Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa historia rodzinna z drugą wojną w tle.
Powieść lekko się zestarzała i nieco bawi lekki jej "smrodek dydaktyczny", ale ma kilka niewątpliwych plusów: ciekawa rodzina, dobre dialogi, niejednorodne charaktery i kilka ciekawostek krajoznawczych.
Przeczytana po długim czasie przypomniała mi ponadto kilka przejętych z niej powiedzonek, których wciąż używam, a zapomniałam źródła.

Ciekawa historia rodzinna z drugą wojną w tle.
Powieść lekko się zestarzała i nieco bawi lekki jej "smrodek dydaktyczny", ale ma kilka niewątpliwych plusów: ciekawa rodzina, dobre dialogi, niejednorodne charaktery i kilka ciekawostek krajoznawczych.
Przeczytana po długim czasie przypomniała mi ponadto kilka przejętych z niej powiedzonek, których wciąż używam, a zapomniałam...

Nie, nie, nie.
Bardzo słabe popłuczyny po "Normalnych ludziach" Sally Rooney - gdyby wziąć tamtą książkę, odjąć jej inteligencję autorki, rozmach fabularny, ogarnianie wątków (postaci drugoplanowe, które tu leżą i kwiczą), tło kulturowe, wątki szkolne i literackość oraz wartość artystyczną tekstu, to otrzymamy coś takiego.

Język sztuczny i napuszony (np. "stanowili dla siebie obcych ludzi"), słaba redakcja (notorycznie pozjadane przyimki), irytujące używanie jako synonimów osób określeń ich koloru włosów (np. w scenie bliskość dwojga nastolatków "blondynka powiedziała to, szatyn zrobił tamto), naiwność i brak wyobrażeń o tym, na czym ludzie budują długotrwałe relacje (tutaj: bohaterów łączy bycie niezrozumianym przez rodziców i tyle, nie mają żadnej wspólnej przestrzeni - ani myślenia, ani zainteresowań, ani wartości, ani doświadczeń), zbanalizowane przez dziesięciolecia literatury młodzieżowej kwestie "noszenia masek" (ile można!) podawane jako prawda objawiona.

A przede wszystkim - to było straszliwie nudne!
Nastolatki w tej książce: chodzą do szkoły, robią imprezy, rozmawiają i smsują, wagarują od szkoły, wyjeżdżają samochodem do innego miasta, piją alkohol, rzadko się czymś interesują, rozmawiają o niczym. A potem się okazuje, że część z nich jest niepełnoletnia, pieniądze spadają im z nieba (ani słowa o tym, skąd je mają), rodzice są nieobecni w domu każdego z nich, nie mają żadnych relacji z rodzeństwem, rodzicami ani z nikim z rodziny, nie posiadają sąsiadów, znajomych, ani żadnych obowiązków domowych.
Ale najgorsze jest to, że to wszystko dzieje się rzekomo w Wielkiej Brytanii, która przypomina Polskę, tylko wszystko i wszyscy noszą angielskie nazwy oraz imiona i nazwiska. Litości!

A tytuły (i polski, i angielski) mają się nijak do treści.

Najciekawszą postacią tej książki jest latarnia morska. I tylko dla niej dobrnęłam do końca.

Inne tomy cyklu zostawię na wieczne niepoznanie.

Nie, nie, nie.
Bardzo słabe popłuczyny po "Normalnych ludziach" Sally Rooney - gdyby wziąć tamtą książkę, odjąć jej inteligencję autorki, rozmach fabularny, ogarnianie wątków (postaci drugoplanowe, które tu leżą i kwiczą), tło kulturowe, wątki szkolne i literackość oraz wartość artystyczną tekstu, to otrzymamy coś takiego.

Język sztuczny i napuszony (np. "stanowili dla...

Weź garść przewrotnego poczucia humoru, pół szklanki niezbyt ostrej makabry, szczyptę staroświeckości, dopraw odrobinką klasycznych opowieści o sierotach a otrzymasz tę smaczna opowieść.
Smacznego! :-)

Weź garść przewrotnego poczucia humoru, pół szklanki niezbyt ostrej makabry, szczyptę staroświeckości, dopraw odrobinką klasycznych opowieści o sierotach a otrzymasz tę smaczna opowieść.
Smacznego! :-)