Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To czego nigdy nie mam dość to dobry thriller. Na książkę "Co kryją jej oczy?" wpadłam jak większość z nas - wysoka pozycja w rankingach zdobyła moja ciekawość. Nie wiedziałam czego się spodziewać po kolejnej fabule krecacej się wokół pary ludzi i ich pozornie idealnego życia, ale z całą pewnością nie spodziewałam się takiego zakonczenia. Sama książka mnie nie powaliła, ale daje na prawdę duży plus za nieoczekiwany i nietuzinkowy koniec.

To czego nigdy nie mam dość to dobry thriller. Na książkę "Co kryją jej oczy?" wpadłam jak większość z nas - wysoka pozycja w rankingach zdobyła moja ciekawość. Nie wiedziałam czego się spodziewać po kolejnej fabule krecacej się wokół pary ludzi i ich pozornie idealnego życia, ale z całą pewnością nie spodziewałam się takiego zakonczenia. Sama książka mnie nie powaliła, ale...

Już nie raz pisałam, że z czasem coraz trudniej o dobry thriller. Na "Kobietę w oknie" natrafiłam przypadkiem w księgarni i promyk intrygi jakim oświecił mnie krótki opis książki sprawił, że postanowiłam, iż będzie to moja kolejna lektura.

Przeczucie, przynajmniej tym razem, mnie nie zawiodło. Fabuła intrygująca. Główna bohaterka nakreślona jako postać bardzo złożona, chora na agorafobię - lek przed tłumem, ludźmi i wychodzeniem z domu.

"Wiem, co widziałam" to właśnie zdanie wokół którego krąży cała fabuła - tajemnicze morderstwo widziane z okna. Ale czy aby napewno się wydarzyło?

Książka napisana bardzo płynnie, równie dobrze przetłumaczona. Podzielona na 100 rozdziałów, co na pewno przyspiesza jej czytanie. dodatkowy plus za wtrącenie cytatów ze starych czarno-białych filmów. Bardzo lubię jak autor wykazuje się wiedzą podczas pisania książek. To samo tyczy się wtrąceń po francusku i wiedzy dot. psychologii. To wszystko sprawiło, że nie mogłam się oderwać, a to ostatnimi czasy sie nie zdarzało. Już po paru rozdziałach byłabym zbyt ciekawa tego co się okaże. Nie jest to dzieło literatury, ale biorąc pod uwagę sytuację i poziom obecnych thrillerów, tę książkę polecam.

Już nie raz pisałam, że z czasem coraz trudniej o dobry thriller. Na "Kobietę w oknie" natrafiłam przypadkiem w księgarni i promyk intrygi jakim oświecił mnie krótki opis książki sprawił, że postanowiłam, iż będzie to moja kolejna lektura.

Przeczucie, przynajmniej tym razem, mnie nie zawiodło. Fabuła intrygująca. Główna bohaterka nakreślona jako postać bardzo złożona,...

Książka "Źle towarzystwo" to średniej jakości thriller opowiadający historię pewnego przykrego zdarzenia podczas imprezy u Hannah, nastoletniej córki głównych bohaterów. Podczas czytanie, kiedy to faktyczny przebieg wydarzeń nie był jeszcze znany, przychodzili mi do głowy rozwiązania o niebo bardziej szokujące i podłe niż to finalne. Książka napisana w porządku. Dość ciekawe postacie i lekki język.

Przeczytałam, ale nie poleciła bym jej. Nic nie wniosła. Niczym nie urzekła. Taka sobie o książka, przeciętna i bez polotu.

Książka "Źle towarzystwo" to średniej jakości thriller opowiadający historię pewnego przykrego zdarzenia podczas imprezy u Hannah, nastoletniej córki głównych bohaterów. Podczas czytanie, kiedy to faktyczny przebieg wydarzeń nie był jeszcze znany, przychodzili mi do głowy rozwiązania o niebo bardziej szokujące i podłe niż to finalne. Książka napisana w porządku. Dość...

Już nie raz pisałam, że z upływem czasu "bestsellerowe" thrillery są coraz nudniejsze. Książka "Najmroczniejszy sekret" nie była niestety wyjątkiem od tej przykrej reguły.

Fabuła niczym nie zadziwia ani nie szokuje. Postacie same w sobie trochę przerysowane. Książka jest napisana w sposób pozbawiony jakiegokolwiek napięcia, czyta się szybko, ale bez większego zainteresowania.

Doczytałam, bo nie lubię porzucać lektur. Ale polecać nie będę.

Już nie raz pisałam, że z upływem czasu "bestsellerowe" thrillery są coraz nudniejsze. Książka "Najmroczniejszy sekret" nie była niestety wyjątkiem od tej przykrej reguły.

Fabuła niczym nie zadziwia ani nie szokuje. Postacie same w sobie trochę przerysowane. Książka jest napisana w sposób pozbawiony jakiegokolwiek napięcia, czyta się szybko, ale bez większego...

Bravo!

Pani Justyna nigdy nie zawodzi. Choć jej książki przeczytałam w odwrotnej kolejności i do tej pory nie mogę się nadziwić ile dobrego dokonała zarówno dla literatury faktu, jak i społeczeństwa.

Książki Kopińskiej są nie tyle kopalnia wiedzy dotyczącej zawodzącego systemu państwowego, ale też głęboko przedstawiają nieograniczona okrutność człowieka i chęć wykorzystywania władzy do wyrządzania krzywdy słabszym.
Książka “Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?” opowiada okrutna historie terroru i cierpienia w ośrodku wychowawczym prowadzonym przez siostry boromeuszki w Zabrzu. Długa lista zawinien, niedociągnięć, braku kontroli doprowadziła do wielu lat cierpień dzieci, które często były gwałcone, bite, poniżane i upokarzane. Pomimo wielu prób zgłaszania okrutnych wydarzeń z ośrodka, dopiero w 2006 roku fakty zaczęły wypływać na światło dzienne. Proces był trudny i długi i w dodatku toczyl się przeciwko osobom świeckim, które z założenia mają wysokie poczucie moralności. Szokujące wyznania wychowanków mrożą krew w żyłach i sprawiają że czytelnik nie dowierza, że opisywane zdarzenia miały miejsce w XXI wieku.

Potrzeba odwagi i wytrwałości, żeby przepłynąć przez taką ilość szamba. Kopińska uczy, że trzeba się interesować, ze nalezy wiedziec i walczyć o sprawiedliwość. Wykonuje prace dziennikarska tak jak nikt inny. Jest dociekliwa i bezwzględna, ale też nie traci nigdy twarzy i spokoju.

Z pewnością nie jest to lektura dla osób o słabych nerwach. Ja jednak mówię, że zawsze lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć. W końcu to wiedza robi z nas wartościowych ludzi.

Bravo!

Pani Justyna nigdy nie zawodzi. Choć jej książki przeczytałam w odwrotnej kolejności i do tej pory nie mogę się nadziwić ile dobrego dokonała zarówno dla literatury faktu, jak i społeczeństwa.

Książki Kopińskiej są nie tyle kopalnia wiedzy dotyczącej zawodzącego systemu państwowego, ale też głęboko przedstawiają nieograniczona okrutność człowieka i chęć...

Świetna!

Justyna Kopińska jest już jedną z najbardziej, lub nawet najbardziej, znanych i szanowanym pisarzy/reporterów w kraju. Książki, które wyszły spod jej mocnego pióra dają głos tym co go nie mają. Nie jest to nie tylko szlachetne i wartościowe, ale przede wszystkim pozwala edukować tych, ktorzy wczesniej odwracali jedynie wzrok. Ja do nich należałam, a Ty?

Książka “Polska odwraca oczy” wpadła mi w ręce któregoś dnia na lotnisku. Tytuł mocny, sugerujący zawartość dzieła. Okładka rzucająca się w oczy i donośna. Nie pożałowałam zakupu.

Lektura podzielona jest na dziesięć rozdziałów, a każdy z nich poświęcony jest innej absurdalnej historii, gdzie obok bezsilnego bohatera jest też inny nagminny element - zawodzący system. Lekkie pióro w połączeniu z donośnym przekazem i wyczerpującymi pytaniami tworzy mieszankę idealna. Historie szokują i złoszczą, ale w tym samym czasie zmieniają w czytelniku podejście do wielu kwestii. Nie ma już mowy o byciu pasywnym.

Powiedzieć że polecam to zdecydowanie za mało. Drodzy Państwo, to jest lektura obowiązkowa!

A Pani Justynie chciałabym podziękować, bo mało kto wykonuje tak dobrze (i z pasją) swoją prace. Chapeau bas!

Świetna!

Justyna Kopińska jest już jedną z najbardziej, lub nawet najbardziej, znanych i szanowanym pisarzy/reporterów w kraju. Książki, które wyszły spod jej mocnego pióra dają głos tym co go nie mają. Nie jest to nie tylko szlachetne i wartościowe, ale przede wszystkim pozwala edukować tych, ktorzy wczesniej odwracali jedynie wzrok. Ja do nich należałam, a Ty?

Książka...

Książka "Idealne życie" autorstwa Minki Kent to tylko kolejny, bezsensowny thriller na półce. Oklepany, napisany słabym piorem, pozbawiony akcji, nudny. Sugerując się dość wysoka ocena na stronie, zdecydowałam się na jej przeczytanie. Jednak do skończenia lektury przyczynił się fakt, że bardzo nie lubię zostawiać książek w połowie.

Podczas lektury miałam wrażenie, że książka, którą czytam to powieść/romans, a nie thriller. Po jednej trzeciej książki fabuła była tak przewidującą i nudna, że odłożyłam ja na dobre dwa miesiące. Dając jej ponowna szansę liczyłam na jakikolwiek rozwój dynamiki zdarzeń. Nic z tego.

Przeczytalam, ale nie polecam.

Książka "Idealne życie" autorstwa Minki Kent to tylko kolejny, bezsensowny thriller na półce. Oklepany, napisany słabym piorem, pozbawiony akcji, nudny. Sugerując się dość wysoka ocena na stronie, zdecydowałam się na jej przeczytanie. Jednak do skończenia lektury przyczynił się fakt, że bardzo nie lubię zostawiać książek w połowie.

Podczas lektury miałam wrażenie, że...

Jane i Emma to z pozoru dwie zupelnie rozne osoby. Jednak jest cos co je laczy. Dom. Wynajete lokum o niewyobrazalnie pieknej i ciekawej estetyce wnetrznarskiej. Dla obu taki dom to spelnienie marzen, ale jak sie okaze, rowniez zmora.

Nie ukrywam, ze ksiazka, jak wiele innych, zaintrygowala mnie swoja fabula. Trzeba przyznac ze pomysl nie jest ani banalny ani oklepany. Pierwsza polowe ksiazki doslownie polknelam. Pozniej, z racji na niespecjalnie rozwijajaca sie fabule, lekko sie znudzilam, ale mimo to udalo mi sie dokonczyc lekture. Ocena? Hmm, dobre pytanie. Za krotkie rozdzialy i szczegolowo przedstawione postacie dalabym 10/10. Jednak jesli chodzi o sama historie, to z przykroscia musze stwierdzic, ze jej koniec mnie nie usatysfakcjonowal. Duzo ciekawych motywow, dobrze przestudiowane elementy kultury japonskiej, ciekawe postacie i tlo, ale mimo to, spodziewalam sie wiele wiecej.

Mimo wszystko ksiazke polecam. Bardzo szybko sie czyta. A to zawsze jest plus :)

Jane i Emma to z pozoru dwie zupelnie rozne osoby. Jednak jest cos co je laczy. Dom. Wynajete lokum o niewyobrazalnie pieknej i ciekawej estetyce wnetrznarskiej. Dla obu taki dom to spelnienie marzen, ale jak sie okaze, rowniez zmora.

Nie ukrywam, ze ksiazka, jak wiele innych, zaintrygowala mnie swoja fabula. Trzeba przyznac ze pomysl nie jest ani banalny ani oklepany....

Z upływem czasu coraz trudniej o dobry thriller.

Po przewertowaniu stosów książek o mniej lub bardziej banalnych fabułach, natknęłam się na Kolekcjonera motyli. Opis był co najmniej intrygujący i od razu zdecydowałam się na lekturę książki.

Od samego początku byłam niewyobrażalnie zaintrygowana, ponieważ sama nie byłam w stanie wpaść na możliwy koniec tak nieprawdopodobnej historii. Ciekawość ta nie ustąpiła aż do ostatniej strony.

Książka napisana została tak jakby główna bohaterka opowiadała nam swoją historię. Bogate retrospekcję pozwalają na zagłębienie się w historii, która na każdym kroku staje się coraz jaśniejsza. Uwielbiam taki styl pisania, gdzie teraźniejszość i przyszłość przeplatają się że sobą.

Bardzo polecam książkę, jest wyjątkowa z racji na swoją dziwaczna historię. Pomimo to nie jest jednak najlepszym thrillerem jaki przeczytałam, poniewaz brakuje jej potrzebnej dynamiki i akcji, stąd tez niższa ocena.

Z upływem czasu coraz trudniej o dobry thriller.

Po przewertowaniu stosów książek o mniej lub bardziej banalnych fabułach, natknęłam się na Kolekcjonera motyli. Opis był co najmniej intrygujący i od razu zdecydowałam się na lekturę książki.

Od samego początku byłam niewyobrażalnie zaintrygowana, ponieważ sama nie byłam w stanie wpaść na możliwy koniec tak...

Książka skusiła mnie okladkowym odnosnikiem do "Dziewczyny z pociągu", która dosłownie pochłonęłam. Niestety z ta książka nie poszło tak gładko.

Moim zdaniem fabuła nie jest wystarczająco zaskakująca, ani interesująca. Przez większość rozdziałów byłam nią znudzona. Dość szybko wiadomo było jak przebiegła historia tajemnicy. Spodziewałam sie dużo dużo więcej.

Jednak moja końcowa ocena to 6/10. Dam autorce jeszcze jedna szanse czytając kolejna jej książkę.

Książka skusiła mnie okladkowym odnosnikiem do "Dziewczyny z pociągu", która dosłownie pochłonęłam. Niestety z ta książka nie poszło tak gładko.

Moim zdaniem fabuła nie jest wystarczająco zaskakująca, ani interesująca. Przez większość rozdziałów byłam nią znudzona. Dość szybko wiadomo było jak przebiegła historia tajemnicy. Spodziewałam sie dużo dużo więcej.

Jednak moja...