Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tematyka książki ważka. Jak zwykle u Aleksijewicz - autorka pokazuje, jak wielkie sprawy wielkich ludzi odbijają się na niższych poziomach drabiny społecznej, jak bardzo różnorodna jest reakcja na traumatyzujące wydarzenia z przeszłości.
Zabrakło mi w tej książce jakiejś wewnętrznej konstrukcji - wspomnienia są wymieszane tematycznie ze sobą, przez co odbiór całości nieco się rozmywa.

Tematyka książki ważka. Jak zwykle u Aleksijewicz - autorka pokazuje, jak wielkie sprawy wielkich ludzi odbijają się na niższych poziomach drabiny społecznej, jak bardzo różnorodna jest reakcja na traumatyzujące wydarzenia z przeszłości.
Zabrakło mi w tej książce jakiejś wewnętrznej konstr...

Rozwiń

Zwiń

Za mało kosmosu w kosmosie - za to znacznie więcej o naszym miejscu w nim. Interesująca pozycja, miejscami filozoficzna, odwołująca się zarówno do czasów starożytnych jak i dalekiej przyszłości. Niemniej - zbyt rozwodniona, za mało treści w tej "kosmicznej" zupie. Polecam - warto, zwłaszcza gdy ktoś dopiero rozpoczyna eksplorację tej dziedziny wiedzy.

Za mało kosmosu w kosmosie - za to znacznie więcej o naszym miejscu w nim. Interesująca pozycja, miejscami filozoficzna, odwołująca się zarówno do czasów starożytnych jak i dalekiej przyszłości. Niemniej - zbyt rozwodniona, za mało treści w tej "kosmicznej" zupie. Polecam - warto...

Rozwiń

Zwiń

Doprawdy, w całkiem przyjemnych czasach przyszło nam żyć, biorąc pod uwagę, co medycyna potrafiła ledwie 150 lat temu. To, co zawsze najbardziej mnie zaskakuje, to fakt wymuszania zmian oddolnie - przez społeczeństwo (w tym przypadku pacjentów) - wydawałoby się przecież, że za zmianami na lepsze pierwsi powinni optować eksperci w danej dziedzinie.
-1 za formę, nie do końca odpowiadało mi powiązanie historii chirurgii z osobistymi przeżyciami narratora.

Doprawdy, w całkiem przyjemnych czasach przyszło nam żyć, biorąc pod uwagę, co medycyna potrafiła ledwie 150 lat temu. To, co zawsze najbardziej mnie zaskakuje, to fakt wymuszania zmian oddolnie - przez społeczeństwo (w tym przypadku pacjentów) - wydawałoby się przecież, że za zmianami na ...

Rozwiń

Zwiń

Nieco za dużo wątków, książka nie jest tak spójna jak jej pierwsza część. Za to pomysł na Mikuna jest na tyle oryginalny, że z chęcią będę śledził dalej.

Nieco za dużo wątków, książka nie jest tak spójna jak jej pierwsza część. Za to pomysł na Mikuna jest na tyle oryginalny, że z chęcią będę śledził dalej.

Zacząć książkę (ba, całą serię) takim trzęsieniem ziemi, a mimo tego utrzymać uwagę czytelnika do końca - zdecydowanie gratulacje dla autora. Sztampowa postać Mikuna (typowy glina po przejściach i z zasadami), nieco więcej różnorodności wśród postaci drugoplanowych, ciekawie opisane "realia" (oby nie) pracy śledczych, oraz oczywiście antagonista, w rysie którego widać fascynację Kościelnego seryjnymi zabójcami. Ta mieszanka wypaliła. Ciekawym tylko, w jaki sposób autor przeskoczy rekina w 2 tomie.

Zacząć książkę (ba, całą serię) takim trzęsieniem ziemi, a mimo tego utrzymać uwagę czytelnika do końca - zdecydowanie gratulacje dla autora. Sztampowa postać Mikuna (typowy glina po przejściach i z zasadami), nieco więcej różnorodności wśród postaci drugoplanowych, ciekawie opisane "...

Rozwiń

Zwiń