Jenny Han

To moja próba sprawdzenia, czy wśród popularnych młodzieżówek znajdzie się cokolwiek, co nie jest romantyzowaniem toksycznych, szkodliwych zachowań, opresyjnych relacji, uwłaczających głównie damskim bohaterkom. Sięgnęłam więc po nadal popularną pierwsza część trylogii Lato, czyli „Tego lata stałam się piękna” Jenny Han. Jest to, jak wspomniałam, młodzieżówka, więc to nie będzie literatura wysokich lotów, która kogokolwiek, wliczając chyba i nastolatki, wyrwie z butów. Ale ta historia niesie ze sobą… coś. I to coś dobrego. Narratorką jest Belly, która cały rok czeka na wakacje. Jedzie wtedy z mamą nad morze, do domku letniego rodziny Fisher. Matki są przyjaciółkami od małego, a ona spędza czas z dwoma braćmi - Conradem i Jeremiahem. Tym razem jednak coś się zmienia, bo Belly ma prawie 16 lat i chłopaki zaczynają patrzeć na nią inaczej niż kiedyś. Belly trochę miota się między uczuciem, którym od dawna pała do Conrada, a próbą budowania swoich letnich relacji z okolicznymi turystami i mieszkańcami. Jednocześnie coś zmienia się także w zachowaniu dwóch chłopaków. No i wygląda to na zwykłą historyjkę w stylu „którego wybrać, pierwszego, drugiego, czy może w ogóle trzeciego”, ale jest tutaj jeszcze jeden element, który zmienia tę charakterystykę. Mianowicie – matka chłopców i przyjaciółka matki Belly chorowała kiedyś dość poważnie. Jest to informacja nie stricte z początku, ale pojawia się dość szybko i jest też łatwa do rozwikłania. I to z czasem zmienia pewne realia tego sielankowego świata oraz wpływa na zachowania synów tej bohaterki. W ogóle bohaterowie mają swoje odrębne charaktery. Cała ta piątka – 3 nastolatków i 2 dorosłe kobiety. Mają do odegrania wyraźnie pewną rolę w życiu Belly, ale nie są przy tym całkiem papierowi. Mamy tutaj też retrospekcje swego rodzaju, tzn. co jakiś czas cofamy się po kilka lat wstecz do wspomnień Belly i poznajemy, jak ta letnia znajomość rozwijała się na przestrzeni lat i jakie były wydarzenia milowe dla Belly. Czytałam, że zarzuca się tej bohaterce, że jest przewrażliwiona i dziecięca. Tylko ze my ja poznajemy zanim skończy 16 lat, a retrospekcje mamy z czasów, kiedy miała 12, 13 14 lat, to jaka ma być? Wiem, że nastolatki, czyli grupa docelowa, to wolą bohaterów, co to już wszystkie rozumy pozjadali i się zachowują dorośle, ale jednocześnie dobrze mieć książkę, która pokazuje nastolatkę z rozterkami i problemami adekwatnymi do jej wieku. Bo uważam, że są adekwatne. To ma tu też toksycznych relacji, a zachowania na swój sposób destrukcyjne u bohaterów są nie dość, że z czasem uargumentowane, to jeszcze ostatecznie odpowiednio wytknięte jako te nieprawdziwe. To nie będzie książka, które zmieni czyjekolwiek życie, ale w tym worze takich badziewi jak Rodzina Monet, I wanna Fall, Known from snow czy innych tego typu tworów o ujemnej wartości, ta wypada naprawdę spoko i w ramach tego gatunku była dla mnie pozytywnym zaskoczeniem.