Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja babcia zawsze powtarza "co za dużo, to nie zdrowo". Swój pierwszy tom z serii "Dom nocy" przeczytałam w gimnazjum, a dzisiaj, będąc studentką trzeciego roku, skończyłam czytać już dwunasty tom przygód Zoey i na szczęście ostatni.

Od zamknięcia "Wyzwolonej" nasuwa mi się pewna myśl. Pierwszy tom był opowiastką dla dzieci, miłą i ciekawą historyjką, w sam raz dla nastolatków. Akurat wtedy nastał czas na wampirze czytadła, więc wszyscy pałali miłością do tych krwiopijców. Jednak z każdym tomem, z każdym rokiem, kiedy ja stawałam się starsza, "Dom Nocy" także ewoluował. Ostatni tom pełen krwi, morderstw, rytuałów i złej mocy nie jest lekturą dla młodszych. To trochę tak jak z Harrym Potterem, który dorastał na moich oczach i z historii przygodowej przerodził się w swojego rodzaju horror. Jest to ciekawy zabieg, dzięki temu, historia nie stoi w miejscu.

Ogromnym minusem jest czas. Czas oczekiwania na kolejne tomy (mimo przeczytania dwunastego tomu, cały czas nie pamiętam, o co chodziło w jedenastym)... Męczyło mnie również to, że już dawno wyrosłam z wampirzych historii, a nie lubię przerywać czytania serii, tym bardziej serii, której posiadam już w swojej biblioteczce ponad dziesięć tomów. Wolałabym, aby przygoda Zoey skończyła się wcześniej, jednak nie wiem, czy w tym przypadku, "straszność" tej serii narastałaby w ten sam sposób.

Jeśli chodzi o dwunasty tom, czyli "Wyzwoloną". Nie mogę stwierdzić, iż jest to najlepszy tom z całej serii, ponieważ nie pamiętam poprzednich, a także emocji, które we mnie były w tym czasie, jednak stanowczo stwierdzam, że jest to jeden z lepszych i ciekawszych. Akcja odgrywa się już od pierwszej strony, narasta z każdą następną. Powieść czyta się szybko, a język, którym posługują się autorki jest przyjazny dla młodzieży (szczególnie jeśli chodzi o kwestie Afrodyty). Denerwowały mnie literówki, które co jakiś czas raziły moje oczy, a także różnej wielkości litery.

Przez tych kilka lat mocno zżyłam się z bohaterami. Postaci w powieści są młode, pełne zapału do walki, dobre i wesołe, mimo trudu, który rozgrywa się na ich oczach. Uwielbiam przede wszystkim relacje jakie łączą młodych ludzi ze starszymi, a mianowicie szacunek, którego w dzisiejszych czasach brak. Obok "Zmierzchu" jest to moja druga ulubiona seria o wampirach, dlatego cieszę się, że książka skończyła się tak, jak się skończyła (bez spojlerów).

Jednak mimo tego uczucia, cieszę się, że skończyłam swoją przygodę z "Domem Nocy", bo "co za dużo, to nie zdrowo!". :)

Moja babcia zawsze powtarza "co za dużo, to nie zdrowo". Swój pierwszy tom z serii "Dom nocy" przeczytałam w gimnazjum, a dzisiaj, będąc studentką trzeciego roku, skończyłam czytać już dwunasty tom przygód Zoey i na szczęście ostatni.

Od zamknięcia "Wyzwolonej" nasuwa mi się pewna myśl. Pierwszy tom był opowiastką dla dzieci, miłą i ciekawą historyjką, w sam raz dla...