Może nie jest to najlepsza książka Eco jaką przeczytałam, ale wciąż warta uwagi.

Może nie jest to najlepsza książka Eco jaką przeczytałam, ale wciąż warta uwagi.

Jako że to zbiór esejów, lekturę należy dawkować, gdyż w przeciwnym razie teksty zaczynają się mieszać i spro na tym tracimy. Błyskotliwość rozważań Eco jest doprawdy imponująca, jednak wśród genialnych tekstów znajdziemy również te nieco mniej frapujące, które odebrałam raczej bez większych emocji. Te mniej ciekawe to takie momenty, by złapać oddech przed kolejną dawką tekstu naszpikowanego ciętą ironią, terminami z łaciny i wyszukanymi nawiązaniami do wielkich dzieł i wybitnych osobowości, co tylko utwierdza w przekonaniu o wielkiej erudycji włoskiego tworcy.
Szczególne wrażenie zrobiły na mnie eseje "Jak podróżować z łososiem", "Jak usprawiedliwić posiadanie domowej biblioteki" oraz "Jak zajmować się filozofią w domu", z których ten ostatni okazał się niezwykle praktyczny i otwiera drzwi do kolejnych literackich odkryć, tym razem stricte filozoficznych.

Jako że to zbiór esejów, lekturę należy dawkować, gdyż w przeciwnym razie teksty zaczynają się mieszać i spro na tym tracimy. Błyskotliwość rozważań Eco jest doprawdy imponująca, jednak wśród genialnych tekstów znajdziemy również te nieco mniej frapujące, które odebrałam raczej bez większych emocji. Te mniej ciekawe to takie momenty, by złapać oddech przed kolejną dawką...

Niestety, jak ten łosoś, jak i jesiotr Bułhakowski, drugiej świeżości. Felietony i rozbrykane eseje może i w latach osiemdziesiątych były chwytliwe, teraz, pomimo zwinnego jak kot Behemot, języka, czyta się je się jak starodawny podręcznik [wielokropek taktyczny]... Świat już bowiem zupełnie inny.

Niestety, jak ten łosoś, jak i jesiotr Bułhakowski, drugiej świeżości. Felietony i rozbrykane eseje może i w latach osiemdziesiątych były chwytliwe, teraz, pomimo zwinnego jak kot Behemot, języka, czyta się je się jak starodawny podręcznik [wielokropek taktyczny]... Świat już bowiem zupełnie inny.

Udany zbiór felietonów o tym, jak odeprzeć frustracje humorem, parodią, dystansem. Umberto Eco prezentuje liczne sytuacje pełne absurdów i bezsensowności, puentując je poradami, jak się do nich odnosić. Z tekstów płyną mądre konkluzje o sile mogącej skorygować niedoskonałości naszej rzeczywistości.

Udany zbiór felietonów o tym, jak odeprzeć frustracje humorem, parodią, dystansem. Umberto Eco prezentuje liczne sytuacje pełne absurdów i bezsensowności, puentując je poradami, jak się do nich odnosić. Z tekstów płyną mądre konkluzje o sile mogącej skorygować niedoskonałości naszej rzeczywistości.

Niezwykle jak zawsze trafne spostrzeżenia Umberto Eco z dawką ironii na ,,zwykłe sprawy" przywodzą uśmiech na twarz i chciałoby się ją czytać bez końca.Polecam.

Niezwykle jak zawsze trafne spostrzeżenia Umberto Eco z dawką ironii na ,,zwykłe sprawy" przywodzą uśmiech na twarz i chciałoby się ją czytać bez końca.Polecam.

Lekka w przekazie, a zarazem bardzo uniwersalna w treści. Z ziemi włoskiej do Polski jest najwyraźniej bliżej, niż mogłoby się wydawać.

Lekka w przekazie, a zarazem bardzo uniwersalna w treści. Z ziemi włoskiej do Polski jest najwyraźniej bliżej, niż mogłoby się wydawać.

Felietony Umberto Eco są podszyte gorzką ironią, gdyż współczesny świat pod wieloma względami zszedł na psy (nie ubliżając psom). Nie ma w nim miejsca dla ludzi myślących, taktownych, dobrze wychowanych. Nie ma miejsca dla wstydu, prywatności, szacunku, dobrego imienia. To świat przeznaczony dla idealnych konsumentów, dlatego ktoś, kto konsumentem nie jest, musi się nauczyć, jak w nim przetrwać. W humorystycznych instrukcjach włoski noblista zdradza nam, jak stać się popularnym i jak się pokazać, będąc nikim. Nauczymy się, jak nie zapominać o pedofilach i unikać chorób zakaźnych, jak posługiwać się siecią, usiłując sobie coś przypomnieć, jak karać nadawców spamu, radzić sobie z taksówkarzem, przeżyć w chaosie mediów i usprawiedliwić posiadanie biblioteki. Instrukcje Umberta Eco w żadnym razie nie uczynią z nas idealnych uczestników kultury masowej, gdyż nie taki był ich prawdziwy cel (pamiętać należy o tym, że w felietonach włoskiego intelektualisty reprezentantom obu kultur – niskiej i wysokiej – dostaje się po równo). Ten z pozoru lekki zbiór często absurdalnych, dowcipnych wskazówek po mistrzowsku obnaża wewnętrzną pustkę świata, w którym przyszło nam żyć, i staje się źródłem niewesołych refleksji na temat niepokojących zjawisk społecznych oraz kondycji człowieka – mieszkańca XXI. wieku.
Fragment recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2019/03/17/jak-podrozowac-z-lososiem/

Felietony Umberto Eco są podszyte gorzką ironią, gdyż współczesny świat pod wieloma względami zszedł na psy (nie ubliżając psom). Nie ma w nim miejsca dla ludzi myślących, taktownych, dobrze wychowanych. Nie ma miejsca dla wstydu, prywatności, szacunku, dobrego imienia. To świat przeznaczony dla idealnych konsumentów, dlatego ktoś, kto konsumentem nie jest, musi się...

Przednia zabawa i intelektualna uczta w jednym. Choć nie wszystkie teksty przemówiły do mnie w równym stopniu, to literackiego kunsztu odmówić panu Eco nie można. Na pewno będę do tej pozycji wracać, czy to w części, czy we fragmentach. Zapewne z czasem będę w stanie zrozumieć coraz więcej nawiązań, choć różnice kulturowe i przepaść czasowa trochę negatywnie na to wpływają. No i na pewno to nie koniec mojej przygody z twórczością tego autora.

Przednia zabawa i intelektualna uczta w jednym. Choć nie wszystkie teksty przemówiły do mnie w równym stopniu, to literackiego kunsztu odmówić panu Eco nie można. Na pewno będę do tej pozycji wracać, czy to w części, czy we fragmentach. Zapewne z czasem będę w stanie zrozumieć coraz więcej nawiązań, choć różnice kulturowe i przepaść czasowa trochę negatywnie na to wpływają....

Kilka razy się uśmiechnęłam. To w zasadzie wszystko jeżeli chodzi o wpływ jaki wywarło na mnie przeczytanie tej książki. Ze strony na stronę byłam bardziej zmęczona i znudzona. Niewiele z przeczytanych felietonów przykulo moja uwagę. Właściwie od połowy myślałam już tylko po jaką książkę sięgnąć w następnej kolejności. Niestety, nie mój typ.

Kilka razy się uśmiechnęłam. To w zasadzie wszystko jeżeli chodzi o wpływ jaki wywarło na mnie przeczytanie tej książki. Ze strony na stronę byłam bardziej zmęczona i znudzona. Niewiele z przeczytanych felietonów przykulo moja uwagę. Właściwie od połowy myślałam już tylko po jaką książkę sięgnąć w następnej kolejności. Niestety, nie mój typ.

Umberto Eco, nic dodać nic ująć.

Umberto Eco, nic dodać nic ująć.