Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe fragmenty.
Autorka jest czuła, uważna, autoironiczna i pełna zrozumienia dla siebie i innych.
Hipnotyczna i uzależniająca.
Doskonale dobrana okładka, typografia i rodzaj papieru.

Po prostu piękna w każdym aspekcie.

PS Próbowałam ją czytać w formie e-booka. Nie udało mi się - nie ten rodzaj skupienia, brak fizycznego odnośnika zapisu uczyniły lekturę absolutnie niemożliwą.

Wybitna książka będąca hybrydą silva rerum, pamiętnika, kroniki rodzinnej, inwentarza ruchomości, refleksji z lektur i wystaw oraz opowieści o pamięci. Piękna, okrutna, wymagająca i przyjemna w lekturze jednocześnie. Bardzo inspirująca, trzymająca czytelnika z gardło, wzbudzająca tęsknotę. Ma się czasami ochotę nigdy jej nie odkładać, a czasem porzucić lub ominąć całe...

Ciekawy pomysł na nieocenę moralną i ludzką sprzątania, w kontekście społecznym i własnych przekonań.
Interesujące było także spojrzeć na to, jak ze sprzątaniem (nie)radzi sobie osoba z ADHD czy w depresji.

Choć niektóre rozwiązania proponowane przez autorkę mnie śmieszyły (błyskotliwa rada "stawiaj kapcie wieczorem przy łóżku"), a inne przerażały (kosze na buty i ubrania), to rozumiem, że ludzie są różni, mają inne powierzchnie mieszkalne, inny temperament, inna liczba osób współdzieli z nimi jeden dom czy wreszcie mogą mieć inną ilość czasu albo kondycję fizyczną i psychiczną.

Dla mnie inspirująca była sugestia zapisania sobie, z czym sobie radzisz, a z czym nie i przełożenie tego na funkcje danej powierzchni czy miejsca, jakie uporządkowanie ma spełniać.

Ciekawy pomysł na nieocenę moralną i ludzką sprzątania, w kontekście społecznym i własnych przekonań.
Interesujące było także spojrzeć na to, jak ze sprzątaniem (nie)radzi sobie osoba z ADHD czy w depresji.

Choć niektóre rozwiązania proponowane przez autorkę mnie śmieszyły (błyskotliwa rada "stawiaj kapcie wieczorem przy łóżku"), a inne przerażały (kosze na buty i...

Wybitna książka o spektrum autyzmu, napisana przez osobę ze spektrum i doskonałą dziennikarkę jednocześnie.
Zawiera nowe informacje naukowe o spektrum, ale także unikalne świadectwo osoby, która go doświadcza, opisane w sposób poetycki, czasem dosadny, a czasem emocjonalny.

Doskonałe nawiązania do literatury (Alicja w Krainie Czarów i Lewis Carroll!), filmu, sztuki, nauki i osób z tych dziedzin doświadczających spektrum autyzmu.

Nie można nie znać, jeśli jest się ciekawym człowieka i jego unikalnego w każdym wypadku przeżywania siebie, innych i świata.

Wybitna książka o spektrum autyzmu, napisana przez osobę ze spektrum i doskonałą dziennikarkę jednocześnie.
Zawiera nowe informacje naukowe o spektrum, ale także unikalne świadectwo osoby, która go doświadcza, opisane w sposób poetycki, czasem dosadny, a czasem emocjonalny.

Doskonałe nawiązania do literatury (Alicja w Krainie Czarów i Lewis Carroll!), filmu, sztuki, nauki...

Ważna i potrzebna książka, ale napisana z perspektywy kogoś, kto nie mieszka w Polsce.

Tak, system leczenia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce jest niewydolny. Owszem, w szkołach bywa różnie.
Tak, rodzice za dużo pracują, a za mało rozmawiają z dziećmi.

Autorka nie napisała ani słowa o tzw. czynnikach chroniących dzieci i młodzież przed depresją i samobójstwami. Nic o rezyliencji.
Nic na temat programów profilaktycznych i na temat samej profilaktyki mało.

Nic na temat dzieci z rodzin niewydolnych wychowawczo/rodzin zastępczych/placówek.

Oskarża szkołę (częściowo słuszne), ale zapomina o tym, że szkoły są różne. Szkołę wybiera rodzic, może wybrać szkołę niepubliczną, może wybrać szkołę z zaangażowanymi nauczycielami, jest też opcja nauczania domowego. Ale, na litość boską, nauczyciel, nawet najlepszy i najbardziej zaangażowany nie jest w stanie w zupełności naprawić tego, co zepsuli rodzice. No i nie mieszka z uczniem przecież.

Oddała głos młodzieży, rodzicom, psychiatrom, terapeutom i edukatorom, nie dała głosu ani jednemu nauczycielowi, nie wspominając o pedagogu czy psychologu szkolnym.

Bardzo duży plus należy się za to za pierwszy i ostatni rozdział, czyli o nieistniejących danych oraz za biuletyn informacyjny dla osób w kryzysie. Szkoda, że jest tylko kod QR do pobrania całości, a nie ma linka.
Ogromne brawa za podkreślenie tego, o czym od ponad 20 lat mówią suicydolodzy, psycholodzy i psychiatrzy, czyli o odpowiedzialności dziennikarzy, mediów i celebrytów za rodzaj przekazu, zwłaszcza w opisywaniu samobójstw osób sławnych i uznanych.

Książka ważna i potrzebna. Mam nadzieję, że pojawią się kolejne. W zastrzeżeniem, że gdyby przeczytał to ktoś młody, to raczej by się wystraszył tą bezradnością dorosłych bijącą z każdej strony publikacji.

Niedużo bibliografii jak na tak ważny i obszerny temat.

Ważna i potrzebna książka, ale napisana z perspektywy kogoś, kto nie mieszka w Polsce.

Tak, system leczenia zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży w Polsce jest niewydolny. Owszem, w szkołach bywa różnie.
Tak, rodzice za dużo pracują, a za mało rozmawiają z dziećmi.

Autorka nie napisała ani słowa o tzw. czynnikach chroniących dzieci i młodzież przed depresją i...

Niezła książka, tylko bardzo powierzchowna.
Skoro autorka porusza np. temat przekonań odziedziczonych po rodzicach lub wdrukowanych nam w szkole to można by się spodziewać, że zaproponuje jakieś coachingowe ćwiczenia do zmiany tych przekonań... ale nie. Opisuje jaki jest stan obecny i że należy go zmienić, ale nie daje żadnych wskazówek jak przejść z punku A do punktu B.

Nie wspomniała nic o tym, że też przemysł modowy (poza kosmetycznym) ma duży interes w tym, żeby wzmacniać niską samoocenę konsumentek, bo to oznacza większą manipulację nieświadomą klientelą i wyższą sprzedaż.
Nic na temat naturalnego ruchu czy śpiewu białego. Mało na temat kobiet, które decydują się nie robić makijażu, nie farbować włosów itp. z powodów osobistych czy ekologicznych.

Bardzo to wszystko "blogowe" - o wszystkim i o niczym. Za mało na książkę.

Niezła książka, tylko bardzo powierzchowna.
Skoro autorka porusza np. temat przekonań odziedziczonych po rodzicach lub wdrukowanych nam w szkole to można by się spodziewać, że zaproponuje jakieś coachingowe ćwiczenia do zmiany tych przekonań... ale nie. Opisuje jaki jest stan obecny i że należy go zmienić, ale nie daje żadnych wskazówek jak przejść z punku A do punktu...

Bardzo ciekawa i do sprawdzenia w działaniu terapia kostno-mięśniowa. Plus za zdjęcia i opisy ćwiczeń, które sprawiają wrażenie nieskomplikowanych.

Bardzo ciekawa i do sprawdzenia w działaniu terapia kostno-mięśniowa. Plus za zdjęcia i opisy ćwiczeń, które sprawiają wrażenie nieskomplikowanych.