Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ostatnia pieśń oblubienicy kwiatów” Roshani Chokshi przyciągnęła mnie pięknym wydaniem. Twarda oprawa, lekko metaliczna obwoluta, wyklejki i naprawdę porządny, gruby papier na którym została wydrukowana sprawiają, że książka idealnie sprawdzi się na prezent. Ale wiecie co? Choć książka pod względem wizualnym zachwyca to środek ma jeszcze lepszy! Opowieść śledzimy z dwóch perspektyw: Oblubieńca, który choć pragnie odkryć sekrety swojej ukochanej Indigo, to swoje tajemnice trzyma głęboko w ukryciu i Azure, która w opowiada nam historię życia swojego i Indigo. Obie bowiem były niczym dwie połówki jednej duszy. Mamy tutaj mroczny Dom Snów i Tamtenświat, do którego w retrospekcjach pragną się przenieść nasze bohaterki. Marzenia senne mieszają się z jawą w takim stopniu, że czytelnik sam zaczyna wątpić w to prawdziwe. Baśniowość dodaje uroku, jednak zdecydowanie nie jest to książka dla dzieci. W tej onirycznej opowieści nie zabrakło również nawiązania do mitologii. Książka bardzo szybko skojarzyła mi się z moją ukochaną „Trzynastą opowieścią”. Podobieństwa nie znajdują się jednak w samej fabule, a w uczuciu które te historie u mnie wywołały (i czymś jeszcze, ale ciiii, nie chcę Wam psuć zabawy). Domyśliłam się głównego zwrotu akcji, ale o dziwo to nie wada. Dzięki temu mam jeszcze większe poczucie, że ta książka jest dokładnie taka jaka powinna być. Dla mnie to jedna z tych książek, które przypomniały mi za co tak bardzo kocham czytanie. To również istna kopalnia cytatów (i mówi to osoba, która zazwyczaj ich nawet nie zaznacza). Moim zdaniem to literatura piękna w najlepszym wydaniu! Po przeczytaniu ostatniej strony wróciłam do tej pierwszej, by jeszcze bardziej docenić kunszt autorki. Minusy? Naprawdę nie potrafię ich znaleźć. Nie zmieniłabym w tej historii absolutnie nic. Gdybym mogła być książką to chciałabym być właśnie tą. Powiedzieć, że polecam to za mało!