Przedziwna książka. Przeczytałam ja jednym tchem, ale czując się trochę jakbym podglądała kogoś ukryta kamerą, w nawet najbardziej intymnych momentach. Łączenie idiotycznego udawania, że seks nie istnieje (nie mówiąc o czułości czy pocałunkach) mści się na wielu poziomach, bo dzieci mają mocno zaburzone odbieranie świata. Nie potrafią uporać się z emocjami. Zderzenie ze śmiercią wywołuje wiele niespodziewanych reakcji, które śledzimy niespokojnie kręcąc się na swoim czytelniczym foteliku.

Przedziwna książka. Przeczytałam ja jednym tchem, ale czując się trochę jakbym podglądała kogoś ukryta kamerą, w nawet najbardziej intymnych momentach. Łączenie idiotycznego udawania, że seks nie istnieje (nie mówiąc o czułości czy pocałunkach) mści się na wielu poziomach, bo dzieci mają mocno zaburzone odbieranie świata. Nie potrafią uporać się z emocjami. Zderzenie ze...

Rozczarowała mnie bardzo. Pierwsze strony uwodzą wyjątkowym słownictwem i pewnym nasyceniem, precyzją wypowiedzi. Później wszystko siada, robi się zbyt monotonnie - zanurzenie głównej bohaterki w beznadziei otaczającego ją świata robi się jak dla mnie karykaturalne. A nawet po prostu tanie, bo łatwo jest mieszać wszystko z błotem, o wiele łatwiej pisać, że świat jest jednowymiarowy, niż dokonać jakiegoś cieniowania. Jednym słowem cała historia raczej na opowiadanie na 20 stron niż na pełnowymiarową książkę

Rozczarowała mnie bardzo. Pierwsze strony uwodzą wyjątkowym słownictwem i pewnym nasyceniem, precyzją wypowiedzi. Później wszystko siada, robi się zbyt monotonnie - zanurzenie głównej bohaterki w beznadziei otaczającego ją świata robi się jak dla mnie karykaturalne. A nawet po prostu tanie, bo łatwo jest mieszać wszystko z błotem, o wiele łatwiej pisać, że świat jest...

Dawno nie czytałam książki, którą tak trudno byłoby mi ocenić. "Niepokój przychodzi o zmierzchu" to książka bardzo skrajna - z jednej strony świetnie napisana i genialnie oddająca różne sposoby odczuwania żałoby, a z drugiej naturalistyczna aż do przegięcia, wręcz "brudna". Rijneveld opowiada o religijnej rodzinie z holenderskiej wsi - z punktu widzenia średniego dziecka, Budrysówki. Pewnego dnia pod jeżdżącym na łyżwach najstarszym bratem załamuje się lód i chłopiec ginie, a cała rodzina pogrąża się w żałobie. Ojciec szuka ucieczki w religii, matka - w głodzeniu się, a pozostała trójka dzieci zostaje właściwie zostawiona sama sobie. Próbują one zrozumieć śmierć brata, zmianę zachowania rodziców - pojawia się tu obsesja śmierci, przemocy, seksualności, sama narratorka czuje się bezpiecznie tylko wtedy, gdy ma na sobie kurtkę, której nigdy nie chce ściągnąć. Te opisy i przemyślenia wbijają się w mózg i zostają tam na długo, dawno nie czytałam książki, która wywarłaby na mnie takie wrażenie.
Inna sprawa, że język użyty przez Rijneveld nie pasuje mi kompletnie do małoletniej narratorki. Jest zbyt dojrzały, zbyt głęboki - nie wiem, czy to celowy zamysł, by pokazać, że dziewczynka szybciej dorosła, czy po prostu autor nie umiał inaczej. Drugi zgrzyt to dla mnie ten naturalizm - do pewnego stopnia mi on nie przeszkadza, ale w "Niepokoju..." jest tego dla mnie za dużo. Obrzydliwe opisy związane choćby z wydzielinami czy z zabijaniem zwierząt sprawiały, że wielokrotnie miałam ochotę przerwać lekturę i już do niej nie wracać. Myślę, że ta książka by się świetnie broniła już całą masą innych poruszających rzeczy, nie było potrzeby takich "dodatków". W efekcie strasznie ciężko było mi tę lekturę ocenić - rozumiem zarówno tych, którzy się nią całkowicie zachwycają, jak i tych, co uznali, że to książka nie dla nich i nie mogli przez nią przebrnąć. Dla mnie była to na pewno ciekawa i wartościowa lektura, ale... nie jestem pewna, czy jeszcze zechcę sięgnąć po twórczość Rijnevelda.

Dawno nie czytałam książki, którą tak trudno byłoby mi ocenić. "Niepokój przychodzi o zmierzchu" to książka bardzo skrajna - z jednej strony świetnie napisana i genialnie oddająca różne sposoby odczuwania żałoby, a z drugiej naturalistyczna aż do przegięcia, wręcz "brudna". Rijneveld opowiada o religijnej rodzinie z holenderskiej wsi - z punktu widzenia średniego dziecka,...

Warto przeczytać. Daje do myślenia. Ale trudno mi sobie wyobrazić jak autor wyjdzie z klatki autobiograficzności i swoich traum, żeby kiedyś pisać coś równie oryginalnego ale nie wtórnego do swojej pierwszej książki. To będzie raczej jednorazowa eksplozja z nagrodą. I bardziej terapia niż kreacja.

Warto przeczytać. Daje do myślenia. Ale trudno mi sobie wyobrazić jak autor wyjdzie z klatki autobiograficzności i swoich traum, żeby kiedyś pisać coś równie oryginalnego ale nie wtórnego do swojej pierwszej książki. To będzie raczej jednorazowa eksplozja z nagrodą. I bardziej terapia niż kreacja.

Booker powędrował do (chyba) najmłodszej autorki, bo 29-letniej.

Ciemno. Bardzo ciemno. Prawie noc.
I zimno. Traumatycznie i depresyjnie.
To osobliwie dzika i paraliżująca literatura. Unikatowa z pewnością.

Booker to jednak jest dobry azymut.

Booker powędrował do (chyba) najmłodszej autorki, bo 29-letniej.

Ciemno. Bardzo ciemno. Prawie noc.
I zimno. Traumatycznie i depresyjnie.
To osobliwie dzika i paraliżująca literatura. Unikatowa z pewnością.

Booker to jednak jest dobry azymut.

Czytałam ją 2 tygodnie, tak mną miotało, ale gdy skończyłam, myślałam tylko o niej. Po prostu niesamowita. Chylę czoła dla talentu autora.

Czytałam ją 2 tygodnie, tak mną miotało, ale gdy skończyłam, myślałam tylko o niej. Po prostu niesamowita. Chylę czoła dla talentu autora.

Intrygująca!

Intrygująca!

Brudna, pełna naturalistycznych opisów, przerażająco smutna i prawdziwa opowieść o świecie oczami 12-letniej dziewczynki. Przestroga. Holenderska wieś, niby czasy współczesne a jednak skostniała i religijna rzeczywistość nie pozwalają się łatwo tego domyśleć. Opowieść o rodzinie, która jest zimna i pusta, gdzie nie ma rozmów, dotyku, miłości. Nawet sąsiadka i weterynarz potrafią okazać dzieciom więcej troski

Brudna, pełna naturalistycznych opisów, przerażająco smutna i prawdziwa opowieść o świecie oczami 12-letniej dziewczynki. Przestroga. Holenderska wieś, niby czasy współczesne a jednak skostniała i religijna rzeczywistość nie pozwalają się łatwo tego domyśleć. Opowieść o rodzinie, która jest zimna i pusta, gdzie nie ma rozmów, dotyku, miłości. Nawet sąsiadka i weterynarz...

Przykro mi to nie dla mnie, za dużo nie wiem czego, dla mnie nie ma treści w treści...

Przykro mi to nie dla mnie, za dużo nie wiem czego, dla mnie nie ma treści w treści...

Narratorką powieści jest dziesięcioletnia dziewczynka mieszkająca z rodziną na farmie w małej wsi, w której bardzo ważna jest wspólnota religijna. Jej rodzice hodują krowy, trzymają też króliki na mięso. Jeden z królików należy wyłącznie do niej, więc mała boi się, że jej ukochane zwierzątko wyląduje w garnku. Pomodliła się więc do Boga, aby nie zabierał jej królika, a w zamian wziął jej starszego brata. Przypadek sprawił, że chłopiec utopił się, kiedy wpadł do jeziora jeżdżąc na łyżwach. Dziewczynka myśli więc, że jest winna jego śmierci. Zaczyna miewać dziwne myśli i natręctwa, przestaje też ściągać czerwoną kurtkę, w związku z czym wszyscy przezywają ją Budrysówką.

Budrysówka zaczyna chorować, ma problemy z jelitami. Ona i jej rodzeństwo, starszy brat i młodsza siostra, nie mają żadnego wsparcia od rodziców, którzy pogrążeni w żałobie odstawili resztę dzieci na boczny tor. Nie wolno im rozmawiać o bracie, wspominać go, przeżyć po nim żałoby. O tym, co dzieje się w ich głowach, autorka pisze niemal bez emocji, ale wywołując całe morze emocji u czytelnika. Zachowania pozostawionych samym sobie dzieci, ich czyny, odkrywanie seksualności, chorobliwy strach przed śmiercią- tragiczny obraz traumy, z którą niedojrzali młodzi ludzie nie mogą sobie poradzić.

Narratorką powieści jest dziesięcioletnia dziewczynka mieszkająca z rodziną na farmie w małej wsi, w której bardzo ważna jest wspólnota religijna. Jej rodzice hodują krowy, trzymają też króliki na mięso. Jeden z królików należy wyłącznie do niej, więc mała boi się, że jej ukochane zwierzątko wyląduje w garnku. Pomodliła się więc do Boga, aby nie zabierał jej królika, a w...