Księga ryb Williama Goulda

Richard Flanagan to australijski pisarz, którego twórczość polubiłem od razu po przeczytaniu pierwszej książki, zarówno za styl, jak i świetne fabuły, które są zawsze niezwykłe, oryginalne i nietuzinkowe. Na ogół to powieści historyczne, ale napisane w taki magiczny sposób (nasuwając mi na myśl gatunek zwany realizmem magicznym, ale nie wiem czy można je tak zaklasyfikować), że czytelnik czuje się oczarowany niemalże z od samego początku.

Mając za sobą "Pragnienie", "Nieznaną terrorystkę" i "Śmierć przewodnika" postanowiłem teraz sięgnąć po "Księgę ryb Williama Goulda", która mi jeszcze zalegała na półce i czekała na swoją kolej. I po przeczytaniu dalej podtrzymuję, że to kolejna niezwykła książka, ale tym razem już nie przypadła mi do gustu tak, jak pozostałe.

Akcja powieści rozgrywa się w latach dwudziestych XIX wieku, gdzie żyje mężczyzna znany jako William Buelow Gould. To skazany na życie w najbardziej brutalnej kolonii karnej zarządzanej przez obłąkanego Komendanta na jednej z wysepek Tasmanii fałszerz, morderca, kłamca i artysta, który rysuje na polecenie miejscowego lekarza złowione ryby i spisuje historię pełną okrucieństwa, brzydoty i brutalności - zarówno o kolonii, jak i o swoim pobyciu w niej. Wiele lat później pewien handlarz antyków znajduje zapiski Goulda oprawione i zatytułowane jako "Księga ryb". Przypadkowy znalazca nie zdaje sobie sprawy jak bardzo te zapiski Goulda wpłyną na jego życie.

Flanagan po raz kolejny umiejscawia swoją książkę na Ziemi Van Diemiena (dawna nazwa Tasmanii), co utwierdza mnie tylko w przekonaniu jak bardzo przywiązany jest do Australii, jej dziedzictwa i historii, którą poznajemy coraz lepiej w kolejnych jego książkach. Tytułowy bohater Gould to postać, która istniała naprawdę, a jego rzeczywiste obrazy (wygrzebane z tasmańskich archiwów i bibliotek przez autora) zostały wykorzystane do napisania tej powieści. Niezwykły jest sposób napisania tej książki, bowiem składa się z dwunastu rozdziałów, których nagłówki zatytułowane są różnymi nazwami ryb rysowanych przez Goulda (konik morski, wargacz, jeżówka, skaber, skórzasta płastuga, żmijak piaskowy, piłonos, rozdyma, klinek australijski, rak australijski, piotrosz i smok morski) i każdy z tych rozdziałów stanowi jakby osobną inspirację dla postaci - to znaczy po prostu, że każdy rozdział to inna ryba ze swoją charakterystyką przełożoną na wydarzenia i postaci, które się w tym danym rozdziale znajdują/ dzieją.

Uśmiechałem się pod nosem, że to książka dla mnie, bo mój znak zodiaku to ryby, ale niestety nie zachwyciła mnie tak jak inne. Jest melancholijna, filozoficzna, początkowo bardzo smętna i mało zajmująca (w trakcie lektury też bywają momenty, które mnie nie zaciekawiły). Potem okazało się, że się rozkręciło i zaczęło się dziać coś ciekawego, pojawiło się sporo zabawnych scen, tekstów, anegdotek (np. scena, gdzie lekarz, który po tym jak utracił swój organ płciowy, popadł w samotność, a jego jedynym kompanem rozmów była pokaźnych rozmiarów świnia, która zdawało się, że nie może go słuchać). Sporo jest w tym okrucieństwa, kiedy Gould opisuje, co Komendant wyprawiał z nim i z innymi skazańcami, jak byli traktowani (poniewierani, torturowani itp), i ogólnie jak wiele złych rzeczy się działo na tej wysepce i wśród społeczeństwa kolonii. Jest w tym też pewna doza piękna i wzruszeń, kiedy Gould - pomimo swojego ciężkiego położenia - opisuje niektóre sceny z kobietami czy chociażby przedstawia swoje obrazy ryb i zachwyca się nimi. Ryby przewijają się przez całą książkę i własnie ten zabieg z rozdziałami i wpleceniem ich w powieść jest bardzo nietuzinkowy.

Ogólnie "Księga ryb Williama Goulda" jest książką bardzo specyficzną i niezwykłą. Styl i forma ponadprzeciętne na pewno. Mimo że mnie nie zachwyciła nie żałuję czasu na jej przeczytanie, bo nie każda fabuła musi mi pasować, ale sposób jej wykonania jest na tyle dobry, że tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że to autor dla mnie i na pewno dla wielu innych wybrednych czytelników. Ale nie polecam tej książki czytelnikom, którzy autora jeszcze nie znają. Polecam sięgnąć wcześniej po inne, chociażby te, które wspomniałem wcześniej.

https://swiat-bibliofila.blogspot.com/2020/07/ksiega-ryb-williama-goulda-richard.html

Richard Flanagan to australijski pisarz, którego twórczość polubiłem od razu po przeczytaniu pierwszej książki, zarówno za styl, jak i świetne fabuły, które są zawsze niezwykłe, oryginalne i nietuzinkowe. Na ogół to powieści historyczne, ale napisane w taki magiczny sposób (nasuwając mi na myśl gatunek zwany realizmem magicznym, ale nie wiem czy można je tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znój niewarty zachodu
Po interesującej " Nieznanej terrorystce" i mających szanse na arcydzieło "Ścieżkach północy" ta książka Flanagana męczy, irytuje, w ogóle nie zaciekawia (rzecz jasna mnie). Pod płaszczykiem postmodernistycznej prostoty wydaje się zbędnym ćwiczeniem wytrwałości czytelnika. Cóż, okazuje się, że dzieła Australijczyka są bardzo nierówne, wystarczy wziąć do ręki ostatnią "Pierwszą osobę", żeby przekonać się, że to pisarz piszący często nudnie i żmudnie. Rozczarowanie!

Znój niewarty zachodu
Po interesującej " Nieznanej terrorystce" i mających szanse na arcydzieło "Ścieżkach północy" ta książka Flanagana męczy, irytuje, w ogóle nie zaciekawia (rzecz jasna mnie). Pod płaszczykiem postmodernistycznej prostoty wydaje się zbędnym ćwiczeniem wytrwałości czytelnika. Cóż, okazuje się, że dzieła Australijczyka są bardzo nierówne, wystarczy wziąć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

OCENA-4/10 MOŻE BYĆ

Powieść „KSIĘGA RYB WILLIAMA GOULDA” Richarda Flanagana uznawana jest za wybitną, najlepszą tego autora, wpisującą się w listę arcydzieł literatury współczesnej, czy tak jest rzeczywiście?, otóż każdy czytelnik musi przekonać się o tym sam, sięgając po tę pozycję. Z ocen które mają swoje odzwierciedlenie na Lubimy Czytać widać jednoznacznie, że powieści daleko do arcydzieła i nie trudno się z tym zgodzić.

Otóż w mojej ocenie powieść nie oczarowuje, zdecydowanie jest gorsza od „ŚCIEŻEK PÓŁNOCY”, choć tematycznie porusza zbliżone tematy bowiem skupia się na przetrwaniu, egzystencji w najcięższych warunkach dla człowieka w pierwszym przypadku w obozie jenieckim podczas drugiej wojny światowej, w opiniowanej zaś książce w kolonii karnej Imperium Brytyjskiego w XIX wiecznej Tasmanii.

Ujmując w dużym skrócie powieść obejmuje dwa okresy w czasoprzestrzeni bowiem rozpoczynamy ją w czasach współczesnych kiedy to Sid Hammet sprzedawca postarzałych souvenirów dla turystów odnajduje „KSIĘGĘ RYB”, która stanowi tło oraz symbol tej historii, bowiem dzięki niej przenosimy się do XIX wiecznej Tasmanii do kolonii karnej Sarah Island Imperium Brytyjskiego, poznając mroczną historię regionu czyli współczesnej Australii i Tasmanii. To przeciwne dzieło opisujące życie w kolonii karnej z pewnością niejednego czytelnika poruszy a innego zszokuje. Smaczku tej opowieści dodaje fakt że bohater William Baelow Gould istniał naprawdę, a jego „KSIĘGA RYB” jest zabytkiem wpisanym na listę UNESCO.

Narracja ma charakter monologu i ta forma nie przypadła mi do gustu, gawędziarski styl, nieco wulgaryzmów, chaos w opisywanej historii, fikcja zmieszana z prawdą, świat materialny i duchowy, mnogość postaci, symbolika, zapis myśli oraz poglądów skazańca z kolonii karnej nieco mnie wymęczył a momentami nużył. Reasumując książka niesie ze sobą niewątpliwe wartości literackie, ale nie był to właściwy czas dla mnie aby po nią sięgnąć, stąd moja niska ocena. Pozdrawiam. Jack_

OCENA-4/10 MOŻE BYĆ

Powieść „KSIĘGA RYB WILLIAMA GOULDA” Richarda Flanagana uznawana jest za wybitną, najlepszą tego autora, wpisującą się w listę arcydzieł literatury współczesnej, czy tak jest rzeczywiście?, otóż każdy czytelnik musi przekonać się o tym sam, sięgając po tę pozycję. Z ocen które mają swoje odzwierciedlenie na Lubimy Czytać widać jednoznacznie, że powieści...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Swobodnie napisana powieść, w której surrealizm miesza się z wulgarnością, okrucieństwem i niewiarygodnością narratora. Problemem Księgi ryb Williama Goulda jest to, że sprawia wrażenie dzieła niedbałego, nieustrukturyzowanego, przez co trudno o chęć kontynuacji lektury. Książka stanowi zapis myśli człowieka z nizin społecznych, dla którego własne wyobrażenia stanowią rzeczywisty przebieg wydarzeń. William Gould to człowiek brutalny, kierujący się prymitywnymi instynktami, na skutek czego lektura jego przemyśleń nie stanowi najprzyjemniejszych, a tym bardziej najciekawszych. Momentami autor całkowicie zrywa z tą konwencją i poszukuje idei górnolotnych, pełnych emocji, niosących przesłanie o życiu i świecie, co nie pasuje do narratora. Świat XIX wiecznej Tasmanii, stanowi tylko tło, mylny jest opis na okładce, iż powieść przekazuje historię kolonii karnej. Ukazuje bowiem jedynie wizję pewnego szalonego człowieka, który sam zaznacza, że nie zamierza mówić prawdy. Podobnie motyw ryb powtarza się tylko po to, aby strawniejsze było dziwaczne zakończenie.

Swobodnie napisana powieść, w której surrealizm miesza się z wulgarnością, okrucieństwem i niewiarygodnością narratora. Problemem Księgi ryb Williama Goulda jest to, że sprawia wrażenie dzieła niedbałego, nieustrukturyzowanego, przez co trudno o chęć kontynuacji lektury. Książka stanowi zapis myśli człowieka z nizin społecznych, dla którego własne wyobrażenia stanowią...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sowizdrzalski początek powieści budził pewne nadzieje. Niestety zasadnicza cześć powieści chaotyczna, meandrująca wokół brudu i cierpienia pierwszych osadników/więźniów Tasmanii nie uwodzi. Implikowane nawiązanie do Jadra ciemności Conrada, czy też Moby Dicka Melville’a wychodzi tylko tej książce na niekorzyść. Zagłębiając się w lekturze miało się wrażenie, że to wszystko już kiedyś, gdzieś się czytało. Irytującym doznaniem było przedzieranie się przez uproszczony pod względem psychologicznym obraz bohaterów powieści w poszukiwaniu jakiegoś drugiego dna. Bez kontentujących rezultatów. Jak dotąd najgorsza książka Flanagana. Duże rozczarowanie.

Sowizdrzalski początek powieści budził pewne nadzieje. Niestety zasadnicza cześć powieści chaotyczna, meandrująca wokół brudu i cierpienia pierwszych osadników/więźniów Tasmanii nie uwodzi. Implikowane nawiązanie do Jadra ciemności Conrada, czy też Moby Dicka Melville’a wychodzi tylko tej książce na niekorzyść. Zagłębiając się w lekturze miało się wrażenie, że to wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zapiski albo myśli skazańca przebywającego w kolonii karnej w Australii. Dobry klimat chociaż język czasem wciska w fotel. Czekam na ekranizacje dokonana przez Tarantino!

Zapiski albo myśli skazańca przebywającego w kolonii karnej w Australii. Dobry klimat chociaż język czasem wciska w fotel. Czekam na ekranizacje dokonana przez Tarantino!

Pokaż mimo to

Przeczytałam trzy książki Richarda Flanagana; każdą czytałam z wielkim zainteresowaniem i zaciekawieniem, mimo że żadna z nich nie należała do łatwych, wszystkie trzeba było poczuć, wgryźć się w ich klimat, styl autora. Jednak "Księgi ryb ..." nie mogę pokonać, po prostu mi ona nie leży. Pewnie dlatego dobrnęłam zaledwie do 1/3 objętości powieści i postanowiłam ją odłożyć. Nie wystawiam oceny, bo byłoby to nie fair, bo być może książka zasługuje na wysoką notę, ale o tym będę mogła się przekonać dopiero po przeczytaniu całości.

Wszystkie książki Flanagana dzieją się na Tasmanii, gdzie na przełomie XVIII i XIX wieku Brytyjczycy założyli kolonie karne dla tych obywateli, którzy nie wpasowali się w ich świat i światopogląd. W takie nieznane nikomu piekło trafił bezterminowo William Buelow Gould (sam się tak nazwał), młody człowiek, którego skazano za drobne przestępstwa i biedę. Opisuje on w dość chaotyczny sposób swoje życie, posiłkuje się różnego typu dygresjami, nawiązuje do postaci literackich, itp. Z tych kilkudziesięciu przeczytanych stron można przewidzieć losy bohatera w tym okrutnym świecie; okrucieństwo, łamanie wszelkich praw ludzkich, bestialstwo, poniżanie. Wyspa Sara, na której uwięziony był Gould stała się niejako prywatną własnością Komendanta i jego współpracowników. Jemu tamtejszy Lekarz powierzył obowiązek sporządzania rysunków ryb, co staje się w konsekwencji jego azylem i ucieczką od rzeczywistości.

Reszta pozostaje jedynie w moich domysłach i wyobraźni. Być może za jakiś czas wrócę do tej lektury, ale na dziś wystarczy.

Przeczytałam trzy książki Richarda Flanagana; każdą czytałam z wielkim zainteresowaniem i zaciekawieniem, mimo że żadna z nich nie należała do łatwych, wszystkie trzeba było poczuć, wgryźć się w ich klimat, styl autora. Jednak "Księgi ryb ..." nie mogę pokonać, po prostu mi ona nie leży. Pewnie dlatego dobrnęłam zaledwie do 1/3 objętości powieści i postanowiłam ją odłożyć....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skończyłam czytać „Księgę ryb…” kilka dni temu. Uświadomiłam sobie jednak, że ociągam się z napisaniem opinii o tej książce z bardzo prozaicznego powodu. Otóż nie wiem co napisać i jak to zrobić, by nie spłycić tej historii, by nie zgubić tego, co mnie najbardziej poruszyło, by nie zniechęcić nikogo do jej lektury.
Czytając Księgę Flanagana cały czas balansuje się między odrealnionymi światami, w których poruszamy się jak w błotnej mazi wraz głównym bohaterem, człowiekiem o wielu twarzach. W historię wprowadza nas drobny fałszerz Sid Hammet, który zarabia na życie „dodając” lat meblom. W sklepie ze starociami zupełnie przez przypadek znajduje w starej chłodziarce Księgę ryb Williama Goulda, zniszczony wolumin zawierający nie tylko rysunki 12 ryb, ale także swego rodzaju pamiętnik zapisany na wszystkim, na czym pisać się dało i wszystkim, co tylko do pisania służyć mogło. Kiedy traci Księgę postanawia odtworzyć dzieło – spisać ją na nowo i to postanowienie przenosi nas (tym razem) z Williamem Gouldem na Sarah Island do jednej z najokrutniejszych angielskich kolonii karnych. Tam właśnie Brytyjczycy wysyłali od 1803 r. tych skazańców, którzy według ówczesnych kryteriów zasługiwali na najokrutniejszą karę za swe zbrodnicze czyny – według Normana Davisa najmłodszy skazany miał 9 lat i ukradł zabawki – to taka mała dygresja nie do końca związana z książką. Gould najwyraźniej potrafił malować, w związku z tym trafił „na służbę” do miejscowego lekarza o uniwersyteckich aspiracjach, który marząc o zostaniu członkiem Towarzystwa Naukowego w Londynie chce stworzyć swego rodzaju atlas ryb pływających w wodach otaczających wyspę. Każda ryba to postać – historia, to opis szaleństwa, odczłowieczenia, utraty godności, to przeskakiwanie od jednego opowiadającego do drugiego, to mieszanie miejsc i czasu, materii i ducha, gdzie nic ani nikt, nie jest tym, czym lub kim się wydaje. Jedynym stałym i niezmiennym elementem, ale również oglądanym i przeżywanym z perspektywy wielu postaci jest miłość do kobiety, wielokrotnie unurzana w odmętach brudu kloaki i wszechobecnego okrucieństwa, a jednak niepowtarzalna i niezniszczalna. Czytając Księgę odnosi się wrażenie, że to chora wyobraźnia podsuwa autorowi coraz to nowe sposoby torturowania, męczenia, poniżania i uśmiercania bohaterów. Ale nic bardziej mylnego. Chociaż się oburzamy, otrzepujemy z obrzydzenia, chociaż nie chcemy czytać o wrzodach, syfilisie, kikutach, świniach pożerających ludzi, trumnach z dziurkami do podtapiania, czaszkach w beczkach i ludzkim mięsie, nie uciekniemy od tych obrazów, bo to one zapewne są w tej historii prawdziwe, bo to one tworzą prawdziwą historię Tasmanii i to one oddają najlepiej dramat istot skutych łańcuchami, które w takich koloniach kończyły swe ziemskie bytowanie. Czy dziwi zatem, że z opowieścią żegna nas człowiek – ryba?
Nie sposób opisać wszystkich emocji, które towarzyszą czytaniu tej książki – zaciekawienie, fascynacja, obrzydzenie, oburzenie, zgroza, zagubienie, niezrozumienie, objawienie, wzruszenie itd. Z całą pewnością Flanagan jawi się po raz kolejny jako człowiek, któremu niełatwa przeszłość Tasmanii leży na sercu, którego przeszłość ta uwiera i który znalazł magiczny sposób, by nam o niej opowiedzieć.
Gorąco polecam

Skończyłam czytać „Księgę ryb…” kilka dni temu. Uświadomiłam sobie jednak, że ociągam się z napisaniem opinii o tej książce z bardzo prozaicznego powodu. Otóż nie wiem co napisać i jak to zrobić, by nie spłycić tej historii, by nie zgubić tego, co mnie najbardziej poruszyło, by nie zniechęcić nikogo do jej lektury.
Czytając Księgę Flanagana cały czas balansuje się między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Richard Flanagan za pomocą dość niekonwencjonalnego konceptu, sprowadzającego się do quasi charakterystyki dwunastu ryb, opowiada historię, która porusza totalnie, bo to nie jest idylliczna baśń o świecie ryb, ale okrutna pieśń o życiu ludzi, a konkretyzując, o tym jak bardzo się nienawidzą i w jaki sposób wobec tego nawzajem się wykańczają. Główny bohater William Buelow Gould trafia do kolonii karnej, w zasadzie nawet do końca nie wiadomo z jakiej przyczyny, na jednej z wysp Tasmanii. Tam początkowo poddawany jest, jak każdy inny zesłaniec, nieludzkiemu traktowaniu, postrzegany jako ktoś z gatunku podludzi, notabene - również jak każdy inny skazaniec. Z czasem jednak sytuacja się zmienia, bo udaje mu się awansować w tej przedziwnej, jeśli można tak powiedzieć, więziennej hierarchii, jako że okazuje się, iż ma talent. Zaczyna malować ryby. Właściwie nie wiadomo w jakim celu, ale, bądź co bądź, robi to na zlecenie lekarza o chorobliwych ambicjach, zabiegającego o członkostwo w prestiżowej grupie naukowców londyńskich. Nigdy do niej, mimo obietnic i zapewnień, jednak nie dołącza, co również, jak się okazuje, jest wynikiem ludzkiego wyrachowania. Istotne dla talentu Goulda jest to, że poza malowaniem, z lepszym lub gorszym skutkiem, fauny morskiej, tworzy swoistego rodzaju kronikę do tychże właśnie obrazków, zapisując niehumanitarne, aczkolwiek nie tylko, wydarzenia z Ziemi Van Diemena. Ipso facto uautentyczniając historię tego, co dzieje się w kolonii karnej, gdyż pewnego razu odnajduje oficjalne zapisy przebiegu dni na tasmańskiej wyspie, zupełnie odbiegające od panującej tam rzeczywistości, czyli po prostu sfałszowane zgodnie z zasadą zachowania fasonu, że wszystko jest w porządku, podczas gdy zasadniczo nic takie nie jest. Oczywiście powieść ma wiele wątków typowych dla literatury tego typu, a więc nie stroni, bo i nie jest w stanie, od intertekstualizmu. Jednym z nich jest motyw ucieczki z wyspy. Pojawia się on kilkakrotnie stanowiąc dokuczliwy leitmotiv "Księgi ryb...", bo wciąż się ona nie udaje. Aż do momentu pochłaniającego całą kolonię pożaru. A wtedy wszystko się zmienia, bo zmienić się musi, i nawet nie głównie, jak można by domniemać, ze względu na sam żywioł.
Powieść Flanagana sygnowana jest przez krytyków skrajnymi określeniami jako z jednej strony przepełniona wspomnianym okrucieństwem i brzydotą, a z drugiej zaś jako piękna, a nawet wzruszająca. I najpewniej tak właśnie trzeba ją postrzegać, bo to powieść, która targa czytelnikiem. Irytuje zapisanymi wydarzeniami i wyzwala silną niezgodę na takie a nie inne - złe traktowanie człowieka przez człowieka, no i dociera do najbardziej skrytych pokładów ludzkiej wrażliwości i delikatności. "Księga ryb..." to pieśń o tym, co człowiek potrafi wykrzesać z własnego "ja", gdy tylko mu się na to pozwoli, gdy da się mu ku temu możliwości. To pieśń o człowieku, który naprawdę jest w stanie nie dostrzegać aż po granice nienormalności, wręcz dzikiego obłędu człowieczeństwa w drugiej osobie. Zatem to pieśń o podłości, znieczulicy i braku pamięci o tym, kim jesteśmy i że przyjdzie taki czas, w którym przestaniemy być kimkolwiek. To ostatnie, na szczęście, w powieści wybrzmiewa z całą mocą, dając nadzieję czytelnikowi na to, że nie wszystko jeszcze stracone, że nic nie jest niemożliwe. Flanagan opowiada tu również, co nie mniej ważne, o chęci stworzenia nowego, "lepszego" świata, który dzięki Bogu, nie został powołany do życia, bo to miałby być świat jednostkowych mrzonek, pożądań i wizji - świat klasycznie utopijny, w którym nie byłoby miejsca na dobro społeczne ani jakkolwiek rozumiane dobro wspólne.

Richard Flanagan za pomocą dość niekonwencjonalnego konceptu, sprowadzającego się do quasi charakterystyki dwunastu ryb, opowiada historię, która porusza totalnie, bo to nie jest idylliczna baśń o świecie ryb, ale okrutna pieśń o życiu ludzi, a konkretyzując, o tym jak bardzo się nienawidzą i w jaki sposób wobec tego nawzajem się wykańczają. Główny bohater William Buelow...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Księga ryb..." to, jak na razie, odkrycie sezonu. Historia byłaby stosunkowo prosta (stosunkowo, bo prawdziwa historia Goulda jest właściwie tak zakręcona, jak ta książka), gdyby nie sposób, w jaki została opowiedziana. Fikcja wymieszana z faktami w schizofrenicznych proporcjach, przy czym bardzo często to co uważamy, czytając, za fikcję, po sprawdzeniu okazuje się prawdą. Szalone prowadzenie narracji umożliwia opowiedzenie z sowizdrzalskim humorem nawet najstraszniejszej makabry, a tej tu niemało. Autor, Australijczyk z Tasmanii, rozlicza się też przy okazji z łotrowską historią swojego kraju. Plus ciągła gra z czytelnikiem w skojarzenia literackie, mniej i bardziej ukryte symbole i kody kulturowe. No i na koniec: poszukajcie w necie obrazów ryb prawdziwego Goulda. Są świetne.

"Księga ryb..." to, jak na razie, odkrycie sezonu. Historia byłaby stosunkowo prosta (stosunkowo, bo prawdziwa historia Goulda jest właściwie tak zakręcona, jak ta książka), gdyby nie sposób, w jaki została opowiedziana. Fikcja wymieszana z faktami w schizofrenicznych proporcjach, przy czym bardzo często to co uważamy, czytając, za fikcję, po sprawdzeniu okazuje się prawdą....

więcej

mniej

Pokaż mimo to