Jorge Luis Borges jest jednym z czołowych autorów XX wieku. Tak ważnym, że w środowiskach niezwiązanych z literaturą zaczęto stosować termin borgesowski- rywalizujący z terminem kafkowski - na określenie postrzegania egzystencji jako niekończącego się labiryntu bez wyjścia. Sława argentyńskiego pisarza może wydawać się zaskakująca, zważywszy, iż jego dzieło jest hermetyczne, niedostępne dla szerokich kręgów czytelników: pisał nie powieści czy sztuki teatralne, lecz obrazoburcze eseje oraz opowiadania i wiersze. Biografia pisarza pokazuje nam, że nie było jednego Borgesa - istniało ich wielu. Jak w przypadku wszystkich prawdziwie wielkich duchem postaci, za osobą publiczną i słynnym pisarzem kryje się zagadkowy człowiek o różnych obliczach, który żył intensywnie, zasami był szczęśliwy, niekiedy zaś nieszczęśliwy, i który - co najważniejsze - wpadał w zachwyt oglądając to cudowne widowisko, jakim jest świat. Do tego, co go otaczało, dochodził poprzez książki, drogą nie mniej emocjonującą i autentyczną niż droga serca czy doświadczenia. Dla Borgesa wszystko sprowadzało się do chwil szczęścia, jakie dawała mu lektura stron Walta Whitmana czy oglądanie zachodu słońca. Jeśli miarą bogactwa przeszłości jest zasób wspomnień, życie człowieka o nazwisku Jorge Luis Borges było jednym z najbogatszych, jakie można sobie wyobrazić.
