„How did we ever get so far with so many fools in the gene pool?”


„Dzieci czasu” są jedną z tych książek, która mnie zupełnie zaskoczyła, jako że oczekiwałam typowego sci-fi. Ani fabuła ani narracja nie są czymś spotykanym na codzień.

Opowieść jest zdecydowanie wciągająca i inteligentna, skupiająca się na realnych i istotnych problemach które mogą nas spotkać, jako cywilizację, w najgorszej sytuacji (czy może w przyszłości do której sami już dążymy?)

Było to moje pierwsze spotkanie z autorstwem Tchaikovskiego, ale na pewno nie ostatnie!

„How did we ever get so far with so many fools in the gene pool?”


„Dzieci czasu” są jedną z tych książek, która mnie zupełnie zaskoczyła, jako że oczekiwałam typowego sci-fi. Ani fabuła ani narracja nie są czymś spotykanym na codzień.

Opowieść jest zdecydowanie wciągająca i inteligentna, skupiająca się na realnych i istotnych problemach które mogą nas spotkać, jako...

Ciekawa historia i ciekawy pomysł, jednak jest sporo rzeczy do których bym się przyczepił, nie łatwo o ocenę, być może jest to spowodowane tym, że osobiście jestem fanem hard science fiction, chyba bardziej podobała mi się część ludzka. Jest kilka zwrotów akcji, jest też zakończenie, które nie do końca do mnie przemawiało. Ale ogólnie OK.

Ciekawa historia i ciekawy pomysł, jednak jest sporo rzeczy do których bym się przyczepił, nie łatwo o ocenę, być może jest to spowodowane tym, że osobiście jestem fanem hard science fiction, chyba bardziej podobała mi się część ludzka. Jest kilka zwrotów akcji, jest też zakończenie, które nie do końca do mnie przemawiało. Ale ogólnie OK.

Jest to druga znana mi książka gdzie pająki są przedstawione jako kolejna cywilizacja. Jest to ciekawy motyw. W tej książce zdecydowanie mocniej zostało pokazane, że to są pająki. W tej o której wspominam — Głębia w niebie — czasem czytając jakiś rozdział można było całkowicie zapomnieć, że ów rozdział jest z perspektywy pająków, a nie ludzi.

Fabuła trochę za bardzo się ciągnie. Punkt kulminacyjny na który wszyscy czekają jest do dopiero pod koniec książki.

Część opisanych rzeczy które robiły pająki gdzieś po 2/3 książki była trudna w do wyobrażenia sobie. Bardziej brzmiało to jak fantasy, a nie SF.

Jedną z największych wad która strasznie irytowała to wszędobylski nacisk, że ludzie dążą tylko do eksterminacji siebie i innych istot... Ileż kur$% można.

Świetnie zostało pokazanie jak wygląda życie na statku który przemierza tysiące lat z perspektywy jednej postaci która co jakiś czas idzie pospać do kriokapsuły. To jak dla kogoś jakieś wydarzenia trwały ledwo tydzień temu, a dla innych to tylko legendy zamierzchłych czasów.

Niestety zakończenie mi się nie podobało. Sposób jaki konflikt między ludźmi i pająkami został rozwiązany. Oraz sam fakt, że był to już sam koniec książki, przez co nie można było zobaczyć jak chociażby oba gatunki żyją i się dogadują.
Zakończenie przypomina zakończenie Mass Effect 3. Gdzie do wyboru mam tylko zielone zakończenie, czyli narzuconą z góry symbiozę.

Jest to druga znana mi książka gdzie pająki są przedstawione jako kolejna cywilizacja. Jest to ciekawy motyw. W tej książce zdecydowanie mocniej zostało pokazane, że to są pająki. W tej o której wspominam — Głębia w niebie — czasem czytając jakiś rozdział można było całkowicie zapomnieć, że ów rozdział jest z perspektywy pająków, a nie ludzi.

Fabuła trochę za bardzo się...

Niewybaczalny grzech pierworodny tkwi już w punkcie wyjścia tej książki. Ziemianie mieliby dysponować wygodną techniką terraformowania odległych planet w zielone, kwitnące, gotowe do zamieszkania światy ("pod klucz"). Jednak zamiast sprowadzać kolonistów, mieliby na nie zrzucać (i to w osobnych kapsułach - a jakże!) małpy i wirusy "wspomagające" ich szybką ewolucję jako inteligentnych sług/wyznawców swych przyszłych (ale - jak_bardzo przyszłych?) "panów". Seeerio?

Wprost brak mi słów, jak ten pomysł jest bezdennie głupi, anty-logiczny i obraźliwie lekceważący elementarną inteligencję czytelników. Jednak bez tak żałosnej próby wetknięcia palca lewej nogi do prawego ucha, autor nie potrafił *wysnuć* (nomen omen...) swej historyjki o "wspomaganej" ewolucji pajęczej cywilizacji. Tym gorzej dla niej, bo jest jak u Hitchocka - po początkowym "trzęsieniu ziemi" skrajnego nonsensu i tak nie umie jej *snuć* dalej bez dodawania i kumulowania kolejnych warstw idiotyzmów. Jeszcze przed-techniczne pajęczaki *jakby* opanowują inżynierię (wręcz *wirtuozerię*!) genetyczną, z chemicznie tresowanymi mrówkami jako... sekwenserami DNA??? No lito-o-o-ości!

Kompletny brak wiarygodności, niedorzeczne antropomorfizowanie pajęczej cywilizacji (niezdolność oderwania się od schematów) i ciągłe kumulowanie nieprawdopodobnych głupot, w końcu zmusiły mnie do powiedzenia - dość!

Ciągnięta równolegle (w naprzemiennych rozdziałach) historyjka post-apokaliptycznej ludzkiej arki kolonizacyjnej Gilgamesz, bez sensu kręcącej się po kosmosie jak g**** w przeręblu, okazała się równie męcząca i nieciekawa.

W końcu oba wątki znudziły mnie tak samo. Wyłącznie irytując, a niczym nie wynagradzając wysiłku czytania i w efekcie kompletnie zniechęcając do sprawdzenia, co było dalej.

Szkoda czasu i lepszych książek czekających w kolejce na przeczytanie. To wystarczająco potężna porażka, by skreślić Tchaikovskyego z listy czytywanych autorów.

Niewybaczalny grzech pierworodny tkwi już w punkcie wyjścia tej książki. Ziemianie mieliby dysponować wygodną techniką terraformowania odległych planet w zielone, kwitnące, gotowe do zamieszkania światy ("pod klucz"). Jednak zamiast sprowadzać kolonistów, mieliby na nie zrzucać (i to w osobnych kapsułach - a jakże!) małpy i wirusy "wspomagające" ich szybką ewolucję jako...

Wciąga ogromnie. Przeczytana na raz. Naprawdę dobrze się bawiłem. Bardzo nietypowe scifi

Wciąga ogromnie. Przeczytana na raz. Naprawdę dobrze się bawiłem. Bardzo nietypowe scifi

Ależ dobrze czytało mi się tę ksiązkę! Same początki były dość trudne - nie widziałam czego się spodziewać, sama historia i sposób narracji odbiegały od tego co do tej pory czytałam ze świata sci-fi.
Jednak po kilku początkowych rozdziałach załapałam rytm i sposób w jakim autor przekazuje tę historię.

Pokazywanie historii pajjęczaków i ludzi w tych samych momentach, a jednak dziejących się tak odlegle od siebie, było ciekawym zabiegiem. Kilka momentów kiedy te dwa światy spotykały się ze sobą, było bardzo satysfakcjonujących.

Szczerze mówiąc przez całą książkę kibicowałam bardziej pająkom. U ludzi brakowało mi wyrazistych postaci, te które zafundował nam autor były mniej charakterystyczne niż kolejna pokolenia Portii, Bianki i Violi oraz Fabiana.

Ależ dobrze czytało mi się tę ksiązkę! Same początki były dość trudne - nie widziałam czego się spodziewać, sama historia i sposób narracji odbiegały od tego co do tej pory czytałam ze świata sci-fi.
Jednak po kilku początkowych rozdziałach załapałam rytm i sposób w jakim autor przekazuje tę historię.

Pokazywanie historii pajjęczaków i ludzi w tych samych momentach, a...

“Dzieci czasu” to książka science fiction, która opowiada o losach ludzkości po zagładzie Ziemi. Ostatni ocalali wyruszają w kosmos, szukając nowego domu na obcych planetach. Jednak nie wszystkie światy są gościnne dla ludzi, a niektóre skrywają niebezpieczne sekrety.
Książka jest pełna napięcia, akcji i zaskakujących zwrotów akcji. Autor stworzył fascynujący i oryginalny świat, w którym ewolucja przebiega w przyspieszonym tempie dzięki nanowirusowi. Na jednej z planet rozwinęła się zaawansowana cywilizacja, która stanowi zagrożenie dla ludzi. Konflikt jest nieunikniony i może zadecydować o przyszłości.
“Dzieci czasu” to książka, która zasługuje na wysoką ocenę. Jest to pasjonująca i inteligentna opowieść, która zadowoli fanów science fiction i nie tylko.

“Dzieci czasu” to książka science fiction, która opowiada o losach ludzkości po zagładzie Ziemi. Ostatni ocalali wyruszają w kosmos, szukając nowego domu na obcych planetach. Jednak nie wszystkie światy są gościnne dla ludzi, a niektóre skrywają niebezpieczne sekrety.
Książka jest pełna napięcia, akcji i zaskakujących zwrotów akcji. Autor stworzył fascynujący i oryginalny...

Ciężko ocenić. Pomysł na pewno dobry. Spodziewałem się czegoś innego co w sumie było na duży plus. Zakończeni na plus jednak bardzo krotkie/szybkie. .

Ciężko ocenić. Pomysł na pewno dobry. Spodziewałem się czegoś innego co w sumie było na duży plus. Zakończeni na plus jednak bardzo krotkie/szybkie. .

"Ludzki" wątek chyba bardziej mnie wciągnął. "Pajęcza historia" wydaje się jakaś taka abstrakcyjna...

"Ludzki" wątek chyba bardziej mnie wciągnął. "Pajęcza historia" wydaje się jakaś taka abstrakcyjna...

Książkę czytałem długo, byłem w momencie życia, gdzie rzadko sięgałem po lekturę, przez co moja opinia może być nieco zachwiana. Początek i koniec był dla mnie bardzo interesujący. Świat pająków pochłaniał mnie w pełni, ale rozdziały opisujące świat ludzi, ich problemy, sytuacje po prostu mnie nużyły. Bardzo dłużyło mi się czytanie losów głównego bohatera i tak naprawdę zmuszałem się do przebrnięcia przez te rozdziały, by poznać nową Portię :)

Niemniej, bardzo podobało mi się zestawienie dwóch inteligencji, które kreowały się w różny sposób. Autor bardzo silnie zaznaczył, jak brak dialogu i zrozumienia zaciera dobre intencje i stawia nas w formie defensywnej. Pokazuje nam, jak zamknięci potrafimy być na zrozumienie innych i jak wiele energii tracimy na własne, małe, nieistotne z perspektywy absolutu wojenki.

Książkę czytałem długo, byłem w momencie życia, gdzie rzadko sięgałem po lekturę, przez co moja opinia może być nieco zachwiana. Początek i koniec był dla mnie bardzo interesujący. Świat pająków pochłaniał mnie w pełni, ale rozdziały opisujące świat ludzi, ich problemy, sytuacje po prostu mnie nużyły. Bardzo dłużyło mi się czytanie losów głównego bohatera i tak naprawdę...