Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oh boy. To jedna z absolutnie najgorszych książek jakie kiedykolwiek czytałem. Sądziłem, że lektura ułatwi zrozumienie fenomenu popularności NSDAP w Niemczech czasów międzywojennych. Tak się nie stało. Odniosłem natomiast wrażenie, że dzieło nie przyczyniło się do niej, a stanowić miało swoistą justyfikację tejże popularności. Są to grafomańskie, sfrustrowane rojenia człowieka mającego manię własnej wielkości, usiłującego bez skrępowania budować własną legendę. Nie będę ukrywał czyta się to z zażenowaniem i znudzeniem, bo trzeba brnąć przez gąszcz prowadzących do nikąd, wzajemnie wykluczających się zdań wielokrotnie złożonych. Nie polecam nawet z ciekawości, bo to ceglasta wydmuszka.
Do przypisów i edycji nie mam zarzutów są wykonane profesjonalnie.

Oh boy. To jedna z absolutnie najgorszych książek jakie kiedykolwiek czytałem. Sądziłem, że lektura ułatwi zrozumienie fenomenu popularności NSDAP w Niemczech czasów międzywojennych. Tak się nie stało. Odniosłem natomiast wrażenie, że dzieło nie przyczyniło się do niej, a stanowić miało swoistą justyfikację tejże popularności. Są to grafomańskie, sfrustrowane rojenia...

Tylko i wyłącznie dla fanów jako, że przedstawia trzy wersje tej samej opowieści, z których niestety ostatnia, najdojrzalsza jest niedokończona oraz opis jak owe wersje ewoluowały.

Tylko i wyłącznie dla fanów jako, że przedstawia trzy wersje tej samej opowieści, z których niestety ostatnia, najdojrzalsza jest niedokończona oraz opis jak owe wersje ewoluowały.

W związku z nieuchronnie zbliżającą się premierą wiadomego serialu postanowiłem odświeżyć sobie twórczość Sapkowskiego - w końcu każdy pretekst jest dobry - oczywiście najlepiej zaczynając od właściwie jedynej jego książki, której nie czytałem, czyli niniejszego zbioru opowiadań z różnych okresów twórczości autora. Tak, więc:

1. "Droga z której się nie wraca" - bodajże trzecia rzecz jaką Sapkowski napisał i niestety to widać - opowiadanie jest dość nieporadnie napisane i niestety sztampowe jak cholera. Szkoda, bo znajduje się ono w kanonie Wiedźmińskiego świata, którego ogólny poziom tylko i wyłącznie obniża. Bardzo pesymistycznie nastawiło mnie do dalszej lektury. 3/10

2. "Muzykanci" - oczywiście wzorowane, inspirowane, czy też nawiązujące do baśni o bremeńskich muzykantach - no wiecie ten kogut, który siedzi na grzbiecie kota, który siedzi na grzbiecie psa, który siedzi na grzbiecie osła. Opowiadanie jest czymś w stylu horroru gotyckiego, tylko osadzonego gdzieś na przełomie lat 80 i 90 w Polsce. Przy czym jak to zazwyczaj u Sapkowskiego jest w jego baśniowych wersjach mamy okultyzm, brutalność i poetycką sprawiedliwość, do tego dość ciekawa i raczej jak na rok 90 niezbyt popularna tematyka znęcania się nad zwierzętami i choć "Muzykanci" nie są żadna perełką w dorobku autora, rzecz jest całkiem solidna 6/10

3. "Tandaradei!" - również horror gotycki osadzony we współczesności, traktujący i nawiązujący tym razem do średniowiecznej niemieckiej legendy o Loreley - zdradzonej przez kochanka dziewczynie, która rzuciła się w nurty Renu, ale miast zginąć zmieniła się w syrenę by wabić i zabijać niczego nie spodziewających rybaków. 6/10

4. "W leju po bombie" - historical fiction pisane ze swadą i językową swobodą, jaką należy szanować. Mało precyzyjne zmiany historyczne są nieistotne i nie są minusem, bo to przecież krytyka pewnych ówczesnych aspektów polskiego państwa i społeczeństwa - mianowicie tych jego bardziej "świętych" i tych jego bardziej brunatnych części. No i drwiny z Ziemkiewicza są zawsze plusem tzw. dodatnim! 7/10

5. "Coś się kończy, coś się zaczyna" - Wiedźmiński apokryf i humoreska. Z przymrużeniem oka alternatywne, pełne humoru zakończenie Sagi o wiedźminie, w którym Geralt i Yennefer biorą ślub. Moim osobistym przekonaniem jednak jest iż nie jest to żadne apokryficzne zakończenie, a wizja Cirilli - Pani Miejsc i Czasów - na temat tego jakby mogło być, a nie jest, co podnosi wartość tego słodkiego i zabawnego opowiadania dodając mu charakterystycznej dla wiedźmińskiej sagi nuty melancholii i przemijania. 7/10

6. "Bitewny pył" - w sumie mniej lub więcej space opera, acz niestety taka podrzędna i w sumie nieciekawa. Ot: postrzelali, poginęli i... koniec, nic z tego nie wynika. Owszem sprawnie napisane, niestety nic poza tym. 4/10

7. "Złote popołudnie" - Alicja w krainie czarów, ale z punktu widzenia Kota z Cheshire. Jak zawsze napisane z humorem i ironią ze sporą dozą okultyzmu i bez padania na kolana. 7/10

8. "Zdarzenie w Mischief Creek" - trzecie i ostatnie opowiadanie w konwencji horroru gotyckiego, choć takiego w którym, jak to często w twórczości autora bywa prawdziwymi potworami są ludzie. Purytańska Nowa Anglia pod koniec XVII wieku i pokłosie procesu w Salem - czyli jak można się spodziewać opowiadanie traktuje o fanatyzmie religijnym i wynikającym z niego zakłamaniu i zezwierzęceniu. 7/10

Choć czytało się bardzo przyjemnie to rzec muszę, że zbiór ten jest raczej stricte dla fanów autora, którym po Sadze o Wiedźminie i Trylogii Huscyckiej wciąż Sapkowskiego mało, bo tak naprawdę ani to wybitne, ani odkrywcze - jedynie fajne.

W związku z nieuchronnie zbliżającą się premierą wiadomego serialu postanowiłem odświeżyć sobie twórczość Sapkowskiego - w końcu każdy pretekst jest dobry - oczywiście najlepiej zaczynając od właściwie jedynej jego książki, której nie czytałem, czyli niniejszego zbioru opowiadań z różnych okresów twórczości autora. Tak, więc:

1. "Droga z której się nie wraca" - bodajże...