Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna książka o rodzinie, więzi, stratach (w tym żałobie - znowu!) powiązana z przesłaniem dotyczącym klimatu i natury.

Metaforyczna opowieść o wpływie przyrody na kondycję ludzką oraz mroku duszy ludzkiej i jej wpływu na przyrodę.
Wspaniale opisana przyjaźń ludzko-ludzka i ludzko-zwierzęca, a także relacje ludzi z roślinami.

Wspaniałe ilustracje Lisy Aisato uwodzą i ściskają za serce, wywołując wzruszenie, radość, ciekawość i smutek.

Niezwykła książka.

Piękna książka o rodzinie, więzi, stratach (w tym żałobie - znowu!) powiązana z przesłaniem dotyczącym klimatu i natury.

Metaforyczna opowieść o wpływie przyrody na kondycję ludzką oraz mroku duszy ludzkiej i jej wpływu na przyrodę.
Wspaniale opisana przyjaźń ludzko-ludzka i ludzko-zwierzęca, a także relacje ludzi z roślinami.

Wspaniałe ilustracje Lisy Aisato uwodzą i...

Oszczędna i piękna w swojej prostocie opowieść o relacji, stracie, uczuciach i potrzebach. Piękne, wymowne ilustracje pięknie wspólgrają z tekstem, a czasem go wyprzedzają.

Bardzo mnie wzruszyła lektura tej książki.

Oszczędna i piękna w swojej prostocie opowieść o relacji, stracie, uczuciach i potrzebach. Piękne, wymowne ilustracje pięknie wspólgrają z tekstem, a czasem go wyprzedzają.

Bardzo mnie wzruszyła lektura tej książki.

To nie jest zła książka. Po prostu nie jest dobra.
Opowieść jest naiwna, ale przede wszystkich przerażająca. I wcale nie z powodu choroby Alzheimera u babci, tylko dlatego, że najbardziej dorosła w tej książce jest dziewczynka. Natomiast dorośli zachowują się jak dzieci: ciągle są smutni, płaczą, nikt nie informuje dziewczynki na początku o babci chorobie. Starsza siostra wciąż ją wyzywa, chociaż potrafi też z nią porozmawiać. Dziewczynka jako jedyna z całej rodziny potrafi odnosić się do babci jak dawniej i cieszyć kontaktem z nią. Dorośli mają problem z akceptacją sytuacji. Nie pokazano też, żeby ktokolwiek (poza starsza siostrą) miał jakieś swoje życie.

Ale najgorsze jest co innego - książka jest smutna, dołująca i nudna. Zdecydowanie za długa (co najmniej o połowę). Dziewczynka z jednej strony jest dojrzała, z drugiej kompletnie naiwna i głupiutka (jak dziecko z lat 80-tych XX wieku). Ilustracje bardzo przypominają prace Iwony Chmielewskiej minus, oczywiście, piękno i niesamowite pomysły. Dawno się tak nie umęczyłam przy lekturze, a szkoda, bo temat ważny. Potraktujmy ją jako pionierską i wybaczmy błędy - stąd cztery gwiazdki zamiast jednej.

I najważniejsze - nie jest to książka dla dzieci, nie z uwagi na temat, a formę. Nie wyobrażam sobie żadnego dziecka, które by wytrzymało jej lekturę.

To nie jest zła książka. Po prostu nie jest dobra.
Opowieść jest naiwna, ale przede wszystkich przerażająca. I wcale nie z powodu choroby Alzheimera u babci, tylko dlatego, że najbardziej dorosła w tej książce jest dziewczynka. Natomiast dorośli zachowują się jak dzieci: ciągle są smutni, płaczą, nikt nie informuje dziewczynki na początku o babci chorobie. Starsza siostra...

Piękna, nostalgiczna opowieść o świecie, gdzie nikt się nie spieszy, gdzie jest czas na kontemplację morza, ot tak, bez celu.
Fantastycznie oddana prostota życia i piękno zwykłej relacji dziadka z wnuczką.
W książce pobrzmiewają echa "Lata" Tove Jansson.
Nieco podobny, nostalgiczny klimat (może to dzięki bliskości morza) znadziemy w "Piaskowym wilku" Asy Lind.

Cudowna książka. Idealna na lato.

Piękna, nostalgiczna opowieść o świecie, gdzie nikt się nie spieszy, gdzie jest czas na kontemplację morza, ot tak, bez celu.
Fantastycznie oddana prostota życia i piękno zwykłej relacji dziadka z wnuczką.
W książce pobrzmiewają echa "Lata" Tove Jansson.
Nieco podobny, nostalgiczny klimat (może to dzięki bliskości morza) znadziemy w "Piaskowym wilku" Asy Lind.

Cudowna...