Niewiele gorsza od poprzedniej części, niepotrzebne chyba aż tak długie wprowadzenie o Herodzie, natomiast ciekawe, że autor zacytował na końcu różne relacje współczesnych o śmierci Klaudiusza.
Wydaje się, że oryginalny tytuł ("Klaudiusz bóg" lub może "Boski Klaudiusz") byłoby lepsze. Chyba Messalina jest tam dla swego rodzaju reklamy u polskeigo czytelnika; jest to postać drugoplanowa, choć pewnie najważniejsza z drugoplanowych, to jednak zmiana tytułu przez tłumacza jest moim zdaniem nieuzasadniona.
To, co jest innego w drugiej części, jest przede wszystkim cytowanie współczesnych bohaterowi opinii. Z jednej strony w jakiś sposób się z nim utożsamiamy, życzymy mu jak najlepiej, a z drugiej - zauważamy (w postaci plotek, cytowanych listów czy rozmów),że współcześni mieli na jego temat zgoła inne zdanie. Przyznam, że zrobiło to na mnie duże wrażenie. W pierwszej części forma autobiografii jest zaskakująca, tutaj zaskakujący był dla mnie zabieg z odmiennym widzeniem siebie samego i przez inne osoby. Autor wykonał ogromną pracę i należy sądzić, że takie celowe upiększenie postaci Klaudiusza jest jak najbardziej zamierzone (w końcu każdy z nas uważa się za lepszego niż oceniają go inni).
Obie książki zostawiły mnie z dużym "WOW" - co pewnie współcześni Klaudiuszowi nazywaliby z grecka "katharsis". Jeszcze w trakcie lektury zerkałem do Wikipedii i innych źródeł na temat opisywanych osób i zdarzeń i moim zdaniem można tak robić, wiedza o tym, jak się to wszystko skończy, w niczym nie przeszkadza.
Opis kampanii na Brytanii przypomina pamiętniki generałów; opis ukarania Messaliny wygląda niczym sceny z "Ojca chrzestnego".
Warto przeczytać i dokończyć rozpoczętą w pierwszym tomie historię. Szkoda, że to już koniec, przecież potem jeszcze było tylu władców, niewiernych żon, morderstw, spisków...

Niewiele gorsza od poprzedniej części, niepotrzebne chyba aż tak długie wprowadzenie o Herodzie, natomiast ciekawe, że autor zacytował na końcu różne relacje współczesnych o śmierci Klaudiusza.
Wydaje się, że oryginalny tytuł ("Klaudiusz bóg" lub może "Boski Klaudiusz") byłoby lepsze. Chyba Messalina jest tam dla swego rodzaju reklamy u polskeigo czytelnika; jest to postać...

Również wspaniała, w porównaniu do poprzedniej części posiada jeden minus - ostatnie kilka lat zostało przez autora streszczone w paru rozdziałach. Przykra decyzja, biorąc pod uwagę, że materiału historycznego z tego okresu wystarczyłoby na trzeci tom.

Również wspaniała, w porównaniu do poprzedniej części posiada jeden minus - ostatnie kilka lat zostało przez autora streszczone w paru rozdziałach. Przykra decyzja, biorąc pod uwagę, że materiału historycznego z tego okresu wystarczyłoby na trzeci tom.

Mniej interesująca od poprzedniczki, ale też wynika to z faktu, że i okres przedstawiany nie był równie obfity w wydarzenia. Głównie ciekawostki z rządów, wyczyny nimfomanki Messaliny i tezy o otruciu protagonisty. W porównaniu do poprzedniczki "nic się tu nie dzieje".

Mniej interesująca od poprzedniczki, ale też wynika to z faktu, że i okres przedstawiany nie był równie obfity w wydarzenia. Głównie ciekawostki z rządów, wyczyny nimfomanki Messaliny i tezy o otruciu protagonisty. W porównaniu do poprzedniczki "nic się tu nie dzieje".

Niestety kontynuacja “Ja, Klaudiusz”, którą jest “Klaudiusz i Messalina” bardzo mnie wymęczyła. NIe byłam w stanie przeczytać więcej stron dziennie niż maksymalnie 50. Czytałam ją dwanaście dni. Otrzymałam coś zupełnie innego niż sugerował tytuł.
Klaudiusz cesarzem został przez zupełny przypadek. W tym czasie jego żoną była Messalina. Kobieta o niezwykłym charakterze, ale również nienasyconym głodzie seksualnym. Klaudiusz długo wierzył w każde słowo żony i pozwalał się wodzić za nos Messalinie. Tylko on był ślepy na to, co wyprawiała jego żona. Całe cesarstwo rzymskie huczało od plotek na temat żony cesarza. W końcu wybryki Messaliny doprowadziły do tego, że Klaudiusz musiał dokonać tragicznego wyboru, aby uratować cesarstwo.
Już dawno żadna książka nie wymęczyła mnie tak jak “Klaudiusz i Messalina” Czytałam tę powieść prawie dwa tygodnie. Nie byłam w stanie na jedno posiedzenie przeczytać więcej niż 50 stron, a czasem 10 było zbyt wielkim wyzwaniem. Spodziewałam się po tej książce zdecydowanie więcej relacji Klaudiusza i Messaliny. Niestety dostałam tego praktycznie tyle, co nic. Bardzo mnie to rozczarowało. Tytuł sugerował zupełnie co innego.
Wiem, że jest to coś na kształt autobiografii i musiało być tu też sporo o tym czego dokonał Klaudiusz podczas swoich rządów. Jednak bardzo nudziły mnie i trudno mi to było wszystko pojąć. Czekałam na bliższe poznanie Messaliny w okresie, gdy Klaudiusz został cesarzem. Chciałam poznać ją lepiej, żeby zrozumieć, co nią kierowało, że była taka zła i okrutna.
Lepsze przedstawienie postaci Messaliny mogło dać tej książce dużo więcej. Tylko fragmenty, które o niej czytałam w jakikolwiek sposób mnie pobudzały. Pozostałe części książki były bardzo, ale to bardzo nudne. Nie mogłam się zmusić do czytania tej części.
Uważam, że autor bardzo popsuł tę część i zdecydowanie zaniżyła w moich oczach całość tej dwutomowej serii. Jestem ciekawa jaki jest serial na podstawie książki, ale niestety w Polsce nie jest on nigdzie dostępny.

Niestety kontynuacja “Ja, Klaudiusz”, którą jest “Klaudiusz i Messalina” bardzo mnie wymęczyła. NIe byłam w stanie przeczytać więcej stron dziennie niż maksymalnie 50. Czytałam ją dwanaście dni. Otrzymałam coś zupełnie innego niż sugerował tytuł.
Klaudiusz cesarzem został przez zupełny przypadek. W tym czasie jego żoną była Messalina. Kobieta o niezwykłym charakterze, ale...

Traktuję jak naszą Trylogię -z przymrużeniem oka, ale czyta się bardzo dobrze. :)

Traktuję jak naszą Trylogię -z przymrużeniem oka, ale czyta się bardzo dobrze. :)

Po świetnym pierwszym tomie, drugi mocno rozczarowuje. Niby tytuł to "Klaudiusz i Messalina", czyli powinno być niby o małżeństwie Klaudiusza, jednak historia kręci się zdecydowanie wokół zarządzania państwem i wojen. Mamy więc historię podboju Brytanii, budowy akweduktów i portu w Ostii. Brak tu też tak ciekawej i wyrazistej postaci, jaką była w pierwszym tomie babka Liwia. Niby jest Herod, ale mimo wszystko nie jest on zbyt ciekawie przedstawiony. Interesująco robi się jedynie na końcu, kiedy na plan pierwszy wychodzą Messalina i Agrypina. Podziwiam kunszt językowy Gravesa, jego ogromną wiedzę i umiejętność przelania historii Rzymu na karty książki, jednak ta powieść jest dość nudna.

Po świetnym pierwszym tomie, drugi mocno rozczarowuje. Niby tytuł to "Klaudiusz i Messalina", czyli powinno być niby o małżeństwie Klaudiusza, jednak historia kręci się zdecydowanie wokół zarządzania państwem i wojen. Mamy więc historię podboju Brytanii, budowy akweduktów i portu w Ostii. Brak tu też tak ciekawej i wyrazistej postaci, jaką była w pierwszym tomie babka...

Druga część klasyka, moim zdaniem równie dobra jak pierwsza. Świetnie napisana, wessało mnie całego. Uwielbiam i polecam!

Druga część klasyka, moim zdaniem równie dobra jak pierwsza. Świetnie napisana, wessało mnie całego. Uwielbiam i polecam!

No niestety drugi tom fikcyjnej autobiografii Klaudiusza czyta się dużo, dużo gorzej niż pierwszy. Niby wszystko jest poprawnie napisane, historia w dalszym ciągu jest ciekawa, a jednak brakuje jej pazura, który miał "Ja, Klaudiusz".

No niestety drugi tom fikcyjnej autobiografii Klaudiusza czyta się dużo, dużo gorzej niż pierwszy. Niby wszystko jest poprawnie napisane, historia w dalszym ciągu jest ciekawa, a jednak brakuje jej pazura, który miał "Ja, Klaudiusz".

Pierwsza część lepsza, ale bez drugiej nie ma pełnego obrazu i kompletnej historii.
Po obu zalecane obejrzenie ekranizacji BBC.
Bajka.
Polecam.

Pierwsza część lepsza, ale bez drugiej nie ma pełnego obrazu i kompletnej historii.
Po obu zalecane obejrzenie ekranizacji BBC.
Bajka.
Polecam.

Zachęcony końcówką pierwszej części sięgnąłem po drugą i to był błąd. Ledwo przebrnąłem.

Zachęcony końcówką pierwszej części sięgnąłem po drugą i to był błąd. Ledwo przebrnąłem.