Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieprawdopodobne jak bardzo nudna jest to książka. Nie wiem jakim cudem udało mi się dotrzeć do ponad 400 stron, czytając ją z zaangażowaniem i zaciekawieniem na poziomie zerowym. Przysięgam. Wszystko w tej książce było takie mdłe, przewidywalne, nieinteresujące, że w końcu, gdy zaczęłam przewijać strony już kompletnie pozbawiona nadziei, że ta książka jeszcze mnie wciągnie, stwierdziłam, że nie chce mi się z nią dłużej bawić. I tak poświęciłam jej zbyt dużo mojego czasu. I choć boli mnie ilość ostatnich DNF-ów, tak równie mocno boli mnie czas poświęcany na książki, które nie są go warte. Przede mną na półce jeszcze jedna książka tej autorki - ponoć lepsza, ale na ten moment czuję się dość zniechęcona do jej twórczości.

Nieprawdopodobne jak bardzo nudna jest to książka. Nie wiem jakim cudem udało mi się dotrzeć do ponad 400 stron, czytając ją z zaangażowaniem i zaciekawieniem na poziomie zerowym. Przysięgam. Wszystko w tej książce było takie mdłe, przewidywalne, nieinteresujące, że w końcu, gdy zaczęłam przewijać strony już kompletnie pozbawiona nadziei, że ta książka jeszcze mnie...

Tak ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę, była dla mnie tak kosmicznie skrajna, że z samej przyjemności czytania, faktu, że dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i zarwałam dla niej część nocy - z chęcią przyznałabym jej ósemkę, naprawdę dobrze się przy niej bawiłam, ale nie mogę zapomnieć o momentach, przy których (zwłaszcza na początku) myślałam, że skończy ona jako DNF, które były tak bezmiernie głupie i irytujące, i prześladowały mnie nawet w tej połowie książki, przy której zaczęłam ją bardziej kochać, niż nienawidzić. Bo, błagam, w ilu jeszcze książkach będziemy musieli czytać o takim natężeniu potężnych, kamiennych męskich klat, umięśnionych udach i mięśniach, które mają swoje rodziny i małe mięśniątka... Ja nie żartuję, w tej książce dosłownie poleciał taki tekst. I za to szczerze jej nie cierpię. Za dużo, za pusto, zbyt infantylnie, oczy dosłownie zaczęły mnie boleć od wywracania nimi za każdym razem, gdy wspomniane zostało o mięśniach, sile, byciu jak kamień, byciu niemożliwie pięknym, TYM BARDZIEJ, że ta książka miała być finalnie o czymś innym, wręcz przeciwnym, o pięknie wewnętrznym i tym, co mamy do zaoferowania światu poza naszym wyglądem. Więc tu mamy lekki zgrzyt.
Nie przekonywał mnie również motyw klątwy, był nieco dziwny, zbyt abstrakcyjny jak na książkę, która nie jest fantastyką, ale nie raziło mnie to tak, jak przy innych książkach z podobnym motywem.
No i mamy jeszcze motyw z matką bliźniaczek, obsesyjną, chorą, niestabilną, który był bardzo ciekawy, czekałam na jego rozwinięcie, na interakcje między nimi, czekałam aż w końcu prawda wyjdzie na jaw, ale momentami był tak abstrakcyjny i przekoloryzowany, a fakt, że nikt inny nie zwrócił na to uwagi, jak różnie traktowane są bliźniaczki był dla mnie dość szokujący.
No i zakończenie... Kolejny raz spotykam się z takim zwieńczeniem akceptacji siebie, przemianą w myśleniu, która dzieje się na pstryknięcie palcem i nie jest to dla mnie autentyczne. Nie daje mi to nadziei, nie wzbudza we mnie wiarygodności czy chęci pogodzenia się z samą sobą, a jedynie frustrację, że kolejny raz to wydaje się przychodzić tak łatwo, gdy wcale tak nie jest. To jest moment, który mnie trochę rozgniewał.
Gdyby wyciąć z tej książki wszystkie fragmenty o klacie Santiago, książka zmniejszyłaby się o około sto stron i byłaby świetna. Miałaby dalej trochę wad, mankamentów i głupotek w sobie, ale i tak by zyskała. A tak nie jestem w stanie dać jej więcej niż 7 gwiazdek. Generalnie za całokształt zasługuje na szósteczkę, ale nie mogę jej odjąć tego, jak cudownie się przy niej bawiłam i jak bardzo nie mogłam się od niej oderwać, jak bardzo przeżywałam to, co się w niej działo, to, jak czuła się Moon.
Ode mnie - polecajka, ale zgodzę się, jeśli ktoś uzna ją za irytującą i infantylną! Jest okropnie skrajna!

Tak ciężko mi jednoznacznie ocenić tę książkę, była dla mnie tak kosmicznie skrajna, że z samej przyjemności czytania, faktu, że dosłownie nie mogłam się od niej oderwać i zarwałam dla niej część nocy - z chęcią przyznałabym jej ósemkę, naprawdę dobrze się przy niej bawiłam, ale nie mogę zapomnieć o momentach, przy których (zwłaszcza na początku) myślałam, że skończy ona...

Kompletnie nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Z pewnością nie spodziewałam się tego, co dostałam, ale jak to u mnie bywa - ja po prostu miałam wyobrażenia i oczekiwania związane z poprzednią twórczością autorki, jak i okładką, bo w opis, jak zwykle, się nie wgłębiałam.
To jest bardzo dziwna książka, pewnie dla niektórych może być dość groteskowa, niepokojąca, ja natomiast już jestem dość uodporniona na takie zabiegi, ciężko jest książkom sprawić, bym naprawdę poczuła ten mroczny, gęsty, oblepiający klimat.
Książka pisana jest z dwóch perspektyw - Oblubieńca, pisane z teraźniejszości oraz Azure - której wspomnienia toczą się w przeszłości. I zdecydowanie wątek Azure tu wygrywa, był zdecydowanie bardziej ciekawszy, potrafił mnie momentami wciągnąć, choć były i momenty, które nawet u niej dość mocno mnie nużyły i były ponownie wałkowane. Gdzie ta książka wcale nie jest obszerna, wydaje się większa niż jest w rzeczywistości, ale to za sprawą bardzo grubych stron. Z kolei to, co działo się u Oblubieńca... tego mogłoby w ogóle nie być. Tak naprawdę przydaje się to jedynie w finałowej scenie i... to by było na tyle. Jego perspektywa była tak nudna, przerysowana, przegadana i PRZEINTELEKTUALIZOWANA, że naprawdę, ciężko mi było znieść te strony, okropnie mnie frustrowały.
Oczywiście, parę razy książka wzbudziła we mnie emocje, czułam frustrację Azure, czułam ciężar jej relacji z Indygo, rosnącą, chorobliwą obsesję jej "drugiej połowy" na jej punkcie i to było naprawdę niezłe, fascynujące było oglądanie jak z małych dziewczynek, które dopiero co się poznały, ich relacja zmienia się w chorobliwą obsesję na punkcie magii i drugiej osoby, jak ta obsesja popycha Indygo do popełniania obrzydliwych i odrażających czynów. Tylko nie wiem, czy klimat ich relacji oraz niejaka psychoza Indygo wystarczy, żebym była w stanie pozytywnie ocenić tę książkę. Bo trochę mnie ona zmęczyła, uważam, że autorka trochę przegięła, poszła w zbyt skrajną stronę ze swoim językiem, wymyślając pokrętne gry między małżeństwem i niesamowicie dziwną naturę ich relacji, której ja nie byłam w stanie zrozumieć i zaakceptować jako faktycznej miłości. Przynajmniej nie zostało nam to w dobry sposób ukazane. Wręcz przeciwnie, początek związku Oblubieńca z Indygo był tak płytki, jak tylko się dało.
Dochodzi do tego jeszcze fakt, że jest to ta dziwna hybryda literatury pięknej połączonej jakimś dziwnym związkiem z elementami fantastyki, ale przez to, że książka nie jest stricte fantastyką, a my sami nie do końca wiemy, ile w niej jest faktycznej magii, a ile wymysłu umysłów dziewczyn i ich odbierania świata. Bardzo nie lubię takiego zamieszania, nie lubię nie wiedzieć, co jest prawdą, co fikcją, a co zwykłym zafiksowanym wymysłem.
Nie wiem, jak ją ocenić. Biję się z myślami, czy puścić ją dalej w świat, bo nie jestem do niej przekonana, ale jej wydanie, które, o matko, jest tak piękne, a przynajmniej te malowane w kwiaty brzegi, skutecznie mnie powstrzymuje. Ciężko oddaje mi się piękne wizualnie książki, nawet jeśli ich wnętrze nie jest tak samo piękne.
Nie polecam, nie odradzam. Jest dziwna. Może komuś ta dziwność się spodoba.

Kompletnie nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Z pewnością nie spodziewałam się tego, co dostałam, ale jak to u mnie bywa - ja po prostu miałam wyobrażenia i oczekiwania związane z poprzednią twórczością autorki, jak i okładką, bo w opis, jak zwykle, się nie wgłębiałam.
To jest bardzo dziwna książka, pewnie dla niektórych może być dość groteskowa, niepokojąca, ja...