Bardzo dobra książka o Czechach - w Polsce niektórzy z nich są mało znani. Można się dowiedzieć, że Czesi wcale nie są tacy ugodowi, jak w Polsce myślimy.

Bardzo dobra książka o Czechach - w Polsce niektórzy z nich są mało znani. Można się dowiedzieć, że Czesi wcale nie są tacy ugodowi, jak w Polsce myślimy.

Zdecydowanie na plus praca włożona w przygotowanie poszczególnych biografii, nie brakuje szczegółów. Zabrakło przybliżenia paru kluczowych postaci (Beneš czy Havel) kosztem mniej istotnych historycznie osób kultury. Na dłuższą metę nużąca forma polegająca w pierwszej kolejności na przedstawieniu śmierci każdego bohatera, następnie historia życia. Widać też, że książka jest zbiorem esejów, informacje w poszczególnych rozdziałach powtarzały się.

Zdecydowanie na plus praca włożona w przygotowanie poszczególnych biografii, nie brakuje szczegółów. Zabrakło przybliżenia paru kluczowych postaci (Beneš czy Havel) kosztem mniej istotnych historycznie osób kultury. Na dłuższą metę nużąca forma polegająca w pierwszej kolejności na przedstawieniu śmierci każdego bohatera, następnie historia życia. Widać też, że książka jest...

Niezła książka na temat XX-wieczniej historii Czech - kraju nam bliskiego, a zarazem niezbyt znanego. Historia ta jest przekazywana w kolejnych rozdziałach poprzez omówienie życia ważnych czeskich postaci, polityków, artystów, żołnierzy. Książka odkłamuje szereg stereotypów, a chwila refleksji pokazuje, że dzieje Polaków i Czechów są do siebie bardzo podobne. Polecam, nawet na lato.

Niezła książka na temat XX-wieczniej historii Czech - kraju nam bliskiego, a zarazem niezbyt znanego. Historia ta jest przekazywana w kolejnych rozdziałach poprzez omówienie życia ważnych czeskich postaci, polityków, artystów, żołnierzy. Książka odkłamuje szereg stereotypów, a chwila refleksji pokazuje, że dzieje Polaków i Czechów są do siebie bardzo podobne. Polecam,...

Co wiemy o historii Czech? Niby nawet się trochę tej wiedzy uskłada. Ale czy mamy świadomość, kiedy powstała Czechosłowacja i dlaczego? Jak zachowywali się nasi południowi sąsiedzi podczas drugiej wojny światowej i co ich do tego skłoniło? Jak poradzili sobie z komunizmem? Dlaczego powstała karta 77 i kto ją sygnował? Niektóre tematy poruszane w tym zbiorze felietonów są oczywiste, niektóre zadziwiające. Moim osobistym faworytem jest historia księgarza, który stał się producentem rowerów, potem motorów, by skończyć na samochodach. A był nim Vaclav Klement. Wraz ze swoim wspólnikiem założył prężnie działającą firmę Laurin&Klement. Druga opowieść jest o malarce, podpisującej swoje obrazy pseudonimem Toyen. Co prawda jej prac nie ma w książce, lecz z łatwością można znaleźć je w internecie. Robią wrażenie. Zbiór zdecydowanie godny zapoznania się, jak zresztą większość książek wydawnictwa Czarne. Polecam

Co wiemy o historii Czech? Niby nawet się trochę tej wiedzy uskłada. Ale czy mamy świadomość, kiedy powstała Czechosłowacja i dlaczego? Jak zachowywali się nasi południowi sąsiedzi podczas drugiej wojny światowej i co ich do tego skłoniło? Jak poradzili sobie z komunizmem? Dlaczego powstała karta 77 i kto ją sygnował? Niektóre tematy poruszane w tym zbiorze felietonów są...

Mam problem z oceną tej książki, ponieważ autor z pewnością *coś* chciał przekazać i nie mogę odmówić mu powodzenia, skoro faktycznie o historii Czechosłowacji dowiedziałam się zdecydowanie więcej niż za czasów nauki w szkole, ale jednocześnie sposób, w jaki ową wiedzę Surosz przekazuje jest dosyć... kłopotliwy. "Pepiki" napisano językiem w większości nieprzystępnym i przez większość rozdziałów się brnie, zastanawiając, ile do końca i jakiejś puenty. Oczywiście, jest kilka rozdziałów bardzo dobrych - ale wydaje mi się, że głównie wtedy, gdy autor miał więcej źródeł lub nawet możliwość osobistego porozmawiania z bohaterem krótkiej biografii. Co nie dziwi, ale przez to jeszcze bardziej rzuca się w oczy różnica tam, gdzie o samej przywoływanej figurze za wiele do powiedzenia nie ma. Narzekałam też na wtórność informacji i o ile rozumiem krótkie przypominanie pewnych kluczowych faktów ponownie, bo czytelnik mógł się zgubić w gąszczu obcych nazwisk i zbliżonych dat, o tyle ciągłe powtarzanie pewnych kontekstów kulturowych czy tego, jak wyglądała ogólna sytuacja w latach takich a takich męczy, bo przecież książkę oddaje się w ręce czytelnika z założeniem, że będzie ją czytać ciągiem, a nie wyrywkowo, w losowej kolejności.

Dlatego muszę zostawić książkę bez oceny, ponieważ rozbieżność między zawartością a przyswajalnością uniemożliwia mi ocenienie jej sprawiedliwie. Dla rozrywki zdecydowanie nie polecam, ale jeśli chce się przeczytać skondensowane informacje o Czechach (i nieco o Słowacji),na pewno jest to dobry wybór.

Mam problem z oceną tej książki, ponieważ autor z pewnością *coś* chciał przekazać i nie mogę odmówić mu powodzenia, skoro faktycznie o historii Czechosłowacji dowiedziałam się zdecydowanie więcej niż za czasów nauki w szkole, ale jednocześnie sposób, w jaki ową wiedzę Surosz przekazuje jest dosyć... kłopotliwy. "Pepiki" napisano językiem w większości nieprzystępnym i przez...

Historia Czechów i Słowaków opisana w formie kilkunastu krótkich biografii. Było i o tych znanych (np. Jan Masaryk, Klement Gottwald) i o tych bardziej anonimowych (np. Milan Stefanik). Najbardziej porwała mnie historia Aloisa Eliasa.

Historia Czechów i Słowaków opisana w formie kilkunastu krótkich biografii. Było i o tych znanych (np. Jan Masaryk, Klement Gottwald) i o tych bardziej anonimowych (np. Milan Stefanik). Najbardziej porwała mnie historia Aloisa Eliasa.

Ciekawa książka. Rzuciły mi się natomiast w oczy wyraźne skoki jakościowe pomiędzy poszczególnymi rozdziałami. Może to być bardzo subiektywne odczucie, dlatego nie wpływa na moją ocenę.

Ciekawa książka. Rzuciły mi się natomiast w oczy wyraźne skoki jakościowe pomiędzy poszczególnymi rozdziałami. Może to być bardzo subiektywne odczucie, dlatego nie wpływa na moją ocenę.

Surosz nieczesko o Czechach. Próżno szukać tu południowej pohody, szwejkowego dystansu czy absurdów rodem z Oty Pavla. Autor serwuje nam minorowe biografie czołowych postaci czechosłowackiej polityki i kultury XX wieku. Pisze o osobach bardziej (Benesz, Gottwald, Sztefanik) lub mniej (Eliasz, Toyen, Frank) znanych. Pomija bohaterów pomnikowych i oczywistych jak Havel, Kafka, Hrabal, za co mu chwała.

Początkowo książka wydaje się... fuszerką. Notki biograficzne są krótkie, niepełne, powierzchowne. Z biegiem czytania historie kolejnych bohaterów jednak zazębiają się, tworząc koherentną paletę tragicznych losów narodu. Paletę mrocznych barw, niepokojów, sytuacji bez wyjścia. Książka finalnie więc wciąga Czytelnika, tyle że także w wir trwogi.

Zwracam uwagę, że jeżeli ktoś sięgnie po Pepików nie doczytawszy podtytułu – może być mocno zdziwiony. Dowie się wiele, ale kosztem spokoju ducha.

Surosz nieczesko o Czechach. Próżno szukać tu południowej pohody, szwejkowego dystansu czy absurdów rodem z Oty Pavla. Autor serwuje nam minorowe biografie czołowych postaci czechosłowackiej polityki i kultury XX wieku. Pisze o osobach bardziej (Benesz, Gottwald, Sztefanik) lub mniej (Eliasz, Toyen, Frank) znanych. Pomija bohaterów pomnikowych i oczywistych jak Havel,...

„Pepiki. Dramatyczne stulecie Czechów”, Mariusza Surosza, to pozycja wyjątkowa na naszym rynku wydawniczym. Autor przedstawia w niej kilkanaście postaci niezwykle ważnych dla narodu czeskiego, a w Polsce albo całkowicie nieznanych, albo pobieżnie, z lekka tylko, z wyjątkowo niesprawiedliwą, pokutującą od lat 30. oceną. Czesi, w powszechnej w Polsce opinii, poddali się Hitlerowi jeszcze zanim w Europie rozpoczęła się wojna. Surosz rozprawia się z tą opinią w sposób kompleksowy. Przedstawiając trudne losy opisywanych osób, stara się pokazać ich prawdziwą historię. Historię narodu, który został sprzedany przez sojuszników. Czesi nie zostali w końcu nawet zaproszeni na obrady w Monachium – pozbawienie ich Sudetów odbyło się za ich plecami i bez ich wiedzy. Pozbawiony kilku milionów ludzi, niemal połowy przemysłu i sporej powierzchni kraj został bezsilny. Stał się wąskim pasem ziemi. Niedługo po tym oddzieliła się Słowacja, zapewniona przez Hitlera o bezpieczeństwie. Autor stara się zrozumieć i Słowaków, którzy w takim ruchu widzieli szansę bezpiecznego istnienia, z dala od nękającej ich agresji węgierskiej.

Mariusz Surosz zauważa oczywiście, że osoby odpowiedzialne za całkowite poddanie kraju są winne tej tragedii. Ale dostrzega też coś, o czym w Polsce się nie mówi – dalekosiężne spojrzenia, poszukiwania następców, generałów, przywódców, wyławianie najodpowiedniejszych osób spośród tych, którym przyszło rządzić w trudnych czasach. Pereł, którym można by przeznaczyć powoli dogorywający kraj. Nie zawsze się to jednak udawało.

Często zamiast pojmowanej w polski sposób waleczności, dochodziło do głosu specyficzne, czeskie bohaterstwo. Jiří Menzel, cytowany przez Surosza, wspomina, że taka była domena Czechów, w tym jego samego i jego rodziny. Nie walczyć, a akceptować rzeczywistość taką, jaka jest: „Wyście się zawsze bili, nie patrząc na cenę. My chcieliśmy żyć. Dlatego zamiast manifestować sprzeciw i ginąć, nauczyliśmy się patrzeć na świat z dystansem i śmiać się histerycznie z własnego losu”.

„Pepiki” to dobry reportaż historyczny. Chociaż jego podtytuł sugeruje, że przedstawione zostało w nim ostatnie sto lat historii naszego południowego sąsiada, autor najwięcej uwagi poświęca dwóm kluczowym okresom, kiedy to w kraju była najgęstsza atmosfera. Lata okołowojenne, a wraz z nimi postacie takie jak pierwsi prezydenci Czechosłowacji: Tomáš Garrigue Masaryk, Edvard Beneš czy niesławny Emil Hácha, o którym krążyły w Polsce żarty typu „Hitler Háchę wziął pod pachę, zabrał na kiełbachę, a Hácha z tej uciechy oddał mu całe Czechy”.

Drugim z kluczowym okresów opisywanych w książce, jest słynna Praska Wiosna i lata następujące po niej, w tym rok 1977 i ogłoszenie Karty 77. Deklaracji, która podzieliła czeski naród. Wiele ludzi z różnych środowisk, chcących walczyć o prawa człowieka i względną normalność w komunistycznym państwie, Kartę podpisało. Zarówno ludzi zwykłych, o których historia już nie pamięta, jak i tych znanych, w tym osobistości ze świata kultury: Václav Havel, Jan Patočka, Marta Kubišová, Jaroslav Seifert, Pavel Kohout czy Vlasta Chramostová. Wielu z nich doznawało przez ponad 20 lat funkcjonowania Karty 77 wielu upokorzeń i dotykały ich liczne zakazy. Jednak to właśnie ten manifest wolności, a nie jawna walka, pomógł Czechom dotrzeć do kluczowego momentu ich XX-wiecznej historii, do aksamitnej rewolucji 1989 roku, a ostatecznie do odzyskania wolności. Podobnie jak Polska, chociaż inną drogą i innymi środkami. Takimi, na jakie było stać niewielki naród otoczony jeszcze większą ilością wrogów, niż my.

Po bardziej szczegółową recenzję zapraszam do siebie - https://kulturalnynihilista.pl/pepiki-dramatyczne-stulecie-czechow-marcin-surosz-czechy-cz-17/

„Pepiki. Dramatyczne stulecie Czechów”, Mariusza Surosza, to pozycja wyjątkowa na naszym rynku wydawniczym. Autor przedstawia w niej kilkanaście postaci niezwykle ważnych dla narodu czeskiego, a w Polsce albo całkowicie nieznanych, albo pobieżnie, z lekka tylko, z wyjątkowo niesprawiedliwą, pokutującą od lat 30. oceną. Czesi, w powszechnej w Polsce opinii, poddali się...

Interesująca xiążka o naszych lekceważonych sąsiadach. Dowiedziałem się ciekawych rzeczy. Czyta się szybko.

Interesująca xiążka o naszych lekceważonych sąsiadach. Dowiedziałem się ciekawych rzeczy. Czyta się szybko.