Piotr Kościelny

...– Towarzysze. Jest jeszcze jedna sprawa. Bracie Dobrowolski, jakie wy macie problemy w Polsce? Dobrowolski zaczerwienił się i szybko odpowiedział: – My? Żadnych. My nie mamy żadnych problemów. – Oj, polaki, polaki. Wy żadnych problemów nie macie. A wy­bory w tym roku macie? – rzekł ze śmiechem Karcew. – Mamy. Tak, w tym roku są wybory do parlamentu i wybory prezydenckie – odparł generał. – A kto u was wygra te wybory? – dopytywał się Karcew. – A kto ma wygrać, towarzyszu Karcew? – zapytał z drżeniem w głosie Dobrowolski. – A to u was nie ma demokracji? To nie ludzie wybierają? – za­śmiał się Karcew. Wszyscy obecni z uwagą obserwowali, jak szef WSI wije się jak wąż, aby udzielić odpowiedzi. Po chwili generał się odezwał: – Tak. Ludzie wybierają. – A więc, generale, trzeba wiedzieć, jacy ludzie wybierają, i spo­wodować, aby wybrani byli ci, co mają zostać wybrani. ...

...– Towarzysze. Jest jeszcze jedna sprawa. Bracie Dobrowolski, jakie wy macie problemy w Polsce?
Dobrowolski zaczerwienił się i szybko odpowiedział:
– My? Żadnych. My nie mamy ż...

Rozwiń

Zwiń

...Jak zajdzie konieczność, to zniszczymy całą bazę wojskową. Ale liczę na to, że nie będziemy do tego zmuszeni. A teraz powinie­neś zapytać, co ty będziesz z tego miał. – A więc co ja będę z tego miał? – zapytał komendant żandar­merii. – W przyszłym tygodniu ten oto siedzący z nami minister zapro­ponuje prezydentowi i premierowi stworzenie holdingu. Nazwijmy go roboczo Polski Holding Zbrojeniowy. Będzie on zrzeszać wszyst­kie firmy z branży przemysłu zbrojeniowego. Na miejsce prezesa mam już jednego kandydata. Jesteś nim ty. Będziesz miał wpływ na wszystko, co trafia do wojska. Począwszy od niezbędników, poprzez piżamy, a na najnowocześniejszych elementach uzbrojenia kończąc. Będziesz miał w chuj pieniędzy, będziesz zwiedzał świat, spotykał się z szefami państw. Życie jak hrabia. Oczywiście będziesz musiał pamiętać, że tak samo łatwo zdjąć cię ze stanowiska, jak na nie wsa­dzić. Może nawet łatwiej. Wchodzisz w to? – Gdzie mam podpisać ten cyrograf? – odpowiedział z uśmie­chem generał Dryl. – Nigdzie. Niczego nie musisz podpisywać. Wystarczy, że uści­śniemy sobie dłonie. Teraz my musimy znikać. Ja lecę do siebie, a minister na spotkanie u premiera. Pożegnali się, a komendant usiadł wygodnie w swoim fotelu, zastanawiając się nad pięknie rysującą się karierą. Mężczyźni, którzy opuścili jego gabinet, stanęli przy windzie. Minister uśmiechnął się do generała. – Mówiłem, że łatwo pójdzie? Na kasę każdy poleci. Własną matkę by oddał na organy za to, co mu obiecałeś. – Ja mu coś obiecałem? Posiedzi miesiąc na stołku, a potem trzeba będzie się go pozbyć. Albo lepiej się go pozbyć, zanim na stołku usiądzie. Na tę chwilę za dużo osób na wysokich stanowi­skach znika. Zdobądź próbkę jego pisma. Trzeba list pożegnalny mu przygotować. Rozumiesz – żona mnie zdradza, zdefraudowa­łem fundusz operacyjny, ulubiona rybka zdechła, więc zmusza mnie to do strzelenia sobie w durną pałę. Ale to na spokojnie. Najpierw trzeba zdobyć sterownik, a potem wyślemy czyścicieli...

...Jak zajdzie konieczność, to zniszczymy całą bazę wojskową. Ale liczę na to, że nie będziemy do tego zmuszeni. A teraz powinie­neś zapytać, co ty będziesz z tego miał.
– A więc co ja...

Rozwiń

Zwiń

...– Wiesz, kim ja jestem? Kurwa! Chłopie! Masz pozamiatane! – podniósł głos. – Tak, pułkowniku. Wiem, kim, kurwa, jesteś – odpowiedziałem. Leśniak spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział: – Skoro wiesz, kim jestem, to chyba zdajesz sobie sprawę, jak wielki błąd popełniłeś. Pułkownik wstał z łóżka i lekko chyboczącym się krokiem udał się w kierunku krzesła, na którym pozostawił szelki z bronią. Wyjął broń z kabury i powiedział: – Łapki, mistrzuniu. Popełniłeś błąd, że tu przyszedłeś. Wiesz, że mogę cię zastrzelić jak psa i nikt mi nic nie zrobi. Uśmiechnąłem się szeroko w jego stronę. To wyprowadziło go z równowagi. Skierował broń w kierunku mojej głowy i położył pa­lec na języku spustowym. – Co się, kurwa, szczerzysz? – zapytał. – Widzę, że pułkownik dawno nie strzelał, a broń nosi raczej po to, by nadać sobie stylu macho – odpowiedziałem. Leśniak spojrzał pytająco, więc kontynuowałem: – Jakby pułkownik znał swoją broń dobrze, to z łatwością wy­czułby, że broń jakby straciła na wadze. Tak, pułkowniku. Jest bez amunicji...

...– Wiesz, kim ja jestem? Kurwa! Chłopie! Masz pozamiatane! – podniósł głos.
– Tak, pułkowniku. Wiem, kim, kurwa, jesteś – odpowiedziałem.
Leśniak spojrzał mi głęboko w oczy i p...

Rozwiń

Zwiń