Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„A gdyby udać, że te badania się nie wydarzyły? I żyć dalej, jakby nigdy nic? Choroba „budzi Olę do autentycznego życia. Czyści pole. Może je teraz zaorać po nowemu. Albo zostawić za sobą i wyruszyć w nieznane”. Ona wybiera nieznane. Rusza na spotkanie najlepszych dni swojego życia, bo nie ma już czasu, bo „czas jest cenniejszy niż rzeczy”. Wybiera wolność i pierwszy raz w życiu dokładnie wie, czego chce. Liczy na „krótki romans z czasem przyszłym” i życie dzieli już tylko na „teraz”. A „teraz”, przypomina bieg w przyspieszonym tempie, by złapać jak najwięcej, by dobiec tam, gdzie wcześniej wydawało się małostkowe. Zaklina prawdę, tłumacząc sobie, że to jedynie „pomijanie jednego aspektu rzeczywistości”. Chce być choć raz wolnym człowiekiem. Wolnym od wszystkiego, także od dóbr materialnych, które zgromadziła. Chce być „Głupcem! Radosnym i beztroskim. Czystym i pustym”. „Życie na niby jest łatwe. Nie wymaga odwagi”. A jednak myśl, że czas ucieka, że jest go coraz mniej zaciska płuca i rozrywa je na strzępy. Jej grafik śmierci staje się coraz mniejszy, a właśnie teraz tak bardzo chce żyć. Dlatego odnajduje w sobie siebie, o której istnieniu nie miała pojęcia. „Na twardym dysku we łbie znajduje wszystkie słowniki” i zaczyna je po kolei otwierać. Chce nago kąpać się w morzu, przesypywać piasek w dłoni, zachwycać się misterium wschodu i zachodu słońca, wsłuchiwać w kołysankę przypływów i odpływów morza, chce czuć ciepły dotyk wiatru, patrzeć na ściany lasów i zagajników. To jest ten czas. Ręka Jacy jest jej „poręczą”, na której bezpiecznie się wspiera i z radością przeciska się przez ten kurczący się czas. Jest teraz „wampirem, bo wypija czas, który jej został i który inni chcą jej dać”. Widzi opadającą mgłę, z której wyłania się prawda o istocie życia. Czuje jej język na ciele, na twarzy, na dłoniach, czuje jak prześlizguje się po kręgosłupie zlizując z niej fałsz. Powinna się bać. Zamiast tego czuje, że żyje. Patrzy na chłopca z tobołkiem. Czuje płynny rytm sunącego campera… Po nowe życie… * Są książki, o których uwielbiam pisać. Skracam, przycinam, odejmuję słowa, bo tak dużo chcę o nich powiedzieć. A to za każdym razem boli, bo wszystko wydaje się takie ważne i takie piękne. Taką książką jest właśnie „Głupiec” @katarzyna.franus * „Głupiec” „jest wszystkim i niczym, jest pustką i nieskończonością”, obezwładniającym pragnieniem życia, którego nie trzeba się bać, bo nie warto nosić w sobie tego lęku! * Spotkanie z „Głupcem” uświadamia, że w każdym dorosłym tkwi małe dziecko i czasami trzeba je w sobie odnaleźć, by „wyprzedzić czas zamiast go gonić”, że „największym darem, jaki możemy dać innym jest nasz czas. I nasza uwaga” Tę refleksyjną historię Kasia odczarowuje humorem, który wprowadza lekkość i odbarcza smutek. Dlatego tak przyjemnie czyta się ten przekaz, pełen wysublimowanej logiki i naturalności w kreśleniu emocji i dialogów! Jestem głęboko poruszona i zaczarowana twórczością autorki. Ogromnie polecam też debiut Kasi „Osobni”, a „Głupca” czytajcie koniecznie!