Łowcy kości

Wciąż jest dobrze.

Wciąż jest dobrze.

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra warta przeczytania Polecam

Książka bardzo dobra warta przeczytania Polecam

Pokaż mimo to

Książka bardzo dobra warta przeczytania

Książka bardzo dobra warta przeczytania

Pokaż mimo to

Najbardziej epicka i złożona fantastyka jaką w życiu przeczytałam. Wsiąka się w ten świat, bardzo spójny i idealnie wykreowany, jakby naprawdę istniał i pochłania się ponad 800 stronicową książkę z prędkością światła. Cała ta seria jest według mnie najbardziej porywającą serią fantastyki jaka powstała.

Najbardziej epicka i złożona fantastyka jaką w życiu przeczytałam. Wsiąka się w ten świat, bardzo spójny i idealnie wykreowany, jakby naprawdę istniał i pochłania się ponad 800 stronicową książkę z prędkością światła. Cała ta seria jest według mnie najbardziej porywającą serią fantastyki jaka powstała.

Pokaż mimo to

Po dwóch słabszych tomach MKP powraca w dobrym stylu. Może nie jest to poziom ze „Wspomnienia lodu” ale warto przeczytać tę książkę.
W fabule poznajemy Czternastą Armię, której po upadku buntu pozostaje już tylko zdobyć miasto Y’Gatan oblegane przez jednego z ocalałych buntowników, fanatycznego Leomana od Cepów. Śledzimy też dalsze losy Apsalar, niegdyś opętanej przez boga, patrona skrytobójców Kotyliona. I powraca również Karsa Orlog, nieustraszony olbrzym-zabójca. Jak gdyby było mało wojny między ludźmi dochodzi dodatkowo do wojny między bogami. Dzieje się naprawdę sporo a niektóre rozdziały są napisane w ten sposób, że praktycznie ciężko się oderwać. Około 900 stron i 80 postaci. Rozmach gwarantowany. Jest też trochę o bezduszności i fanatyczności władzy i jej ofiarach. Czytając Eriksona trzeba też przygotować się na to, że uśmierca niektóre ulubione postaci. Jednak to tylko przydaje realizmu jego opowieściom. Miałem momenty zwątpienia przy przebijaniu się przez MKP ale mimo wszystko będę kontynuował lekturę. Przede mną tom siódmy „Wicher Śmierci”. Polecam. Ocena bardzo dobra.
Acha, jeszcze słowo wyjaśnienia odnośnie tytułu. Łowcami Kości zostaje ochrzczona Czternasta Armia, która słynie ze swej waleczności.

Po dwóch słabszych tomach MKP powraca w dobrym stylu. Może nie jest to poziom ze „Wspomnienia lodu” ale warto przeczytać tę książkę.
W fabule poznajemy Czternastą Armię, której po upadku buntu pozostaje już tylko zdobyć miasto Y’Gatan oblegane przez jednego z ocalałych buntowników, fanatycznego Leomana od Cepów. Śledzimy też dalsze losy Apsalar, niegdyś opętanej przez boga,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No co tu dużo mówić? Dwie wielki potyczki i jak zwykle dopracowane na ostatni guzik. Ta trwoga o losy bohaterów w podziemiach Y'Ghatan oraz w porcie Malazu.

No co tu dużo mówić? Dwie wielki potyczki i jak zwykle dopracowane na ostatni guzik. Ta trwoga o losy bohaterów w podziemiach Y'Ghatan oraz w porcie Malazu.

Pokaż mimo to

To chyba najlepszy jak dotąd tom w serii :) Malazańscy żołnierze zawsze potrafią zaskoczyć :)

Więcej: http://nanikowy.blogspot.com/2016/11/owcy-kosci-steven-erikson.html

To chyba najlepszy jak dotąd tom w serii :) Malazańscy żołnierze zawsze potrafią zaskoczyć :)

Więcej: http://nanikowy.blogspot.com/2016/11/owcy-kosci-steven-erikson.html

Pokaż mimo to

Kolejny tom Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych trzyma poziom, lecz nie tak wysoki jakby sie chciało. Może wpływ na ocene ma to że przebijałem się przez niego przez bardzo długi czas. Historia uzupełnia wcześniejsze wątki oraz pokazuje znanych już wcześniej bohaterów. Zaczynam kolejny tom który mam nadzieje że porwie mnie...

Kolejny tom Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych trzyma poziom, lecz nie tak wysoki jakby sie chciało. Może wpływ na ocene ma to że przebijałem się przez niego przez bardzo długi czas. Historia uzupełnia wcześniejsze wątki oraz pokazuje znanych już wcześniej bohaterów. Zaczynam kolejny tom który mam nadzieje że porwie mnie...

Pokaż mimo to

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

O miłości i współczuciu (króciutko)

Hubert Przybylski

Po raz pierwszy, odkąd wziąłem się za Malazańską Księgę Poległych, wiem, o czym chcę napisać i jak to zrobić, ale nie wiem, jak zgrabnie zacząć o tym pisać. Częściowo dlatego, że "Łowcy Kości" nie ułatwiają mi zadania, bo znajdziemy to dalszy ciąg poglądów Eriksona na tematy, o których wspominałem przy omawianiu poprzednich tomów cyklu. Ale chyba przede wszystkim z tego powodu, że o miłości i współczuciu pisało już tylu innych, że zwyczajnie ciężko w tych kwestiach powiedzieć coś nowego. No cóż, spróbujmy...

W szóstym tomie Malazańskiej wracamy do żołnierzy dowodzonej przez Tavore Czternastej Armii, którzy teraz nazywają się Łowcami Kości. Stoi przed nimi zadanie zmiażdżenia ostatniego oddziału z Tornada Sha'ik, który schronił się w Y'Ghatanie - mieście słynącym z największej klęski, jaką poniosło Imperium Malazańskie. Wbrew pozorom, nie będzie to ostatnie zadanie stojące przed Czternastą, lecz początek długiej i krwawej drogi, którą będą musieli przejść. Ale to nie wszystko - nieco dalej, w innej części Siedmiu Miast, Korsa Orlong spotyka wiedźmę, Samar Dev, razem z którą wyruszy w daleką podróż, która zmieni ich oboje. I w dalszym ciągu to nie wszystko. Poznamy jeszcze dalsze losy kilkudziesięciu innych bohaterów sagi, w tym świeżo upieczonego Władcy Talii, Genoesa Parana, który ponownie będzie musiał wdziać mundur i na czele zdziesiątkowanego morem Zastępu Dujeka stanąć do walki z samą Poliel, Boginią Zarazy.

A skoro już jesteśmy przy zarazie i związanych z nią cierpieniami, zatrzymajmy się na chwilę przy współczuciu, którego bez cierpień innych by nie było. Tylko czy to, co odczuwamy na widok cierpiących bliźnich, tudzież zwierząt, można nazwać współczuciem*? Erikson mówi, że nie. Wg. niego o współczuciu można mówić tylko wtedy, kiedy potrafimy spojrzeć na świat oczami cierpiącego, zrozumieć, dlaczego cierpi (i nie chodzi tu tylko o ból fizyczny) i cierpieć razem z nim**. Jeśli nie spełnimy tych warunków, to nie możemy mówić o współczuciu, tylko o zwykłym politowaniu, poczuciu winy, czy czymkolwiek innym.

A teraz przejdźmy do czegoś, co również łączy się z cierpieniami - do miłości. Tutaj Erikson, na przykładzie Apsalar pokazuje, jak nie wolno marnować tej, czasami jedynej, jaką daje nam życie, szansy na szczęście. Miłość trzeba chwytać i nie puszczać. Korzystać z niej pełnymi garściami i pozawalać osobie kochanej na to samo. I nigdy, ale to przenigdy, nie odrzucać ukochanej osoby po to, żeby oszczędzić jej ewentualnego, płynącego z bycia razem cierpienia. Bo nie ma gorszego cierpienia, niż bycie odrzuconym przez ukochaną/ukochanego.

Czy jest jeszcze coś, co wyróżnia ten tom? Oczywiście, że jest. Jakbym nie wytężał swojej pamięci, jak bardzo bym jej nie orał próbując dokopać się do wspomnień o tych wszystkich tysiącach książek, które miałem przyjemność czytać (nie wspominając o jeszcze większej liczbie słabizn i średniaków), tak nie mogę sobie przypomnieć książki, której finałowa część byłaby równie długa, równie przepełniona akcją i równie mocno trzymałaby w napięciu, nie pozwalajacąc oderwać się od lektury. Jeśli ktoś z Was czytał powieść, której grubo ponad stustronicowy (i przypominam, że "Łowcy" są wydani w formacie większym niż normalnie i bez użycia bukw jak z czytanki dla sześciolatków), to ja bardzo chętnie mogę na ten temat podyskutować. Choćby na najbliższym Falkonie.

I to chyba tym razem na tyle. "Łowcy Kości" to jeden z najlepszych tomów Malazańskiej. To właśnie tutaj Erikson zaczyna wiązać wcześniejsze wątki i powolutku odkrywać przed nami zarys całości. Daję tylko solidne 9,5/10. Ale tylko dlatego, że wciąż jestem pod wrażeniem "Przypływów Nocy". I Tehola. I Bugga. I Shurq Ellale. I...


*oczywiście pomijamy tu takie odczucia, jak złośliwą satysfakcję (z dobrze ulokowanego w samym... hmmm... epicentrum męskości kolana), nienawiść (zaczekam chwileczkę i poprawię drugim kolanem), niepokój (czy aby sobie kolana nie uszkodziłem), ulgę (że jednak nie uszkodziłem i że mnie nie boli), i inne, tym podobne odznaki naszej ekstraordynarnie epickiej wręcz wrażliwości na odczuwany przez innych ból.

**nasi genialni uczeni odkryli, że typowy homo sapiens jest wyposażony w pewien mechanizm obronny, który ma ułatwić nam przetrwanie i który sprawia, że na widok ludzi, którzy odczuwają ból, sam potrafi poczuć ten sam ból. Na ten przykład, mężczyźni oglądający filmy z innymi mężczyznami, którzy zostali na owych nagraniach celnie trafieni w ... hmmm ... słabiznę, sami odczuwają ból w tych samych rejonach (oczywiście, jego poziom zależy od wrażliwości i podatności na sugestię widza). Mało tego, taki widok sprawia, że kurczą im się ich własne ... hmmm ... klejnoty. I nie śmiejcie się, bo to jest naprawdę naukowo udowodnione. Nie wiem, czy to nie działa na tej samej zasadzie, jak u roślin (które się odsuwają/odchylają od tej rośliny, która doznaje uszkodzeń i więdną). Jeśli tak, to mogłoby to znaczyć, że każde zielsko ma oczy...
Szlag. Właśnie sobie uświadomiłem, że od dziś, będąc w lesie lub na łące, będę czuł tremę związaną z publicznymi wystąpieniami.

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

O miłości i współczuciu (króciutko)

Hubert Przybylski

Po raz pierwszy, odkąd wziąłem się za Malazańską Księgę Poległych, wiem, o czym chcę napisać i jak to zrobić, ale nie wiem, jak zgrabnie zacząć o tym pisać. Częściowo dlatego, że "Łowcy Kości" nie ułatwiają mi zadania, bo znajdziemy to dalszy ciąg poglądów Eriksona na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W tej części Malazańskiej Księgi Poległych pojawia się coraz więcej wyjaśnień, a jednocześnie niewiadome namnażają się w niesamowitym tempie. Chaos i niedostatek informacji, z jakim można było się spotkać w poprzednich tomach, tutaj nie jest aż tak bardzo odczuwalny. Powieść wyróżnia się także niesamowitym klimatem, przestrzenie, krajobrazy, pustkowia i miasta są żywe, a wszelakie kultury i plemiona doskonale wykreowane. Każdy zakątek świata żyje swoim życiem i jest na swój sposób piękny, enigmatyczny.

W tej części Malazańskiej Księgi Poległych pojawia się coraz więcej wyjaśnień, a jednocześnie niewiadome namnażają się w niesamowitym tempie. Chaos i niedostatek informacji, z jakim można było się spotkać w poprzednich tomach, tutaj nie jest aż tak bardzo odczuwalny. Powieść wyróżnia się także niesamowitym klimatem, przestrzenie, krajobrazy, pustkowia i miasta są żywe, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to