Didier Eribon

Nasza przeszłość wciąż jest naszą teraźniejszością. Kształtujemy się na nowo, od nowa tworzymy samych siebie (podejmując to zadanie nieustannie), ale nie kształtujemy się, nie tworzymy od zera.

Nasza przeszłość wciąż jest naszą teraźniejszością. Kształtujemy się na nowo, od nowa tworzymy samych siebie (podejmując to zadanie nieustannie), ale nie kształtujemy się, nie tworzymy od z...

Rozwiń Zwiń Zobacz więcej

A więc teraz grupa, która na skutek działań lewicy przestała siebie postrzegać jako zmobilizowaną, odbudowuje się wokół innej zasady, tym razem narodowej; na afirmacji siebie jako „uprawnionych” do zajmowania terytorium, z którego czuje się wywłaszczona i wygnana. Dzielnica, w której się mieszka, zastępuje miejsce pracy i kondycję społeczną w zdefiniowaniu samego siebie i swojego stosunku do innych. I bardziej ogólnie, wokół zasady samoafirmacji jako pana i naturalnego posiadacza kraju, pragnącego być wyłącznym beneficjentem praw przysługujących jego obywatelom. Idea, że „inni” mogą korzystać z tych praw – jakże niewielkich! – staje się nie do zniesienia, gdy okazuje się, że trzeba się nimi dzielić, a więc zmniejszy się część przypadająca każdemu. Samoafirmacja dokonuje się przeciwko tym, którym odmawia się jakiejkolwiek uprawnionej przynależności do „narodu” i którym chce się odmówić praw, by je zachować dla siebie w chwili, gdy są one kwestionowane przez władzę i tych, którzy przemawiają w jej imieniu.

A więc teraz grupa, która na skutek działań lewicy przestała siebie postrzegać jako zmobilizowaną, odbudowuje się wokół innej zasady, tym razem narodowej; na afirmacji siebie jako „uprawnion...

Rozwiń Zwiń Zobacz więcej

Jednak po namyśle zaczynam podejrzewać, że rasizm mojej matki i jadowita pogarda, jaką zawsze żywiła (ona, córka imigranta!) do robotników – imigrantów w ogóle, a „Arabów” w szczególności – była dla niej, należącej do grupy społecznej, której stale wszystko przypominało o jej gorszości, sposobem, żeby poczuć się kimś lepszym niż ludzie jeszcze bardziej poniżeni. Sposobem dowartościowania samej siebie przez dewaloryzację innych, to znaczy sposobem zaistnienia we własnych oczach.

Jednak po namyśle zaczynam podejrzewać, że rasizm mojej matki i jadowita pogarda, jaką zawsze żywiła (ona, córka imigranta!) do robotników – imigrantów w ogóle, a „Arabów” w szczególności – ...

Rozwiń Zwiń Zobacz więcej