Przyjemny kryminał - wszystko w tej książce jest poprawne i grzeczne, momentami może nawet trochę nudnawe, ale przynajmniej obyło się bez rozczarowań. Historia rozwija się przed czytelnikiem powoli, w stałym tempie, postacie zarysowane są na tyle, żeby uzasadnić ich działania i dodać obyczajowe wątki poboczne, między bohaterami sporo jest interakcji. Na koniec wszystko ładnie się splata i można nawet się zdziwić, bo intryga jest całkiem zmyślna i sprawnie przeprowadza przez fabułę.

Przyjemny kryminał - wszystko w tej książce jest poprawne i grzeczne, momentami może nawet trochę nudnawe, ale przynajmniej obyło się bez rozczarowań. Historia rozwija się przed czytelnikiem powoli, w stałym tempie, postacie zarysowane są na tyle, żeby uzasadnić ich działania i dodać obyczajowe wątki poboczne, między bohaterami sporo jest interakcji. Na koniec wszystko...

"Polichromia" to bardzo dobra książka, fabuła ciekawa, bohaterowie barwni, intryga ciekawa, nieco inteligentnego humoru, mamusia cudowna. Jedyny minus, to, że autorka nie chciała kontynuować przygód bohatera chociażby w trylogii. Reszty książek autorki nie znam, ale jakoś po opisach niespecjalnie mnie do nich ciągnie, a ta była bardzo udana, szkoda, że bez kontynuacji..

"Polichromia" to bardzo dobra książka, fabuła ciekawa, bohaterowie barwni, intryga ciekawa, nieco inteligentnego humoru, mamusia cudowna. Jedyny minus, to, że autorka nie chciała kontynuować przygód bohatera chociażby w trylogii. Reszty książek autorki nie znam, ale jakoś po opisach niespecjalnie mnie do nich ciągnie, a ta była bardzo udana, szkoda, że bez kontynuacji..

"Polichromia" Joanny Jodełki to kryminalna opowieść osadzona w realiach współczesnego Poznania, która wciąga czytelnika w wir tajemniczych morderstw i zaklętych sentencji. To debiut Joanny Jodełki uhonorowany Nagrodą Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej powieści sensacyjnej 2009 roku.
Akcja "Polichromii" skupia się wokół policyjnego śledztwa w sprawie morderstw, w których tradycyjne detektywistyczne metody okażą się niewystarczające, bo wymagają one nie tylko specjalistycznej wiedzy, ale intuicji i przenikliwości.
Pierwszą ofiarą jest emerytowany konserwator zabytków, majętny wdowiec, kolekcjoner dzieł sztuki, od lat samotnie mieszkający w willi na Sołaczu, jednej ze spokojniejszych dzielnic Poznania. Uwagę śledczych zwróci brak motywu rabunkowego, choć przede wszystkim dziwne upozowanie niemal nagiego ciała denata i pozostawione przez mordercę dwie łacińskie sentencje.
Dwie następne maksymy policja znajdzie również przy kolejnych zwłokach, człowieka od lat poświęcającego się pracy dla najuboższych i żyjącego w spartańskich warunkach. W poszukiwaniu seryjnego mordercy, który świetnie zna łacinę, policyjną ekipę wspomoże Magda Walichnowska, poliglotka, tłumaczka, specjalistka od symboliki religijnej i wizerunków świętych. Dzięki niej rutynowe działania detektywa Macieja Bartola i reszty ekipy śledczej zaczną przynosić efekty.
Głównym motorem napędowym powieści jest skomplikowana i pełna zwrotów akcji fabuła. Śledztwo w sprawie dwóch morderstw staje się coraz bardziej zagadkowe, a każdy kolejny trop prowadzi do nowych pytań i komplikacji. Autorka zręcznie miesza fakty z fikcją, wykorzystując motywy z historii i sztuki, co czyni fabułę jeszcze bardziej wciągającą. Liczne pułapki i zaskakujące zwroty akcji sprawiają, że trudno jest przewidzieć, co wydarzy się dalej, a rozwiązanie zagadki pozostaje tajemnicą do samego końca. Mroczny finał powieści związany w dodatku z jedną z najbardziej znanych polskich budowli zabytkowych naprawdę robi wrażenie!

Niezwykle ważnym aspektem powieści jest jej głęboko zakorzenione tło obyczajowe oraz precyzyjnie sportretowane postaci drugoplanowe spośród których wyróżnia się nieco apodyktyczna i niezwykle rozsądna matka Bartola. Jednakże, choć kobiece postacie są wyjątkowo silne i energiczne, brakuje równowagi pomiędzy nimi a głównymi bohaterami męskimi. Komisarz Bartol, mimo swojej profesjonalnej kompetencji, prezentuje się jako irytujący syn i nieczuły ojciec, co może zniechęcić do niego niektórych czytelników. Nie można jednak zaprzeczyć, że autorka doskonale balansuje pomiędzy wątkiem kryminalnym a wątkiem obyczajowym, co sprawia, że lektura staje się interesująca i angażująca. Wątek romansowy, chociaż zawiły, przyczynia się do dynamiki fabuły.

"Polichromia" to nie tylko wciągająca powieść kryminalna, ale również interesujący obraz współczesnego Poznania. Autorka ukazuje mroczną stronę miasta, skrytą pod płaszczykiem pozornej normalności. Przestępczość, korupcja i problemy społeczne stają się tłem dla rozgrywającej się tragedii.
Ogólnie rzecz biorąc, "Polichromia" to powieść, która zasługuje na uwagę fanów gatunku kryminalnego. Erudycja autorki oraz świetnie wykreowana atmosfera średniowiecznej symboliki dodają głębi tej historii, a wciągająca fabuła, dopracowane postaci i mroczny klimat czynią z niej interesującą lekturą. Polecam ją wszystkim lubiącym dobre kryminały!
Tę powieść Joanny Jodełki poznałam w formie audiobooka. Niestety, jej głosowa interpretacja nie bardzo przypadła mi do gustu z uwagi na zbyt monotonny głos lektora.
Współpraca barterowa z Word Publishing International AB

"Polichromia" Joanny Jodełki to kryminalna opowieść osadzona w realiach współczesnego Poznania, która wciąga czytelnika w wir tajemniczych morderstw i zaklętych sentencji. To debiut Joanny Jodełki uhonorowany Nagrodą Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej powieści sensacyjnej 2009 roku.
Akcja "Polichromii" skupia się wokół policyjnego śledztwa w sprawie morderstw, w...

Joanna Jodełka jak do tej pory mnie nie zawiodła :)

Joanna Jodełka jak do tej pory mnie nie zawiodła :)

.

.

"Polichromia" to debiut literacki Joanny Jodełki, i to całkiem udany. Książka jest ciekawa, ale wymaga sporej dozy uwagi.
https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2021/08/dwie-autorki-i-dwa-kryminay.html

"Polichromia" to debiut literacki Joanny Jodełki, i to całkiem udany. Książka jest ciekawa, ale wymaga sporej dozy uwagi.
https://korcimnieczytanie.blogspot.com/2021/08/dwie-autorki-i-dwa-kryminay.html

Ciekawa literacko. Polecam!

Ciekawa literacko. Polecam!

Bardzo dobry klasyczny kryminał napisany ładna polszczyzną. Moja uwagą zwraca brak wulgaryzmów tak powszechny we współczesnej literaturze. Dobry twist na koniec. Gorąco polecam

Bardzo dobry klasyczny kryminał napisany ładna polszczyzną. Moja uwagą zwraca brak wulgaryzmów tak powszechny we współczesnej literaturze. Dobry twist na koniec. Gorąco polecam

Jak na debiut to zupełnie nieźle. Jest morderstwo i to nie jedno , jest ciekawa akcja , która rozwija się w dobrym tempie . Postaci też do przyjęcia , choć opisane według schematu . Faceci - są niezbyt rozgarnięci , napaleni jak psy w rui lub ciapowaci i ograniczeni . Natomiast kobiety są inteligentne , wykształcone , mądre życiowo i zaradne . Przepraszam , skłamałbym . Jeden chłopak odbiega od samczej normy i ogólnie jest jakiś inny , ale to chyba ten wyjątek , który potwierdza regułę .
Sam pomysł na kryminał jest dość stary , ale książka wciąga i czasem zaskakuje . Autorka dodaje do fabuły kilka ciekawostek o malarstwie sakralnym i tekstach religijnych , ale robi to z umiarem , mimo że jest z wykształcenia historykiem sztuki nie zanudza czytelnika . Wielki plus .

Na osobną uwagę zasługuje pani lektor , której przez litość nie wymienię z nazwiska . Czyta z podobnym zaangażowaniem co wczesne i tanie nawigacje samochodowe . Na przecinek daje krótszą pauzę , na kropkę dłuższą po czym wykrzykuje następne zdanie i milknie na następną kropkę lub przecinek . Jej interpretacja jest jak jeden z polskich kabaretów - "Szarpanina".
Mimo wszystko polecam "Polichromię" pani Jodełki .

Jak na debiut to zupełnie nieźle. Jest morderstwo i to nie jedno , jest ciekawa akcja , która rozwija się w dobrym tempie . Postaci też do przyjęcia , choć opisane według schematu . Faceci - są niezbyt rozgarnięci , napaleni jak psy w rui lub ciapowaci i ograniczeni . Natomiast kobiety są inteligentne , wykształcone , mądre życiowo i zaradne . Przepraszam , skłamałbym ....

Joanna Jodełka nie zasypuje czytelników swoimi utworami i po przeczytaniu (nieco wcześniej) "Kamyka" i dopiero teraz jej debiutanckiej "Polichromii" mogę powiedzieć - niestety. Niestety, bo obie powieści są bardzo udane - erudycyjna "Polichromia" z ciekawymi postaciami policjantów, interesującymi postaciami drugoplanowymi i nieoczekiwanym mordercą oraz barwnym, niebanalnym językiem. I "Kamyk" bardzo godny polecenia, z naprawde nietuzinkowa bohaterką . Szkoda, ze autorka tak po aptekarsku wydziala nam owoce swojego talentu.

Joanna Jodełka nie zasypuje czytelników swoimi utworami i po przeczytaniu (nieco wcześniej) "Kamyka" i dopiero teraz jej debiutanckiej "Polichromii" mogę powiedzieć - niestety. Niestety, bo obie powieści są bardzo udane - erudycyjna "Polichromia" z ciekawymi postaciami policjantów, interesującymi postaciami drugoplanowymi i nieoczekiwanym mordercą oraz barwnym,...