Droga Królów

Genialna, pora chyba kupić 3 tom

Genialna, pora chyba kupić 3 tom

Pokaż mimo to

Jako wierna fanka nie jestem, niestety, do końca obiektywna, recenzując powieści autorstwa Brandona Sandersona. Bardzo chcę znaleźć jakiekolwiek wady, ale zwyczajnie nie mogę.
Tym bardziej trudno mi je znaleźć w pierwszym tomie „Archiwum burzowego światła”, czyli w „Drodze Królów”. Od tytułu po ostatni rozdział, wszystko po prostu idealnie się zgrywa. Każdy bohater ma jakieś znaczenie, nawet jeżeli na razie jest puzzlem, którego nigdzie nie potrafimy dopasować, wiadomo, że w przyszłości ten jeden niezrozumiany przez nas wątek gładko wejdzie na swoje miejsce. Powieści Sandersona, zwłaszcza ta historia, nasuwają mi na myśl skojarzenie z kubistycznymi obrazami. Z początku nie do końca wiadomo, co artysta ma na myśli, nie do końca potrafimy wszystkie elementy złączyć w jedno, ale kiedy się dopatrzymy, widzimy po prostu jedną całość ukazaną z wielu stron naraz.
Właśnie tak jest i tu. Jak historia młodej Shallan łączyć się ma z oznakowanym jako „niebezpieczny” niewolnikiem przydzielonym do Mostu Numer Cztery? Jaki te postacie mogą mieć związek z honorowym Dalinarem czy jego łamiącym niewieście serca synem Adolinem?
Szczerze? Sama dopiero po skończeniu pierwszej części zdążyłam ułożyć jakiś ułamek tej układanki i jeszcze trochę mi zostało luźnych puzzli.
Ufam jednak Sandersonowi po trylogii „Z mgły zrodzonego” i „Rozjemcy” oraz „Elantris”.
„Droga królów” zaczyna się od uczty na cześć pokoju między Alethekarem oraz ludem Parshendi. Nikt nie spodziewa się jednak skrytobójcy, który... Wcale nie ma działać skrycie.
Potem narracja przenosi się już parę lat do przodu i poznajemy parę głównych bohaterów, to jest: Kaladina, Dalinara oraz Shallan.
Kaladina historia zaczyna się w wozie handlarza niewolnikami, gdzie poznaje sprena o imieniu Syl (która wcale nie jest zwykłym sprenem). Towarzyszymy mu w wędrówce na Strzaskane Równiny, podczas której dowiadujemy się powoli kim był wcześniej i skąd pochodzi. Każda informacja jest czytelnikowi udzielana w odpowiednim momencie, retrospekcje są fragmentaryczne i nie przytłaczają czytelnika. Nie ma się również ochoty ich skończyć i przejść do właściwej akcji, ponieważ dzięki temu, w jakim punkcie opowieści poznajemy Kaladina, jesteśmy ciekawi jak do niego doszedł. W tym miejscu chciałabym zaznaczyć, że zupełnie inne uczucia towarzyszyły mi, gdy w trzecim bodajże tomie „Szklanego tronu” musieliśmy zapoznać się z Czarnodziobymi i Trzynastką. Retrospekcje lub wątki poboczne, nie mające wpływu na fabułę, przynajmniej istotnego, nie należą do moich ulubieńców. Tam jednak, gdzie Maas, według mnie, nie poradziła sobie z żonglerką kilkoma narracjami, tam Sanderson zrozumiał idealnie, czego czytelnik potrzebuje. Napięcia, związku z główną linią fabularną i portretu psychologicznego bohatera. I to nam właśnie zaserwował.
Podobnie ma się sprawa z postacią Shallan. Co prawda, autor już nie raczy nas taką ilością retrospekcji, właściwie nie ma ich wcale. Jednocześnie jednak nie znamy do końca motywów Shallan, kierujących nią do dostania się na nauki do Jasnah. Pewne słowa bohaterki, jej myśli, luźne nawiązania do przeszłości mogą nam pomóc się domyślać czegoś, jednak nigdy w pełni nie możemy być pewni jej motywacji. Nie, dopóki znajdziemy się w kulminacyjnym momencie wątku, kiedy to wszystkie tajemnice wychodzą na jaw.
Plus również za to, że po raz kolejny Sanderson stworzył bohatera, który cały czas wydaje się być przyjacielem, a okazuje się wrogiem postaci. Również w „Rozjemcy” zastosował taki zabieg, tyle że tam trzymał się zasady „najciemniej pod latarnią”. Tym razem inaczej podszedł do tematu.
Naprawdę chciałabym się do czegoś przyczepić, ponieważ ten wywód brzmi raczej jak kolejne uwielbienie fana, ale nie potrafię zwyczajnie znaleźć czegoś, co by było istotną wadą. Jedyne co mi troszeczkę mogło przeszkadzać do opis zmagań Mostu Czwartego, dokładne sprawozdanie z bitwy i ich działań. Jednakże z drugiej strony nie spowalniało to mojego tempa czytania, nie przeszkadzało i było istotne potem dla fabuły więc... Chyba dalej nie mam na co gderać.
Poza tym, zbudowanie świata przedstawionego, wielowymiarowi bohaterowie (również ci drugoplanowi, a czasem nawet i ci w tle!), umiejętne budowanie napięcia, nieoczywiste zwroty akcji i decyzje bohaterów, a także świetny styl, nawiązanie do sztuki i filozofii... Mogę jedynie siedzieć i rwać włosy z głowy, że sama na niektóre pomysły nie wpadłam, ponieważ Cosmere to tak bajeczny i abstrakcyjny, a jednocześnie konsekwentnie zbudowany i logiczny świat, że pozostaje mi tylko zazdrościć, uwielbiać i czytać dalej.

Jako wierna fanka nie jestem, niestety, do końca obiektywna, recenzując powieści autorstwa Brandona Sandersona. Bardzo chcę znaleźć jakiekolwiek wady, ale zwyczajnie nie mogę.
Tym bardziej trudno mi je znaleźć w pierwszym tomie „Archiwum burzowego światła”, czyli w „Drodze Królów”. Od tytułu po ostatni rozdział, wszystko po prostu idealnie się zgrywa. Każdy bohater ma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wywołujący emocje bohaterowie. Rewelacyjnie połączone wątki. Interesująca, inna powieść. Może w pierwszym tomie autor trochę przynudza, ale Sanderson lubi szczegóły :). Później akcja nabiera tempa, a czytelnik wypieków. Polecam, czekam z niecierpliwością na kolejny.

Wywołujący emocje bohaterowie. Rewelacyjnie połączone wątki. Interesująca, inna powieść. Może w pierwszym tomie autor trochę przynudza, ale Sanderson lubi szczegóły :). Później akcja nabiera tempa, a czytelnik wypieków. Polecam, czekam z niecierpliwością na kolejny.

Pokaż mimo to

Genialna książka, choć straszy rozmiarem, warto sięgnąć po tą pozycję. Wolno się rozkręca, ale rozwija się z czasem, a ostatnie 200 stron czyta się jednym tchem. Mnie najbardziej do gustu przypadł Kaladin jako niewolnik. Następna część już w drodze :)

Genialna książka, choć straszy rozmiarem, warto sięgnąć po tą pozycję. Wolno się rozkręca, ale rozwija się z czasem, a ostatnie 200 stron czyta się jednym tchem. Mnie najbardziej do gustu przypadł Kaladin jako niewolnik. Następna część już w drodze :)

Pokaż mimo to

Mała czcionka, tomiszcze opasłe jak karaluch - a przeczytane bez chwili znudzenia!

Mała czcionka, tomiszcze opasłe jak karaluch - a przeczytane bez chwili znudzenia!

Pokaż mimo to

Jest to pierwsza z książek Sandersona, którą przeczytałam w całości i jestem zachwycona. Co prawda bardzo długo nie mogłam połapać się w jego uniwersum, alternatywność i ilość szczegółów przytłoczyła mnie, ale gdy zaczęłam już rozumieć ten świat- chcę więcej! Gdy tylko nadarzy się okazja, będę połykać wszystko spod pióra tego autora :D

Jest to pierwsza z książek Sandersona, którą przeczytałam w całości i jestem zachwycona. Co prawda bardzo długo nie mogłam połapać się w jego uniwersum, alternatywność i ilość szczegółów przytłoczyła mnie, ale gdy zaczęłam już rozumieć ten świat- chcę więcej! Gdy tylko nadarzy się okazja, będę połykać wszystko spod pióra tego autora :D

Pokaż mimo to

Fantastyczna. To mój pierwszy kontakt z twórczością Sandersona i przyznaję, że dawno nie czytałam tak wciągającego fantasy. Początek pozornie mało zrozumiały, ale nie należy się zniechęcać, akcja później nabiera tempa i wątki zaczynają się rozwijać i krzyżować. Bardzo polecam.

Fantastyczna. To mój pierwszy kontakt z twórczością Sandersona i przyznaję, że dawno nie czytałam tak wciągającego fantasy. Początek pozornie mało zrozumiały, ale nie należy się zniechęcać, akcja później nabiera tempa i wątki zaczynają się rozwijać i krzyżować. Bardzo polecam.

Pokaż mimo to

Tak to sobie wyobrażałam! Witajcie!

Tak to sobie wyobrażałam! Witajcie!

Pokaż mimo to

W.S.P.A.N.I.A.Ł.A
Już nie mogę doczekać się kolejnych części

W.S.P.A.N.I.A.Ł.A
Już nie mogę doczekać się kolejnych części

Pokaż mimo to

To będzie chyba jedna z najkrótszych recenzji tej książki. Jednym słowem:
WOW O.o
Co tu się oddrogukrólewiło? :)

To będzie chyba jedna z najkrótszych recenzji tej książki. Jednym słowem:
WOW O.o
Co tu się oddrogukrólewiło? :)

Pokaż mimo to