Sztuka powieści. Antologia wywiadów I z „The Paris Review”. Wywiady z pisarzami

Książka jest dokładnie tym czym ma być, zbiorem kilkunastu wyczerpujących wywiadów z uznanymi pisarzami. Wszystko utrzymane na wysokim poziomie. Można oczywiście zastanawiać się dlaczego akurat ci, a nie inni pisarze zostali wybrani, ale moim zdaniem to już szukanie dziury w całym. Stawiam 10 i zamawiam drugi tom.

Książka jest dokładnie tym czym ma być, zbiorem kilkunastu wyczerpujących wywiadów z uznanymi pisarzami. Wszystko utrzymane na wysokim poziomie. Można oczywiście zastanawiać się dlaczego akurat ci, a nie inni pisarze zostali wybrani, ale moim zdaniem to już szukanie dziury w całym. Stawiam 10 i zamawiam drugi tom.

Wywiady, głównie z lat 60-80tych minionego wieku, ze znanymi pisarzami na temat ich pisarstwa, techniki pisania, literatury, ulubionych lektur. Wśród grona autorów znaleźli się: Hemingway, Faulkner, Borges, Cortazar, DeLillo, Bellow, Nabokov, Barnes,... Każdy z nich raczej mniej niż bardziej chętnie odpowiadał na pytania związane z tzw natchnieniem, technika pisania. Szerzej opowiadali, skąd biorą pomysły, jak znajdują temat, gdzie piszą. Chętnie dzielili się swoimi ulubionymi lekturami. Ciekawy dobór pisarzy pokazujący, że każdy z nich inna drogą dochodził do swojefo pisarstwa, inaczej pracował nad swoją książką. Wspólne dla nich było to, że wszyscy dużo czytali, byli dobrymi obserwatorami i wierzyli w swoje pisarstwo, większość (nawet Nabokov) bardzo cenili ulissesa Joyce’a. I nie cierpieli wywiadów i opowiadania o tym, jak się pisze powieści.

Wywiady, głównie z lat 60-80tych minionego wieku, ze znanymi pisarzami na temat ich pisarstwa, techniki pisania, literatury, ulubionych lektur. Wśród grona autorów znaleźli się: Hemingway, Faulkner, Borges, Cortazar, DeLillo, Bellow, Nabokov, Barnes,... Każdy z nich raczej mniej niż bardziej chętnie odpowiadał na pytania związane z tzw natchnieniem, technika pisania....

Jakie to jest ciekawe i inspirujące! W tej serii wywiadów pisanych w starym stylu, na bazie wielogodzinnych rozmów, kilku spotkań (co zresztą nie zawsze widać w efekcie końcowym), duzi pisarze mówią o tym, jak pracują. Z przyjemnością obserwowałam, jak wyłania się z tego obraz różnorodności twórców, ich temperamentów, charakterów, nawyków. Jako rodzaj gwaranta sukcesu powstaje nakaz szukania siebie, swojej własnej, niepowtarzalnej drogi, skutecznej tylko w tym pojedynczym wypadku i konfiguracji cech. Szalenie intrygująca lektura.

Jakie to jest ciekawe i inspirujące! W tej serii wywiadów pisanych w starym stylu, na bazie wielogodzinnych rozmów, kilku spotkań (co zresztą nie zawsze widać w efekcie końcowym), duzi pisarze mówią o tym, jak pracują. Z przyjemnością obserwowałam, jak wyłania się z tego obraz różnorodności twórców, ich temperamentów, charakterów, nawyków. Jako rodzaj gwaranta sukcesu...

Niezwykle ciekawe i odkrywcze są wywody poszczególnych twórców na podobne tematy i pokrewne kwestie literackie; podczas gdy na przykład dla Frischa literatura to zimny intelektualizm i konieczność całkowitego wyzbycia się opisywania emocji, to dla Marqueza wręcz przeciwnie – pisanie musi być jego zdaniem emocjonalne, absolutnie bez żadnego intelektualnego stosunku do opowiadania. DeLillo z kolei wyznaje, że jedną z najważniejszych dla niego spraw w trakcie pisania jest rytm zdania, Cortazar natomiast twierdzi, że pisanie jest jak muzyka jazzowa – opowiadanie oparte jest na jakimś pomyśle, motywie, serii akordów – reszta to pisarska improwizacja. Marquez mówi: „Ostatecznie literatura to po prostu stolarstwo”*, a kilka stron później Faulkner porównuje pisarza do cieśli.

Najciekawsze dla mnie były rozmowy z Marquezem (nic dziwnego – jestem zagorzałym wielbicielem Mistrza) i Faulknerem (co dziwniejsze, jako że nie zachwycam się jego prozą, chociaż oczywiście jestem świadomy jej wielkości). Kolumbijczyk wyznał między innymi, że chciałby napisać reportaż o Polsce (wywiad przeprowadzano w niezwykle dla nas ważnym roku 1981), ale w naszej ojczyźnie jest dla niego zbyt zimno.

Zachwyciły mnie poglądy Faulknera na pisanie i pisarzy, jego bezkompromisowość, mądrość, brak kokieterii i udawania. Pokora, a jednocześnie świadomość własnej wartości i swoich (jako twórcy) obowiązków.

Więcej o książce poczytasz na blogu Poczytane.pl: http://poczytane.pl/sztuka-powiesci-antologia-wywiadow-i-z-the-paris-review-wywiady-z-pisarzami-tlumaczenie-dobromila-jankowska-adam-pluszka/

Niezwykle ciekawe i odkrywcze są wywody poszczególnych twórców na podobne tematy i pokrewne kwestie literackie; podczas gdy na przykład dla Frischa literatura to zimny intelektualizm i konieczność całkowitego wyzbycia się opisywania emocji, to dla Marqueza wręcz przeciwnie – pisanie musi być jego zdaniem emocjonalne, absolutnie bez żadnego intelektualnego stosunku do...

Bardzo dobra książka. Wywiady z autorami, którzy przedstawiają swoją twórczość i odnoszą się do twórczości innych. Dla mnie najciekawsze wywiady to z S. Bellow. A. Huxley’em, V. Nabokovem i oczywiście z M. Houellebecq’iem dla którego nabyłem książkę do swoich zbiorów. W/w autorzy znajdują się na mojej liście ulubionych i znałem ich twórczość. Natomiast bardzo mnie zainteresowali J. Barnes i J. Marías, po których sięgnę z cała pewnością w tym roku.
Polecam wszystkim których interesuje warsztat pisarza i jego postrzeganie rzeczywistości.

Bardzo dobra książka. Wywiady z autorami, którzy przedstawiają swoją twórczość i odnoszą się do twórczości innych. Dla mnie najciekawsze wywiady to z S. Bellow. A. Huxley’em, V. Nabokovem i oczywiście z M. Houellebecq’iem dla którego nabyłem książkę do swoich zbiorów. W/w autorzy znajdują się na mojej liście ulubionych i znałem ich twórczość. Natomiast bardzo mnie...

http://lesnaczytelnia.blogspot.com/2018/12/sztuka-powiesci.html

http://lesnaczytelnia.blogspot.com/2018/12/sztuka-powiesci.html

Ostatnio polubiłam wywiady, a z tych wyciągnęłam sporo inspirujących cytatów. Jeżeli ktoś lubi czytać i może zamierza pisać, to polecam sięgnąć po tę książkę.

Ostatnio polubiłam wywiady, a z tych wyciągnęłam sporo inspirujących cytatów. Jeżeli ktoś lubi czytać i może zamierza pisać, to polecam sięgnąć po tę książkę.

szokująco mało w tym treści, jak na rozmowy z najwybitniejszymi twórcami minionego stulecia. można za to wyrobić sobie opinię o charakterze i sposobie bycia tych pisarzy, co też ma jakąś wartość.

szokująco mało w tym treści, jak na rozmowy z najwybitniejszymi twórcami minionego stulecia. można za to wyrobić sobie opinię o charakterze i sposobie bycia tych pisarzy, co też ma jakąś wartość.

„The Paris Review” to prestiżowy magazyn literacki, który słynie z doskonałych wywiadów. Najlepsze z nich, wybrane z ostatnich sześciu dekad, złożyły się na dwutomową antologię zatytułowaną „Sztuka powieści”. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, są przekorne okładki: niebieska dla pisarek, koralowa dla pisarzy. Zacznę więc równie przewrotnie: panowie przodem.

„Wywiady z pisarzami” rozpoczyna rozmowa z Michelem Houellebecquiem i trzeba przyznać, że była to bardzo dobra redaktorska decyzja: najsłynniejszy żyjący pisarz francuski podnosi poprzeczkę wysoko. Jest błyskotliwy, zabawny, prowokujący, szokująco szczery.

„ — Skąd pan bierze odwagę, żeby pisać niektóre rzeczy, które pan pisze? — zapytałam.

- Och, to proste. Po prostu udaję, że już nie żyję.”
(...)

Cała recenzja do przeczytania tutaj:
https://zapiskinamarginesie.pl/2017/11/18/jesli-ktos-chce-pisac-to-pisze/

„The Paris Review” to prestiżowy magazyn literacki, który słynie z doskonałych wywiadów. Najlepsze z nich, wybrane z ostatnich sześciu dekad, złożyły się na dwutomową antologię zatytułowaną „Sztuka powieści”. Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, są przekorne okładki: niebieska dla pisarek, koralowa dla pisarzy. Zacznę więc równie przewrotnie: panowie przodem.

„Wywiady...

Bardzo dobre wywiady z dobrze wykształconymi ludźmi, których wypowiedzi dają do myślenia. Czyta się z przyjemnością, odkrywając prawdy dobrze znane, ale podane na nowo, w nowej odsłonie, z nowym przesłaniem. Pisanie jest rzemiosłem, które wymaga czasu, początki są trudne i nie należy się nimi zniechęcać. Niewiele w tym koterii, wiele pokory wobec słowa i samego siebie. Każdy z pisarzy odsłania się ostrożnie, uważając, że nie oni są ważni, ważna jest literatura.
Jeden jedyny minus. Szkoda, że wśród tych wielkich nazwisk brakuje choćby jednej kobiety. Mam jednak nadzieję, że i takie pozycje zaczną się niebawem ukazywać.

Bardzo dobre wywiady z dobrze wykształconymi ludźmi, których wypowiedzi dają do myślenia. Czyta się z przyjemnością, odkrywając prawdy dobrze znane, ale podane na nowo, w nowej odsłonie, z nowym przesłaniem. Pisanie jest rzemiosłem, które wymaga czasu, początki są trudne i nie należy się nimi zniechęcać. Niewiele w tym koterii, wiele pokory wobec słowa i samego siebie....