Myślałam że nie dobrnę.
Miałam półroczny detox po połowie. Bardzo się wymęczyłam. Bezsensownie rozwleczone. Ostatnie rozdziały słuchane na audiobooku powtarzałam dwukrotnie, bo usnęłam...

Dużo miotania się wokół tematu. Też bardzo rozwleczone punkty kulminacyjne, które nie przeciągały uwagi.

Pierwsze 25% książki podobało mi się bardzo, jakoś płynniej szło. Później katorga.

Myślałam że nie dobrnę.
Miałam półroczny detox po połowie. Bardzo się wymęczyłam. Bezsensownie rozwleczone. Ostatnie rozdziały słuchane na audiobooku powtarzałam dwukrotnie, bo usnęłam...

Dużo miotania się wokół tematu. Też bardzo rozwleczone punkty kulminacyjne, które nie przeciągały uwagi.

Pierwsze 25% książki podobało mi się bardzo, jakoś płynniej szło. Później katorga.

Fantastyczny świat i język w którym obracają się bohaterowie. Niestety fabuła bardzo się wlecze. Dotarłam tylko do połowy książki. Może kiedyś wrócę dokończyć historię.

Fantastyczny świat i język w którym obracają się bohaterowie. Niestety fabuła bardzo się wlecze. Dotarłam tylko do połowy książki. Może kiedyś wrócę dokończyć historię.

Koncepcja zagubionego w tłumaczeniu i sprawowania kontroli nad światem poprzez język na plus, chociaż nie czuję, żeby ta książka mówiła o wyzysku i kolonializmie coś nowego. Znacznie ciekawsza byłaby historia zaczynająca się tam, gdzie ta się kończy.

Koncepcja zagubionego w tłumaczeniu i sprawowania kontroli nad światem poprzez język na plus, chociaż nie czuję, żeby ta książka mówiła o wyzysku i kolonializmie coś nowego. Znacznie ciekawsza byłaby historia zaczynająca się tam, gdzie ta się kończy.

Przepiekna powiesc. Jezyk autorki zapiera dech swoim bogactwem. Historia porusza do lez.

Przepiekna powiesc. Jezyk autorki zapiera dech swoim bogactwem. Historia porusza do lez.

Widać, że autorka włożyła ogrom pracy w tę książkę. Każdy szczegół, zarówno fabularny, jak i językowy jest dopracowany i zapewne wymagał mnóstwa czasu. System magiczny oparty na translatoryce, na przekładzie i tym, co w nim umyka jest bardzo oryginalny i prawdopodobnie zaangażował autorkę w wielkie poszukiwania, aby odnaleźć poszczególne słowa, ich odpowiedniki oraz zapoznać się z historią danego języka.
Poza językiem, w książce ważną (może nawet najważniejszą) rolę odgrywa kolonializm. Zawłaszczanie przez Anglię dziedzictw narodowych innych państw - dziedzictw nie tylko przedmiotowych, ale także kulturowych. Chęć budowania imperium angielskiego i jego ciągłego rozwoju doprowadziła do pozyskiwania dzieci zdolnych nauczyć się tworzenia srebrnych sztabek, a tym samym przyczyniać się do jeszcze większego rozrostu imperium. Do takich dzieci, a później studentów należy główny bohater - przywieziony z Kantonu, nigdy nie traktowany, jak prawdziwy Anglik. W myśl angielskiego kolonializmu, powinien być oddany i posłuszny właśnie Anglii, dzięki której miał szanse opuścić Chiny, jednak gdzieś we wnętrzu czuje niesprawiedliwość całej sytuacji i nie chce być obojętny względem rodaków.
Przyznam, że choć książka jest oryginalna, ciekawa i poruszająca naprawdę ważny problem, to nie specjalnie przypadła mi do gustu.
Początek rzeczywiście mi się spodobał. Przyjazd młodego Robina do Anglii, jego fascynacja krajem i chęć stania się Anglikiem, a także późniejsze studia w najbardziej szanowanej uczelni. Zawierane przyjaźnie, studenckie życie - wszystko napisane nieśpiesznie. Akcja toczy się spokojnie. Trochę, jakby to była książka obyczajowa, w której pojawiają się magiczne sztabki srebra, ale są one owiane tajemnicą - tajemnicą, do której razem z Robinem mamy coraz większy dostęp.
Dalej akcja przyśpiesza, a książka dużo bardziej skupia się na kolonializmie, na wyzysku i na chęci obalenia systemu. I to już podobało mi się dużo mniej, a w książce poświęcono na to zdecydowanie dużo więcej stron. Mocno mnie to wymęczyło. Czytałam, aby przeczytać i poznać zakończenie. Miałam nadzieję na jakiś zaskakujący zwrot akcji, ale niestety się nie doczekałam.

Widać, że autorka włożyła ogrom pracy w tę książkę. Każdy szczegół, zarówno fabularny, jak i językowy jest dopracowany i zapewne wymagał mnóstwa czasu. System magiczny oparty na translatoryce, na przekładzie i tym, co w nim umyka jest bardzo oryginalny i prawdopodobnie zaangażował autorkę w wielkie poszukiwania, aby odnaleźć poszczególne słowa, ich odpowiedniki oraz...

„Babel” Kuang.
Już od początku byłam pozytywnie nastawiona – uwielbiam trylogię Wojen Makowych pochodzące od tej samej autorki, tak więc spodziewałam się czegoś równie dobrego.
Bardzo przypada mi do gustu sam styl pisania. Jest po prostu przyjemny. Umie świetnie przedstawić każdą myśl autorki, nie jest ubogi, a jednocześnie jest zrozumiały. Oddaje emocje, buduje napięcie.
Jeśli chodzi o samych bohaterów i fabułę, świat przedstawiony – jestem tym wszystkim miło oczarowana. Świat różni się od tego przedstawionego w poprzedniej trylogii autorki. Tutaj mamy mniej podniosłości, więcej realizmu, przyziemności. Nie wznosimy się do samych bogów. Klimat jest po prostu inny, lecz równie ciekawy i intrygujący. Elementy fantastyczne, mimo że w pewnym sensie to na nich opiera się cały wątek główny – jest dobrze wbudowany, tak jakby świat przedstawiony mógł naprawdę istnieć, byłabym skłonna w to uwierzyć. Elementy magiczne zostały wykorzystane na dobrą sprawę jako rekwizyt zamienny dla prawdziwych problemów poruszanych w książce. Wszystko jest uwikłane w pewnego rodzaju metaforę, a zabieg ten sprawił, że fabuła staje się bardziej przystępna i nabiera paru znaczeń.
Muszę też zaznaczyć, że osoby odpowiedzialne za przekład książki z języka oryginalnego wykonały naprawdę świetną robotę.
Postacie. Poznajemy czterech przyjaciół, oglądamy jak ich relacje się zacieśniają, a później wszystko popada w chaos. Robin Swift to nie jest jedna z tych bohaterów, którzy są idealizowani, gloryfikowani. Robin nie jest kimś odważnym i choć znajduje się w środku wiru przemocy, ostatecznie wybiera łatwiejsze z niego wyjście. Można mówić w jego przypadku o tchórzostwie w odwadze. Jedno w drugim.
Jesteśmy świadkami zdrady. Kuang gra na naszych emocjach niczym na fortepianie uderzając w każdą nutę. Widzimy ból i niezrozumienie postaci. Jesteśmy świadkami ich beznadziejnych decyzji.
Czwórka naszych bohaterów ma swoje wady i zalety, jak każdy prawdziwy człowiek. Każdy ma swoją przeszłość, która jakoś ich ukształtowała i to widać. Autorka świetnie zgłębiła ich portrety w swoim dziele.
Jeżeli więc szukacie książki o niebanalnej fabule, świetnie zarysowanych postaci, wybijającego się realizmu i okrucieństwa w fabule, czegoś po prostu „prawdziwego” – serdecznie zachęcam do sięgnięcia po „Babel czyli o konieczności przemocy”.

„Babel” Kuang.
Już od początku byłam pozytywnie nastawiona – uwielbiam trylogię Wojen Makowych pochodzące od tej samej autorki, tak więc spodziewałam się czegoś równie dobrego.
Bardzo przypada mi do gustu sam styl pisania. Jest po prostu przyjemny. Umie świetnie przedstawić każdą myśl autorki, nie jest ubogi, a jednocześnie jest zrozumiały. Oddaje emocje, buduje napięcie....

Jak na razie najlepsza książka mojego czytelniczego roku

Jak na razie najlepsza książka mojego czytelniczego roku

Książka mnie nie zachwyciła, rozumiem i podziwiam
zawiłości i trud włożony w językoznawstwo ale sumarycznie więcej było tłumaczenia niż akcji. Niektóre wątki bardzo przeciągnięte bez polotu. Wątek strategii politycznej, konfliktów i podejścia do walki na miarę „Wojny makowej”, za to plusik dla autorki.

Książka mnie nie zachwyciła, rozumiem i podziwiam
zawiłości i trud włożony w językoznawstwo ale sumarycznie więcej było tłumaczenia niż akcji. Niektóre wątki bardzo przeciągnięte bez polotu. Wątek strategii politycznej, konfliktów i podejścia do walki na miarę „Wojny makowej”, za to plusik dla autorki.

Nie jestem w stanie ocenić tej książki. Od początku widać, że autorka włożyła ogrom pracy w tę pozycję. Postawiła słowo i język na piedestale, podkreślając jego znaczenie. "Babel, czyli o konieczności przemocy" z całą pewnością może być poddawane dyskusji na kierunkach filologicznych.

Jednak nie jestem stuprocentowo przekonana, że to wszystko sprawdza się w formie powieści. Tym bardziej, że do najkrótszych ona nie należy. Przyznaję, że często mi się dłużyła i wielokrotnie miałam ochotę ją porzucić, bo po ludzku się przy niej męczyłam. Część pracy R.F. Kuang bardziej sprawdziłaby się jako artykuł naukowy. Przez znaczną część książki nic spektakularnego się nie dzieje i pod względem akcji nie porywa.

Nie mogłam też nie porównywać tej książki do debiutu autorki, czyli do "Wojny makowej", bo ciągle miałam nakładające się obrazy z początku tej powieści. Wyjątkowy dzieciak innej nacji, który całkowicie poświęca się nauce i szkolnemu życiu.

Z całą pewnością ambitna lektura. Nie tylko pod względem językowym, ale też historycznym, bo autorka wie, jak wykorzystać swoją wiedzę, dając cenną lekcję o kolonializmie. Jednak nie powiedziałabym, żebym czerpała większą przyjemność z czytania, bo lektura była dość przytłaczająca, a zabrakło czegoś, co by ją bardziej napędziło.

Nie jestem w stanie ocenić tej książki. Od początku widać, że autorka włożyła ogrom pracy w tę pozycję. Postawiła słowo i język na piedestale, podkreślając jego znaczenie. "Babel, czyli o konieczności przemocy" z całą pewnością może być poddawane dyskusji na kierunkach filologicznych.

Jednak nie jestem stuprocentowo przekonana, że to wszystko sprawdza się w formie...

Mimo takich małych niedopracowanych szczegółów muszę przyznać, że ta pozycja jest zachwycająca. Wybitnie ciekawa, dobrze przetłumaczona, ma dużo momentów, które każą się zatrzymać i pomyśleć. Pierwsza połowa jest dużo spokojniejsza, opowiada historię, druga to już bardzo wartka akcja. Czytało mi się to wspaniale, poleciłam kilku osobom, naprawdę warto. Element magiczny dodaje tu dużo smaczku, a czyta się jakby była realną opowieścią dziejącą się w 19 wieku.

Mimo takich małych niedopracowanych szczegółów muszę przyznać, że ta pozycja jest zachwycająca. Wybitnie ciekawa, dobrze przetłumaczona, ma dużo momentów, które każą się zatrzymać i pomyśleć. Pierwsza połowa jest dużo spokojniejsza, opowiada historię, druga to już bardzo wartka akcja. Czytało mi się to wspaniale, poleciłam kilku osobom, naprawdę warto. Element magiczny...