Jedna z tych książek, którą czyta się z zapartym tchem mniej więcej przez połowę jej objętości. Dobry pomysł z wykorzystaniem aleksytymii (nie miałam pojęcia o takiej jednostce chorobowej),budowane napięcie, i kompletnie rozczarowujący koniec. Słowem napięcie do końca nieutrzymane, fabuła spłycona.
Niemniej książkę czytało się dobrze i dość szybko.

Jedna z tych książek, którą czyta się z zapartym tchem mniej więcej przez połowę jej objętości. Dobry pomysł z wykorzystaniem aleksytymii (nie miałam pojęcia o takiej jednostce chorobowej),budowane napięcie, i kompletnie rozczarowujący koniec. Słowem napięcie do końca nieutrzymane, fabuła spłycona.
Niemniej książkę czytało się dobrze i dość szybko.

Bardzo dobrze napisana książka.
Historia mocno mnie wciągnęła.
Zakończenie mnie zawiodło, a może bardziej pozostawiło niedosyt.

Bardzo dobrze napisana książka.
Historia mocno mnie wciągnęła.
Zakończenie mnie zawiodło, a może bardziej pozostawiło niedosyt.

Przeczytałam tą książkę ze względu na chorobę bohatera. Byłam zainteresowana jej objawami, przebiegiem – nadal jestem. Oprócz faktu, że do końca książki w błąd wprowadziły mnie pierwsze zdania. Obecność matki chłopca, kiedy przez całą książkę myślałam, że nie żyje wybiło mnie z rytmu

Przeczytałam tą książkę ze względu na chorobę bohatera. Byłam zainteresowana jej objawami, przebiegiem – nadal jestem. Oprócz faktu, że do końca książki w błąd wprowadziły mnie pierwsze zdania. Obecność matki chłopca, kiedy przez całą książkę myślałam, że nie żyje wybiło mnie z rytmu

Jak na opowieść o chłopcu, który nic nie odczuwa, książka jest przepełniona wieloma emocjami. Jesteśmy świadkami kształtowania się młodego człowieka, który musi sobie jakoś radzić po ogromnej tragedii z atakami od rówieśników. Mimo swojej reputacji, Gon na swój sposób pomaga Yunjae i na swój sposób ich relacja jest... Ciekawa? Po części piękna? Sama książka sprawia, że historia opisana w niej zapada nam w pamięć na długo i bez skrupułów mogę polecić tę lekturę

Jak na opowieść o chłopcu, który nic nie odczuwa, książka jest przepełniona wieloma emocjami. Jesteśmy świadkami kształtowania się młodego człowieka, który musi sobie jakoś radzić po ogromnej tragedii z atakami od rówieśników. Mimo swojej reputacji, Gon na swój sposób pomaga Yunjae i na swój sposób ich relacja jest... Ciekawa? Po części piękna? Sama książka sprawia, że...

Książka z rodzaju "nie mam kompletnie pojęcia po co ją kupuję, skusił mnie jakiś chwyt marketingowy albo recenzja" - jak przystało na konsumenta książek :)

Chwilę później zorientowałem się, że jest to literatura młodzieżowa. Chociaż myślę, że nawet gdybym z 10 lat temu ją czytał to miałbym takie samo zdanie - nie porwała mnie. Od taka historyjka o chłopaku, który borykał się z faktem, że nie czuł emocji.

Nie potrafiłem się wczuć w niego; i nie dlatego, że ja jestem pełen emocji a on nie ma żadnych - po prostu jego przedstawienie jest takie... mało wykorzystany potencjał pomysłu na postać. Wertowałem zwinnie kartki, płynnie się to czyta. Fabuła jest zbita, oscyluje wokół paru postaci, nie ma wątków pobocznych, nie ma ozdobników i wypełnień - to na plus.

Ale no nadal nie było żadnego ładunku emocjonalnego. Może wobec innej postaci? Nie nie, również nie. A może ta kolejna postać mnie jakoś urzeknie, zrozumiem ją, wczuję się? No też nie. Może sama historia tragedii jaka dotyka Yunjae... no nie. Dlatego też nie daję żadnej oceny.

Miałem zamysł przeczytać ją jeszcze raz w pewnym momencie bo może coś przeoczyłem, może faktycznie nie rozumiem położenia głównego bohatera. Ale to nadal nie to. Przeczytana raz a chwyt marketingowy na mnie - udany :)

Książka z rodzaju "nie mam kompletnie pojęcia po co ją kupuję, skusił mnie jakiś chwyt marketingowy albo recenzja" - jak przystało na konsumenta książek :)

Chwilę później zorientowałem się, że jest to literatura młodzieżowa. Chociaż myślę, że nawet gdybym z 10 lat temu ją czytał to miałbym takie samo zdanie - nie porwała mnie. Od taka historyjka o chłopaku, który borykał...

16/2024📚 początek i środek super, koniec pozostawił niedosyt.

16/2024📚 początek i środek super, koniec pozostawił niedosyt.

Rzadko kiedy sięgam po obyczajówki, jednakże ta od razu przykuła moją uwagę. Koncept braku umiejętności odczuwania i odczytywania uczuć jest dla mnie tak kompletnie abstrakcyjny, bo należę raczej do tych, którzy czują za dużo. Dlatego gdy tylko przeczytałam opis z tyłu okładki wiedziałam, że muszę to przeczytać.
Historię poznajemy z punktu widzenia głównego bohatera, który przez niemal całą opowieść wyraża się w bardzo bezuczuciowy, aczkolwiek elokwentny sposób. Pomimo jego braku zrozumiania dla otaczającego go świata, niesamowicie jest poznawać go jego oczami.

Rzadko kiedy sięgam po obyczajówki, jednakże ta od razu przykuła moją uwagę. Koncept braku umiejętności odczuwania i odczytywania uczuć jest dla mnie tak kompletnie abstrakcyjny, bo należę raczej do tych, którzy czują za dużo. Dlatego gdy tylko przeczytałam opis z tyłu okładki wiedziałam, że muszę to przeczytać.
Historię poznajemy z punktu widzenia głównego bohatera, który...

Nie do końca wiem co mam napisać. Książka, która nie powinna wywierać na mnie emocji dała mi je w całej swojej gamie. Gone, który czuje za dużo oraz Yunjae, który nie czuje nic - to dość wybuchowe połączenie. Końcówka okazała się dość zaskakująca ale jednocześnie nie usatysfakcjonowała mnie, miałam nadzieje na lepsze zakończenie. Ale bawiłam się naprawdę dobrze 🫶🏼

Nie do końca wiem co mam napisać. Książka, która nie powinna wywierać na mnie emocji dała mi je w całej swojej gamie. Gone, który czuje za dużo oraz Yunjae, który nie czuje nic - to dość wybuchowe połączenie. Końcówka okazała się dość zaskakująca ale jednocześnie nie usatysfakcjonowała mnie, miałam nadzieje na lepsze zakończenie. Ale bawiłam się naprawdę dobrze 🫶🏼

Wielkie rozczarowanie. Pomysł na tę książkę wydawał się intrygujący przez swoją oryginalność – oto czytelnik zyskuje wgląd w świat osoby dotkniętej aleksytymią. Historia jednak okazuje się być całkowicie nierealna, przepełniona nieprawdopodobnymi zdarzeniami, a do tego nieco infantylna, zaś pod koniec – chaotyczna i nieprzekonująca. W efekcie, zamiast budzić w czytelniku wzruszenie czy empatię, budzi zniecierpliwienie, znużenie i poirytowanie (a jak rozumiem z posłowia, nie to autorka chciała osiągnąć). Przemyślenia bohatera, gdy wypowiada się jako narrator, zupełnie nie pasują do aleksytymika. Motywy i zachowania innych postaci też były dla mnie często niezrozumiałe, choć to akurat może wynikać poniekąd z różnic kulturowych. Brak mocnego uzasadnienia dla wprowadzenia postaci Dory, zbyt mało rozwinięty wątek przyjaźni z Gonem, a finałowe przemiany bohaterów nie wybrzmiewają wiarygodnie. Ogólnie klimat młodzieżówki, może więc "Almond" bardziej trafi do czytelników nastoletnich (mnie te książkę poleciła właśnie nastolatka).

Jak napisał ktoś z przedmówców, w miarę ciekawie jest do strony 80 - czyli dopóki główny bohater nie poznaje Gona. Do tej strony byłam jeszcze zainteresowana lekturą, później już czytałam coraz bardziej na siłę, krzepiąc się myślą, że książka jest krótka. Odradzam, według mnie szkoda czasu.

Wielkie rozczarowanie. Pomysł na tę książkę wydawał się intrygujący przez swoją oryginalność – oto czytelnik zyskuje wgląd w świat osoby dotkniętej aleksytymią. Historia jednak okazuje się być całkowicie nierealna, przepełniona nieprawdopodobnymi zdarzeniami, a do tego nieco infantylna, zaś pod koniec – chaotyczna i nieprzekonująca. W efekcie, zamiast budzić w czytelniku...

Zastanawialiście się kiedyś jak to by było nie odczuwać żadnych emocji? Nie bać się, ani nie cieszyć. Nie móc się czymś zasmucić, ale i nie zachwycać się tym co piękne?

Główny bohater dzisiejszej historii cierpi na aleksytymię - brak odczuwania emocji. Od małego więc wspólnie z Mamą uczy się tego jak reagować w konkretnych sytuacjach. Kiedy się uśmiechać, kiedy marszczyć brwi, przepraszać i dziękować.
To niesamowite jak w codziennym życiu bazujemy właśnie na emocjach. Jak nasze zachowania, intonacja i gesty wpływają na odbiór przez inne osoby.

Książkę czyta się niezwykle szybko (nie tylko ze względu na krótkie rozdziały i sporo pustej przestrzeni). Z książki wprost bije narracja osoby, która skupia się na faktach - nie na emocjach. Zdania są krótkie, konkretne, dynamiczne.

Kolejne przykre wydarzenia w życiu Yunjae i to jak młody chłopak sobie z nimi radzi sprawiają, że trudno oderwać się od lektury. Ja przeczytałam ją w jeden wieczór.

Są jakieś minusy? Mi brakowało głębi nawiązywania się relacji międzyludzkich. Dość długie przeskoki w akcji sprawiły, że czasem się gubiłam lub nie rozumiałam istotności bohaterów, przez to, że stosunkowo rzadko się pojawiali.
Zazwyczaj mam poczucie, że coś można skrócić - tutaj mam swego rodzaju niedosyt.

Zastanawialiście się kiedyś jak to by było nie odczuwać żadnych emocji? Nie bać się, ani nie cieszyć. Nie móc się czymś zasmucić, ale i nie zachwycać się tym co piękne?

Główny bohater dzisiejszej historii cierpi na aleksytymię - brak odczuwania emocji. Od małego więc wspólnie z Mamą uczy się tego jak reagować w konkretnych sytuacjach. Kiedy się uśmiechać, kiedy marszczyć...