To mój pierwszy kontakt z Jackiem Komudą. Myślę: fantastyka - okej. Morze - świetnie. Otoczka historyczna - wybornie. Brak akcji osadzonej w Średniowieczu - super.

Najtrafniejszym określeniem wrażeń podczas lektury jest chyba znane i nieco oklepane wyrażenie: "lekko i przyjemnie". Ani nie męczy, ale też specjalnie nie zachwyta i w pamięć nie zapada, co być może wynika z tego, że książka jest zbiorem opowiadań, a taka formuła mocno ogranicza możliwości rozwoju fabuly czy postaci.

Rzuciło mi się w oczy, że autor wie, o czym pisze. Żargon morski nie jest mu obcy: elementy olinowania i cała tego typu nomenklatura brzmi fachowo, ale też nie na tyle, by czytelnik poczuł się przez to zagubiony. Jesto niewątpliwie ogromny plus, dzięki ktoremu wypatruję z zainteresowaniem lektury "Galeonów wojny".

Są jednak i wady. Co mnie najbardziej drażniło? Dwie rzeczy. Pierwszą z nich są porównania. Trochę monotonne, nawiązujące w kółko do jednego i tego samego, a ponadto w paru miejscach niepotrzebnie rozbudowane. Drugą rzeczą jest językowa stylizacja. Dialogi prowadzone są językiem z grubsza współczesnym, aż tu nagle co jakiś czas pojawia się moment anachronizmów, by za chwilę znowu wszystko powrociło do potoczności.

PS. Na koniec uwaga już nie do samego autora, a do ekipy odpowiedzialnej za szatę graficzną. Panowie rysownicy! Ja tylko chciałam powiedzieć, że jeśli oficer zachwyca się twórczością Jana Jakuba, to doprawdy, mało prawdopodobnym jest, by ów oficer ubrany był w pludry, kaftan i peruczkę rodem z wieku XVII. Szustokor, panowie, szustokor! Lub wręcz, rzekłabym, surdut! A może nawet frak!

To mój pierwszy kontakt z Jackiem Komudą. Myślę: fantastyka - okej. Morze - świetnie. Otoczka historyczna - wybornie. Brak akcji osadzonej w Średniowieczu - super.

Najtrafniejszym określeniem wrażeń podczas lektury jest chyba znane i nieco oklepane wyrażenie: "lekko i przyjemnie". Ani nie męczy, ale też specjalnie nie zachwyta i w pamięć nie zapada, co być może wynika z...