Książka refkeksyjna, bardzo ważna i dobra jeżeli ktoś ma problemy z depresją, ja ją sobie również kupię, aby może dać do przeczytania córce 💜bardzo polecam

Książka refkeksyjna, bardzo ważna i dobra jeżeli ktoś ma problemy z depresją, ja ją sobie również kupię, aby może dać do przeczytania córce 💜bardzo polecam

Pierwsza część książki była dla mnie dość męcząca, nie potrafiłam zrozumieć dokąd zmierzamy. Druga część natomiast zdecydowanie wynagrodziła trud czytania i cała książka nabrała większego sensu.

Dodatkowo na plus: język powieści.

Pierwsza część książki była dla mnie dość męcząca, nie potrafiłam zrozumieć dokąd zmierzamy. Druga część natomiast zdecydowanie wynagrodziła trud czytania i cała książka nabrała większego sensu.

Dodatkowo na plus: język powieści.

Urzekająca książka nawet nie tyle o macierzyństwie, a pisaniu i byciu kobietą. Shafak odwołuje się do całego panteonu autorek i przeplata go swoimi przygodami z wewnętrznymi głosami. Polecam w szczególności kobietom kreatywnym, ale myślę, że każda znajdzie w niej coś dla siebie.

Urzekająca książka nawet nie tyle o macierzyństwie, a pisaniu i byciu kobietą. Shafak odwołuje się do całego panteonu autorek i przeplata go swoimi przygodami z wewnętrznymi głosami. Polecam w szczególności kobietom kreatywnym, ale myślę, że każda znajdzie w niej coś dla siebie.

Polecam każdej kobiecie wynurzenia Elif Shafak o poczuciu spełnienia, które daje pisanie oraz o odniesieniu do macierzyństwa. Wydanie na świat dziecka okazało się dla autorki tak traumatycznym przeżyciem, że na jakiś czas zaprzestała tworzyć, dopadł ją kryzys, niemoc twórcza. Intensywny czas z dzieckiem odebrał natchnienie, pogrążył ją w depresji. Rozpatrywaniu swojej słabości towarzyszy rozmowa z wewnętrznymi głosami uosobionymi przez Pannę Intelektualistkę Cyniczną, Milady Ambicję Czechowską, Panienkę Praktyczną, Mamcię Pudding Ryżowy, Panią Derwisz, Blue Belle Bovary. Przyznam szczerze, że dialog z wyimaginowanymi miniaturowymi kobietami, godzenie ich głosów było momentami nużące. Kiedy autorka wreszcie nauczyła się sztuki koegzystencji z nimi, powróciła chęć i możliwość uczestniczenia w procesie twórczym. Zmaganiom z depresją pomogło poznanie i zrozumienie twórczości i życia innych pisarek między innymi Sylwii Plath, Virginii Woolf, Jane Austin, Zofii Tołstoj, Zeldzie Fitzgerald, Margaret Atwood, George Eliot. Przeglądanie się ich życiu okazało się dla pisarki zbawienne, a dla mnie niezwykle interesujące. Urodzenie córki i syna przyczyniło się do odkrycia piękna oraz intensywności własnego życia, nieustannie inspiruje do podejmowania wysiłku we wszystkich działaniach. Urzekła mnie ta książka wnikliwością, szczerością, bliskością i zrozumieniem wobec wyborów dokonywanych przez każdą kobietę.

Polecam każdej kobiecie wynurzenia Elif Shafak o poczuciu spełnienia, które daje pisanie oraz o odniesieniu do macierzyństwa. Wydanie na świat dziecka okazało się dla autorki tak traumatycznym przeżyciem, że na jakiś czas zaprzestała tworzyć, dopadł ją kryzys, niemoc twórcza. Intensywny czas z dzieckiem odebrał natchnienie, pogrążył ją w depresji. Rozpatrywaniu swojej...

Odkryłam te autorkę całkiem niedawno, ale z książki na książki coraz bardziej wciagam sie w jej świat, bardziej przemawiają do mnie jej powieści historyczne, ale tu dość mnie zaskoczyła osobistą historię. Polecam zwłaszcza kobietom.

Odkryłam te autorkę całkiem niedawno, ale z książki na książki coraz bardziej wciagam sie w jej świat, bardziej przemawiają do mnie jej powieści historyczne, ale tu dość mnie zaskoczyła osobistą historię. Polecam zwłaszcza kobietom.

To nie jest książka, to jest terapia depresji poporodowej, lepsza niż leżenie na kozetce, lepsza niż antydepresanty.

To nie jest książka, to jest terapia depresji poporodowej, lepsza niż leżenie na kozetce, lepsza niż antydepresanty.

Zmęczyłam tę książkę tylko dlatego, że zapłaciłam za nią. Niestety totalnie mi się nie podobała. Jedynie nieliczne elementy opisujące Stambuł i niektóre fakty z życia innych autorów były odrobinę interesujące . Natomiast opowieść o kilku maleńkich kobietach, żyjących w Elif okrutnie mnie wynudziła.

Zmęczyłam tę książkę tylko dlatego, że zapłaciłam za nią. Niestety totalnie mi się nie podobała. Jedynie nieliczne elementy opisujące Stambuł i niektóre fakty z życia innych autorów były odrobinę interesujące . Natomiast opowieść o kilku maleńkich kobietach, żyjących w Elif okrutnie mnie wynudziła.

To chyba powinno zostać prywatnym pamiętnikiem, a nie książką. Pisanina. Jednak na dość wysokim poziomie.

To chyba powinno zostać prywatnym pamiętnikiem, a nie książką. Pisanina. Jednak na dość wysokim poziomie.

Jestem zawiedziona. Na podstawie opisu byłam przekonana, że to jest książka o depresji poporodowej i radzeniu sobie z nią. Dlatego po nią sięgnęłam. Jednak okazało się, że o rzeczonej depresji jest tam bardzo niewiele, zaledwie ok. 30 ostatnich stron, i to bardzo oględnie. Autorka wspomina w zasadzie tylko, że na taką depresję zapadła, brała leki, a po 8 miesiącach z niej wyszła. Nie wiemy, jak się wtedy czuła, jakie uczucia nią targały, a przede wszystkim, jakim cudem zdołała, chorując na depresję, samodzielnie opiekować się niemowlakiem. Jest za to mnóstwo rozważań o innych pisarkach, które zdecydowały się bądź nie zdecydowały na macierzyństwo, a także przynudnawe rozmowy autorki z mieszkającymi w niej miniaturowymi kobietami - początkowo było to nawet urocze, ale później zrobiło się po prostu nudne. Jednak muszę przyznać, że, abstrahując od nieciekawej tematyki tej akurat książki, podoba mi się styl, jakim została napisana, i dlatego na pewno sięgnę jeszcze kiedyś po inne książki tej autorki.

Jestem zawiedziona. Na podstawie opisu byłam przekonana, że to jest książka o depresji poporodowej i radzeniu sobie z nią. Dlatego po nią sięgnęłam. Jednak okazało się, że o rzeczonej depresji jest tam bardzo niewiele, zaledwie ok. 30 ostatnich stron, i to bardzo oględnie. Autorka wspomina w zasadzie tylko, że na taką depresję zapadła, brała leki, a po 8 miesiącach z niej...