Jesteśmy społecznością, która kocha książki

s t r a s z n e.

s t r a s z n e.

Od Czech mamy Szczygła, od Turcji - Szabłowskiego. Poszerza horyzonty.

Od Czech mamy Szczygła, od Turcji - Szabłowskiego. Poszerza horyzonty.

To wszystko wydarzyło się n a p r a w d ę. Czytasz, masz wrażenie, że to wyjątkowo okrutny horror, fikcja, zadajesz sobie pytanie - jak to mogło n a p r a w d ę się stać?
A zamiłowanie Tochmana do lapidarności przekazu dodatkowo to potęguje.

To wszystko wydarzyło się n a p r a w d ę. Czytasz, masz wrażenie, że to wyjątkowo okrutny horror, fikcja, zadajesz sobie pytanie - jak to mogło n a p r a w d ę się stać?
A zamiłowanie Tochmana do lapidarności przekazu dodatkowo to potęguje.

JHB mistrz nad mistrzami.

JHB mistrz nad mistrzami.

Robi spory hałas w myśleniu o naszym codziennym życiu.

Robi spory hałas w myśleniu o naszym codziennym życiu.

Najlepszy Tochman. Wspaniała.

Najlepszy Tochman. Wspaniała.

Druga, bardziej reportażowa część książki jest znacznie lepsza.

Druga, bardziej reportażowa część książki jest znacznie lepsza.

To nie jest książka o Filipinach, nie do końca jest też o biedzie... Klamry - początek i koniec - są o Grzegorzu Wełnickim (ostatnie dwa akapity mnie rozpłakały). Środek - to jakby poszukiwanie odpowiedzi na zbyt trudne pytania przez opowiadanie filpińskich historii, ale ciągle - przez pryzmat tego, jak widzi je (albo jak Tochman twierdzi, że widzi) fotograf.. Dużo cynizmu. Za dużo. Dla mnie minus, dla innych zaleta - kompletnie nietochmanowa fraza; T. jest mistrzem lakoniczności, kiedy pisze inaczej, przestaje być mistrzem. Ta książka boli, w wielu wymiarach. Tekst chyba jednak nie obroniłby się bez zdjęć.

To nie jest książka o Filipinach, nie do końca jest też o biedzie... Klamry - początek i koniec - są o Grzegorzu Wełnickim (ostatnie dwa akapity mnie rozpłakały). Środek - to jakby poszukiwanie odpowiedzi na zbyt trudne pytania przez opowiadanie filpińskich historii, ale ciągle - przez pryzmat tego, jak widzi je (albo jak Tochman twierdzi, że widzi) fotograf.. Dużo cynizmu....

Do pewnego momentu czytasz i myślisz: dobre, ale czy porywające? A potem jest Gazprom. I Kirgizja. I Kazachstan. I Wala, i bomba, i luberzy... Jacek Hugo-Bader w niespełna 400 stron powiedział mi więcej o Związku Radzieckim i homo sovieticusie niż udało mi się dowiedzieć do tej pory przez całe życie. Jest mistrzem rozmowy, jego opowieści są krwiste, pełne prawdziwego życia. Uważam, że to powinna być lektura obowiązkowa w polskich liceach.

Do pewnego momentu czytasz i myślisz: dobre, ale czy porywające? A potem jest Gazprom. I Kirgizja. I Kazachstan. I Wala, i bomba, i luberzy... Jacek Hugo-Bader w niespełna 400 stron powiedział mi więcej o Związku Radzieckim i homo sovieticusie niż udało mi się dowiedzieć do tej pory przez całe życie. Jest mistrzem rozmowy, jego opowieści są krwiste, pełne prawdziwego życia....

Nigdy wcześniej nie czytałam reportażu grozy. Przerażający, niezwykle precyzyjny, napisany w niezwykłym stylu. Królowa nigdy nie przypłynie...

Nigdy wcześniej nie czytałam reportażu grozy. Przerażający, niezwykle precyzyjny, napisany w niezwykłym stylu. Królowa nigdy nie przypłynie...

Panie Springer, kocham Pana za tę książkę <3

Panie Springer, kocham Pana za tę książkę <3

Niesamowite, jak koronkowo, a przy tym porywająco udało się autorowi poskładać historię miejscowości, która zniknęła. Świetnie się czyta, bardzo wciąga!

Niesamowite, jak koronkowo, a przy tym porywająco udało się autorowi poskładać historię miejscowości, która zniknęła. Świetnie się czyta, bardzo wciąga!