Dagome Iudex to jedna z najciekawszych i najważniejszych trylogii jakie przeczytałem w swoim życiu. Subiektywnie uważam ją za majstersztyk Zbigniewa Nowickiego (zwanego Nienackim).

Co to właściwie jest? Dagome Iudex to epicka opowieść o powstaniu państwa Polskiego utkana w przestrzeni pomiędzy twardą historią a miękką fantastyką. Opowieść brutalna, momentami hiperrealistyczna, w dodatku - co tu dużo gadać - pornograficzna. O czym nie wszyscy wiedzą: Nowicki pisał książki dla dorosłych. Takie naprawdę dla dorosłych. W Dagome Iudex jest sporo i seksu i krwi, a świat przedstawiony bywa przerażająco brutalny i niewybaczający. Tym co jednak naprawdę tworzy historię jest postać tytułowego Dagona (historycy mają prawo we właściwy sposób odczytać to imię, jest to bowiem zbieżność nieprzypadkowa),który ma wielkość we krwi, ale na szczyty musi się przedrzeć z samego dołu. Jest wyrachowany i okrutny, myśli na kilka ruchów do przodu i nie waha się używać ludzi jak pionków na szachownicy. Warto się pozachwycać fajnie przedstawionymi mechanizmami działania władzy czy architekturą manipulacji. Umówmy się: Dagome Iudex nie przedstawia renesansowej koncepcji powstania państwa i społeczeństwa, ale raczej taką, pod którą podpisał by się Hobbes.

Co się tyczy pierwszego tomu - jest niezły, ale niekoniecznie najlepszy w trylogii. Dużo seksu, bywa że mocno fajnego, ciekawe początki kariery zawodowej Dagona, jednak tu jeszcze ciut brakuje mocy.

Dagome Iudex to jedna z najciekawszych i najważniejszych trylogii jakie przeczytałem w swoim życiu. Subiektywnie uważam ją za majstersztyk Zbigniewa Nowickiego (zwanego Nienackim).

Co to właściwie jest? Dagome Iudex to epicka opowieść o powstaniu państwa Polskiego utkana w przestrzeni pomiędzy twardą historią a miękką fantastyką. Opowieść brutalna, momentami...

Bardzo sugestywna, a początek magiczny. Szkoda, że trzeci tom Dagome Iudex to lekki bełkot.

Bardzo sugestywna, a początek magiczny. Szkoda, że trzeci tom Dagome Iudex to lekki bełkot.

Porno-fantasy z elementami gore. niektóre opisy obrzydliwe, większość nudna. Emocje jak na grzybach. W to wpleciono kilka trafnych uwag na temat władzy, całkowicie anachronicznych oczywiście. Całość nie warta czasu a już na pewno pieniędzy na zakup.

Porno-fantasy z elementami gore. niektóre opisy obrzydliwe, większość nudna. Emocje jak na grzybach. W to wpleciono kilka trafnych uwag na temat władzy, całkowicie anachronicznych oczywiście. Całość nie warta czasu a już na pewno pieniędzy na zakup.

To jest porno-baśń, dodatkowo ociekajaca krwią, o początkach powstania państwa Polan. Ciekawie byłoby przeczytac w tej konwencji jakąś bogojczyźniana powieść np. Krzyżaków lub cos z Trylogii.

To jest porno-baśń, dodatkowo ociekajaca krwią, o początkach powstania państwa Polan. Ciekawie byłoby przeczytac w tej konwencji jakąś bogojczyźniana powieść np. Krzyżaków lub cos z Trylogii.

Heroic-porno-fantasty z domieszką Machiavellego i Nietzschego. Nawet zgrabne, ale jednak jak Nienacki to tylko Pan Samochodzik.

Heroic-porno-fantasty z domieszką Machiavellego i Nietzschego. Nawet zgrabne, ale jednak jak Nienacki to tylko Pan Samochodzik.

Kiepsko napisana, dziwaczne wynurzenia, ordynarne i nie nadające się do czytania. Przebrnęłam, aczkolwiek mam poczucie zmarnowanego czasu.
Tak jest krwawo, jest też sporo seksu, jest też jakaś opowieść i być może gdyby była przedstawiona inaczej warta byłaby przeczytania.

Kiepsko napisana, dziwaczne wynurzenia, ordynarne i nie nadające się do czytania. Przebrnęłam, aczkolwiek mam poczucie zmarnowanego czasu.
Tak jest krwawo, jest też sporo seksu, jest też jakaś opowieść i być może gdyby była przedstawiona inaczej warta byłaby przeczytania.

„Dagome Iudex”, trzytomowa powieść Zbigniewa Nienackiego, jest baśnią. Opowiada o świecie zrodzonym z legend, podań ludowych i fantazji autora, o czasach kiedy historia nie wyłoniła się jeszcze z mroku dziejów. To mitologia słowiańska, w której opowieść o władzy, zbrodni, żądzy czynów, miłości i nienawiści przeplata się ze światem magii i czarów.

Jest w tej książce coś z atmosfery mitycznych światów Tolkiena ale bez infantylnej dosłowności właściwej tamtej prozie. Olbrzymi, karły, wróżowie, żercy, duchy, magia, czary to postacie i rekwizyty utrwalone w legendach. Opisy zjawisk i czynów dokonane językiem baśni i przypowieści ludowych odzwierciedlają stan umysłu ówczesnych ludzi. Dla nich magią są wszystkie nieznane, niewytłumaczalne, budzące strach zjawiska, czarami niezwykłe umiejętności, choćby naturalna medycyna. W opowiadaną historię autor świadomie wplata fragmenty legend pokazując w jaki sposób powstają mity takie jak choćby ten o smokach pożerających dziewice czy myszach zjadających Popiela. To co zwykliśmy uważać za bajki jest zapisem przed historycznej rzeczywistości dokonanym przedhistorycznym językiem, przefiltrowane przez jedenaście wieków historii.

W tej właśnie konwencji Zbigniew Nienacki snuje swoją autorską wizję początków kształtowania państwa Piastów. Postać Dago symbolizuje i uosabia istotę władzy sprawowanej w każdym czasie i w każdym systemie politycznym, choć szczególnie wyraźne są analogie do systemów totalitarnych. Władza Dago jest władzą ludu i w imieniu ludu. Ekspansja władzy Piastuna niesie na sztandarach hasła wolności i tworzy nową klasę panującą. W państwie Piastuna nie ma miejsca dla wrogów ludu, działają sądy ludowe i policja polityczna. Pełnymi garściami czerpie autor z nauk „Księcia” Machiavellego i „Sztuki wojny” Sun Tzu, przenosząc je do „Księgi Grzmotów i Błyskawic” stanowiącej biblię sprawowania władzy Dago Piastuna. Wiele godnych zapamiętania sentencji można w niej znaleźć. Nie szkodzi, że nie są zbyt oryginalne, są za to głęboko prawdziwe.

Dago jest jednostką wybitną. Intelektualnie i fizycznie przewyższa współczesnych mu ludzi, jest naznaczony piętnem władcy. Dlatego mówi się, że choć zrodziła go niewiasta z karłowatego rodu poczęty został z nasienia olbrzymów.

Powieść ma lepsze i słabsze momenty. W pierwszym tomie autor niespiesznie buduje swoje uniwersum, tworzy świat pełen czarów i legend, wypełnia go postaciami pierwszego i drugiego planu. Siła i oblicze władzy Dago Piastuna, tego protoplasty rodu Piastów, ma się dopiero objawić, ale jego cel jest jasny – dokonać wielkiej rzeczy zjednoczenia pod swym berłem dzikich plemion słowiańskich żyjących między Wisłą i Odrą.

Więcej na: https://znienacka.com.pl/2021/03/13/dagome-iudex-nienackiego-czyli-historia-sekretna-przedchrzescijanskiej-polski/

„Dagome Iudex”, trzytomowa powieść Zbigniewa Nienackiego, jest baśnią. Opowiada o świecie zrodzonym z legend, podań ludowych i fantazji autora, o czasach kiedy historia nie wyłoniła się jeszcze z mroku dziejów. To mitologia słowiańska, w której opowieść o władzy, zbrodni, żądzy czynów, miłości i nienawiści przeplata się ze światem magii i czarów.

Jest w tej książce coś z...

Rzecz o władzy.
Bardzo fajne zbeletryzowana historia Słowian.

Rzecz o władzy.
Bardzo fajne zbeletryzowana historia Słowian.

Mistrz. Jeszcze lepszej nie znalazłem o tej tematyce. Trylogię przeczytałem kilkanaście lat temu i do tej pory nie wpadła w moje ręce tak ciekawie rozwinięta książka. Wciąga i nie jest nudna.

Mistrz. Jeszcze lepszej nie znalazłem o tej tematyce. Trylogię przeczytałem kilkanaście lat temu i do tej pory nie wpadła w moje ręce tak ciekawie rozwinięta książka. Wciąga i nie jest nudna.

Bardzo fajnie napisane fantasy. Podczas lektury przypominała mi się Mitologia Gaimana, jednak Nienacki ma dużo lepszy styl.

Bardzo fajnie napisane fantasy. Podczas lektury przypominała mi się Mitologia Gaimana, jednak Nienacki ma dużo lepszy styl.