Anna Szumacher

🖋️ Czytałam pierwszy i drugi tom dawno temu – obawiałam się, że to wpłynie na mój odbiór książki. Niestety nie to sprawiło, że bardzo ciężko czytało mi się „Słowalkirię”. 🖋️ Pierwszym, co mnie odrzuciło, było podążanie za mnóstwem postaci, z czego niektórych zupełnie nie pamiętałam z poprzednich części. I którzy nie wnosili niczego wielkiego do głównego wątku fabularnego (jak lubiłam Agniego i Jorda, tak w tym tomie bardzo mozolnie czytało mi się ich fragmenty). Te perspektywy sprawiły, że musiałam zmuszać się do czytania i bardzo długo mi to zajęło. 🖋️ Akcji, żeby się rozwinąć zajęło nawet jeszcze więcej – pierwszy raz, kiedy się zainteresowałam czymkolwiek, było dopiero w połowie (czyli po około stu sześćdziesięciu stronach). Później ciekawa fabuła jest przerywana przez nieistotne scenki z innymi postaciami, których ledwo nie pomijałam. I jak uwielbiam bohaterów tworzonych przez autorkę, tak tutaj spadają na drugi plan, zdominowani przez akcje i fabułę, która niestety wzbudziła we mnie dość negatywne odczucia. 🖋️ Najbardziej podobało mi się zakończenie – sensowne i nie naciągane. Jednak trochę brakło mi perspektywy Cyan po pewnym wydarzeniu. Mimo wszystko, podniosło to nieco moją ocenę książki, choć niestety nie uratowało fabuły i akcji całych (ponad) trzystu stron. 🖋️ Zawiodłam się na „Słowalkirii” i nie będę tego ukrywać, jednak nie była tragiczna. Dla mnie zwyczajnie się wlokła i była nieciekawa przez większość czasu, ale nie była zła, choć w porównaniu do pierwszego i drugiego tomu wypada w moich oczach dość słabo.