Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ważna i potrzebna książka, ale napisana z perspektywy kogoś, kto nie mieszka w Polsce.

Tak, system leczenia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce jest niewydolny. Owszem, w szkołach bywa różnie.
Tak, rodzice za dużo pracują, a za mało rozmawiają z dziećmi.

Autorka nie napisała ani słowa o tzw. czynnikach chroniących dzieci i młodzież przed depresją i samobójstwami. Nic o rezyliencji.
Nic na temat programów profilaktycznych i na temat samej profilaktyki mało.

Nic na temat dzieci z rodzin niewydolnych wychowawczo/rodzin zastępczych/placówek.

Oskarża szkołę (częściowo słuszne), ale zapomina o tym, że szkoły są różne. Szkołę wybiera rodzic, może wybrać szkołę niepubliczną, może wybrać szkołę z zaangażowanymi nauczycielami, jest też opcja nauczania domowego. Ale, na litość boską, nauczyciel, nawet najlepszy i najbardziej zaangażowany nie jest w stanie w zupełności naprawić tego, co zepsuli rodzice. No i nie mieszka z uczniem przecież.

Oddała głos młodzieży, rodzicom, psychiatrom, terapeutom i edukatorom, nie dała głosu ani jednemu nauczycielowi, nie wspominając o pedagogu czy psychologu szkolnym.

Bardzo duży plus należy się za to za pierwszy i ostatni rozdział, czyli o nieistniejących danych oraz za biuletyn informacyjny dla osób w kryzysie. Szkoda, że jest tylko kod QR do pobrania całości, a nie ma linka.
Ogromne brawa za podkreślenie tego, o czym od ponad 20 lat mówią suicydolodzy, psycholodzy i psychiatrzy, czyli o odpowiedzialności dziennikarzy, mediów i celebrytów za rodzaj przekazu, zwłaszcza w opisywaniu samobójstw osób sławnych i uznanych.

Książka ważna i potrzebna. Mam nadzieję, że pojawią się kolejne. W zastrzeżeniem, że gdyby przeczytał to ktoś młody, to raczej by się wystraszył tą bezradnością dorosłych bijącą z każdej strony publikacji.

Niedużo bibliografii jak na tak ważny i obszerny temat.

Ważna i potrzebna książka, ale napisana z perspektywy kogoś, kto nie mieszka w Polsce.

Tak, system leczenia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce jest niewydolny. Owszem, w szkołach bywa różnie.
Tak, rodzice za dużo pracują, a za mało rozmawiają z dziećmi.

Autorka nie napisała ani słowa o tzw. czynnikach chroniących dzieci i młodzież przed depresją i...

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu siebie.

Książka zupełnie nie jest podobna do "Normalnych ludzi", jak twierdzą mało wnikliwi czytelnicy, tutaj bowiem akcenty zostały inaczej rozłożone, inne są okoliczności i pojawia się wątek światopoglądowy (co prawda strasznie spłycony, co przypisuję strachowi autorki przed reakcją byłych bliskich osób), który zupełnie zmienia kontekst relacji.

To jedna z tych książek, dzięki którym wciąż wierzę we współczesną literaturę.

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu...

Ciekawa, nawet dla osób niereligijnych.
Pierwszy raz przeczytałam o tak całościowym potraktowaniu depresji. Nawet jeśli niektóre realia niepolskie (np. inne dodatki do żywności są dopuszczone w USA, inne w Polsce) to i tak warta refleksji i samodzielnych poszukiwań.

Na minus - brak merytorycznej redakcji, np. wydawnictwo chyba nie słyszało o czym takim jak DSM-IV czy DSM-5 (nie wspominając o tym, że mogli zrobić przypis, iż w Polsce diagnozuje się w oparciu o ICD-11 (wcześniej ICD-10). Ani słowa też o tym, że w odniesieniu do terapii poznawczo-behawioralnej (TPB) używa się także międzynarodowy akronim CBT.

Ciekawa, nawet dla osób niereligijnych.
Pierwszy raz przeczytałam o tak całościowym potraktowaniu depresji. Nawet jeśli niektóre realia niepolskie (np. inne dodatki do żywności są dopuszczone w USA, inne w Polsce) to i tak warta refleksji i samodzielnych poszukiwań.

Na minus - brak merytorycznej redakcji, np. wydawnictwo chyba nie słyszało o czym takim jak DSM-IV czy DSM-5...

Doskonała książka non-fiction. Nie jestem pewna do końca czy to reportaż, bowiem zawiera elementy fikcji czy sfabularyzowane opowieści sióstr Galvin.
Mnóstwo faktów, świetnie odmalowane tło społeczno-polityczno-naukowe (choć, moim zdaniem, nieco za dużo informacji, np. militarnych).

Do idealnej książki brakuje jednak jeszcze analizy jakiegoś dobrego psychiatry/psychoterapeuty.

Strasznie rozczarowująca także ostateczna konkluzja, że mimo lat badań i analiz tak naprawdę wciąż nie wiemy, jak skutecznie pomóc wszystkim chorym na schizofrenię.

Ciekawy jest także fakt, że mimo starań Lindsay w kwestii oswojenia własnych dzieci z chorobą i wujami rozwinęła ona tylko w synu lęki.

Fascynujące studium skomplikowanej natury ludzkiej, wyborów oraz postaw wobec choroby.

Doskonała książka non-fiction. Nie jestem pewna do końca czy to reportaż, bowiem zawiera elementy fikcji czy sfabularyzowane opowieści sióstr Galvin.
Mnóstwo faktów, świetnie odmalowane tło społeczno-polityczno-naukowe (choć, moim zdaniem, nieco za dużo informacji, np. militarnych).

Do idealnej książki brakuje jednak jeszcze analizy jakiegoś dobrego...

Wybitne studium życia rodziny po stracie dziecka.
Doskonale odmalowany wpływ tej straty na życie i zachowanie każdego z członków rodziny oraz różnych postaw wobec śmierci.

Spotkanie dwóch osób - dwóch rodzajów żałoby.
Ale mimo wszystko ta książka to pean na cześć piękna życia i uważności na każdy okruch jego piękna.

Wybitne ilustracje doskonale uzupełniają treść, a czasem tworzą nawet dodatkową opowieść.

Wybitne studium życia rodziny po stracie dziecka.
Doskonale odmalowany wpływ tej straty na życie i zachowanie każdego z członków rodziny oraz różnych postaw wobec śmierci.

Spotkanie dwóch osób - dwóch rodzajów żałoby.
Ale mimo wszystko ta książka to pean na cześć piękna życia i uważności na każdy okruch jego piękna.

Wybitne ilustracje doskonale uzupełniają treść, a czasem...

Rewelacyjnie napisana książka o przemocy, która zostawia czytelnika z poczuciem doświadczenia przez lekturę przemocy pisarsko-czytelniczej.

Nie jestem w stanie jej ocenić. Z jednej strony opisana bardzo ciekawym, unikalnym językiem bohaterki-narratorki. Z drugiej strony nie sposób opędzić się później od wyobrażeń tego, co opisuje: przemocy w wydaniu fizycznym, psychicznym, duchowym, seksualnym, skrajnego zaniedbania i autoagresji, a wszystkiego tego bohaterka doświadcza od rodziców, rodzeństwa, rówieśników, weterynarza, wspólnoty religijne oraz od samej siebie.

Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, że ktoś chciałby ją przeczytać drugi raz.
Ze względu na jej emocjonalną siłę rażenia słowami żałuję, że ją przeczytałam.

Rewelacyjnie napisana książka o przemocy, która zostawia czytelnika z poczuciem doświadczenia przez lekturę przemocy pisarsko-czytelniczej.

Nie jestem w stanie jej ocenić. Z jednej strony opisana bardzo ciekawym, unikalnym językiem bohaterki-narratorki. Z drugiej strony nie sposób opędzić się później od wyobrażeń tego, co opisuje: przemocy w wydaniu fizycznym, psychicznym,...

Dzięki tej niewielkiej książeczce mój dzień ze zwykłego stał się poetyckim, pełnym smutnego piękna marzeniem. Pełen wyczucia i delikatności tekst, unikający sentymentalizmu i dosłowności, przenosi czytelnika gdzieś do głęboko ukrytego miejsca w sercu, gdzie nie wpuszcza się nikogo, ale czasem także samemu zapomina się o odwiedzinach.
Ostatnią gwiazdkę zabrałam za ostatni rozdział - moim zdaniem zbędny. Jakoś mu nie wierzę.
Ogromnym atutem tomu, doskonale współgrającym z barwami tekstu, są cudowne ilustracje Emilii Dziubak, pełne melancholii, piękna i onirycznego ciepła, a także niesamowitych światłocieni.
Jedno z moich małych odkryć tego roku.

Dzięki tej niewielkiej książeczce mój dzień ze zwykłego stał się poetyckim, pełnym smutnego piękna marzeniem. Pełen wyczucia i delikatności tekst, unikający sentymentalizmu i dosłowności, przenosi czytelnika gdzieś do głęboko ukrytego miejsca w sercu, gdzie nie wpuszcza się nikogo, ale czasem także samemu zapomina się o odwiedzinach.
Ostatnią gwiazdkę zabrałam za ostatni...