Erin Morgenstern

Co mi się podobało w tej książce to styl i chyba tyle... Historia choć na początku mnie wciągnęła, po kilkuset stronach zaczęła nużyć. Wątek Zacharego i Doriana był tak sztuczny, że ja cię kręcę. Goście znali się zaledwie kilka dni, a już zapałali do siebie ogromną miłością, o czym autorka przypominała nam na każdym kroku. Mnogość postaci i opowieści sprawiła, że czułem się przytłoczony i zagubiony. Im dalej w las, tym bardziej wszystko się komplikowało a ja miałem wrażenie, że nigdy nie dobrnę do końca. Co do finału mam mieszane uczucia. Wątek Zacharego w ogóle mi nie podpadł, za to Kat wypadła dużo lepiej. Jej losy zdecydowanie bardziej mnie obchodziły niż pana Z i trochę przykro, że nie dostała więcej przestrzeni (najlepiej zamiast romansowania Doriana i Zacharego). Ogólnie podziwiam, że autorka skleiła całą tą skomplikowaną historię do kupy, ale jak dla mnie szału nie było.