Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"450 stron" zachęciło mnie ogromnie swoim opisem, ale niestety już po kilkunastu stronach doszłam do wniosku, że nie będzie to taka książka, na jaką liczyłam, a to przede wszystkim dlatego, że niewiele tu kryminału w kryminale. Większa część fabuły obraca się wokół perypetii sercowych Wiktorii i McKenziego Stanforda, a zbrodnię, śledztwo i poczynania funkcjonariuszy bezceremonialnie zepchnięto na drugi plan. Postać biuściastej pani komisarz Ortegi, nie wnosi za wiele do sprawy kryminalnej, można za to poczytać o walorach kobiety, którymi szczuje innych na komisariacie. Liczyłam na zbrodnie z krwi i kości, tymczasem spotkałam się z momentami kiepsko napisaną, nie do końca jasną historią z wyłącznie elementami kryminału. Może i były odcięte paluchy czy odrobina krwi, ale zakończenie jest po prostu niesatysfakcjonujące, a mordercą okazuje się ktoś, na kogo chyba nie wpływają żadne dowody. Główna bohaterka nie skradła mojej sympatii. To dorosła kobieta (mająca 35 lat),zachowująca się jak rozkapryszona, rozchichotana i niedojrzała nastolatka. Wątek miłosny jak dla mnie jest trochę do niczego. Poprowadzony jest tak, jakby za jednym pstryknięciem palców bohaterowie nagle się w sobie zakochali. Nie podoba mi się to, że zbrodnia i śledztwo są skryte w jego cieniu, bo miałbyć to kryminał, a nie romans. Na plus jest to, że książkę czyta się szybko. Autorka w fajny sposób okazuje też trudy pisarstwa i przedstawia proces wydawania książki, a także porusza aspekty marketingowe.