Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna historia, opowiedziana w taki sposób, że trudno się od niej oderwać. To bardzo niedoceniona książka, która jest perełką na współczesnym rynku wydawniczym. Pozostaje w pamięci, poucza, wzrusza. Życzyłabym sobie więcej tak dobrze skonstruowanych historii. Z niecierpliwością czekam na kolejną część.

Piękna historia, opowiedziana w taki sposób, że trudno się od niej oderwać. To bardzo niedoceniona książka, która jest perełką na współczesnym rynku wydawniczym. Pozostaje w pamięci, poucza, wzrusza. Życzyłabym sobie więcej tak dobrze skonstruowanych historii. Z niecierpliwością czekam na kolejną część.

Bardzo przyjemna i lekka książka. Jest to pierwsze light novel, jakie miałam okazję przeczytać i jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam po tę pozycję.
Fabuła jest ciekawa i bardzo przyjemnie się czyta tą powieść. Zakończenie było nieprzewidywalne, co sprawiło, że z wielką chęcią sięgnę po kolejne części SAO.

Bardzo przyjemna i lekka książka. Jest to pierwsze light novel, jakie miałam okazję przeczytać i jestem bardzo zadowolona, że sięgnęłam po tę pozycję.
Fabuła jest ciekawa i bardzo przyjemnie się czyta tą powieść. Zakończenie było nieprzewidywalne, co sprawiło, że z wielką chęcią sięgnę po kolejne części SAO.

Aubrie Egan ma 15 lat i w tym czasie umiera, kilka dni przed swoimi szesnastymi urodzinami. Można właściwie powiedzieć, że została zabita, gdyż jej chłopak Jacob, umawia się z nią na randkę i w tym dniu wypowiada trzy słowa, dzięki którym serce Brie pęka na pół - "Nie kocham cię". Dziewczyna umiera i staje się duchem, lecz zostaje na Ziemi i poznaje jak zachowują się jej rodzice po stracie córki. Przychodzi na swoją ceremonię pożegnalną oraz pogrzeb. Dopiero wtedy przekonuje się, że przybyło tam wiele osób, których nie tyle, co nie znała, ale niektórych nie lubiła i się z nimi nie przyjaźniła. Wszyscy opłakiwali jej śmierć. Ojciec Brie rozpaczliwie chciał dojść do prawdy dlaczego jego córka zmarła, choć nie miała chorób związanych z sercem ani żadnych innych. Dziewczyna poznaje sekrety jakie skrywa jej rodzina i przyjaciele. Dowiaduje się wielu okropnych rzeczy, których za życia nigdy by nie podejrzewała. Nawiedza Jacoba za to co jej zrobił, ale wkrótce pewien chłopak uświadamia jej, że robi źle. Lecz co się stanie, gdy Brie zrozumie swoje błędy, które popełniła po śmierci? Czy będzie mogła jeszcze naprawić wydarzenia? A może ktoś inny ją oczaruje i Brie znowu się zakocha...?

Ta opowieść jest niezwykła. Ona jest po prostu magiczna i bardzo pouczająca. Książka nie zawiera zbędnych opisów sytuacji, treść krótka i na temat. Wiele wątków i nierozwikłanych zagadek, a wszystko to idealnie ze sobą splecione, tworząc niepowtarzalną historię. Bohaterzy bardzo oryginalni. Każdy skrywa jakąś tajemnicę, która później wychodzi na jaw. Barwne i bajeczne charaktery postaci. Każdy z nich popełnia błędy, lecz rozumiejąc je, powoli naprawia do momentu, aż wszystko się ułoży. I tak powinien robić każdy z nas. Zauważać własne błędy, a następnie je korygować.

Książka bardziej filozoficzna, momentami smutna i jestem pewna, że wiele czytelników uroniło by łezkę w oku. Powieść nie jest jednak prowadzona w smutku, lecz bywają tam momenty, w których tym razem popłaczemy się, ale ze śmiechu:) Bardzo zabawna, genialne dialogi bohaterów. Sama Brie jest świetną postacią, "serowym" duchem:)

W tej książce nie ma żadnych minusów. Subtelna, targana emocjami powieść, przeznaczona dla każdego czytelnika i w każdym wieku. Błędem by więc było, gdybym nie poleciła tej książki. Bierzcie. Czytajcie. I poznawajcie, co to znaczy widzieć świat, gdy Was nikt nie widzi.

Moja ocena "Po tamtej stronie Ciebie i Mnie" : 10/10

Po prostu idealna...

Aubrie Egan ma 15 lat i w tym czasie umiera, kilka dni przed swoimi szesnastymi urodzinami. Można właściwie powiedzieć, że została zabita, gdyż jej chłopak Jacob, umawia się z nią na randkę i w tym dniu wypowiada trzy słowa, dzięki którym serce Brie pęka na pół - "Nie kocham cię". Dziewczyna umiera i staje się duchem, lecz zostaje na Ziemi i poznaje jak zachowują się jej...

"Kruk na skrzydłach z rubinu niesiony, zamyka krąg, przez dwunastu utworzony."

Szesnastoletnia Gwendolyn prowadzi spokojne życie z nieco dziwną rodziną. Zaufanie ma u niewielu krewnych, gdyż większość woli kuzynkę Gwen, Charlottę, której Isaak Newton obliczył datę urodzenia. 7 października. To wtedy Charlotta otrzymała gen podróży w czasie. Tak uważał każdy, do czasu, kiedy to Gwendolyn przeniosła się w przeszłość. Z początku nie może w to uwierzyć i wmawia sobie, że jej się zdawało, że miała halucynacje. Ale co jeśli Gwen podczas zwykłej nudnej lekcji czuje mdłości i wie, że zaraz wyląduje parę stuleci wstecz? Rozpłynie się na oczach całej klasy i sekret jej rodziny ot tak ujrzy światło dzienne. Taka sytuacja się niemal zdarzyła. Dziewczyna wybiega z klasy, mówiąc, że źle się czuje (co m.in. jest prawdą) i po chwili z korytarza swej szkoły przenosi się do wielkiego pałacu z nie wiadomo jakiego wieku. Oczywiście dziewczyna nie może się ujawnić, i gdy już, już ktoś ma nakryć jej obecność, ona wraca do swoich czasów. Z powrotem w szkole.

Przyjaciółka Gwendolyn, każe jej natychmiast powiedzieć o wszystkim mamie, lecz nasza bohaterka waha się, choć doskonale wie, że matka powinna wiedzieć, że to nie Charlotta, a Gwen posiada gen...

Dziewczyna odbyła trzy niespodziewane podróże w czasie. Później powiedziała o wszystkim mamie nadal niepewna swych czynów. Okazuje się, że matka Gwen celowo kazała położonej wpisać błędną datę urodzenia córki, by ochronić ją i dać jej swobodne nastoletnie życie. Bo Gwendolyn jednak urodziła się tego samego dnia co Charlotta, która od dziecka była przygotowywana do swojej roli, a teraz wkracza Panna Gwendolyn Shepherd, która jest kompletnie nieprzygotowana do tego, jak ma zachowywać się w przeszłości, co powinna mówić, a czego nie.

Cała rodzina jest obrażona i wstrząśnięta tymi wiadomościami. Ciotka Glenda i lady Arista bez przerwy rzucają Gwen uszczypliwe uwagi i obraźliwe aluzje. A sama Charlotta zrobiła się bardziej wredna w stosunku do bohaterki, bo jak twierdzi "Ukradłaś mi gen, kuzyneczko. Zapłacisz mi za to"...

Gwendolyn natychmiast musi nadrobić zaległości, poznać tak naprawdę co to znaczy mieć gen podróży w czasie. I wtedy poznaje Gideona...

Okazuje się, że dziewczyna ma zadanie do wykonania, które musi wypełnić razem z przystojnym, lecz zarozumiałym Gideonem. Bądź co bądź, dziewczyna po jakimś czasie zakochuje się w chłopaku, który nie odwzajemnia jej uczucia. Twierdzi, że Gwendolyn nie jest w jego typie, ale jak wiemy, wszystko jest możliwe...

Podróże w czasie, tajemnice, miłość i to wszystko utkane bardzo pomysłowo i niepowtarzalnie. Jak potoczą się losy Gwen? Dowiecie się z tej książki;)



Bohaterowie

Bohaterowie też są oryginalni. Ani doskonali, ani beznadziejni. popełniają błędy, jak każdy z nas, ale naprawiają je, a nawet jeśli się nie uda, nie tracą pogody ducha:) Polecam gorąco.

Moja ocena: 10/10

"Kruk na skrzydłach z rubinu niesiony, zamyka krąg, przez dwunastu utworzony."

Szesnastoletnia Gwendolyn prowadzi spokojne życie z nieco dziwną rodziną. Zaufanie ma u niewielu krewnych, gdyż większość woli kuzynkę Gwen, Charlottę, której Isaak Newton obliczył datę urodzenia. 7 października. To wtedy Charlotta otrzymała gen podróży w czasie. Tak uważał każdy, do czasu,...

Niesamowita książka. Jedna z najlepszych jakie przeczytałam i wierzę, że długo pozostanie w mojej pamięci.
Lena Duchannes różni się od swoich rówieśników. Inaczej się zachowuje, inaczej się ubiera, ma inne zainteresowania. Odkąd przeprowadza się do małego miasteczka zwanego Gatlin, położonego w Karolinie Południowej, wszystko się zmienia. A szczególnie w życiu drugiego głównego bohatera - Ethana Wate'a. Chłopak od początku interesuje się "nową" w szkole. Wydaje mu się inna niż reszta dziewczyn, tajemnicza, ale przede wszystkim posiadająca to "coś" co go do niej przyciąga.
Ethan nie daje za wygraną i mimo, że z początku Lena go odrzuca, chce ją poznać. W końcu znajdują wspólny temat i okazuje się, że pasują do siebie, choć nie są sobie przeznaczeni...
Książka jest bardzo ciekawa, nie można się od niej oderwać. Każdy wątek jest niesamowity, najbardziej podobało mi się to, że nie mogłam przewidzieć co będzie dalej, na każdym kroku mnie zaskakiwała. Bohaterowie są bardzo sympatyczni i zabawni. Zaletą jest też to, że ani trochę nie przypomina Sagi Zmierzch! Bardzo się ucieszyłam z tego powodu, bo Zmierzch mnie nie urzekł, a czytałam już wiele nieudanych kopii wampirzej serii. Podsumowując polecam Piękne Istoty, musicie to przeczytać, ta książka jest owiana magią i zagadką, coś niepowtarzalnego, po prostu genialna!:)

Niesamowita książka. Jedna z najlepszych jakie przeczytałam i wierzę, że długo pozostanie w mojej pamięci.
Lena Duchannes różni się od swoich rówieśników. Inaczej się zachowuje, inaczej się ubiera, ma inne zainteresowania. Odkąd przeprowadza się do małego miasteczka zwanego Gatlin, położonego w Karolinie Południowej, wszystko się zmienia. A szczególnie w życiu drugiego...

Wybraną odkładałam na półkę z ogromnym niezadowoleniem. Była ta część tak świetna, że nie spodziewałam się, że przeczytam ją tak szybko! Lecz nim się obejrzałam, już dotarłam do ostatniej strony i trzeba było się pożegnać z serią przygód Chloe King. Ostatni tom jest zdecydowanie najlepszy ze wszystkich i najbardziej zaskakujący.

Chloe musi pogodzić z tym, że została Wybrana do roli przywódczyni Stada. Jest jej z tym trudno, sądzi, że ktoś inny z pewnością lepiej poprowadziłby Stado, lecz przeznaczenie to przeznaczenie. Chloe świetnie sobie radzi z problemami jakie ją spotykają, jest waleczna, odważna i nie podejmuje pochopnych decyzji, tak jak to czasem było w poprzednich częściach. Liczy się z konsekwencjami, dlatego wszyscy uważają, że jest jedną z najlepszych przywódczyń Stada.

Wybrana cały czas trzyma w napięciu. Od razu po jej skończeniu, nie mogłam opanować emocji, to jest jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam! Koniec jest bardzo zaskakujący, a Liz Braswell niesamowicie to przedstawiła.

Chloe King w ostatniej części jest o wiele bardziej poukładaną osobą. Zdaje sobie sprawę z tego kim jest, dlatego nie zachowuje się już jak zwykła nastolatka i bierze na siebie pełną odpowiedzialność, a jej decyzje naprawdę zaskakują. Jednak w każdej części posiada swój urok i jest zabawna. Po prostu nie da się jej nie lubić. Jest zdecydowana, odważna i odpowiedzialna. Książka dosyć dojrzała i podobało mi się to.

Wątek miłosny - nieodłączny - totalnie mnie zszokował. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, lecz po zakończeniu serii, samemu można się domyśleć co było dalej.

Brak mi słów co do tej książki. Nie da się jej tak po prostu odstawić na półkę i zapomnieć. To jest raczej książka z cyklu przeczytana-ale-chcę-więcej. Pozostawia po sobie straszny niedosyt. Fakt, w moim przypadku wolałabym, żeby było coś więcej, żeby coś jeszcze się wydarzyło, co zwiastowałoby kolejną część, lecz niestety trylogia nie może mieć czwartego tomu.

Niedawno obejrzałam serial Dziewięć Żyć Chloe King na podstawie książki o przygodach Chloe. Szczerze mówiąc książka jest o wiele lepsza. Zawiera o wiele więcej szczegółów i akcja jest wartka. Serial i powieść różnią się od siebie, nie da się tego nie zauważyć, więc jakbym miała coś polecić, to zdecydowanie książkę, a po przeczytaniu trylogii obejrzeć serial.

Ta seria nie pozwalała mi zasnąć. Cały czas o niej myślałam i żałowałam, że to już koniec. Gdy będę czytać inne książki wiem, że bardzo mi będzie brakowało Chloe i innych bohaterów, dlatego jestem pewna, że w niedalekiej przyszłości znów sięgnę po Dziewięć Żyć Chloe King.

Póki co, bardzo gorąco polecam tę książkę, nie będziecie rozczarowani.

Źródło recenzji: http://wstronachksiazek.blogspot.com/

Wybraną odkładałam na półkę z ogromnym niezadowoleniem. Była ta część tak świetna, że nie spodziewałam się, że przeczytam ją tak szybko! Lecz nim się obejrzałam, już dotarłam do ostatniej strony i trzeba było się pożegnać z serią przygód Chloe King. Ostatni tom jest zdecydowanie najlepszy ze wszystkich i najbardziej zaskakujący.

Chloe musi pogodzić z tym, że została...

Miasto Kości pochłonęło mnie od pierwszej strony. Zupełnie nie mogłam się od niego oderwać, wstrzymywałam oddech nie wiedząc, co może się zdarzyć za chwilę. Jest to jedna z niewielu książek, które wzbudziły we mnie takie emocje. Ostatnio często wpadam na taką literaturę. Na taką, o której nie mogę zapomnieć i wiem, że jest niezwykła. Miasto Kości, pomimo rozczarowania (zaraz wyjaśnię jakiego), należy do tego niewielkiego zbioru dzieł.

Od dłuższego czasu miałam tę książkę na półce, ale nie byłam w stanie po nią sięgnąć. Powiedziałam sobie, że najpierw skończę te inne "zachwycające" serie, a potem zabiorę się za Miasto Kości, które błędnie postrzegłam za przeciętne czytadełko.

Historia opowiada o piętnastoletniej Clary Fray. Jest ona przeciętną nastolatką, która pewnego dnia wybiera się ze swoim przyjacielem do Pandemonium - ulubionego klubu Clary. W pewnym momencie jej uwagę przyciąga niebieskowłosy chłopak. Wydaje jej się, że jest w nim coś dziwnego. Gdy dziewczyna go obserwuje w Pandemonium, zauważa, że kieruje się on z pewną dziewczyną do magazynu. Śledzi ich dwóch chłopaków, których zdaje się widzi tylko ona. Są uzbrojeni, a Clary ze swoją skłonnością w tarapaty, nie może pohamować ciekawości, kieruje się potajemnie do magazynu i tym samym sprawia, że ten wieczór odmienił jej życie.
Clary nie może pogodzić się z nowościami, które zaszły w jej życiu. Chce odnaleźć matkę i żyć jak dawniej, ale to już jest niemożliwe. Dziewczyna trafia do Instytutu, gdzie odkrywa kim naprawdę jest i jaka jest jej przeszłość. Okazuje się, że jest Nocną Łowczynią i musi walczyć z demonami.
Pomimo iż ta książka ma ponad pięćset stron, czyta się ją bardzo szybko i od razu po zakończeniu chce się więcej. Miasto Kości podobało mi się dopóki nie dotarłam do ostatniego rozdziału. Bardzo się rozczarowałam, czytając zakończenie i z niedowierzaniem spojrzałam, jak akcja była niesamowita, a jak autorka bardzo namąciła na sam koniec. Według mnie cały wątek miłosny został zrujnowany, lecz zobaczę co będzie w dalszych częściach, w końcu przede mną jeszcze pięć tomów i wszystko może się zdarzyć.
Książka była perfekcyjna - zawierała wszystko to, co powinna mieć fantastyka, zdarzenia paranormalne, magia, walka, tajemnice i napięta akcja, lecz niestety ten idealny obraz zburzyło zakończenie. Żadna książka mnie tak nie potrafiła rozczarować i jednocześnie żadna nie wywarła na mnie tylu emocji. Sama nie wiem, co powinnam sądzić o tym utworze. Wszystko w nim jest świetne, ale wciąż nie może do mnie dojść, że ta świetność nie jest już taka oczywista. Najgorsze jest to, że nie prędko zdobędę drugą część, a szkoda, bo pomimo beznadziejnego zakończenia, koniecznie muszę przeczytać kontynuację. Mam nadzieję, że autorka odkręci to, co namąciła.
Odbiegnijmy od fabuły i spójrzmy na bohaterów. Nie mogę mieć do nich zastrzeżeń, bo bardzo ich polubiłam. Oczywiście jak to w większości książek, znajdą się irytujące postacie. W tej lekturze to tylko zaostrza wątek i jest zaletą. Poza tym jestem pewna, że historia nie byłaby tak świetna bez Jace'a.
Sama nie wiem jak ocenić tę książkę. Mam do niej mieszane uczucia. Z jednej strony mi się niezmiernie podobała, a z drugiej, zakończenie wszystko niszczy...

Źródło recenzji: http://wstronachksiazek.blogspot.com/

Miasto Kości pochłonęło mnie od pierwszej strony. Zupełnie nie mogłam się od niego oderwać, wstrzymywałam oddech nie wiedząc, co może się zdarzyć za chwilę. Jest to jedna z niewielu książek, które wzbudziły we mnie takie emocje. Ostatnio często wpadam na taką literaturę. Na taką, o której nie mogę zapomnieć i wiem, że jest niezwykła. Miasto Kości, pomimo rozczarowania...

Kolejna część Darów Anioła wywarła na mnie niemal takie samo wrażenie jak pierwsza, czyli Miasto Kości. Nie wiem co sądzić o tej książce, bo zakończenie, a mianowicie Epilog mnie lekko rozczarował, a jednocześnie napełnił nadzieją. Nie mogę przewidzieć co będzie w następnych tomach. Z jednej strony podoba mi się to, a z drugiej...?

W Mieście Popiołów fabuła głównie skupia się na wątku miłosnym, drugim z Darów Anioła (Mieczu) i ciekawych zdolnościach Clary. Takie połączenie, dobrze rozpisane, daje nam mnóstwo świetnej zabawy. Do tego dochodzą nowi bohaterowie, więc książka ani na chwilę nie staje się nudna. Jak tylko z utęsknieniem dostałam ją w swoje ręce natychmiast zaczęłam czytać i od pierwszej strony nie mogłam się oderwać. Co prawda irytowało mnie dwóch bohaterów; Simon i Clary. Clary zachowywała się tak, jakby Simon miał być kimś, kto zastąpi jej Jace'a, a to było naprawdę nudne i pospolite. Nie był to jednak typowy trójkąt miłosny, bo w wielu momentach zauważymy, że serce Clary należy do Jace'a i koniec, kropka.

Wytrwałam trudne momenty, wiedząc, że potem będzie lepiej. I tak się też stało. Jest tam jedna rewelacyjna scena i znów doznałam zaskoczenia. Nie spodziewałam się takiego biegu zdarzeń, lecz najwyraźniej nie doceniłam autorki.

Wątek z Valentine'em też mnie zainteresował. Nie da się przewidzieć co ma w zamiarach i kiedy kłamie, bardzo mi się podobało, że autorka wszędzie dodała tej tajemniczości. Walka jak zawsze świetnie opisana, lecz praktycznie nic się tam dobrze nie kończy. No dobrze, oprócz tego, że wszyscy przeżyli, ale każdy z bohaterów zdaje sobie sprawę, że jest co raz trudniej i teraz to już nie są przelewki.

Wątek paranormalny jak zawsze re-we-la-cyj-ny. To, jak Cassandra Clare opisuje demony i magię, jest po prostu urzekające. Ze zniecierpliwieniem czekam na ekranizację Miasta Popiołów, która jak słyszałam ma się ukazać jeszcze w tym roku.

Ta książka jest jedną z najlepszych i choć niektóre wątki mnie denerwują, to wciąż czytam i czytam, i jak najszybciej muszę mieć Miasto Szkła. Prawdę mówiąc, jestem zachwycona Darami Anioła. Na początku nie spodziewałam się czegoś niesamowitego, lecz baaardzo się pomyliłam.

Zdecydowanie najlepszą postacią jest tutaj Jace ;). Zawsze potrafi pożartować, nawet w najtrudniejszych sytuacjach nie traci pogody ducha. Zdaje sobie sprawę z tego, że prawdopodobnie jego przyszłość z Clary jest nieosiągalna i trudno mu się z tym pogodzić.

Clary natomiast była w tej części zupełnie inna. Zachowywała się... no cóż, dziwnie. Obarczała się za wszystkie złe chwile, jakby całe piekło to była wyłącznie jej wina. Lecz stopniowo jej charakter się zmieniał. Przyjmuje do wiadomości kim jest i stara się z tym żyć. Niestety Cassandra Clare zrobiła z niej trochę irytującą nastolatkę ze złamanym sercem. Nie mogę jednak przyznać Clary samych najgorszych cech. Jest odważna i ewidentnie widać, że w imię miłości jest w stanie zrobić wszystko.

Ciekawa jestem trzeciej części. Jak to się wszystko potoczy, jak bohaterzy poradzą sobie z co raz większymi trudnościami. Nie ukrywam, że seria Darów Anioła jest genialna i co raz bardziej mnie zaskakuje. Polecam.

Źródło recenzji: http://wstronachksiazek.blogspot.com/

Kolejna część Darów Anioła wywarła na mnie niemal takie samo wrażenie jak pierwsza, czyli Miasto Kości. Nie wiem co sądzić o tej książce, bo zakończenie, a mianowicie Epilog mnie lekko rozczarował, a jednocześnie napełnił nadzieją. Nie mogę przewidzieć co będzie w następnych tomach. Z jednej strony podoba mi się to, a z drugiej...?

W Mieście Popiołów fabuła głównie...

Miasto Szkła to trzecia część trylogii Darów Anioła. Początkowo miały być trzy tomy, lecz autorka zrobiła fanom niespodziankę i napisała kolejne trzy części, więc w rzeczywistości Miasto Szkła nie jest finałem serii.
Bardzo przyjemnie czytało mi się tą książkę, zresztą jak każdą poprzednią z serii Darów Anioła. Nie brakuje tu wydarzeń, które wciąż nas będą zaskakiwać. Pojawiają się też nowi bohaterowie, więc naprawdę miło się czyta tę książkę. Fabuła jest świetna. Cassandra Clare rewelacyjne poprowadziła wszystkie wątki. Ona, pisząc, sprawia, że chce się znać więcej przygód Nocnych Łowców. Koniec jest zaskakujący. Sądziłam, że będzie opisana bitwa z demonami, a tym czasem przedstawione było coś innego.
Bohaterzy byli... cóż, trochę inni niż ostatnio. Clary zdecydowanie się zmieniła, ale na lepsze i to mi się podoba. Wszystkie niedoskonałości z Miasta Popiołów zostały świetnie zredukowane. Natomiast co się stało z Jace'em? Z początku bardzo szokowała mnie jego postać. Zachowywał się jak nie on i zastanawiałam się po co u licha autorka zabrudziła charakter tego bohatera? Było tak dobrze, a on, no cóż, zmienił się trochę. Jednak stopniowo było co raz lepiej i wszystko wracało do normy, za co szczerze dziękuję Cassandrze Clare.
Ze zniecierpliwieniem czekałam, aż Jocelyn się obudzi. Czułam, że to ona wyjawi Clary prawdę na temat tego, że Clary i Jace nie są rodzeństwem. Przeczucia mnie nie myliły ;) Jocelyn jest świetną postacią i naprawdę jedną z moich ulubionych.
Kolejnym zaskoczeniem było to, jak zginął Valentine. Jest to rzekomo ostatnia część, więc można się domyślić, że naczelny wróg naszych bohaterów zginie właśnie w trzeciej części. Został zabity, ale przez kogo? Tego się już sami doczytacie.
Miasto Szkła nie jest moją ulubioną częścią z Darów Anioła. Najlepszą jaką do tej pory przeczytałam było Miasto Kości. Jednak akcja ciągle się rozwija, więc zobaczymy co z tego wyniknie i jak się to wszystko potoczy.
Żałuję, że tak długo czytałam trzeci tom DA. Jestem pewna, że gdybym w ostatnim czasie nie miała tylu obowiązków, pochłonęłabym ją w maksymalnie trzy wieczory. Dary Anioła to naprawdę genialna seria i jestem wdzięczna autorce, że stworzyła coś tak niesamowitego. Ta seria potrafi wzbudzić emocje jak żadna inna książka. Mimo iż wiemy, że to fikcja, to bardzo przeżywamy przygody Nocnych Łowców (przynajmniej ja ;) ).
Cieszę się, że Miasto Upadłych Aniołów (VII tom) mam w zasięgu ręki i już niebawem zacznę czytać i dam się wciągnąć w wir nowych wydarzeń przygód Clary i Jace'a...

Źródło recenzji: http://wstronachksiazek.blogspot.com/

Miasto Szkła to trzecia część trylogii Darów Anioła. Początkowo miały być trzy tomy, lecz autorka zrobiła fanom niespodziankę i napisała kolejne trzy części, więc w rzeczywistości Miasto Szkła nie jest finałem serii.
Bardzo przyjemnie czytało mi się tą książkę, zresztą jak każdą poprzednią z serii Darów Anioła. Nie brakuje tu wydarzeń, które wciąż nas będą zaskakiwać....

Jestem bardzo zadowolona z tego, że poznałam taką serię jak "Dary Anioła". Każda kolejna część jest co raz lepsza i autorce nie brakuje pomysłów na wymyślanie nowych wątków. Piąta część z tej serii podobała mi się najbardziej z tych, które przeczytałam. Nie można się oderwać od lektury, chce się czytać więcej, więcej i więcej... Lecz po przeczytaniu "Miasta Zagubionych Dusz" trzeba poczekać jakiś czas na "City of Heavenly Fire" i to jest jedyna rzecz jaka mnie gnębi.

W piątym tomie "Darów Anioła", autorka pokazuje nam jednego z bohaterów, a mianowicie Jace'a jako sługę zła. Przeszedł na mroczną stronę i tylko kilka Nefilim wierzy, że można go uratować. Prawdę mówiąc, nie podejrzewałabym, że Cassandra Clare wszystko przedstawi w ten sposób. Spodziewałam się po tej książce czegoś innego, zupełnie inaczej wyobrażałam sobie kolejny bieg zdarzeń, a tymczasem zostałam mile zaskoczona. Podobało mi się to, że historia działa się w wielu różnych miejscach na Ziemi, w Paryżu, Wenecji, czy też Pradze. To było oryginalne i przyjemnie się czytało opisy tych poszczególnych miast.

Jeśli chodzi o bohaterów, to chyba każdy z nich zmienił się odkąd ich poznałam. Simon nie jest irytującym Przyziemnym, tylko mrocznym wampirem. Clary nie jest zdezorientowaną nastolatką, tylko waleczną Nocną Łowczynią. Isabelle z łatwością przychodzi okazywanie słabości, ale zdecydowanie przeważa u niej natura wojowniczki. Alec nie jest skryty jak na początku całej historii, teraz pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Magnus nie jest obojętnie nastawiony do zwykłych Nefilim, jest o wiele bardziej zaangażowany w to, co go spotyka i jego przyjaciół. Natomiast Jace na początku był arogancki, zabawny i bardzo odważny. To się nie zmieniło i nadal kocha walkę oraz zabijanie demonów. Czasem obwinia się o zbyt wiele incydentów i jest ryzykowny, ale tak to właściwie powinno wyglądać, on taki powinien być.

Fabuła jest świetna, na każdym kroku doznawałam zaskoczenia i byłam na wiecznym głodzie, bo nie wiedziałam jak to wszystko się potoczy. Efekt jest świetny, Cassandra wszystko opisała z precyzją. Nie zawahała się wpleść w historię takich wątków, które kompletnie znokautowały czytelnika. "Miasto Zagubionych Dusz" czytałam jednym tchem i bardzo żałuję, że na "City of Heavenly Fire" (część VI i ostatnia) trzeba będzie poczekać kilka miesięcy, jak nie rok.

Poza tym nie da się nie zauważyć tej pięknej okładki. Podoba mi się ona najbardziej ze wszystkich i właściwie jest moją ulubioną. Szczególnie przyciągnęła moją uwagę i choć mówią, żeby nie oceniać książki po okładce, to tym razem nie pomyliłam się do do opinii na jej temat. Była świetna i jest świetna.

Mimo wszystko Cassandra odwaliła kawał dobrej roboty i jestem zadowolona z tego, że seria nie zakończyła się na trzech tomach, bo to by był straszny niedosyt. Z niecierpliwością czekam na ostatni tom cyklu.

Źródło recenzji: http://wstronachksiazek.blogspot.com/

Jestem bardzo zadowolona z tego, że poznałam taką serię jak "Dary Anioła". Każda kolejna część jest co raz lepsza i autorce nie brakuje pomysłów na wymyślanie nowych wątków. Piąta część z tej serii podobała mi się najbardziej z tych, które przeczytałam. Nie można się oderwać od lektury, chce się czytać więcej, więcej i więcej... Lecz po przeczytaniu "Miasta Zagubionych...

Myślę o tej książce, aż zapomnę, o czym ja właściwie myślę.
A kiedy już zapomnę, to moje myśli wędrują do tego, co wzbudziło we mnie tyle TAKICH emocji. I tą rzeczą jest właśnie "Zanim się pojawiłeś" - tak w kółko krążą moje myśli - wokół tej wzruszającej, niezwykłej, niespotykanej historii miłosnej.

W pierwszej kolejności zobaczyłam film, którym jestem zachwycona - potem dowiedziałam się, że jest książka i sięgnęłam po nią, choć z wahaniem, bo znałam już tę historię.
Myślałam, że po filmie będę przygotowana na takie zakończenie.
Myślałam, że nie będę płakać.
Dawno się tak nie pomyliłam, bo czytając końcówkę, ryczałam, jak nigdy.
Dawno książka nie wzbudziła we mnie tyle emocji.

Jestem nią urzeczona pod każdym względem. To nie jest taka książka, jak inne. To nie jest książka, którą przeczytasz i zapomnisz. Będziesz o niej myśleć, bo ona poruszy nawet twarde serce. Będziesz się zastanawiać - "dlaczego tak...?", będziesz płakać - że właśnie tak.
wspaniały styl autorki, od pierwszych wersów wiedziałam, że to będzie powieść, przy której nie da się nudzić. Ba, słowo "nuda" kompletnie nie istnieje w obliczu tej książki.

Bohaterów pokochałam - naprawdę pokochałam. Ich charaktery, zachowanie, to było z jednej strony coś, co znamy, a z drugiej było dla nas całkowicie czymś nowym.
Nie wiem, jak opisać tę książkę. Przeczytajcie koniecznie, nieważne, czy macie 16 lat, czy 60.
To jest normalnie magia.

Myślę o tej książce, aż zapomnę, o czym ja właściwie myślę.
A kiedy już zapomnę, to moje myśli wędrują do tego, co wzbudziło we mnie tyle TAKICH emocji. I tą rzeczą jest właśnie "Zanim się pojawiłeś" - tak w kółko krążą moje myśli - wokół tej wzruszającej, niezwykłej, niespotykanej historii miłosnej.

W pierwszej kolejności zobaczyłam film, którym jestem zachwycona - potem...

♔ Moje fakty na temat tej książki ♔
1. Zdecydowanie lepsza niż pierwsza część
2. Pożera czytelnika od samego początku, trzymając w napięciu przez całą historię...
3. ...i wypluwa na końcu powodując książkowego kaca przez TAKIE zakończenie
4. Nie powinno się jej czytać nie mając na wyciągnięcie ręki trzeciego tomu
5. Zakończenie jest miażdżące, wobec czego musiałam stworzyć taką półkę dla tej pozycji...

♔ Moje fakty na temat tej książki ♔
1. Zdecydowanie lepsza niż pierwsza część
2. Pożera czytelnika od samego początku, trzymając w napięciu przez całą historię...
3. ...i wypluwa na końcu powodując książkowego kaca przez TAKIE zakończenie
4. Nie powinno się jej czytać nie mając na wyciągnięcie ręki trzeciego tomu
5. Zakończenie jest miażdżące, wobec czego musiałam stworzyć...

Mówicie kochani, że książka nie zasługuje na okładkę. To co oceniamy? Zawartość czy oprawę?

"Rywalki". Rywalki, które walczą w Eliminacjach, gdzie stawką jest małżeństwo z księciem. "Rywalki". "Rywalki". "Rywalki", "Rywalki", "Rywalki"... Cały czas chodzi mi po głowie ten tytuł.
Ostatnimi czasy czytałam książki, które uważałam za dobre - naprawdę dobre i fajne. Nie wiem, jak to się stało, że wiele z nich otrzymało taką ocenę, bo po przeczytaniu "Rywalek", poczułam się tak, jakbym od dziesięciu lat nie czytała książki, takiej naprawdę fajnej książki. Nie wiem, jak to się stało, że inne pozycje uważałam za fajne i czytałam książkę za książką nie zauważając, że to jest strata czasu i powinnam się wysilić i poszukać czegoś godnego uwagi!
Całe szczęście, że w końcu się przekonałam do tej książki, bo przyznam, że na początku ani trochę mnie nie zachęcała, lecz w końcu pomyślałam sobie "A może warto przeczytać?". I tak też się stało.
Czytając "Rywalki", przeniosłam się w inny świat.
W świat królewski.
Nie wiem, od czego zacząć moją opinię. Zostawiłam sobie 24 godziny na przemyślanie tego, co spiszę na Lubimy Czytać, ale wciąż brak mi słów. Dobrze, spróbuję coś powiedzieć, żeby nie było tak pusto, ale ostrzegam, że to może być najbardziej chaotyczna opinia, jaką pisałam. Prawdopodobnie znajdą się tu także spoilery.
Zaczynałam tą książkę z nastawieniem na to, że spotka mnie tam bajkowa miłość, że będzie to baśń z przyszłości. Oj, jak nisko ceniłam "Rywalki". Od pierwszej strony (Ale najfajniej było od 85 strony) ta książka zawładnęła moim sercem. Śniła mi się nawet. Po skończeniu jej nie mogłam zasnąć i myślałam co będzie dalej, co będzie dalej?! Muszę lecieć do Empiku, po "Elitę", bo oszaleję. Oj nie, już nie wypożyczę jej z biblioteki.
Wracając do ważniejszych tematów, książka podobała mi się głównie dlatego, że weszła w moje gusta - była bliżej współczesności, a zawierała królewskie klimaty, oj lubię to.
Bardzo mnie zainteresowało to, że America Singer jako jedyna spośród wszystkich dziewcząt nie pragnęła zostać żoną księcia ani księżniczką, ani królową. Na początku dziwiło mnie to, gdyż sądziłam, że każda kobieta pragnie pławić się w bogactwie i mieć faceta. Może wciąż tak jest, bo nie zapominajmy, że "Rywalki" to tylko fantazja.
Potem zrozumiałam dlaczego America tak wybrała. Oddała serce komuś innemu i za wszelką cenę nie chciała brać udziału w eliminacjach i poznać "tego sztywnaika", jak określiła księcia Maxona. Przekonała się jednak potem, że bardzo się pomyliła i widać, że ludzi (jak i książki) NIE ocenia się po okładce, o czym wielu z nas do dziś nie wie.
Utożsamiłam się z główną bohaterką, Ami. Charakter ma podobny do mnie i podobały mi się PRAWIE wszystkie decyzje, jakie podejmowała. Różniła się od reszty dziewczyn, nie chciała zostać wybrana, lecz zgłosiła się ze względu na prośbę swojego... byłego. Dobra, nie wnikam [...]
Zaskakujące było także to, że Ami zaprzyjaźniła się z Maxonem. Sądziłam, że będzie dla niego niemiła, że będzie go unikać i temu podobne, ale nie, ona wyjawiła mu od razu całą prawdę i zamiast prezentować się jako przykładna żona księcia, ona zaproponowała mu przyjaźń. Wow. Tego w baśniach o księżniczkach jeszcze nie było.
W "Rywalkach" spotykamy się także z wątkiem pobocznym. Nie ma tu tylko Eliminacji, jest jeszcze bunt wśród obywateli narodu Illei, rebelianci atakują pałac kilkakrotnie i przyznam, że także mnie interesuje, czy ta wojna domowa będzie miała jakieś większe znaczenie w przyszłych tomach.
Kolejną rzeczą jest porównanie "Rywalek" do "Igrzysk Śmierci". "Igrzyska..." wprost kocham i widać do po mojej opinii "Kosogłosa" ( http://lubimyczytac.pl/ksiazka/234912/kosoglos/opinia/22717928#opinia227179... ), ale nie widzę tu wyraźnego podobieństwa. Jasne, jest reality show i podział społeczeństwa na klasy, może nawet rebelianci, ale nie ma nic na wzór Głodowych Igrzysk. To była tylko inspiracja Igrzyskami, a nie kopia z góry na dół, bez przesady. Właściwie może przyszło mi do głowy czytając jeden, dwa fragmenty "Rywalek": "jak w Igrzyskach", ale tu mamy bogactwo i monarchię, a tam - biedę, okrucieństwo i bezwzględnego prezydenta.
Zdenerwowała mnie jedynie końcówka, nie rozumiem po co Aspen wrócił, pewnie znów zacznie się trójkąt miłosny (a tam, już jest), ale kto wie, może nie będzie tak źle...?
Na koniec dodam jeszcze, że nigdy nie spotkałam się w książce z takimi bohaterami. To dziwne, wiem, ale strasznie ich polubiłam, szczególnie Maxona (TEAM Maxon!). Nie wiem jak to się stało, tyle romansów przeczytałam i żaden bohater nie przemówił do mnie tak, jak właśnie Maxon.
Podsumowując książka mi się podobała (no ba) i jak najszybciej muszę przeczytać drugi tom, bo jestem wprost oczarowana tą serią, jak żadną inną.

Mówicie kochani, że książka nie zasługuje na okładkę. To co oceniamy? Zawartość czy oprawę?

"Rywalki". Rywalki, które walczą w Eliminacjach, gdzie stawką jest małżeństwo z księciem. "Rywalki". "Rywalki". "Rywalki", "Rywalki", "Rywalki"... Cały czas chodzi mi po głowie ten tytuł.
Ostatnimi czasy czytałam książki, które uważałam za dobre - naprawdę dobre i fajne. Nie wiem,...

Sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się, że będzie to jakaś górnolotna literatura. Sądziłam, że będzie to ot taka lekka lekturka, która szybko wyleci mi z pamięci.
Okazało się, że wygląda to nieco inaczej. Cała książka przepełniona jest magią, tajemnicą, światem innym niż ten, który znamy. Ja nieustannie byłam ciekawa, co będzie dalej, co za chwilę się wydarzy i jak tylko wciągnęłam się w tę historię, pochłonęła mnie bez reszty. Nie mogę się doczekać, aż dostanę w swoje ręce drugą część i mam nadzieję, że będzie równie świetna, jak pierwszy tom.

Sięgając po tę książkę, nie spodziewałam się, że będzie to jakaś górnolotna literatura. Sądziłam, że będzie to ot taka lekka lekturka, która szybko wyleci mi z pamięci.
Okazało się, że wygląda to nieco inaczej. Cała książka przepełniona jest magią, tajemnicą, światem innym niż ten, który znamy. Ja nieustannie byłam ciekawa, co będzie dalej, co za chwilę się wydarzy i jak...

Trylogia Klątwy to seria książek, która podbiła moje serce już od pierwszego tomu. Danielle L Jensen zachwyciła mnie wykreowanym światem już od pierwszych stron "Porwanej Pieśniarki", przez co zapragnęłam poznać tą historię aż do samego końca. I nie zawiodłam się - mój zachwyt z każdym kolejnym tomem wzrastał, a więź jaka połączyła mnie z bohaterami trylogii pozostanie nierozerwalna. "Waleczna Czarownica" to burzliwy finał losów Tristana, Cécile i reszty niesamowitych postaci, a autorka w intrygujący sposób przedstawiła wydarzenia, które są ostatecznym pojedynkiem z wrogami. Nie powiem, że jest to moja ulubiona część serii, bo wiele sytuacji i wątków wyobrażałam sobie inaczej, ale napięcie budowane przez autorkę wzrasta tak samo jak w poprzednich tomach, przez co nie można się oderwać od lektury. Łezka się w oku kręci, kiedy pomyśli się, że to już koniec. Trylogia zdecydowanie godna polecenia!

Trylogia Klątwy to seria książek, która podbiła moje serce już od pierwszego tomu. Danielle L Jensen zachwyciła mnie wykreowanym światem już od pierwszych stron "Porwanej Pieśniarki", przez co zapragnęłam poznać tą historię aż do samego końca. I nie zawiodłam się - mój zachwyt z każdym kolejnym tomem wzrastał, a więź jaka połączyła mnie z bohaterami trylogii pozostanie...

Wreszcie coś porządnego, wreszcie coś oryginalnego i ciekawego.

Bardzo mi się podobała fabuła, zawrotne tempo zdarzeń i sama bohaterka była niesamowita. Pewna siebie, zabawna i wyróżniająca się spośród innych postaci. Bardzo ładnie jest wszystko opisane, książka nie zawiera zbędnych opisów otoczenia, tego co odczuwa bohaterka (oczywiście, gdzie są opisy potrzebne, to są) itp. Bardzo ładna okładka:) Akcja pełna napięcia, co chwilę wstrzymywałam oddech z przejęcia. Nigdy nie było tak źle, żeby Anna się złamywała i zamiast działać rozpaczała, a tak ma większość bohaterek w wielu powieściach. Oczywiście Anna czasami miała chwile, że rozpłakała się na środku placu w 1499r. w Wenecji, ale szybko doprowadzała się do ładu i szukała rozwiązania swojego problemu, który zawsze znalazła. Wszystko mi się podobało, bohaterowie, klimat średniowiecznej Wenecji i zabawne momenty. Śmiechu do bólu, smutku do łez. Fantastyczna, polecam.

Wreszcie coś porządnego, wreszcie coś oryginalnego i ciekawego.

Bardzo mi się podobała fabuła, zawrotne tempo zdarzeń i sama bohaterka była niesamowita. Pewna siebie, zabawna i wyróżniająca się spośród innych postaci. Bardzo ładnie jest wszystko opisane, książka nie zawiera zbędnych opisów otoczenia, tego co odczuwa bohaterka (oczywiście, gdzie są opisy potrzebne, to są)...

Obawiałam się, że "Ukryta Łowczyni" będzie mi się mniej podobała niż "Porwana Pieśniarka", bo losy Cecile toczą się poza Trollus, ale na szczęście się pomyliłam. Druga część jest równie rewelacyjna, jak i pierwsza. Podoba mi się, że autorka jeszcze bardziej skupiła się na wątku miłosnym, który stał się dla mnie jeszcze piękniejszy, jeszcze bardziej uwielbiam tę parę. Fabuła książki stała się jeszcze ciekawsza, cały czas coś się dzieje, nie ma czasu na nudę. Emocje rosną wraz z ubywaniem stron, a kiedy zbliżamy się do końca, coraz mniejszą ma się ochotę na odłożenie książki. Nie zabrakło także zabawnych tekstów, jakie autorka wplotła w dialogi, za to plus :) Cieszy mnie także fakt, że więcej było rozdziałów z perspektywy Tristana - jak ja kocham tego bohatera!

Pomimo, że już czytając pierwszą część miałam podejrzenia, jaka jest prawdziwa tożsamość Anushki, to książka jak najbardziej mi się podobała i polecam zapoznanie się z tą serią. Mam nadzieję, że trzecia część mnie nie zawiedzie i będę nią równie oczarowana!

Obawiałam się, że "Ukryta Łowczyni" będzie mi się mniej podobała niż "Porwana Pieśniarka", bo losy Cecile toczą się poza Trollus, ale na szczęście się pomyliłam. Druga część jest równie rewelacyjna, jak i pierwsza. Podoba mi się, że autorka jeszcze bardziej skupiła się na wątku miłosnym, który stał się dla mnie jeszcze piękniejszy, jeszcze bardziej uwielbiam tę parę. Fabuła...