Anthony Ryan

Po pierwszym tomie nie chciałem jeszcze nic pisać. Nie czytałem żadnych poprzednich książek. Jako głównego bohatera dostajemy średniowieczną wersję kapitana Picarda. Ma wszystko co powinien mieć idealny przywódca, podejmuje trafne decyzje. Autorytet chodzi za nim, a nie na odwrót. Przypadkowo poznane postacie albo go kochają albo nienawidzą, ale nigdy nie lekceważą. Może z kilkoma wyjątkami, które wpisują się na listę ofiar w tej książce. Cykl ma konstrukcję, która sprawiła, że odruchowo pomyślałem sobie "drużyna pierścienia" albo "Geralt idzie po Ciri". W sumie tak to się przedstawia. Bohater wyrusza w podróż. Szukał jednego, znalazł coś więcej i musiał zareagować. Większość cyklu to malownicze potyczki, bitwy, spotkania, podróże jednym słowem przygoda. Zakończenie satysfakcjonujące choć w moim odczuciu trochę niedopracowanych elementów doprawiło mi tę beczkę miodu łyżką dziegciu. Relacje bohatera z jego "wybranką". To jak związek idealistki-pacyfistki z realistą, który robi to co trzeba. W pewnym momencie to było męczące. Czasem pchała się w centrum zagrożenia tylko po to, żeby po wszystkim rugać bohatera za to, że musiał być brutalny. Po chwili "prosi" go, żeby uratował jakiegoś jej funfla. Dosłownie popycha go w kierunku rzeźni. Po wszystkim strzela focha sugerując chyba, że wszystko można rozwiązać przy pomocy dyskusji. Szczerze kibicowałem bohaterowi, żeby po wszystkim rzucił wszystko w diabły, wybrał Mi-Hahn i osiadł w Bieszczadach. Dla mnie ta nagła zmiana nastawienia Sherin w końcówce, kiedy ona bez mała rzuca mu się na szyję jest naciągana. Może to, że nie znam wcześniejszej historii tej pary sprawia, że nie jestem obiektywny, a może właśnie jestem? Perełka tej książki - Obvar. Wątek tej postaci bardzo mi się podobał. Podobne odczucia miałem w przypadku Ogara z "Gry o tron". Podobieństwo imion i traktowanie Obvara jako psa na posyłki. Ogar. Hmmm. To musi być taki easter egg autora albo ukłon w stronę Ogara :) Książki jak najbardziej polecam.