zostaje wplątany w próbę zamachu, przeprowadzaną z udziałem jego kuzynki . W trakcie zamieszania podczas przesłuchania w tej sprawie, udaje mu się umknąć z sali przesłuchań, i przypadkowo trafia na urządzenia mające moc zmienić przeszłość.
Opowiadanie bardzo dziwne, niespodziewanie zakończone. Do tego skoki w czasie i godzinie zdarzeń sprawiły, że trochę pogubiłam się w wątkach.

Korytarz pełnomorski – Remigiusz Mróz
Podczas trwania żniw, żeńcom ukazuje się dziwny twór – coś jakby statek na nogach. Jeden z pracujących na polu mężczyzn bohatersko przedziera się na pokład statku spotykając tam… siebie.
Opowiadanie ciut niezrozumiałe, szczerze mówiąc niespecjalnie mnie poruszyło.

Zapalny stan udręki – Sylwia Chutnik
Bardzo dziwne opowiadanie, poplątane i niejasne. Główna bohaterka dostaje się do szpitala na zabieg – po wybudzeniu się z narkozy ma zwidy – widzi pszczołę pielęgniarkę, wilka będącego jednym z pacjentów, wyciąga i wkłada sobie oko z oczodołu…
Sam koniec opowiadanie nie dostarcza rozwiązań - czy główna bohaterka przebywała w szpitalu psychiatrycznym i z niego uciekła? Czy może zabieg spowodował u niej zaburzenia? A może są to sny – majaki człowieka w trakcie narkozy?
Opowiadanie nie przypadło mi do gustu, według mnie zabrakło autorce interakcji z odbiorcą, chęci wtajemniczenia go w swoje fantazje dotyczące przebiegu zdarzeń.

Podsumowując całość - „Inne światy” to naprawdę bardzo dobra antologia. Szczerze mówiąc nie pamiętam zbioru lepszego niż ten, a zawierającego w sobie opowiadania wielu twórców. Niektóre opowiadania bardzo mi się podobały i zainspirowały do zapoznania się z innymi dziełami ich autorów.
No i w końcu te cudowne ilustracje - książka ta jest ukłonem w stronę Krakowskiego artysty, którego prace są wspaniałe i zasługują na większy rozgłos. Polecam „Inne światy” gorąco, jako ucztę słowa i ucztę obrazu.

Książka jest pokaźna, pięknie wydana, a dzieła pana Różalskiego, które stanowią inspirację i kamień węgielny opowiadań, ogromnie mi się podobają. Nic dziwnego że na podstawie jego prac powstała ta antologia – dzieła tego artysty są szalenie intrygujące, przyciągające uwagę, pobudzające wyobraźnię.
Skupiając się na treści - opowiadania uszeregowałam według swego gustu, od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytałam długo - tego się nie da przeczytać szybko imho, bo format i ciężar mocno utrudniają mój ulubiony sposób lektury (do poduszki).
Zachwycił mnie Jacek Dukaj, ale to nic zaskakującego - on i ja tak mamy.
Kilka opowiadań mnie znudziło, kilka przeczytałam bez wielkich emocji i nie zapadły mi w pamięć. Zapadła Aneta Jadowska i chcę kolejnych części tryptyku, zapadła Anna Kańtoch (uwielbiam fakt, że miłość ratuje świat) oraz Jakub Żulczyk, bo jego opowiadanie odbiega klimatem od reszty w tomie (historia kraśków mnie odrobinę ubawiła, trochę zasmuciła, a na koniec pojęłam, że się bohaterami przejmuję znacznie bardziej niż u innych autorów opowiadań zawartych w tym tomie).
Ogólnie - nie żałuję zakupu, świetnie wygląda na półce i daje interesujący przegląd.

Czytałam długo - tego się nie da przeczytać szybko imho, bo format i ciężar mocno utrudniają mój ulubiony sposób lektury (do poduszki).
Zachwycił mnie Jacek Dukaj, ale to nic zaskakującego - on i ja tak mamy.
Kilka opowiadań mnie znudziło, kilka przeczytałam bez wielkich emocji i nie zapadły mi w pamięć. Zapadła Aneta Jadowska i chcę kolejnych części tryptyku, zapadła ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sięgnęłam po tę książkę, bo już kiedyś, kiedy ją zobaczyłam, bardzo spodobała mi się okładka. Wzbudziła ona we mnie ciekawość i chęć poznania tego, co się kryje w środku.
I to jest właśnie to, co bardzo lubię. Zderzenie dwóch światów, dwóch różnych cywilizacji i nie tylko. Świetne połączenia i cudowne ilustracje.
Czytając miałam wrażenie, że opowiadania są pełne, intensywne. Krótkie, ale jednocześnie zawierające tak wiele. Intensywne, to jest właśnie dobre określenie w tym przypadku. Wypchane po brzegi treścią. Całkowicie wciągające i trzymające w napięciu, niesamowicie ciekawe. W jakimś stopniu podobne do siebie (przez to, że bazują na obrazach Różalskiego), ale jednocześnie zupełnie inne i oryginalne.
Najbardziej spodobało mi się opowiadanie „Szpony smoka” Roberta J. Szmidta. Według mnie końcówka opowiadania zostawiła otwarte drzwi do kontynuacji. Dałabym wiele, żeby przeczytać całą historię, a nie tylko krótki fragment.
„Inne Światy” ogólnie polecam wszystkim, którzy lubią zabawę w nietypowe połączenia.

Sięgnęłam po tę książkę, bo już kiedyś, kiedy ją zobaczyłam, bardzo spodobała mi się okładka. Wzbudziła ona we mnie ciekawość i chęć poznania tego, co się kryje w środku.
I to jest właśnie to, co bardzo lubię. Zderzenie dwóch światów, dwóch różnych cywilizacji i nie tylko. Świetne połączenia i cudowne ilustracje.
Czytając miałam wrażenie, że opowiadania są pełne, intens...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na samym wstępie napiszę, że nie do końca przeczytałem tę książkę, ale o tym później.
Do zakupu skusiły mnie ilustracje Jakuba Różalskiego, którego znam z Projektu 1920+ wykorzystanym przy grze planszowej Scythe. Sam pomysł na uniwersum wydał mi się genialny i nie mogłem oprzeć się pokusie zagłębienia się w ten świat. W książce jest wiele w opowieści łączących w sobie mix folkloru z mechami oraz alternatywną rzeczywistość... ale nie wszystkie. Jak sama nazwa tomu mówi - Inne Światy - opowiada o różnych wersjach/wizjach otaczającej nas rzeczywistości. Nie tylko tej przedstawionej na okładce. Przez co książka wydaje się nie do końca spójna. Wg mnie najbardziej od reszty odstawała narkotyczna wizja świata kobiety będącej na prochach w szpitalu. Nie mniej jednak nie twierdzę, że jeśli w opowieści nie ma mechów, to automatycznie jest gorsza. Moja ulubiona opowieść dotyczy wilczej skóry (nie będę spoilerował). Ale jak już wspomniałem na wstępie, nie byłem już w stanie poradzić sobie z ostatnią opowieścią, która przez swoją narrację okazała się dla mnie mało zrozumiała.
Podsumowując, jeśli liczycie, że książka od początku do końca będzie opowiadać o świecie z okładki - możecie się zawieść, bo to tylko jeden z Innych Światów. Nie mniej inne również warto poznać.

Na samym wstępie napiszę, że nie do końca przeczytałem tę książkę, ale o tym później.
Do zakupu skusiły mnie ilustracje Jakuba Różalskiego, którego znam z Projektu 1920+ wykorzystanym przy grze planszowej Scythe. Sam pomysł na uniwersum wydał mi się genialny i nie mogłem oprzeć się pokusie zagłębienia się w ten świat. W książce jest wiele w opowieści łączących w sobie mix f...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

R. Mróz, Korytarz Pełnomorski, [w: ] Praca zbiorowa, Inne światy


Jakiś czas temu recenzowałem opowiadanie „ Buran wieje z tamtej strony” Grzędowicza, które znalazło się w zbiorze opowiadań „Wypychacz zwierząt”. Dlaczego o tym wspominam, ponieważ istnieje pewne podobieństwo do tego napisanego przez Remigiusza Mroza. Tam mamy Rosję i dwa światy Rosję Radziecką i Republikę Rosyjską, w której komuniści do władzy nie doszli. Dwaj bohaterowie rozmawiali tym samym językiem rosyjskim ale ni cholery się nie dogadali, przykład zwykłej herbaty, jeden mówi, po cholerę tak doskonały produkt reklamować, skoro gdyby ktoś to rzucił na krajowy rynek herbata zeszłaby na pniu. I na tym polega motyw.

Tutaj mamy dwój Polaków mówiących po polsku, tyle, że jeden był z 1920, inny z odległej przyszłości, który znał z historii wszystkie wydarzenia, i trafił do świata, który był efektem doświadczeń mających na celu majstrowanie w przeszłości Jak do tego doszło? Ludzie zobaczyli, że niemal idealnie rajski krajobraz zakłócił jakiś tajemniczy pojazd, ludziom to się skojarzyło ze zmodyfikowaną łodzią wikingów, pojazd nazywa się drakkar, jak się czytelnik dowiaduje i służy do podróży w czasie tzw. korytarzami pełnomorskimi . Tak więc ten gościu z przyszłości zna historię, ten drugi pochodzący ze wsi gdzieś na Mazowszu z roku 1920 r. letnie miesiące, w naszym świecie w tym czasie trwały tam walki w ramach wojny polsko – bolszewickiej, a w tej alternatywnej rzeczywistości chłopi po prostu robią swoją robotę, akurat trwają żniwa. Ale jednak nie ma opcji, żeby nawet ktoś taki, który całe życie pracuje na roli i własnej wsi raczej nie opuszcza, czytaniem się raczej nie kłopocze, a Internet jak wiadomo, to dopiero za kilkadziesiąt lat będzie, nie wiedział podstawowych rzeczy z historii, geografii, geopolityki, itd. Czytelnik dowiaduje się, że Polska Republika jest republiką dobre ponad sto lat, rozbiorów żadnych nie było, granice w przybliżeniu to nadal granice I RP, nie było wojen, podobnie jak w książce „Lód” Dukaja, w najlepsze trwa belle epoque w latach 20 XX w., wojny nie było. Albin Rakus słyszał o wojnie rosyjsko – koreańskiej z 1890. Na przykład w tej alternatywnej koncepcji nie ma Stanów Zjednoczonych, jest za to jeszcze silniejsze Imperium Brytyjskie. I wiele, wiele, wiele motywów…. Hwitz z przyszłości nadal go wypytuje. Rozmawiają, rozmawiają, w pewnym momencie Hwitz zdejmuje kask i co się okazuje?

To tyle o wybranym przeze mnie opowiadaniu z całego tomu opowiadań. Warto wspomnieć o koncepcji, z jednej strony mamy literaturę, ale też mamy malarską artystyczną kreacje, czyli po prostu obrazy Jakuba Różalskiego. Wygląda to tak, obrazy zdają się nawiązywać do twórczości artystycznej wybitnych polskich malarzy, chyba najbardziej Chełmoński się kojarzy. Tyle tylko, że w tych najczęściej wiejskich krajobrazach, pojawia się obcy element, kojarzony z motywami science fiction. Można odnieść wrażenie, że te obrazy nadałyby się do zilustrowania „Wojny światów” Wellsa i pewnie o to chodzi. Wynika z tego, że tą książkę nie tylko się czyta, ale również ogląda, ponieważ tych obrazów jest ponad 40 i wszystkie są genialne, po prostu, niesamowite. Pomysł współpracy pisarzy i artysty malarza jest w zamyśle po prostu fajny i dało to naprawdę wyśmienity efekt.

Polecam czytać książkę, opowiadania znanych pisarzy fantasy, sf, a także podziwiać rewelacyjne obrazy artysty malarza Jakuba Różalskiego.

R. Mróz, Korytarz Pełnomorski, [w: ] Praca zbiorowa, Inne światy


Jakiś czas temu recenzowałem opowiadanie „ Buran wieje z tamtej strony” Grzędowicza, które znalazło się w zbiorze opowiadań „Wypychacz zwierząt”. Dlaczego o tym wspominam, ponieważ istnieje pewne podobieństwo do tego napisanego przez Remigiusza Mroza. Tam mamy Rosję i dwa światy Rosję Radziecką i Re...

więcej

mniej

Pokaż mimo to