Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu siebie.

Książka zupełnie nie jest podobna do "Normalnych ludzi", jak twierdzą mało wnikliwi czytelnicy, tutaj bowiem akcenty zostały inaczej rozłożone, inne są okoliczności i pojawia się wątek światopoglądowy (co prawda strasznie spłycony, co przypisuję strachowi autorki przed reakcją byłych bliskich osób), który zupełnie zmienia kontekst relacji.

To jedna z tych książek, dzięki którym wciąż wierzę we współczesną literaturę.

Przeorała mnie ta książka straszliwie, co dawno mi się nie zdarzyło podczas lektury.
Całe mnóstwo myśli, emocji, może wspomnień i wątpliwości?

O miłości i innych jej podobieństwach i niepodobieństwach, o priorytetach, tchórzostwie, (nie)porozumieniu, rodzinie, przyjaciołach, wyborach, straconych szansach i przetrąconych słowach. O ratowaniu swojej rodziny i traceniu...

Doskonała książka non-fiction. Nie jestem pewna do końca czy to reportaż, bowiem zawiera elementy fikcji czy sfabularyzowane opowieści sióstr Galvin.
Mnóstwo faktów, świetnie odmalowane tło społeczno-polityczno-naukowe (choć, moim zdaniem, nieco za dużo informacji, np. militarnych).

Do idealnej książki brakuje jednak jeszcze analizy jakiegoś dobrego psychiatry/psychoterapeuty.

Strasznie rozczarowująca także ostateczna konkluzja, że mimo lat badań i analiz tak naprawdę wciąż nie wiemy, jak skutecznie pomóc wszystkim chorym na schizofrenię.

Ciekawy jest także fakt, że mimo starań Lindsay w kwestii oswojenia własnych dzieci z chorobą i wujami rozwinęła ona tylko w synu lęki.

Fascynujące studium skomplikowanej natury ludzkiej, wyborów oraz postaw wobec choroby.

Doskonała książka non-fiction. Nie jestem pewna do końca czy to reportaż, bowiem zawiera elementy fikcji czy sfabularyzowane opowieści sióstr Galvin.
Mnóstwo faktów, świetnie odmalowane tło społeczno-polityczno-naukowe (choć, moim zdaniem, nieco za dużo informacji, np. militarnych).

Do idealnej książki brakuje jednak jeszcze analizy jakiegoś dobrego...

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze państwowe - zarówno koreańskie, jak i japońskie - sprawowane przez mężczyzn oczywiście, dalej chowają głowę w piasek i raczą ofiary gładkimi komunałami. "Przepraszam " dalej wydaje się jednym z najtrudniejszych słów do powiedzenia.

Wybitna w warstwie graficznej opowieść o piekle zgotowanym kobietom przez mężczyzn, system patriarchalny, kraj, ale także przez ich własne rodziny.

Oszczędna w przymiotniki i oceny opowieść, pełna niewypowiedzialnego bólu. Jej minimalistyczny w treści przekaz uderza mocniej niż krzyk.

Najbardziej druzgocące jest to, że osiemdziesiąt lat po drugiej wojnie światowej władze...